Από την ημέρα που ένα ταξί με ανέβαζε εσπευσμένα από το γραφείο στο μαιευτήριο έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια. Το καταγράφω, διότι το μυαλό μου δεν θέλει να το παραδεχτεί. Άλλες φορές μου λέει πως είναι 10 – πόσο άλλαξα και πόσο μεγάλωσε – και άλλες πως ήταν προχτές – επιμένει να θυμάται βασανιστικά λεπτομέρειες όπως το χρώμα του τάπερ που παράτησα στο γραφείο, το κόσμημα της μαίας που μου πέρασε τον πρώτο ορό, το ηλεκτρονικό ημερολόγιο που έβλεπα στον διάδρομο της αίθουσας τοκετών από το δωμάτιο του καρδιοτοκογράφου, τις φωνές του κοριτσιού της απέναντι πόρτας που γεννούσε χωρίς επισκληρήδιο…
Εκείνο που ο γιατρός μου θα θυμάται από μένα – όπως λέει - είναι οι δυνατές συσπάσεις που θα μπορούσαν εύκολα να οδηγήσουν σε πολύ πρόωρο τοκετό μια γυναίκα η οποία όμως δεν διαμαρτυρόταν ότι πονούσε, αλλά ότι πεινούσε. Νομίζω πως ακόμη κι αν κάποιος μου έλεγε την ημέρα εκείνη που άρχισε η αντίστροφη μέτρηση όλα όσα θα ακολουθούσαν, δεν θα μπορούσε να ανακόψει την αισιοδοξία μου ότι τα πράγματα δεν μπορεί να πάνε πολύ άσχημα. Ούτε όμως και την πείνα μου. Δύο όψεις του ίδιου ενστίκτου. Εκείνου της επιβίωσης. Αυτό το ένστικτο και η πεποίθηση ότι after all η ζωή αξίζει, που γεννήθηκαν μέσα μου, προτού ακόμη ακούσω μια καρδιά-κουκίδα, λέω ότι μπορεί και να μας έσωσαν. Ότι ήταν εκείνα που μοιραζόμασταν από πάντα και μας κρατούσαν ενωμένες κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και κάπως έτσι είμαι ευγνώμων στο στομάχι μου για την καρδιά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου