Τεστ μητρότητας

Για ένα πράγμα δεν χρειάζεται να αμφιβάλλει ποτέ μια γυναίκα: ότι το παιδί που γέννησε είναι δικό της. Πλην όμως, οι βεβαιότητες είναι για να κλονίζονται.

Μαζεμένοι γύρω από το κινητό του συναδέλφου που μόλις χτες έγινε πατέρας, τσιρίζουμε όλο χαρά για το νεογέννητο που βλέπουμε στην αγκαλιά της μάνας του σε ενσταντανέ από την αίθουσα τοκετού. Το μικροσκοπικό πρόσωπό του γεννά στα δικά μας συσπάσεις αυθόρμητης στοργής, αγάπης, τρυφερότητας. Και στη σκέψη των όσων μαμάδων αναμνήσεις από τη δική τους αντίστοιχη στιγμή απόλυτης ευδαιμονίας. Η συνάδελφος που ξέρει με περισσότερες λεπτομέρειες την περιπέτειά μου, με παίρνει παράμερα και μου λέει: «Θα πρέπει να είναι πολύ σκληρό για σένα να βλέπεις τέτοιες εικόνες. Θα νιώθεις ίσως ζήλια που δεν το έζησες».

Αουτς. Αυτό πόνεσε. Βλέπεις, η στιγμή που πρωτοπαίρνεις το παιδί αγκαλιά αμέσως μόλις το γεννήσεις είναι η σφραγίδα της απόλυτης ευτυχίας, κάτι σαν το «I do» των ερωτευμένων, αλλά και η επιβεβαίωση ότι το παιδί αυτό είναι εντελώς δικό σου. Ενα παιδί που δεν το παίρνεις αγκαλιά αμέσως μόλις γεννιέται και για πολλές ημέρες μετά τη γέννησή του, που δεν σε κοιτάζει, αλλά το κοιτάζεις να κοιμάται καλωδιωμένο πίσω από ένα τζάμι, ένα παιδί για το οποίο νιώθεις ανίκανος να προσφέρεις το παραμικρό – πόσο μάλλον μητρική στοργή – και που όταν εν τέλει το πάρεις στην αγκαλιά σου, πρέπει να φερθείς σαν νοσοκόμα, να του δίνεις φάρμακα, να το κρατάς σε καραντίνα, να μετράς τις γουλιές του, πόσο παιδί σου μπορεί να είναι; Πολύ, πλην όμως, οι βεβαιότητες είναι για να κλονίζονται. Λένε πως οι μητέρες των πρόωρων έχουν υποστεί τέτοιο σοκ που φοβούνται να δεχτούν ότι θα πρέπει εκείνες να αναλάβουν από κάποια στιγμή κι έπειτα την ευθύνη των παιδιών τους. Και νιώθουν τόσες τύψεις, ότι εκείνες έφταιξαν που το μωρό τους γεννήθηκε επικίνδυνα νωρίς, που δεν επιτρέπουν στα θετικά συναισθήματα να το αγκαλιάσουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ακόμη και τα καλοπροαίρετα σχόλια των οικείων ότι το παιδί μοιάζει στον πατέρα και καθόλου σε κείνες, δεν αποκλείεται να κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Μπορώ να το επιβεβαιώσω. Όπως και το ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα ασυνείδητο επίπεδο και με τον καιρό φεύγουν μακριά.

Στο συνειδητό, ευτυχώς, τα πράγματα είναι αλλιώς. Διότι όσο σκέφτομαι τι θα μπορούσε να πάει πιο στραβά απ’ αυτά που πήγαν στραβά, όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να μην την είχα πάρει ποτέ αγκαλιά, νιώθω υπέροχα. Τόσο πολύ που χωράνε στην αγκαλιά μου όλες οι ευτυχισμένες στιγμές των άλλων γυναικών και χαίρομαι γι’ αυτές. Στην πραγματικότητα χαίρομαι για μένα. Που βρέθηκα τόσο κοντά στη δυστυχία για να μπορώ να καταλάβω ότι ευτυχία δεν είναι μια πολυσυζητημένη σκηνή απ’ τη ζωή σου, αλλά η ίδια η ζωή κάποιου άλλου, του παιδιού σου.