Η ιστορία του Σωτήρη: Η Ζωή μου όλη

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012, νωρίς το απόγευμα. Καθόμαστε με τη γυναίκα μου στον καναπέ, περιμένουμε να περάσει λίγο η ώρα για να ξεκινήσουμε για τον γυναικολόγο, για εξέταση ρουτίνας. Δίδυμη κύηση, 24η εβδομάδα. Συζητάμε λεπτομέρειες τοποθέτησης κρεβατιών κ.λπ. στο δωμάτιο "των κοριτσιών". Κάποια στιγμή φεύγουμε, φτάνουμε στο ιατρείο, περιμένουμε λιγάκι, μπαίνουμε, πάμε για τον υπέρηχο. Ο γιατρός ακούει και βλέπει την πρώτη, όλα καλά, όταν πάει στη δεύτερη σοβαρεύει και σκοτεινιάζει ολόκληρος... «Δεν την ακούω». Χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, η γυναίκα μου αν και ξαπλωμένη ετοιμάζεται να καταρρεύσει. Δεν υπάρχει πλέον ο πληθυντικός, το δωμάτιο δεν θα είναι «των κοριτσιών». Η μία μας κόρη δεν θα γεννηθεί ποτέ. Καταρρέουμε, συνερχόμαστε όπως όπως, ο γιατρός μας καθησυχάζει λέγοντας ότι «το κορίτσι μας» είναι μια χαρά και ότι όλα θα πάνε καλά. Φεύγουμε, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, και μου λέει η γυναίκα μου «αν όλα πάνε καλά θέλω να την ονομάσουμε Ζωή». 

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012, ημέρα των γενεθλίων μου. 30η εβδομάδα της (μονήρους πλέον) κύησης. Βρίσκομαι σε επαγγελματικό ταξίδι στη Σουηδία, με εισιτήριο επιστροφής για το βράδυ εκείνο. Ξημερώματα χτυπάει το κινητό, είναι η αδελφή της γυναίκας μου και με ενημερώνει ότι μαμά και έμβρυο είναι καλά, αλλά λόγω συσπάσεων είναι με ορό στο νοσοκομείο. Μιλάω με τον γιατρό, με καθησυχάζει λέγοντάς μου ότι η κατάσταση ελέγχεται. Αλλάζω το εισιτήριο επιστροφής και φτάνω νωρίτερα, πάω στο νοσοκομείο, όλα καλά, ηρεμώ λιγάκι. Λέω μέσα μου «κοίτα να δεις το παλιοκόριτσο, θέλει να βγει από σήμερα για να μου πει χρόνια πολλά». Φεύγω για το σπίτι για λίγη ξεκούραση, με την ελπίδα να περάσουν 1-2 εβδομάδες ακόμη να δυναμώσει η μικρή. Ναι καλά, με την ελπίδα έμεινα...

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012. Λίγο μετά τις 5 το πρωί μου τηλεφωνεί ο γιατρός: «γεννάτε, ξεκίνα μήπως προλάβεις να την δεις πριν την βάλουμε μέσα». Δεν προλαβαίνω, κάθομαι απ’ έξω χαμένος σε σκέψεις άσχετες, περιμένω κοιτάζοντας το κενό. Κατά τις 6 και μισή φωνάζουν το όνομά μου και μου ανακοινώνουν ότι η κόρη μου είναι μια κούκλα 1500 γραμμαρίων και ότι όλα πήγαν καλά. Καταρρέω από χαρά. Λίγο μετά βλέπω και τη γυναίκα μου και με πείθουν να πιω έναν καφέ και να φάω κάτι, να έρθω στα ίσια μου, μέχρι να ετοιμάσουν τη μικρή στη ΜΕΝΝ για να μπορέσω να τη δω. Συζητώ λίγο με τον γιατρό, μου λέει ότι το νεκρό έμβρυο προκάλεσε διαδικασία αποβολής και έτσι ξεκίνησαν οι συσπάσεις και φτάσαμε σε πλήρη διαστολή. Τέλος καλό όλα καλά, η μικρή τσίριξε (δεν έκλαψε, τσίριξε) στο πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής της, μου λέει ο γιατρός ότι είναι μαχήτρια και πολύ ζόρικη (πόσο μέσα έπεσε, μα πόσο μέσα...) και να μην ανησυχώ...

Η πρώτη μου επαφή με τη ΜΕΝΝ με σοκάρει. Με το που βλέπω τη μικρή με πιάσαν πάλι τα κλάματα, χαράς αυτή τη φορά. Κάθομαι λίγο και αρχίζω να συνειδητοποιώ τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπω: ένα πολύ μικρό μωρό, 30+6 εβδομάδων, 1500 γραμμάρια όλο κι όλο. Αναπνέει με μια μικρή υποβοήθηση και έχει μπόλικα σωληνάκια πάνω του και γύρω του. Συνέρχομαι και αρχίζει το φροντιστήριο: τι είναι το καθετί, τι περιμένουμε, τι φοβόμαστε κ.λπ. Ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχουμε μπροστά μας, μόνο κάθομαι και κοιτάζω σαν χαζός (και φωτογραφίζω δειλά δειλά) το πρόωρο μωράκι μας...

50 ημέρες περάσαμε στη ΜΕΝΝ. Πενήντα, ολογράφως. Οι πρώτες μισές στο πιο εντατικό στάδιο, μετά σιγά σιγά μεταφέρθηκε η μικρή στην απλή παρακολούθηση. Η εξέλιξή της ήταν πολύ καλή και ομαλή, πέταξε γρήγορα την υποβοήθηση της αναπνοής, άρχισε να παίρνει βάρος αργά αλλά σταθερά, γενικώς ακολούθησε μια ομαλή πορεία. Θα είχε παραμείνει στη ΜΕΝΝ λιγότερο διάστημα, αλλά κάποιοι «φωστήρες» γιατροί θεώρησαν καλό να μας πισωγυρίσουν αρκετά και να ξαναμπεί η μικρούλα στο κουτί και να ξαναβάλει σωληνάκια, επειδή δεν αξιολογήθηκε σωστά μια βλενίτσα στις κενώσεις της μετά από μια μετάγγιση αίματος (η μετάγγιση είναι συνηθισμένη στα πρόωρα, το ξέραμε και δεν μας προβλημάτισε). Θεώρησαν καλό οι «φωστήρες» να διακόψουν την παροχή μητρικού γάλακτος, με την υποψία της δυσανεξίας στην πρωτεΐνη του γάλακτος. Η γυναίκα μου σταμάτησε την κατανάλωση γαλακτοκομικών, μείναμε με πάνω από 30 κιλά γάλα και τρομάξαμε να βρούμε τι θα το κάνουμε (το δωρίσαμε στο «Έλενα»). Το παιδί μας ξαναμπήκε σε θερμοκοιτίδα εντατικής παρακολούθησης και τρεφόταν πάλι με τα σωληνάκια. Πισωγύρισμα τεράστιο. Αυτό μας τσάκισε κυριολεκτικά. Όταν με το καλό φύγαμε, δεν αποχαιρέτησα κανέναν από το ιατρικό προσωπικό ούτε καν τυπικά. Ήθελα να τους φτύσω, αλλά λυπήθηκα το σάλιο μου...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο άγγιγμα... Νόμιζα ότι το χεράκι της θα διαλυθεί, τόσο εύθραυστη μου φάνηκε. Όταν δε την έπιασα με τα δύο μου χέρια μέσα στη θερμοκοιτίδα και την μετακίνησα 2 πόντους, νόμιζα ότι σήκωνα ένα φύλλο χαρτί. Η καθημερινή αγωνία για το αν πήρε βάρος, πόσα ml γάλα ήπιε, πώς εξελίσσεται γενικά, όλο αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί με λέξεις. Νιώθει κανείς ότι ανεβαίνει ένα βουνό και τελειωμό δεν έχει. Η καθημερινή αναμονή στην αίθουσα έξω από τη ΜΕΝΝ, λίγες κουβέντες με γονείς που περνούσαν και αυτοί το ίδιο βάσανο, ξανά και ξανά, μέρα με την ημέρα, όλο αυτό ήταν μια μεγάλη δοκιμασία. Ένα μεγάλο ζόρι. Με κάθε επιστροφή στο σπίτι μετά από την επίσκεψη, να νιώθουμε όλο και πιο άδειοι...

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012. Η μεγάλη μέρα έφτασε, η μικρή Ζωή είναι πλέον στο σπίτι της! Μια μινιατούρα μωρού ακόμη, με το ζόρι 2600 γραμμάρια, κι εμείς δύο νέοι γονείς πελαγωμένοι και υπερβολικά φοβισμένοι ακόμη και να την κρατήσουμε στην αγκαλιά μας. Σημασία είχε όμως ότι ήταν μαζί μας πλέον, χωρίς άλλες επισκέψεις και σωληνάκια και ενημερώσεις και πράσινες μπλούζες και και και... Μόνο μια επιπεφυκίτιδα νοσοκομειακής κλάσης κουβάλησε μαζί της, η οποία κόντεψε να με αφήσει μονόφθαλμο (δεν την εύχομαι ούτε στον εχθρό μου).

Και μετά ο αγώνας για να μετατραπεί το πρόωρο σε κανονικό παιδί: το ειδικό γάλα για την υποτιθέμενη δυσανεξία (ουδέποτε την είχε όπως απεδείχθη), τα ρούχα που χωρούσαν άλλη μια σαν αυτή μέσα, η καθημερινή αγωνία για την ανάπτυξή της, ο παιδικός σταθμός στη ηλικία των 11 μηνών και η πλούσια συλλογή ιώσεων στους πρώτους 2 μήνες... Και φτάνουμε σήμερα, Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2013, η Ζωή είναι 21 μηνών και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να υποπτευθείς ότι είναι «εφταμηνίτικο». Μπορεί στις καμπύλες σωματικής ανάπτυξης να βρίσκεται 1 γραμμή κάτω από το μέσο όρο, αλλά είναι ένα παιδί σε απόλυτη αρμονία, πανέξυπνο, ζωηρό, με αντίληψη που μας αφήνει άφωνους πολλές φορές την ημέρα. Μας φαίνεται τόσο μακρινή η εποχή της ΜΕΝΝ, δεν πρόκειται όμως να την ξεχάσουμε ποτέ...

Η σκέψη μας είναι κάθε μέρα στα πρόωρα μωρά και τους γονείς τους, πάντοτε με την ευχή να πάνε όλα καλά. Α, και στον γιατρό μας, που στάθηκε απόλυτα άξιος και μας βοήθησε να περάσουμε με επιτυχία την τρομερά δύσκολη αυτή δοκιμασία - Κώστα, ο Θεός να σε έχει πάντοτε καλά!

Σωτήρης, Κρύστι, και η μικρή Ζωή. Η Ζωή μας όλη...