20 Μαρτίου 2014

Με φωνές ψηφιακές

«Και γιατί, ρε μάνα, έπρεπε να με κάνεις βούκινο;». Τα μάτια της είναι βουρκωμένα. Τα δικά μου επίσης. Μόνο που εκείνης έχουν το κόκκινο των 16 χρόνων και μοιάζουν έτοιμα να ξεχειλίσουν όλη την εφηβική τους ορμή επάνω μου. «Ποιος σου είπε δηλαδή ότι ήθελα να δείξω τα σημάδια του κορμιού μου σε κάποιον άλλον πέρα από αυτόν, που μπροστά του επιλέγω να γδυθώ; Ποιος σου το επέτρεψε;». Το φαντάζομαι κάπως έτσι. Σε περίπου 13 χρόνια από τώρα και τρέμω στην ιδέα. Και τι μου λένε κάποιοι ότι η μικρή θα είναι περήφανη για μένα… Τα παιδιά είναι αυστηροί κριτές και έχουν την τάση, μεγαλώνοντας, να πληγώνονται από τους γονείς τους, φυσική διαδικασία μάλλον του ουσιαστικού απογαλακτισμού τους από την οικογένεια. Και συ που προσπαθούσες να μην τα πληγώσεις, να μην επαναλάβεις αυτά που σε πλήγωσαν στους δικούς σου γονείς, έχεις πέσει μέσα στη μαύρη τρύπα του μόνου λάθους που σου ξέφυγε. Και μπορεί αυτό να είναι το μπλογκ σου. Οι προθέσεις δεν ανιχνεύονται εύκολα, όταν στην πραγματικότητα δεν έχεις ρωτήσει τον άμεσα ενδιαφερόμενο. Το έχω σκεφτεί ν φορές. Το διάβασα και στο άρθρο της Λένας, συναδέλφου που εκτιμώ και προσωπικά και επαγγελματικά. Το συζήτησα και με μία άλλη. Η γενιά μας είναι η πρώτη που έβγαλε τα άπλυτά της στη φόρα, τα παιδιά μας είναι τα πρώτα που θα υποστούν τις συνέπειες και στοιχεία γι’ αυτό δεν υπάρχουν.

Συνεπώς, πειραματιζόμαστε. Ο καθένας με τον τρόπο και στο μέτρο που του επιτρέπει η λογική και η ηθική του. Και γι’ αυτό κρινόμαστε και θα κριθούμε. Μαζί όμως και για την τόλμη μας να εκτεθούμε, να πούμε τα πράγματα όπως συμβαίνουν στο σπίτι μας, στον βαθμό που θέλουμε βεβαίως, και να δείξουμε ότι το κουτσομπολιό δεν μένει εδώ. Επίσης για το μοίρασμα, στο οποίο επιδοθήκαμε ίσως για να βοηθήσουμε κάποιον που περνάει κάτι αντίστοιχο, ίσως για να βοηθηθούμε, ίσως για να αυτοθαυμαστούμε - φαίνεται. Διότι εδώ δεν μπορείς να κρυφτείς. Και πολύ σωστά οι Γειτονιές μας ονομάστηκαν Ψηφιακές. Διότι αυτοί είναι πλέον οι δρόμοι που συχνάζουμε και γρήγορα καταλαβαίνουμε – όπως και στην κανονική ζωή – ποιοι είναι οι φίλοι που μας ταιριάζουν. Ποιοι είναι εκείνοι με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια οπτική και το ίδιο όραμα. Ή τέλος πάντων παρόμοιο.

Το να πάρεις την απόφαση να βουτήξεις στο parental blogging δεν είναι απλό. Η υπερβολική όμως έκθεση του παιδιού σου δεν εξυπακούεται. Διαβάζω αρκετούς μπλόγκερς που δεν εκθέτουν τα παιδιά τους, τουλάχιστον όχι με άσχημο τρόπο. Αντίθετα, γνωρίζω πολλούς άλλους που δεν έχουν μπλογκ, αλλά εκθέτουν τα παιδιά τους στα social media. Ενοχλητικοί ή όχι, έχεις την επιλογή να τους κάνεις hide. Όπως έχω κάνει και εγώ στο παρελθόν, όταν δεν είχα παιδί (ορίστε, το είπα). Γιατί το διαδίκτυο προσφέρει απίστευτες επιλογές. Και σε μια εποχή που τρέχει, που ενδεχομένως σε αφήνει χωρίς δουλειά και που σίγουρα σου δείχνει τα δόντια ενός οπισθοδρομικού μέλλοντος, ενώ σε είχε μάθει να διεκδικείς ένα καλύτερο, δεν είναι κακό να αναζητάς αυτό το καλύτερο μέλλον για τα παιδιά σου. Με τον τρόπο που μπορείς. Ενώνοντας τη φωνή σου με τις φωνές άλλων, μπας και ακουστείς. Μπας και κλείσεις εκείνη την τρύπα που η πολιτεία δεν μπαζώνει χρόνια τώρα, για να οικοδομηθεί κάτι στέρεο και γερό. Γιατί ευτυχώς στο διαδίκτυο, μπορείς να πεις αυτό που θες και σκέφτεσαι, χωρίς να σε λογοκρίνει κανείς. Το λες και δημοκρατία. Το εισπράττεις από το χειροκρότημα.

Ναι, το μπλόγκινγκ είναι ναρκισιστικό σε έναν βαθμό. Σε έναν άλλον, σε βοηθάει ώστε να προσαρμοστείς στον νέο σου ρόλο ως μαμά (ή μπαμπά). Και, ναι, μπορεί να σε βοηθήσει και επαγγελματικά – κακό δεν το βρίσκω. Το θέμα είναι αν μπορείς να βγεις από τον καθρέφτη σου και να προσφέρεις εκεί έξω - πες το μπλογκόσφαιρα, πες το κοινωνία, πες το κόσμο - αυτό το κάτι παραπάνω που χρειάζεται. Αν ξεκίνησες από αυτό που έλειψε σε σένα, cool. Τα πιο ωραία πράγματα ξεκίνησαν από αυτά που θα θέλαμε να υπήρχαν για εμάς και κάναμε τον κόπο να τα δημιουργήσουμε, αντί να κάτσουμε βολικά στην καρέκλα μας.  

Πατάω λοιπόν publish με το κεφάλι ψηλά. Ξέροντας τι θα πω στην κόρη μου, όταν τα μάτια της ευθυγραμμιστούν απέναντι από τα δικά μου. Πατάω publish γιατί θέλω να γνωριστούμε στις Ψηφιακές Γειτονιές, αυτή την τόσο όμορφη πρωτοβουλία των Μικρών Μεγάλων, και να μιλήσουμε για όσα μας προβληματίζουν και για όσα μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Και για να παραδεχτούμε πως σχεδόν καθετί σε αυτή τη ζωή μπορεί να γίνει ναρκισιστικό, αν επιλέξεις να το αφήσεις εκεί και να μην το εξελίξεις.



Υ.Γ. Στις περσινές Φηφιακές Γειτονιές το 31εβδομάδες ήταν μόλις μίας εβδομάδας. Στις φετινές θα γίνει ενός έτους και θα πάει περπατώντας. Μέχρι τότε, μπορείτε να ενημερώνεστε από τη σελίδα των ΨΓ και να ακούτε (κάθε Τρίτη 6-7 στον ifeelkid) τον Χρήστο Λουφόπουλο και την Άσπα Τσαμαδή, τους ανθρώπους που κάποτε, με αφορμή ένα άρθρο μου στη ΒΗΜΑDONNA, με ενθάρρυναν να φτιάξω το δικό μου μπλογκ. Τη συνάδελφο που με σκέφτηκε να γράφω ως μαμά και μου έδωσε την ευκαιρία, μάλλον δεν θα τη δείτε εκεί, δεν είναι μαμά, αλλά μπορείς και να πεις ότι μου στάθηκε ως τέτοια. Και θα τη θαυμάζω πάντα για την πρωτοποριακή της σκέψη.

8 σχόλια:

  1. Θα χαρούμε να γνωριστούμε όλοι μαζί καλύτερα!!! Με το καλό να χρονίσεις!!! Κάλη από Ανθομέλι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφο και δυνατό κείμενο Κέλλυ :) Όλοι οι γονείς bloggers (που μοιραζόμαστε προσωπικά βιώματα) έχουμε φέρει μπροστά στα μάτια μας την εικόνα του έφηβου ή ενηλικιωμένου πια παιδιού μας, να μας ρωτά «γιατί». Η ιστορία θα δείξει τι κάναμε σωστά και τι λάθος, αλλά προς το παρόν νιώθω κι εγώ ήσυχη, όσο έχω τις απαντήσεις σε ενδεχόμενα μελλοντικά ερωτήματα.
    Θα τα πούμε από κοντά ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι, Σοφία, θα χαρώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαίρομαι πολύ που θα είσαι κι εσύ εκεί! Το blog σου με μαγνήτισε από την πρώτη ανάρτηση που διάβασα :)
    Και θα είμαστε και στο ίδιο πάνελ! Τα λόγια είναι περιττά... Ανυπομονω!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σούπερ! (που θα είμαστε μαζί). Τώρα είναι η σειρά μου να σε επισκεφτώ Αθηνά. Θα τα πούμε λοιπόν!

      Διαγραφή
  5. Πολύ χαίρομαι που θα σε γνωρίσω και από κοντά! Πολύ κοντά ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χε, χε, σε απόσταση αναπνοής! Κι εγώ Βέρα!

      Διαγραφή