8 Οκτωβρίου 2013

Πονάει για πάντα εκείνη η φορά



Θα τη θηλάσεις, θα ζητήσεις rooming in, θα είναι καλοκαίρι, θα ξεπεταχτεί γρήγορα, θα κάνετε και λίγες διακοπές μαζί, θα κοιμάται δίπλα σου σε ένα λίκνο, θα την κοιμίζεις με τραγούδια, θα σε κοιτάει στα μάτια, θα την έχεις συνέχεια αγκαλιά, θα την βγάζεις βόλτα με τον μάρσιπο και θα τρως παγωτό, θα είστε αυτοκόλλητες, θα είναι και ο μπαμπάς της στο κάδρο, ακόμη και στην αίθουσα τοκετού αν θέλει, όταν τα σώματά σας θα χωρίσουν και θα ακούσεις το κλάμα της, το πιο όμορφο κλάμα της ζωής σου. Κι όταν θα ακουμπήσει στο στήθος σου, ο κόσμος όλος θα σταματήσει, για να σταθεί πάνω από την ίδια την ευτυχία, τη δική σας. Cut.

Το χειρότερο σοκ που μπορείς να πάθεις νομίζω ότι προέρχεται από την απόλυτη διάψευση της προσδοκώμενης ευτυχίας. Από τη μερική διάψευση περνάμε λίγο-πολύ όλες, γιατί ποτέ τα πράγματα δεν είναι τόσο όμορφα όσο μας τα είχαν διηγηθεί. Όμως γρήγορα ξεχνάμε και ύστερα είμαστε εμείς που τα διηγούμαστε όμορφα στις άλλες. Χαίρομαι που χρησιμοποίησα πρώτο πληθυντικό, δεν το εννοούσα. Ανήκω στην άλλη κατηγορία. Των μαμάδων που δεν ξεχνάνε ποτέ. Επειδή έζησαν την απόλυτη διάψευση. Και αν το έχεις πάθει, ξέρεις ότι αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο δεν είναι που δεν μπόρεσες να έχεις rooming in, ούτε που η διπλανή σου δέχεται επισκέψεις, γέλια και χαρές (εννοείται ότι ζητάς μονόκλινο ή δωμάτιο στον όροφο των γυναικολογικών επεμβάσεων), ούτε που δεν έβγαλες έξω το μωρό με τον μάρσιπο προτού σαραντίσει. Το χειρότερο δεν είναι που δεν το πήρες αγκαλιά μετά τον τοκετό, ούτε καν που ήρθες αντιμέτωπη με τη δυστυχία ενώ την ευτυχία περίμενες. Το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι. Κι όταν πια βεβαιωθείς ότι θα ζήσει, σειρά έχει το πώς θα ζήσει και είναι φορές που νιώθεις ότι ο εφιάλτης δεν θα σταματήσει ποτέ. Cut.

Ευτυχία είναι ο εφιάλτης να σταματήσει. Να καταλάβεις πόσο αδιάφορο είναι το rooming in, ο θηλασμός, τα βίντεο από την αίθουσα τοκετού. Ευτυχία είναι να έρθει στο σπίτι κι ας πρέπει να πηγαίνει «βόλτα» στους γιατρούς. Ευτυχία είναι καθώς οι μήνες περνούν, να χρειάζονται λιγότερες επισκέψεις στους γιατρούς και περισσότερες στο πάρκο. Ευτυχία είναι η κάθε μέρα που σας παίρνει μακριά από την ημερομηνία γέννησης και σας φέρνει κοντά στην καθημερινότητα, ξέρεις, αυτή με τα μεταμεσονύχτια εγερτήρια, τις πασαλειμμένες στα μούτρα φρουτόκρεμες, τις χεσμένες πάνες, τις θεαματικές τούμπες, τους καβγάδες για το ποιανού είναι το κουβαδάκι στην παιδική χαρά…

Όμως πίσω από αυτή την ευτυχία, υπάρχεις και συ. Που κάποτε έβαλες τα δικά σου συναισθήματα σε κάποιο μέρος σκοτεινό, για να τρέξεις στα επισκεπτήρια. Που ξέχασες ότι δεν έζησες εκείνη τη γέννηση όπως την είχες φανταστεί, γιατί σε άρπαξε απ’ τα μαλλιά η πραγματικότητα. Που έγινες απότομα μαμά, παραμελώντας το παιδί μέσα σου. Που μπορεί καμιά φορά, καθώς τακτοποιείς τα συρτάρια, να θυμηθείς. Και αυτό είναι οκ. Γιατί παρ’ όλο που ως μητέρα είσαι σχεδόν σοφή, το μικρό κορίτσι που κάποτε έφαγε τα μούτρα του τρέχοντας προς την απόλυτη ευτυχία, πόνεσε πολύ και δεν πρόλαβε να κλάψει. Και, ξέρεις, είσαι και δική του μαμά.



Και μια ιστορία για τo τραύμα της προωρότητας:

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.


9 σχόλια:

  1. KaterinaX9/10/13 14:01

    Κέλλυ, κάθε φορά με αυτά που γράφεις αγγίζεις την καρδιά μου. Εκφράζεις αυτά που έχω μέσα μου, αυτά που τότε αισθάνθηκα και συνεχίζω να αισθάνομαι. Γιατί αυτή την εμπειρία θα την έχω πάντα μέσα μου, θα την κουβαλάω και όσα χρόνια και να περάσουν θα έχει πάντα την ίδια ένταση. Γιατί ναι, θα πονάει για πάντα εκείνη η φορά.
    Τεσάκι μου, σ' ευχαριστώ που μου σύστησες να επισκέπτομαι αυτό το blog. Ξέρεις καλύτερα από τον καθένα τα εσώψυχά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καμμιά φορά νομίζω ότι είμαι μόνο εγώ που αισθάνομαι έτσι... Ελπίζω και εύχομαι να είστε όλοι καλά Κατερίνα.

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος10/10/13 23:41

    Δεν ξερω τι να σου γραψω... Δεν ξερω πως να το πω και να μην "ακουστω" καπως... Δεν υπαρχει κατι τιποτα πισω απο αυτα που θα γραψω. Νιωθω τυχερη. Νιωθω επισης πως μολις καποιος μου εριξε χαστουκι. Νιωθω οτι θα ηθελα να σε αγκαλιασω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οταν ερθω στη Ροδο - εχω φιλους εκει κ ερχομαι συχνα - θα συναντηθουμε για να εισπραξω. Ειναι να μη μου ταξεις αγκαλια εμενα...

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος11/10/13 23:00

      Καλα αν ερθεις και δεν συναντηθουμε για να εισπραξεις, θα το παρω προσωπικα! ;-)

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος18/10/13 10:13

    Και να ξέρεις δεν υπάρχει μην κλαις αλλά μόνο κλάψε όσο θες....
    (Μίνα δίδυμα 28 εβδομάδες)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. νιωθω οπως η λυδια. τυχερη. το θεμα ομως κελλακι πιστευω οτι ειναι τελοσ καλο ολα καλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικα Ρενα κι εγω τυχερη αισθανομαι. Ομως ακομη και οταν ολα πανε καλα, υπαρχει αυτο το κατι που τσιμπαει λιγο. Και το βιωνουν ολες οι μητερες που η γεννηση των παιδιων τους δεν ηταν ευτυχισμενη ειτε τα πραγματα πανε καλα ειτε οχι. Και επειδη η ζωη και η υγεια των παιδιων ειναι το ζητουμενο, θελησα να μιλησω για εκεινο που παραμελουμε, που δεν μας φαινεται σημαντικο πια, αλλα ειναι εκει, καπου κρυμμενο: το πως αισθανομαστε εμεις για εμας.

      Διαγραφή