Πύργος ελέγχου

Ελάτε τώρα ας το παραδεχτούμε. Δεν γεννήσαμε μόνο έξυπνα και όμορφα παιδιά. Γεννήσαμε κι ένα τέρας μέσα από τα σπλάχνα μας. Το τέρας ελέγχου, όπως μεταφράζει αυτομάτως το Google το περίφημο control freak. Κι όποια δεν έχει πέσει στην παγίδα του, ας σηκώσει πρώτη το χέρι. Χωρίς πλάκα, θεωρώ ότι η ανάγκη μας να ελέγχουμε τα πάντα και να τα κατευθύνουμε σε ό,τι αφορά τη ζωή του παιδιού μας είναι η μεγαλύτερη πληγή της μητρότητας έβερ. Δεν με νοιάζει οποιαδήποτε άλλη κατηγοριοποίηση μαμάδων, μπαμπάδων και λοιπών συγγενών. Η τάση μας να καταλάβουμε πρώτη και μόνιμη θέση στον πύργο ελέγχου της ζωής τους, αυτή είναι που μας ενώνει. Και το μόνο χειρότερο από το να είσαι μαμά control freak είναι να έχεις προϋπάρξει control freak προτού αποκτήσεις παιδί, διότι όταν θα περάσεις στην μαμαδο- πίστα, το θεριό θα γιγαντωθεί και θα πέσει να φάει εσένα, εκείνα και όλη μαζί την όποια οικογένεια.

Φυσικά και έχουμε καλή δικαιολογία, όταν ξεκινάμε αυτό το ταξίδι – προσοχή, το τέρας ξυπνάει με το που γίνεσαι μάνα. Την καλύτερη. Το ένστικτό μας ξέρει το βέλτιστο για εκείνα. Μπορούμε να ερμηνεύουμε πιο γρήγορα από τον οποιοδήποτε το βρεφικό νιαούρισμα και να το μεταφράζουμε σε πεινάω, πονάω, νυστάζω, δεν θέλω. Έχουμε στο σώμα μας την πρώτη τους τροφή. Στην αγκαλιά μας ηρεμούν ενστικτωδώς, εμάς αποζητάνε όταν αρρωσταίνουν, φοβούνται, νιώθουν αδύναμα. Όμως ως πότε και σε ποιον βαθμό πρέπει να περνάνε όλα από τα χέρια μας; Γιατί να γίνονται όλα όπως τα έχουμε σχεδιάσει και κυρίως γιατί πρέπει να τα έχουμε σχεδιάσει κάπως;

Μπορώ να καταλάβω τις μητέρες που δεν αποχωρίζονται το παιδί τους τα πρώτα χρόνια της ζωής του, διότι δεν εμπιστεύονται κανέναν άλλο, μπορώ όμως να ερμηνεύσω και την ενδεχόμενη υστερία ορισμένων εξ αυτών. Διότι πόσο ήρεμη μπορείς να είσαι, αν 24 ώρες το 24ωρο οργανώνεις και την παραμικρή λεπτομέρεια στη ζωή ενός μικρού ανθρώπου; Ναι, φυσικά δεν είναι το ζητούμενο να είσαι ήρεμη, δεν αναζητούσες την ηρεμία σου, όταν αποφάσιζες να γίνεις μάνα, αλλά πόση σημασία έχει να μην φάει ούτε ένα κομμάτι κέικ, αφού έχει πια συμπληρώσει τα 2 του χρόνια; Πόσο απαραίτητο είναι να έχεις πάντα βιολογικά φρούτα, να καθαρίζεις τα χέρια του κάθε τρεις και λίγο, να μην πέφτει ούτε ένα τσουλούφι στα μάτια του, να κοιμάται στις 9 ακριβώς, να αστράφτει το πάτωμα που πατάει, να φορέσει εκείνο το κοντομάνικο αντί για το φανελάκι; Από τη θέση της μητέρας που έγινε μπίλιες με τον πατέρα για ένα τέτοιο μακό (και για άλλα πολλά), μπορώ να πω ΚΑΜΙΑ. Από τη θέση της κόρης, τεράστια. Η επιλογή του άλλου για σένα καταστρατηγεί την αυτονομία σου.

Μιλάω με διάθεση αυτοκριτικής ωστόσο. Δεν είμαι καθόλου πεπεισμένη ότι όλη αυτή η φρίκη για έλεγχο έχει να κάνει με κάποια εξουσιομανία, όπως ισχυρίζεται φίλη που δεν θέλησε να κάνει παιδιά. Νομίζω ότι περισσότερο προέρχεται από μια βαθύτερη ανάγκη να προστατεύσουμε το πιο πολύτιμο για εμάς πλάσμα επί γης, θεωρώντας εαυτόν τον κατεξοχήν υπεύθυνο, και κάπου στον δρόμο χάνουμε την μπάλα. Αδυνατούμε να δούμε ότι από ένα σημείο κι έπειτα πιο πολύ καταστρέφουμε παρά δημιουργούμε. Όχι μόνο τα νεύρα μας, του συντρόφου μας και των παιδιών μας, αλλά και τον αυθορμητισμό, την ξενοιασιά, τις όμορφες στιγμές. Πρωτίστως όμως την ανάγκη τους για πρωτοβουλία και κατ’ επέκταση τον χαρακτήρα και τη ζωή τους. Πιστεύω τελικά ότι ένα control freak προσπαθεί να αποτρέψει ή να περιορίσει την πιθανή καταστροφή σχεδιάζοντας τα πάντα, αλλά πραγματικά τώρα: πόσες φορές η καταστροφή ήρθε με τη μορφή που είχαμε φανταστεί;