14 Φεβρουαρίου 2013

Το ειδικό βάρος του κόσμου μου

Θέλω να πω σε όλους πόσο πολύ της πάει το καινούργιο της τζιν - το πρώτο της τζιν παντελόνι -, αλλά λίγοι θα συμμεριστούν τη χαρά μου. Πιθανότατα οι εξής τρεις: ο πατέρας της και οι γιαγιάδες της. Αντε και η φιλενάδα μου που έχει επίσης μωρό και θα βρει ευκαιρία να μου το ανταποδώσει με το «πόσο χαριτωμένος είναι όταν παίζει με τα καινούργια του παιχνίδια». Κάνω μεγάλες προσπάθειες να μην το ξεφουρνίσω σε ανθρώπους που μάλλον δεν τους ενδιαφέρει τι κάνει το παιδί μου, αλλά σε εκείνους που με ρωτούν τι κάνει είτε από πραγματικό ενδιαφέρον είτε από πραγματική ευγένεια δεν καταφέρνω να συγκρατηθώ. Παίρνω φόρα και λέω περισσότερα. Ότι την Κυριακή πήγαμε βόλτα, ότι γελάει με το καλημέρα, ότι χτες είχε γκρίνιες και διάφορα άλλα που κατά πάσα πιθανότητα έχουν ως αποτέλεσμα το ακροατήριό μου να χάσει το όποιο ενδιαφέρον του.
Προσπαθώ να έχω πάντα στο μυαλό μου εκείνο το οποίο κάποτε είχε πει μια συνάδελφος για τις μαμάδες που περιγράφουν σε όλους τα καμώματα των βλασταριών τους χωρίς να ερωτηθούν - «λες και κάποιος νοιάζεται» - αλλά ομολογώ ότι συχνά πέφτω στην παγίδα του να γίνω βαρετή. Ζητώ συγνώμη. Και φοβάμαι ότι θα χρειαστεί να σας ξαναζητήσω. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μετατραπώ σε μια βαρετή μαμά που έχει λόγια μόνο για το παιδί της, όμως αυτή την εποχή έχω πιάσει τον εαυτό μου να περνάει καλά ακόμη και με ανθρώπους που πριν από καιρό θα απέφευγα μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν κοινά - και ενδιαφέροντα - θέματα συζήτησης.
Η ζωή μου έχει αλλάξει εντελώς. Ο κόσμος μου - έξω από το γραφείο - αποτελείται από εμβόλια, καμπύλες ανάπτυξης, λιλιπούτεια ρούχα, πάνες, μπιμπερό, παιχνίδια που κάνουν θόρυβο όταν τα ζουπάς και κυκλοφορούν σαλιωμένα γύρω μου, πιπίλες, ειδικές διαδρομές με το καρότσι, ειδικές πολυσυσκευές που πολτοποιούν το φαγητό και μαγειρεύουν στον ατμό, ειδική καθαριότητα, ειδικές αγκαλιές ανάλογα με την περίσταση, ειδική αντιμετώπιση συγγενών, πρωινό ξύπνημα ειδικά για εκείνη.
Με πρόχειρους υπολογισμούς, τo ειδικό βάρος του κόσμου μου κυμαίνεται αυτή την εποχή στα 7,5 kg και αναμένεται να αυξηθεί. Το μαγικό όμως είναι ότι όσο αυτό αυξάνει, τόσο διαφοροποιούνται και οι υπόλοιπες συνιστώσες του κόσμου μου. Οι σταθερές γίνονται ασταθείς. Οι ορίζοντες ανοίγουν. Οι απόψεις αλλάζουν. Ο χρόνος μετράει αλλιώς. Η στιγμή έχει άλλη βαρύτητα. Οι αγωνίες περιορίζονται στα απολύτως σημαντικά. Η επιβίωση κοιτάζει με τα μάτια της. Ο εαυτός μου θέλει να γίνει καλύτερος. Αδυνατώ να στενοχωρηθώ με θέματα που λύνονται. Αδιαφορώ για το αν θα μου λείψει κάτι. Για το τι μου είπε και τι του είπα. Για τη φίλη που με ξέχασε. Για τον συνάδελφο που με στραβοκοίταξε. Αντιθέτως με ενδιαφέρει πού και πώς θα περάσω τον χρόνο μου. Πού και πώς θα βοηθήσω, ώστε η καθημερινότητα να γίνει ευκολότερη και πιο ευχάριστη. Και όλως παραδόξως τα όσα συμβαίνουν γύρω μου με νοιάζουν πολύ περισσότερο από πριν.
Αναρωτιέμαι γιατί. Καταλήγω σε δύο λόγους. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά σπουδαιότητας. Πρώτον, ότι χρειάζομαι να με νοιάζουν. Προκύπτει αβίαστα. Ως αντιστάθμισμα της απότομης μετατόπισης της προσοχής μου σε ένα και μόνο πλάσμα. Δεύτερον, ότι με νοιάζουν ειδικά για χάρη της. Για να περνάει περισσότερο ποιοτικό χρόνο με μια μαμά ευχαριστημένη και άρα ευχάριστη, που θα μπορεί να της δείξει την όμορφη πλευρά της ζωής. Και κυρίως για να μπορεί τελικά να ζει σε ένα καλύτερο αύριο. Μικρό αντίτιμο απέναντι στη μάχη που εκείνη έδωσε για να μείνει στη ζωή μου.

Δημοσιεύτηκε στο site του Βήματος στις 19/10/2011
http://www.tovima.gr/vimadonna/mother/article/?aid=425944

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου