Η ιστορία του Πάτροκλου: 14 κιλά μετά

Όταν σε προετοιμάζουν για το παιδί που θα έρθει όλα μοιάζουν δύσκολα. Το τάισμα, το άλλαγμα, η βραδινή αϋπνία, όλα αυτά νομίζεις ότι θα χρειαστούν σεμινάρια και manual για να αντεπεξέλθεις. Λάθος! Όλα αυτά ήταν το εύκολο κομμάτι. Λίγες εξηγήσεις, πολλή υπομονή και μπόλικη συνήθεια σε κάνουν εξπέρ από το πρώτο 24ωρο. Εκείνο για το οποίο κανείς δεν με προετοίμασε ήταν τα δάκρυα, η αγωνία και ο φόβος όταν έρχεται ένα παιδί πρόωρα, χωρίς να είναι έτοιμο ούτε εκείνο, ούτε η μαμά του.

Θυμάμαι ότι απλά μου ανακοινώθηκε από έναν γιατρό. «Η γυναίκα σας θα μπει αύριο χειρουργείο για καισαρική, αφού με την προεκλαμψία το παιδί δεν παίρνει βάρος». Τα είπε και πήρα σε μια στιγμή όλο το βάρος που δεν έπαιρνε εκείνο. Και όλο αυτό το άκουσα μόνος μου, χωρίς την γυναίκα μου, χωρίς να της κρατάω το χέρι ή να την έχω αγκαλιά για να το αντιμετωπίσουμε μαζί. Τις επόμενες στιγμές θυμάμαι εμένα να τρέχω να την βρω κι εκείνη να κλαίει στην αγκαλιά μου, μετά να παίρνω τηλέφωνα παντού και σε μια ώρα να έχω πάει σπίτι να φέρω ό,τι χρειαζόμασταν για την επόμενη μέρα.

Κι ήρθε η επόμενη μέρα, με χειρουργεία και άγχος, με αναβολές που μας οδήγησαν στην επόμενη της επόμενης μέρας και μεγάλωσαν το διπλό άγχος (για το μωρό και την γυναίκα μου). Ακόμα θυμάμαι πώς είναι να ανησυχείς για δυο ανθρώπους την ίδια στιγμή και να πρέπει να είσαι ήρεμος, συγκεντρωμένος κι έτοιμος να ανταποκριθείς στις αυξημένες ανάγκες και των δυο τους.

Έξω από το χειρουργείο την άκουσα πρώτος να κλαίει. Την «αναγνώρισα» αμέσως, δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί την περίμενα καιρό. Κι εκεί, σε ένα μικρό δωμάτιο 2x2 μου την σύστησαν και την πήρα στα χέρια μου. «Πόσο ελαφριά», σκέφτηκα και έμεινε το άλλο μισό άγχος που είχα, μέχρι να δω κι εκείνη που μου χάρισε το μικρό μας θαύμα να μου χαμογελά ταλαιπωρημένη.

Οι επόμενες εννιά ημέρες ήταν γεμάτες άγχος, χαρά, δάκρυα, χαμόγελα, αγωνία και ενθουσιασμό, εκεί στο νοσοκομείο, να περιμένουμε να πάνε όλα καλά και να πάμε σπίτι μας. Να περιμένουμε να πάρει βάρος, αφού από τα δύο κιλά που γεννήθηκε είχε χάσει ήδη 250 γραμμάρια. Να περιμένουμε να περάσει τον ίκτερο και να την βλέπω με μια λευκή μάσκα σαν ένα παράξενος μικροσκοπικός σούπερ ήρωας να κλαίει κάτω από την λάμπα. Να περιμένουμε να νιώσουμε ότι το κοριτσάκι μας είναι καλά και θα εξελιχθεί σε ένα «κανονικό», ροζ αφράτο μωράκι.

Σήμερα το μικρό μας θαύμα «εξελίχθηκε»: είναι δυόμιση ετών, ζυγίζει 16 κιλά, έχει ξεπεράσει το ένα μέτρο, μιλάει ακατάπαυστα και μας κάνει σφιχτές αγκαλίτσες. Ακόμα όμως έχει μείνει το άγχος, που πλέον έχω δεχτεί ότι θα με ακολουθεί για πάντα στην ζωή μου και θα με κρατάει ξύπνιο τα βράδια που θα είναι άρρωστη ή λυπημένη.

Γράφοντας όλα αυτά συνειδητοποιώ πως πολλές φορές αποφεύγω να δω τις φωτογραφίες των πρώτων ημερών. Ξέρω όμως πως μέσα μου έχει αποτυπωθεί κάθε στιγμή και κάθε συναίσθημα σε ένα εσωτερικό φιλμ που με δένει για πάντα μαζί της και μου θυμίζει γιατί αγαπώ τις δυο γυναίκες της ζωής μου: επειδή αυτές είναι η ζωή μου.