To 2 το καλό

Εχω δύο χρόνια να δω μια ταινία. Ψέματα. Μία φορά πήγαμε σινεμά και άλλη μία είδαμε Γούντι Αλεν στο τάμπλετ στο κρεβάτι, ενώ εκείνη κοιμόταν στη γιαγιά της.

Εχω δύο χρόνια να ξενυχτήσω, να χάσω χρόνο άσκοπα, να χαζέψω στις βιτρίνες – ή στο γραφείο – να κάνω οτιδήποτε, χωρίς να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου τα απαραίτητα συντονιστικά και στο μπροστά το κινητό μου.

Εχω δύο χρόνια που ζω όπως οι περισσότερες για-πρώτη-φορά μαμάδες με ένα μικρό κερασάκι στην τούρτα: την αγωνία μου για το αν η κόρη μου θα καλύψει την προωρότητα. Στα 2, λένε, παύεις να αναφέρεις τη διορθωμένη ηλικία, δηλαδή το ότι αν η Γιόννα γεννιόταν κανονικά δεν θα είχε τώρα γενέθλια, αλλά σε 2 μήνες. Λένε επίσης ότι σιγά σιγά ξεχνάς όλα τα άσχημα και βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει και να σε γεμίζει χαρά. Ισχύει. Αλλά όχι απολύτως.

Δεν έχω ξεχάσει τα άσχημα και δεν μπορώ. Και καθώς εκείνη μεγαλώνει και με γεμίζει χαρά, καλύπτοντας όπως φαίνεται την προωρότητα, κάνω ένα διάλειμμα για να απολαύσω ένα από εκείνα που μου θυμίζουν ότι υπάρχω όπως πριν, το γράψιμο.

Είναι άραγε εγωιστικό στα γενέθλια του παιδιού σου να κάνεις δώρο στον εαυτό σου; Είναι εγωιστικό να εκθέτεις το παιδί σου, για να μοιραστείς τις εμπειρίες σου; Μπορεί. Δεν μπορώ όμως εγώ. Ούτε να τις κρατάω μέσα μου. Ούτε να προσποιούμαι ότι τις ξέχασα.

Και σκέφτομαι ότι αυτά τα δύο χρόνια που η μικρή μου τα κατάφερε, κάποιο ρόλο θα έπαιξα κι εγώ και ίσως κάποιο δώρο αξίζω, σαφώς πιο μικρό απ’ όλα τα υπέροχα που μου χαρίζει εκείνη.

Και αφού η τούρτα-αυτοκίνητο-της-Μίνι είναι στο κουτί της, τα καινούργια ανοιξιάτικα παπούτσια στα πόδια της και οι προετοιμασίες για τα γενέθλια στα οποία μπορεί και να σβήσει για πρώτη φορά κεράκια, στην τελική ευθεία, μου παραδίδω το δώρο μου: ένα blog για μένα και για κείνη με όλη μου την αγάπη για κείνη και για μένα. Χρόνια μας πολλά.