Τοσοδούλα
Η Γιόννα δεν υπήρξε ποτέ τοσοδούλα. Ούτε όταν γεννήθηκε με βάρος μόλις 1870 kg. Ηταν δεν ήταν 32 εβδομάδων παιδί. Και μέσα στο κουτάκι της έμοιαζε τεράστια σε σχέση με τα υπόλοιπα πρόωρα μωρά. Μακρόστενη μεν, αλλά όχι καχεκτική. Τοσοδούλα μου φάνηκε, όταν μπήκα στην καρδιοχειρουργική μονάδα να τη δω, μετά την επέμβαση στην οποία είχε υποβληθεί και δεν την έβρισκα. Ηταν χωμένη μέσα σε ένα μωρουδιακό κρεβάτι με αμέτρητα καλώδια να βγαίνουν και να μπαίνουν στο σώμα της και με πελώριες λάμπες (σαν αυτές που μας βάζουν στο κομμωτήριο για να ανοίξει η ανταύγεια) για να την κρατάνε ζεστή. Τότε ήταν η μόνη φορά που μου φάνηκε πραγματικά μικρή. Όταν βρέθηκε τόσο βίαια εκτεθειμένη στον κόσμο των μεγάλων.
Εκ των υστέρων έμαθα ότι όταν την πήρα σπίτι, κάποιοι φίλοι τρόμαξαν από το πόσο αδύναμη και λιλιπούτεια φαινόταν. Εγώ, ευτυχώς, όχι. Το μέγεθος της Γιόννας δεν με τρόμαζε, ούτε με τρομάζει. Το δικό μου είναι που με φοβίζει. Μήπως εγώ ήμουν ή είμαι μικρή για εκείνη. Για όσα μπορεί, καταφέρνει, νικάει, παλεύει, σκέφτεται, ονειρεύεται, είναι και θέλει να γίνει. Και κάπως έτσι, αρκετά μετά τη γέννηση μιας μόνο κατά το φαίνεσθαι τοσοδούλας κόρης, γεννήθηκε το ημερολόγιο μιας τοσοδούλας μαμάς που έχει να παλέψει με τους πελώριους φόβους της και έχει βάλει στόχο να τους νικήσει μπας και σταθεί κάποτε στο ύψος της μεγάλης κόρης της. Είναι ένα ημερολόγιο για όσα μικρά μας φαίνονται μεγάλα και για όσα μεγάλα μας φαίνονται μικρά και πολύ θα ήθελε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, λέγοντάς τα με το όνομά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου