13 Νοεμβρίου 2013

Η ιστορία της Βίκυς: Το δικό μου αγγελάκι



Αυτό το μωρό ήταν το δεύτερο. Το πρώτο είχε γεννηθεί οκτώ μήνες, πριν μείνω ξανά έγκυος. Εργαζόμουν σε απαιτητική δουλειά και είχα στα χέρια μου ένα χαρτί εκ νέου πρόσληψης στην διαφημιστική εταιρία, ένα χρόνο μετά τη λήξη της επιλόχειας άδειας του πρώτου μου παιδιού.
Η κόρη μου γεννήθηκε φυσιολογικά, όμως μπήκε στην εντατική, όταν ήταν 7 ημερών με πυρετό και αιτιολογία «σηψαιμία μη αποδείξιμη» στο εξιτήριο, 15ημέρες μετά.
Ήθελα πολύ να μείνω μαζί της και είχα ζητήσει άδεια άνευ αποδοχών για 1 χρόνο. Μου την έδωσαν, μαζί με μια ενυπόγραφη, σίγουρη πρόσληψη, όταν επιστρέψω. Αυτό ήταν τελείως ασυνήθιστο. Προσπάθησα να κάνω και το δεύτερο παιδί μου, σ’ αυτό το διάστημα. Πίστευα στο travail à la chaîne των Γάλλων. Μαζί με το πρώτο και το δεύτερο. Τα ταΐσματα, τα πλυσίματα, τα παραμύθια, οι βόλτες, τα παιχνίδια θα γίνονται μαζί.
Η κόρη μου είχε οξυτάτη αντίληψη. Περνούσα ώρες πολλές μαζί της και της μιλούσα συνεχώς. Όταν έγινε τριών μηνών, ένοιωσα πως είχε μπει το νερό στ’ αυλάκι και επικοινωνούσα τέλεια μαζί της. Προσπαθούσα να μείνω ξανά έγκυος, όμως πέρασαν άλλοι πέντε μήνες, πριν δείξει ξανά το τεστ θετικό.
Μετρούσα τους μήνες απογοητευμένη, πως δεν θα προλάβαινα να επιστρέψω στη δουλειά μου εγκαίρως. 1 Νοεμβρίου θα έπρεπε να ήμουν στο γραφείο. Κι εγώ περίμενα το μωρό 25 Δεκεμβρίου. Έτσι ξεκίνησα τη δεύτερη εγκυμοσύνη. Με ένα μωρό οκτώ μηνών και μπόλικη ανησυχία για την εργασία μου. Στην πρώτη εγκυμοσύνη είχα αιμορραγίες στο ξεκίνημα και τις περίμενα ξανά στη δεύτερη. Πίστευα πως θα κάνω τις ενέσεις μου και όλα θα περνούσαν. Δεν  είχα υπολογίσει πως τώρα είχα ένα μωρό κάμποσων κιλών να σηκώνω συνεχώς κάθε μέρα: να το πλύνω, να το ντύσω, να το ταΐσω, να το πάω βόλτα, να το βάλω στο πάρκο, στο κρεβάτι, να το νανουρίσω.
Οι αιμορραγίες ήρθαν και δεν περνούσαν. Είχε φτάσει Πάσχα όταν μια ξαφνική, έντονη αποκόλληση πήγματος αίματος, θεωρήθηκε από τον γιατρό πως μπορεί να ήταν αποβολή κύησης. Τη Δευτέρα του Πάσχα έκανα υπερηχογράφημα και είδαμε το μωρό στη θέση του. Όμως δεν κουνιόταν, ούτε ακουγόταν ο χτύπος της καρδιάς του ακόμα. Ο γιατρός είπε πως μπορεί να ήταν νεκρό ή ζωντανό. Οι μέρες θα έδειχναν. Αν θα το απέβαλε το σώμα ή αν χτυπούσε στις επόμενες μέρες η καρδιά του. Η μαμά μου πήρε την κόρη μου κι εγώ έμεινα ακίνητη στο κρεβάτι περιμένοντας ένα χτύπο. Φοβόμουν παράλληλα μήπως αρρώσταινα με ένα νεκρό μωρό στην κοιλιά μου τόσες μέρες. Πέρασαν έτσι πέντε μέρες. Μέχρι που ένα βράδυ, ήρθε ο γιατρός με κινητό υπέρηχο στο σπίτι και ακούσαμε για πρώτη φορά την καρδούλα του να χτυπά, δυνατά, καθαρά και επίμονα. «Είμαι εδώ!»
Η εγκυμοσύνη συνεχίστηκε σχετικά ομαλά, με καλές εξετάσεις και την κόρη μου ξανά στο σπίτι μας. Την βαπτίσαμε, πήγαμε καλοκαιρινές διακοπές ένα μήνα στις Σπέτσες, όταν ήμουν πέντε μηνών έγκυος.
Αν ήξερα σε τι γκρεμό ισορροπούσα, δεν θα είχα κουνηθεί από την Αθήνα. Η αποκόλληση στο ξεκίνημα ήταν μερική αποκόλληση πρόδρομου πλακούντα, η οποία δεν φαινόταν στους υπερήχους. Το μωρό τρεφόταν από ένα μισοξεκολλημένο πλακούντα που ήταν έτοιμος να αποκολληθεί εντελώς. Οι πιθανότητες να ζήσω σε περίπτωση αποκόλλησης υπήρχαν, μόνο αν ήμουν σε απόσταση αναπνοής από το νοσοκομείο. Κι εγώ δεν το ήξερα. Και έκανα όσα θα έκανα κάθε μέρα. Περπατούσαμε από το Παλιό Λιμάνι για να κάνουμε μπάνιο στην παραλία του Γαρούφαλου και για να πάμε με τα πόδια στην Ντάπια. Όσοι ξέρουν, μιλάμε για μεγάλες αποστάσεις. Μερικές φορές είχε πέσει πολύ η πίεσή μου και ένοιωθα αδυναμία και ζαλάδα. Αλλά γενικά ήμουν καλά και χαιρόμουν τις διακοπές και την άγνοιά μου.
Επιστρέψαμε στην Αθήνα και ξεκίνησα να ψάχνω σπίτι για να μετακομίσουμε κοντά στη μητέρα μου. Θα με βοηθούσε με τα παιδιά, όσο εγώ θα ήμουν στο γραφείο. Είχε μπει ο Οκτώβρης και  είχα αρχίσει να ζορίζομαι πολύ. Δεν είχα δυνάμεις και ήθελα να μένω συνεχώς ξαπλωμένη. Με το ζόρι έκανα εξωτερικές δουλειές και η μαμά μου έπαιρνε συχνά την κόρη μου σπίτι της για να ξεκουράζομαι.
Μέχρι εκείνο το Σάββατο, στις 17 του Οκτώβρη. Έμενα στο Π.Φάληρο κι η μαμά μου στο Χαλάνδρι. Είχαμε βρει το σπίτι για να μετακομίσουμε κι έψαχνα μοκέτα για το δωμάτιο των παιδιών. Στηριζόμουν από μοκέτα σε μοκέτα για να προχωρήσω στο κατάστημα, ούτε αναπνοή δεν είχα δύναμη να πάρω. Πήγαμε για φαγητό στο σπίτι της μαμάς μου και ξάπλωσα. Ξύπνησα με ακατάσχετη αιμορραγία που έφερε πανικό σε όλους στο σπίτι. Ο γιατρός μου σύστησε να μείνω ξαπλωμένη με μαξιλάρι στους γοφούς, για να δούμε αν θα σταματήσει. Η μαία μου είπε να πάω τρέχοντας στο νοσοκομείο.
Πήγα όπως, όπως, ξαπλωμένη στο αυτοκίνητο. Όταν έφτασα η αιμορραγία είχε σταματήσει σχεδόν. Με έβαλαν κατευθείαν στα επείγοντα, ξεχνώντας τις διαδικασίες προετοιμασίας. Συνέδεσαν τη συσκευή για να ακούσουν τους χτύπους του μωρού. Σε λίγα λεπτά, άρχισαν να ασθενούν και να χάνονται. Έσπασαν με μια ακίδα το σάκο και πλημμύρισε το κρεβάτι αίματα. Εκεί ξεκίνησε ο πανικός που κράτησε ώρες.
Έσπρωξαν το κρεβάτι στο χειρουργείο, φωνάζοντας για να πάρουν προτεραιότητα. Έβαλαν τα πράσινα πανιά πάνω μου και εμφανίστηκαν τα νυστέρια κι εγώ ήμουν ακόμα ξύπνια. «Καισαρική, να σώσουμε το μωρό, γρήγορα». «Είμαι ξύπνια» ούρλιαζα για να με ακούσουν, μέχρι που μια μάσκα κόλλησε στο πρόσωπό μου. Κοιμήθηκα πανικόβλητη.
Ξύπνησα, βλέποντας τους λευκούς τοίχους στην αίθουσα των λεχώνων. Δεν είχα δύναμη να ανοίξω τα μάτια μου, ούτε να αναπνεύσω. Ένιωθα μόνο το κενό και την αίσθηση πως δεν χωρούσα στο δωμάτιο. Οι τοίχοι με περιόριζαν, με έπνιγαν. Ήθελα να φύγω. Έκλαιγα σιωπηρά γιατί δεν μπόρεσα να προστατεύσω τον εαυτό μου και το μωρό μου. Έκλαιγα για την κόρη μου που έχανα. Δεν είχα δύναμη να αναπνεύσω. Ένιωθα πως αιμορραγούσα έντονα κάτω από τα ολόλευκα σεντόνια και δεν είχα δύναμη να μιλήσω.
Είχαν ακουμπήσει τα χέρια μου πάνω από την κουβέρτα. Μπόρεσα να κουνήσω ένα δάχτυλο. Η νοσοκόμα που περνούσε κατάλαβε την κίνηση και με ρώτησε αν είμαι καλά. Ξανακούνησα το δάχτυλο κι εκείνη σήκωσε τα σκεπάσματα. Εκεί ξεκίνησε ο δεύτερος πανικός. Άρχισε να φωνάζει να έρθει γιατρός γιατί αιμορραγούσα, έπιασε το χέρι μου να βρει το σφυγμό και δεν υπήρχε. «Δεν έχει σφυγμό, δεν έχει σφυγμό». Εκεί τελείωνα το δικό μου ταξίδι πολύ εύκολα. Η απογοήτευση για όσα επέτρεψα να γίνουν, ήταν αμείλικτη εκείνη την ώρα, με καταδίκαζε. Μόνο τα μάτια της κόρης μου ήταν το αντίδοτο, για να επιλέξω να ζήσω εκείνη την στιγμή.
Επέστρεψα κι άφησα τα κλάματα να κυλήσουν. Η φιάλη με το αίμα είχε μπει ήδη στη φλέβα μου και συνέχιζαν να βάζουν αίμα μέχρι το πρωί. Εκείνο το βράδυ πόνεσα όσο δεν έχω πονέσει ποτέ στη ζωή μου. Τόσο στο σώμα όσο στη ψυχή.
Τον γιο μου τον έβαλαν στην εντατική. Γεννήθηκε στην 31η εβδομάδα κύησης. 2150 γρ. και 46 εκ. Ο μισοξεκολημμένος πλακούντας τον έθρεψε αρκετά καλά. Τον πρωτοείδα την επόμενη ημέρα. Με κατέβασαν με καροτσάκι στη μονάδα εντατικής. Το πρόσωπό μου ήταν στο ίδιο ύψος με το δικό του. Μέσα σε ένα πλαστικό κουτί με λάμπα θέρμανσης, ένα γυμνό μωράκι με μια πάνα, ξαπλωμένο μπρούμυτα, με το πρόσωπο στο πλάι. Τα μάτια του ήταν κλειστά. Το σώμα του ήταν ένας χάρτης με μπλε φλέβες, το δέρμα του ήταν διάφανο σχεδόν. Η μύτη του ήταν στραβή, ακουμπούσε το στρωματάκι. Η νοσοκόμα ήρθε να του αλλάξει πάνα. Δεν είχε ψαχνό στο πoπάκι του, ένα ίσιο σώμα που χωριζόταν σε δύο πόδια, επίπεδο. Το γύρισε ανάσκελα και είδα πως είχε μόνο μια θηλή στο στήθος. Γύρισα με απόγνωση στο γιατρό και τον ρώτησα «Το μωρό δεν έχει ποπό, δεν έχει θηλή κι έχει στραβή μύτη». Μου απάντησε «Το ότι αναπνέει με 98% οξυγόνο, κυρία μου, δεν το βλέπετε;» Έτσι ήρθε στη ζωή το αγγελάκι μου. Πληγωμένο όπως και η μαμά του. Ήμουν πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου. Που δεν προστάτευσα το παιδί μου, εμένα και το άλλο μου παιδί από τον κίνδυνο να χαθούμε.
Το αγγελάκι έμεινε στη θερμοκοιτίδα μέχρι τις 10 Νοεμβρίου. Ξεπέρασε το πρώτο πρόβλημα αναπνοής όπου οι πνεύμονες  κολλούσαν γιατί δεν είχαν υγρό οι κυψελίδες. Πήρε μέρος σε μια έρευνα νεογνών για τον ίκτερο, γιατί μόνο έτσι βρίσκονται λύσεις για τα προβλήματα για τα επόμενα μωρά. Δύο χρόνια τον παρακολουθούσαν στο μαιευτήριο με τεστ νοημοσύνης για να δουν αν έχει επηρεαστεί η ανάπτυξη του εγκεφάλου του  από την υπερβολική ποσότητα οξυγόνου που πήρε στην πρώτη εβδομάδα. Πέντε χρόνια τον παρακολουθούσε οφθαλμίατρος για την ίδια αιτία. Τρεις μήνες, από τότε που γυρίσαμε σπίτι, χρειάστηκαν για να μάθει να συντονίζει την αναπνοή με την  κατάποση και να μπορέσει να φάει για πρώτη φορά ένα μπουκάλι γάλα. Μέχρι τότε, ήθελε 45 λεπτά για να μπορέσει να φάει 30ml. Κι εγώ τάιζα κάθε δύο ώρες, μέρα νύχτα για 3 μήνες, με ενδιάμεσο κενό 20 λεπτών. Έτσι έμαθα να κοιμάμαι σε 20 λεπτά. Βυθίζομαι απόλυτα και ξυπνώ σαν να έχει ξημερώσει νέα ημέρα.
Δεν επέστρεψα στην εργασία μου. Βρήκα νέα εργασία σε διαφημιστική εταιρία, ενάμιση χρόνο μετά τη δεύτερη γέννα.
Το αγγελάκι μου είναι 21 ετών σήμερα και είναι υγιές. Τον ονόμασα Άγγελο. Η Άννα μου είναι 22. Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησα πολύ να προστατεύσω και να μην απογοητεύσω ξανά τα παιδιά μου.
Κρατώ ακόμα τα παιδιά μου αγκαλιά στα πόδια μου και τους τραγουδάω. Το καθένα με τη σειρά του, όποτε μου το επιτρέπουν. «Έλα να σου κάνω τάνα-τάνα», τους λέω. «Μεγαλώσαμε, βρε μαμά» μου λένε. Εκείνα δεν ξέρουν πόσο άδεια ήταν η αγκαλιά μου όταν γεννήθηκαν και πόσο πόνεσα μέχρι να τα φέρω σπίτι και να μάθω να τα προστατεύω.
Κέλλυ μου, σ’ ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και την πρόσκληση να βγάλω από την καρδιά μου τη δική μου ιστορία. Εύχομαι όλα τα προωράκια να κερδίζουν τη μάχη και οι γονείς να είναι άξιοι προστάτες.

Βίκυ Κουμάντου 


Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 


To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 
Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου