Η ιστορία της Μαίρης: Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν

Αρχικά δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να μοιραστώ τη δική μου ιστορία, όχι γιατί κουβαλάω κάποιο σχετικό ταμπού με το θέμα «προωρότητα», αλλά γιατί ακόμα είναι αρκετά νωρίς και δεν έχω την ψυχική δύναμη να καταθέτω τα συναισθήματά μου για το συγκεκριμένο θέμα. Παρακινήθηκα όμως από την ιστορία μιας καλής φίλης και αποφάσισα να το κάνω.

Ήταν πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν ήρθε επιτέλους η πολυπόθητη  εγκυμοσύνη, την οποία τόσο εγώ, όσο και ο σύζυγός μου επιθυμούσαμε πολύ. Η χαρά έγινε μεγαλύτερη όταν στον πρώτο υπέρηχο είδαμε δύο κουκίδες, αντί για μία. Ακολούθησε ενθουσιασμός από εμάς και στη συνέχεια και από τους συγγενείς, σχέδια για το μέλλον, την ανατροφή δύο παιδιών ταυτόχρονα, αλλά και αγωνία για τις πολλές απαιτήσεις με τις οποίες θα ερχόμασταν αντιμέτωποι.

Η εγκυμοσύνη δύσκολη, όπως και κάθε πολύδημη κύηση. Τα συμπτώματα αδιαθεσίας πολύ έντονα, μικρές αιμορραγίες ανά διαστήματα και γενικά η ζωή μου περνούσε από το κρεβάτι στον καναπέ με πολλά βιβλία να μου κάνουν παρέα και υπομονή. Είχα επικεντρωθεί στο αποτέλεσμα που θα αποζημίωνε.

Μέχρι που έφτασε το υπερηχογράφημα β’ επιπέδου, στο οποίο ο γιατρός, αφού μας επιβεβαίωσε ότι είχαμε δύο κόρες, μας ενημέρωσε ότι πλέον τα πράγματα βαίνουν καλύτερα και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Το ίδιο διαπιστώθηκε και στον υπέρηχο τον επόμενο μήνα. Εγώ βέβαια εξακολουθούσα για παν ενδεχόμενο να περνάω τις μέρες μου χαλαρά στο σπίτι.

Μέχρι τη στιγμή που φτάνω στην 27^η εβδομάδα κύησης και ξυπνάω με πόνους στην κοιλιά. Αμέσως επικοινωνώ με τον γιατρό μου, ο οποίος μου συνέστησε να πάω με ηρεμία στο μαιευτήριο για να κάνω εξέταση στον καρδιοτοκογράφο. Τηλεφωνώ κατευθείαν στον σύζυγό μου και όντως κάνουμε ό,τι μας είπαν. Μας πληροφορούν ότι είχα μικρές συσπάσεις, τίποτα το σημαντικό, πολύ συνηθισμένο σε αυτή την ηλικία κύησης και ότι θα με κρατούσαν για μια μικρή παρακολούθηση και μετά θα μπορούσα να επιστρέψω στο σπίτι συνεχίζοντας την αγωγή εκεί.

Έτσι έγινε για δύο ημέρες με εμένα να ανησυχώ, διαισθανόμενη ότι κάτι δεν πάει καλά και με τους γιατρούς να μου λένε ότι δεν φαίνεται να είναι τίποτα. Έως τη δεύτερη μέρα το μεσημέρι, ξαφνικά ενώ χαλαρώναμε με τον σύζυγό μου στο δωμάτιο, αρχίζει μία ακατάσχετη αιμορραγία. Κατευθείαν βρέθηκα στο χειρουργείο με τους γιατρούς να τρέχουν πανικόβλητοι, σαν να έβλεπα ιατρική σειρά στην τηλεόραση. Το επόμενο που θυμάμαι είναι τον γιατρό μου πάνω από το κεφάλι μου, να μου λέει ότι μου έκαναν συνεχώς μεταγγίσεις και ότι ήμουν τυχερή που ήμουν μέσα στο νοσοκομείο γιατί είχα μόλις δέκα λεπτά ζωής. Είχα πάθει κεντρική αποκόλληση πλακούντα, κάτι σπάνιο, που συμβαίνει ξαφνικά και πολύ πολύ σοβαρό. Τα παιδιά είχαν μεταφερθεί στη ΜΕΝΝ, το ένα μάλιστα είχε πνιγεί από το αίμα μου και χρειάστηκε να του κάνουν ανάνηψη.

Εγώ βέβαια ήμουν υπό τρομερό σοκ και γύρισα σε ένα δωμάτιο γεμάτο συγγενείς που μου έλεγαν συγχαρητήρια, χωρίς να ξέρω πώς να αντιδράσω. Την πρώτη ημέρα δεν μπόρεσα να δω τα παιδιά, γιατί ήμουν πολύ αδύναμη. Τα είδε μόνο ο σύζυγός μου. Την επόμενη ημέρα όμως, ξεκίνησα και εγώ να πάω να τα δω. Μέχρι τότε δεν είχα ποτέ ασχοληθεί με το θέμα προωρότητα, το μόνο που είχα πληροφορηθεί από τον γιατρό μου ήταν ότι στις δίδυμες κυήσεις, υπάρχει περίπτωση να γεννήσεις στον όγδοο μήνα, αλλά δεν αγχωνόμουν ιδιαίτερα, καθώς ήξερα πολλές περιπτώσεις γέννας έναν μήνα νωρίτερα. Σε καμία περίπτωση δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό που θα αντίκριζα. Δύο μαύρα κορμάκια, μια σταλιά, μόλις 810 και 820 γραμμάρια, σε δύο γυάλινα κουτιά, διασωληνωμένα, παντού τρυπημένα, με δεκάδες σωληνάκια και με μηχανήματα να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι τους. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι δεν μπορούσα ούτε να τα κοιτάξω. Οι γιατροί πολύ κουμπωμένοι μας προειδοποίησαν πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα, καθώς τα παιδιά ήταν εξαιρετικά πρόωρα και για τις άπειρες δυσκολίες που θα συναντούσαν με πρώτη το αν θα κατάφερναν να βγάλουν τα πρώτα εικοσιτετράωρα.

Γύρισα πίσω στο δωμάτιο του μαιευτηρίου σε άθλια κατάσταση, με τους συγγενείς να με ρωτούν πώς μου φάνηκαν τα παιδιά. Το μόνο που ήθελα ήταν να εξαφανιστούν όλοι. Την επόμενη μέρα δεν είχα το κουράγιο να πάω να τα δω. Ακόμα αισθάνομαι τύψεις για αυτό. Στη συνέχεια όμως σκέφτηκα ότι αυτά τα πλασματάκια δίνουν μάχη για τη ζωή τους και εγώ πρέπει να είμαι εκεί να τα στηρίξω. Και έτσι άρχισα να πηγαίνω καθημερινά στα επισκεπτήρια. Ήμουν θυμωμένη με όλους, με τους συγγενείς και τους φίλους που έρχονταν να με δουν, να πούμε τι; Πώς ήταν η εμπειρία της γέννας; Ακόμα και με τον άντρα μου που δε τους έδιωχνε. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν. Και βέβαια περισσότερο με τον εαυτό μου, κατηγορώντας τον ότι εγώ φταίω για αυτή την κατάσταση.

Το να αρχίσω να απαριθμώ ιατρικούς όρους για όλα αυτά από τα οποία κινδύνεψαν τα παιδιά δεν έχει κανένα νόημα. Τις τρεις πρώτες βδομάδες δεν θυμάμαι καν τι μας έλεγαν οι γιατροί. Έχω κάνει διαγραφή από το μυαλό μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι να πηγαίνουμε στα επισκεπτήρια μισή ώρα σαν ρομποτάκια (τι να σου κάνει μισή ώρα;) για να μας ενημερώσουν για την πορεία τους. Δεν ζούσα καν εκείνη την εποχή. Ταυτόχρονα άκουγα όλα εκείνα τα εκτός τόπου σχόλια των υπολοίπων, τύπου «κοιμήσου τώρα όσο μπορείς» και «όταν έρθουν σπίτι θα αρχίσουν τα δύσκολα», τη στιγμή που δεν ξέραμε τι θα ξημέρωνε την επόμενη μέρα. Έτσι πέρασαν οι μέρες, μέχρι που ξεπερνώντας πολλά εμπόδια, μετά από τρεις μήνες μας ανακοίνωσαν ότι θα τα παίρναμε σπίτι. Δεν ξέρω τι ήταν εντονότερο. Η χαρά μας ή το άγχος μας για τη μεγάλη ευθύνη την οποία αναλαμβάναμε.

Οι συγκεκριμένες μπέμπες είναι αυτή την στιγμή πέντε μηνών (χρονολογική ηλικία). Για την ηλικία κύησης τα πάνε περίφημα, χωρίς κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Βέβαια το άγχος και το τρέξιμο πολύ μεγάλο, με συνεχείς εξετάσεις για να διαπιστώσουμε ότι όλα βαίνουν καλώς, με ειδικά εμβόλια για την ευαισθησία που έχουν όλα τα πρόωρα παιδιά στους πνεύμονες, και προσοχή να περάσει ο χειμώνας χωρίς να αρρωστήσουν σοβαρά, μια και είναι πιο ευάλωτα. Παρ’ όλα αυτά και παρά τη μεγάλη μας κούραση, τόσο εγώ όσο και ο σύζυγός μου νιώθουμε μεγάλη ευτυχία και σχεδόν δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι τα έχουμε μαζί μας.

Όποιος δεν έχει έρθει αντιμέτωπος με το θέμα «προωρότητα» δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να καταλάβει τι σημαίνει ΜΕΝΝ και βέβαια την ψυχολογία μιας μητέρας που περνάει όλον αυτόν τον γολγοθά. Ακόμα με εξοργίζουν συμβουλές του στυλ «αφού όλα πήγαν καλά τι ανησυχείς;» και «σήμερα όλα αντιμετωπίζονται». Πρόκειται για πολύ ψυχοφθόρα διαδικασία, τόσο όσο διάστημα είναι το παιδί στη θερμοκοιτίδα, όσο και μετά στο σπίτι, γιατί η γωνία και τα προβλήματα συνεχίζονται και εκεί. Παρ’ όλα αυτά τα παιδιά μου αποδείχτηκαν δυνατά και θέλω να πιστεύω ότι όλα θα εξελιχθούν μια χαρά.

Κάποια στιγμή μετά από χρόνια, όταν θα αισθανθώ έτοιμη, θα τους μιλήσω για την προωρότητά τους. Γιατί δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί ταμπού και να ντρέπονται ή να κρύβονται για αυτό. Κι εγώ ίσως κάποια στιγμή να μπορέσω να ξεπεράσω αυτό που έγινε και να βάλω στην άκρη τις τύψεις που νιώθω ακόμα όταν τις κοιτάζω….

Στείλτε την ιστορία σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο Η ιστορία μου. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην αναφερθείτε σε νοσοκομεία και ονόματα γιατρών για ευνόητους λόγους. Τυχόν σχόλια που θα αναφέρονται σε ονόματα δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. 

To 31ebdomades.blogspot.com στηρίζει την καμπάνια για την παγκόσμια ημέρα που διενεργεί ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Φροντίδα των Νεογνών (EFCNI), ένα διεθνές δίκτυο υποστήριξης όσων φροντίζουν πρόωρα και άρρωστα μωρά. Μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου θα δημοσιεύει νέα, ειδήσεις και βιώματα από την εμπειρία της προωρότητας. 

Κάντε like στη σελίδα www.facebook.com/WorldPrematurityDay και διαδώστε την Παγκόσμια Ημέρα (κατά της) Προωρότητας.