Το 31εβδομάδες έγινε site! Βρείτε μας στο www.31ebdomades.gr και ενημερωθείτε για νέα, ειδήσεις, ιατρικές πληροφορίες, προσωπικές ιστορίες και απόψεις σχετικά με την προωρότητα.
7 Ιουλίου 2015
17 Ιουνίου 2015
Νιώθεις άσχημα;
Πώς επηρεάζεται η ψυχική υγεία των γονιών από τη γέννηση ενός πρόωρου.
Η γέννηση ενός μωρού φέρνει γενικά χαρά και ενθουσιασμό. Όμως επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι οι γυναίκες τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι πιθανότερο να αρρωστήσουν ψυχικά, σε σύγκριση με κάθε άλλο σημαντικό γεγονός της ζωής τους. Τότε μπορεί να συμβεί η γνωστή σε όλους μας, επιλόχειος κατάθλιψη. Στην Αυστραλία, παραδείγματος χάριν, το 16% των νέων μαμάδων και το 10% των νέων μπαμπάδων παθαίνει επιλόχειο κατάθλιψη -να σημειωθεί βέβαια ότι οι έρευνες για την ψυχική υγεία των μπαμπάδων είναι σημαντικά λιγότερες.
Σκεφτείτε λοιπόν, πόσο αυξάνονται αυτά τα ποσοστά ανάμεσα στους γονείς πρόωρων. Πρόωρη εγκυμοσύνη ορίζεται αυτή που το μωρό γεννιέται πριν από τις 37 εβδομάδες. Αρκετά πρόωρη αυτή που το μωρό γεννιέται πριν από τις 32 εβδομάδες. Τα συναισθήματα που περιγράφουν οι ίδιοι οι γονείς είναι φόβος, σοκ, σύγχυση, ανεκπλήρωτες προσδοκίες, η αίσθηση ότι είναι αβοήθητοι και πόνος για τον αποχωρισμό από το μωρό, όσο αυτό βρίσκεται στη ΜΕΝΝ. Το βάρος για τους πατεράδες μοιάζει μεγαλύτερο αφού δήλωσαν ότι νιώθουν διχασμένοι ανάμεσα στη φροντίδα του μωρού και της συντρόφου τους. Επομένως δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα ποσοστά κατάθλιψης στους γονείς των πρόωρων είναι σημαντικά υψηλότερα από αυτά των γονιών των τελειόμηνων. Υπολογίζεται ότι αγγίζει το 40%.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι περιπέτειες για τις οικογένειες των πρόωρων δεν τελειώνουν με την έξοδο από το νοσοκομείο. Με μια μικρή έρευνα που κάναμε σε κοινούς γνωστούς μας, ανακαλύψαμε ότι οι μητέρες των αρκετά πρόωρων μωρών μπορούν να εμφανίσουν κατάθλιψη όταν τα παιδιά τους φτάνουν τα 2 ακόμα και τα 7 έτη. Οι ειδικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γονείς των πρόωρων αρχίζουν σιγά σιγά και έρχονται στην επιφάνεια.
Η γέννηση ενός μωρού φέρνει γενικά χαρά και ενθουσιασμό. Όμως επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι οι γυναίκες τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι πιθανότερο να αρρωστήσουν ψυχικά, σε σύγκριση με κάθε άλλο σημαντικό γεγονός της ζωής τους. Τότε μπορεί να συμβεί η γνωστή σε όλους μας, επιλόχειος κατάθλιψη. Στην Αυστραλία, παραδείγματος χάριν, το 16% των νέων μαμάδων και το 10% των νέων μπαμπάδων παθαίνει επιλόχειο κατάθλιψη -να σημειωθεί βέβαια ότι οι έρευνες για την ψυχική υγεία των μπαμπάδων είναι σημαντικά λιγότερες.
Σκεφτείτε λοιπόν, πόσο αυξάνονται αυτά τα ποσοστά ανάμεσα στους γονείς πρόωρων. Πρόωρη εγκυμοσύνη ορίζεται αυτή που το μωρό γεννιέται πριν από τις 37 εβδομάδες. Αρκετά πρόωρη αυτή που το μωρό γεννιέται πριν από τις 32 εβδομάδες. Τα συναισθήματα που περιγράφουν οι ίδιοι οι γονείς είναι φόβος, σοκ, σύγχυση, ανεκπλήρωτες προσδοκίες, η αίσθηση ότι είναι αβοήθητοι και πόνος για τον αποχωρισμό από το μωρό, όσο αυτό βρίσκεται στη ΜΕΝΝ. Το βάρος για τους πατεράδες μοιάζει μεγαλύτερο αφού δήλωσαν ότι νιώθουν διχασμένοι ανάμεσα στη φροντίδα του μωρού και της συντρόφου τους. Επομένως δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα ποσοστά κατάθλιψης στους γονείς των πρόωρων είναι σημαντικά υψηλότερα από αυτά των γονιών των τελειόμηνων. Υπολογίζεται ότι αγγίζει το 40%.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι περιπέτειες για τις οικογένειες των πρόωρων δεν τελειώνουν με την έξοδο από το νοσοκομείο. Με μια μικρή έρευνα που κάναμε σε κοινούς γνωστούς μας, ανακαλύψαμε ότι οι μητέρες των αρκετά πρόωρων μωρών μπορούν να εμφανίσουν κατάθλιψη όταν τα παιδιά τους φτάνουν τα 2 ακόμα και τα 7 έτη. Οι ειδικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γονείς των πρόωρων αρχίζουν σιγά σιγά και έρχονται στην επιφάνεια.
Αν το μωρό σας γεννήθηκε πολύ νωρίς και νιώθετε ότι χρειάζεστε στήριξη αναζητήστε την. Έρευνες έχουν δείξει ότι η ψυχική υγεία των γονιών επηρεάζει την κοινωνική, συναισθηματική ανάπτυξη και συμπεριφορά των παιδιών τόσο κατά την προσχολική περίοδο αλλά και αργότερα. Επομένως η πνευματική ισορροπία πρέπει να υπάρχει για το καλό των γονιών αλλά και των παιδιών.
Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: www.mcri.edu.au
Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: www.mcri.edu.au
14 Ιουνίου 2015
Η ιστορία της Νόρας: Το θαύμα των 490 γραμμαρίων
Ειμαι η Νόρα και αυτή είναι η δική μας ιστορία για το πώς μας άγγιξε η προωρότητα και πώς πλέον πορευόμαστε με αυτή.
Μετά από έναν πολύ δύσκολο αγώνα και 4 αγγελάκια στον ουρανό, κατάφερα να κράτησω στην αγκαλιά μου τον γιο μου, τον ήλιο μου... μετά από μια εγκυμοσύνη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Σχεδόν τελειόμηνος, 36 εβδομάδων γιατί ο γιατρός μου έλεγε ότι τις τελευταίες εβδομάδες δεν μεγάλωνε σωστά... Δεν με έστειλε όμως να κάνω και τις απαραίτητες εξετάσεις για τον σκοπό αυτό. Θα έπρεπε να το είχε κάνει. Έπειτα λοιπόν απο 14 μήνες ευτυχίας μαζί με το υπέροχο αυτό πλάσμα, τον ήλιο μας, αποφασίσαμε ότι είναι ώρα να παλέψουμε και για το αδελφάκι του. Και ήρθε αμέσως, η χαρά μας απερίγραπτη! Το άγχος μας επίσης. Και ξεκινάει ο αγώνας.
6η εβδομάδα: Αίμα, πολύ αίμα, πάει χάθηκε το παιδί, σκεφτόμασταν με δάκρυα στα μάτια. "Όχι η καρδια του χτυπάει" να λένε, όταν μπορέσαμε να κάνουμε υπέρηχο την ίδια μέρα. "Αλλά η αποκόλληση είναι τεράστια, θα πρέπει να μείνεις στο κρεβάτι". Τα λόγια του γιατρού αντηχούν ακόμα στα αφτιά μου: ''Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει, λίγες οι πιθανότητες". Υπέρηχοι, υπέρηχοι, φόβος, συσπάσεις, θα το χάσουμε και αυτό. Και εκείνη εκεί, να παλεύει...
13η εβδομάδα: Τα καταφέραμε! "Έφυγε η αιμορραγία, έκλεισε η αποκόλληση, μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι" τα λόγια του γιατρού. Όμως δεν μεγαλώνει σωστά, είναι πίσω, θα δούμε, κλάμα πάλι...
14η εβδομάδα: Δεν μεγάλωσε όσο θα έπρεπε. "Ίσως να κάνουμε αμνιοκέντηση, το παιδί μάλλον έχει κάποιο πρόβλημα". "Όχι γιατρέ, δεν θέλω να ρισκάρω να το χάσω".
20η εβδομάδα: Αλλάζω γιατρούς. Βρίσκω γιατρούς-ανθρώπους με διάθεση να σώσουν αυτό το πλάσμα που τόσο παλεύει. Με στέλνουν σε αιματολόγο, στην καλύτερη. Έχω θρομβοφιλία που δεν είχε φανεί στις εξετάσεις που είχα κάνει παλιά. Αντιπηκτικές ενέσεις λοιπόν στην κοιλιά, 2 την ημέρα κι όμως δεν με πιάνουν σωστά ούτε και αυτές. Πολλά φάρμακα, ατέλειωτοι υπέρηχοι, ατέλειωτα ντόπλερ, ατελείωτο κλάμα και αγωνία. Εγώ όμως είχα πεισμώσει, έλεγα σε όλους ότι θα τα καταφέρει. Δεν ένιωθα έγκυος όμως, ένιωθα άρρωστη. "Να κάνεις διακοπή" πρότειναν κάποιοι, "ρισκάρεις και τη δική σου ζωή". "Όχι δεν θα κάνω καμία διακοπή, θα την πάρετε από την κοιλιά μου μόνο αν ειναι νεκρή μία απο τις δυο μας".
29η εβδομάδα: Έχω πρηστεί εδώ και 4 εβδομάδες, η πίεση μου ανεβαίνει, προεκλαμψία, κινδυνεύουμε. Με πιάνει πονοκέφαλος και πόνος στο συκώτι, σύνδρομο HELLP, ο κίνδυνος μεγάλωσε.
29 εβδομάδες και 1 ημέρα: Κανονίζουμε να πάμε την άλλη μέρα το πρωί για καισαρική εφόσον τα ντόπλερ και η κατάσταση μου έδειχναν ότι δεν υπήρχε άλλο περιθώριο. Ο άντρας μου με παρακαλάει να πάμε την ίδια μέρα το βράδυ στο μαιευτήριο, να μην περιμένουμε το πρωί της επόμενης. Θα γίνει κάτι κακό μέσα στο βράδυ μου λέει, δεν έχουμε περιθώριο μέχρι αύριο. Και όντως δεν είχαμε...
Μέσα σε λίγες ώρες αφού μπήκα για παρακολούθηση ανέβασα πολύ υψηλή πίεση και κάλεσαν εσπευσμένα τον γιατρό μου. "Γιατί τώρα, γιατρέ'', του λέω εγώ η αφελής, ''αύριο το πρωί δεν είπαμε"; ''Δεν έχεις μέχρι το πρωί'' μου είπε. Και σωθήκαμε... Για λίγες ώρες.
"Πήγες και ήρθες" μου είπε αργότερα όταν είχα ξυπνήσει στην εντατική. "Το μωρό;" ρωτούσα εγώ. ''Το μωρό με νοιάζει''.
Και κάπου εκεί ξεκινάει ο αγώνας της ΜΕΝΝ. Ενα υπέροχο μωρό 490 γραμμαρίων γεννιέται. Δεν το βλέπω γιατί γεννάω με ολική νάρκωση και μπαίνω και εγώ κατευθείαν εντατική λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης μου. Έρχεται ο άντρας μου και μου την δείχνει την επόμενη μέρα σε φωτογραφία, την έχει ήδη αγαπήσει με το που την είδε, αλλά το βλέπω στα μάτια του ανησυχεί πολύ. ''Θα τα καταφέρει'' του λέω, ''θα δεις''. Όσο και να έχεις ψάξει στο διαδίκτυο δεν είσαι προετοιμασμένος να δεις ένα τόσο μικρό μωρό, είναι έμβρυο ακόμα.
Το ταξίδι της ΜΕΝΝ αρχίζει, δεκάδες καλώδια, οροί, μηχανήματα σε ένα μικροσκοπικό κορμάκι που χωράει σε δυο παλάμες. Ειναι ζωηρή όμως, κουνιέται πολύ. Την τέταρτη μέρα στο επισκεπτήριο, το απογευματινό που πήγαινα εγώ (ο σύζυγος πρωί- εγώ απόγευμα λόγω του άλλου μας παιδιού), της μιλάω όπως κάθε φορά και ξαφνικά μου ανοίγει τα μικροσκοπικά της μάτια. Και όσα δάκρυα και παράπονο είχα κρατήσει μέσα μου τόσο καιρό, βγαίνουν την ώρα εκείνη, τρέχουν οι νοσηλεύτριες να μου φέρουν να καθήσω και να δουν αν είμαι καλά. "Εγώ η μανούλα σου είμαι'' της λέω, ''κοντά σου θα είμαι για πάντα".
Και οι μέρες κυλάνε. Την θαυμάζουμε γιατί ειναι ζωηρή, τόσο μικρή αλλά όμορφη, εύθραυστη αλλά δυνατή. Μια νοσηλεύτρια την έχει βγάλει λουκουμάκι, άλλη την φωνάζει "γυμνάστρια" τόσο που κουνιέται, διώχνει συνέχεια ένα νάυλον που της έχουν βάλει σαν σεντονάκι πάνω της, για να κρατάει σταθερή τη θερμοκρασία της. Στις πρώτες 3 μέρες μας είχαν πει συμβαίνουν συνήθως τα πιο δύσκολα. Μετρούσαμε 24ωρα και, ναι, τα περάσαμε! Γιορτή!
Στις 15 μέρες μας λένε, έχουμε μια πρώτη εικόνα για την πορεία της. Μετράμε πάλι 24 ωρα. Όλα πάνε πολύ καλά. Εγώ από την αρχή αγκαλιά με το θήλαστρο να καταψύχω το γάλα μου για να το έχει μόλις μπορέσει να σιτιστεί. Αρχίζουμε να το πιστεύουμε πως όλα θα πάνε καλά.
46 ημέρες μετά: Πηγαίνω όπως κάθε απόγευμα να την δω. Ρωτάω την γιατρό που έχει βάρδια. Όλα πάνε καλά μου λέει, 1250 γρ. το βάρος της. Η κοιλιά της, μου φαίνεται φουσκωμένη της λέω εγώ. Είναι ένας μετεωρισμός μου λένε. Θα το παρακολουθήσουμε αλλά μάλλον δεν είναι κάτι.
47 ημέρες μετά: Το τηλεφώνημα που τρέμει ο γονιός με μωρό στη μονάδα. Ξημερώματα, ελάτε γρήγορα το παιδί θα χρειαστεί επέμβαση, το έντερο έχει πρόβλημα. Η γη και το φως μας χάνεται και τρέχουμε πανικόβλητοι. Φτάνουμε στη μονάδα και ο χρόνος σταματάει. Είναι ακόμα στο μυαλό μου σαν ταινία σε αργή κίνηση. Ο χειρουργός να μας μιλάει, να λέει κάτι ακαταλαβίστικα "τρύπα στο έντερο", "νεκρωτική εντεροκολίτιδα", "χειρουργείο", "στομίες", "πιθανότητες επιβίωσης". Τον κοιτάμε χαμένοι. Και το μωρό μου με μια τεράστια φουσκωμένη κοιλίτσα με μαύρες φλέβες παντού να κοιτάζει με ορθάνοιχτα τα μάτια προς τα πάνω σαν να μου έλεγε "τι να κάνω τώρα μανούλα;".
Η καρδιά μου σκίστηκε σε χιλιάδες κομμάτια που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα μαζέψω όλα ποτέ.
Το μωρό μεταφέρεται σε παιδιατρικό νοσοκομείο. Φτάνει σχεδόν πεθαμένο. Το επαναφέρουν εκεί αλλά μας λένε συνεχώς "είναι βαριά", "βαρύ περιστατικό", "δεν ξέρουμε τι θα γίνει", "δεν είναι καν σε καλή κατάσταση ώστε να μπορέσει να χειρουργηθεί". Τι εννοούν; Και εμείς ανήμποροι. Η μόνη μου παρηγοριά η προσευχή, η δική μου και των μαμάδων που μοιράστηκα τον πόνο μου μαζί τους. Άγνωστες μέχρι τότε κι όμως δικοί μου άνθρωποι, να με στηρίζουν καθημερινά και να μου δίνουν κουράγιο.
"Θα φύγετε;" μας ρωτάνε οι γιατροί εκείνο το βράδυ, την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο. Γιατί ρωτάνε, αναρωτήθηκα. Τώρα ξέρω ότι ρωτούσαν γιατί ήταν σχεδόν σίγουροι ότι δεν θα έβγαζε το βράδυ το μωρό μας.
Και οι προσευχές εισακούονται, η μπέμπα δείχνει και εκείνη τη δύναμή της. Την επόμενη μέρα μας λένε ότι δεν το περίμεναν, αλλά βελτιώθηκε πολύ. Την αναλαμβάνει μετά από παράκληση μας ένας εξαιρετικός χειρουργός που πάλεψε μαζί της μέχρι τέλους. Με τους χειρισμούς του, τη δύναμη της μπέμπας και των προσευχών, αποφεύγει το χειρουργείο. Εκείνη την εβδομάδα μας είχαν προετοιμάσει ότι θα έπρεπε να χειρουργηθεί στο έντερο, στην καρδιά και στα μάτια. Την επόμενη εβδομάδα κατάφερε και τα απέφυγε όλα: η τρύπα στο έντερο έκλεισε, ο βοτάλειος πόρος στην καρδιά το ίδιο και τα ματάκια της βελτιώθηκαν κι αυτά.
3 μήνες μετά: Έχει καταφέρει να βγει από τη διασωλήνωση, να αποφύγει όλα τα χειρουργεία, σιτίζεται με μπιμπερό, επιτέλους βλέπουμε το μούτρακι της χωρίς σωλήνες και ταινίες. Την ταΐζω και εγώ πλέον, κατάφερα να την πάρω αγκαλιά μετά από τόσο καιρό, σε λίγες μέρες θα πάτε σπίτι σας λένε...
3 μήνες και 6 μέρες μετά: Έχω πάει να την δω. Από τη μεταφορά της στο παιδιατρικό νοσοκομείο και μετά, ο άντρας μου πήγαινε το μεσημέρι για την ενημέρωση και εγώ τα βράδια μόλις έβαζα για ύπνο τον "ήλιο μας". Ετσι και εκείνη την ημέρα. Μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά. Δυο μέρες πριν είχα δει περίεργες κενώσεις όταν της άλλαξα την πάνα, είχαν κάνει κάποιες εξετάσεις γι' αυτό αλλά δεν έδειξαν κάτι. Την ταΐζω αλλά κλαίει, οι σφυγμοί της 200. Τι συμβαίνει, τι γίνεται;
Νεκρωτική εντεροκολίτιδα ξανά. Στα χέρια μου. Ξανά τρύπα στο έντερο, λίγες μέρες πριν φύγουμε. Ξανά διασωληνωμένη, ξανά τρύπες στην κοιλίτσα της για παροχετεύσεις, ξανά δυνατά φάρμακα και ξανά η απειλή του χειρουργείου και της ίδιας της ζωής της. Δεύτερη φορά, μας λενε, δεν θα γλυτώσει το χειρουργείο και τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Ξανά απελπισία, ξανά προσευχή, όχι ότι είχαμε σταματήσει ποτέ. Και ο χειρουργός της να λείπει εκτός Ελλάδας. Ο εφημερεύων εκείνη την απαίσια νύχτα να θέλει να την βάλει αμέσως χειρουργείο. Να μιλάμε με τον γιατρό της στο τηλέφωνο και να τους λέει όχι, εκείνοι να επιμένουν, χαμός...
Ειναι 1 το βράδυ, είμαι μόνη μου έξω από την πόρτα της εντατικής, πριν λίγο είχα το κοριτσάκι μου στην αγκαλίτσα μου, τώρα κοιτάζω την πόρτα και κλαίω. Μπαίνουν, βγαίνουν, μου μιλάνε, κλαίω. Ελάτε λίγο να την δείτε, μου λένε, της κρατάω το χέρι. "Σε παρακαλώ, μωρό μου, πάλεψε. Μην αφήσεις τη μανούλα σου μόνη της, πάλεψε για μένα. Και εγώ σου υπόσχομαι να προσπαθώ σε όλη μου τη ζωή να γίνω η καλύτερη μαμά για σένα. Δεν θέλω κανένα άλλο μωρό, μόνο εσένα". Έμεινα εκεί, σε μια καρέκλα έξω από τη μονάδα μέχρι το πρωί, να κλαίω μόνη μου, να της μιλάω όποτε με αφήνουν να την δω.
Με άκουσε και πάλεψε. Έδωσε τη μάχη της ζωής της και πάλι τα κατάφερε.
4 μήνες και 6 μερες μετά: Μπαίνω στην εντατική για τελευταία φορά. Έχω φέρει τα ρούχα σου, το καθισματάκι αυτοκινήτου, τα κατάφερες μωρό μου. Βλέπω τα πάντα γύρω μου, έχουν γίνει τόσο γνώριμα πια, και να θέλω δεν θα τα ξεχάσω. Σε κοιτάω, έχεις τόσες τρύπες στα χεράκια και στα ποδαράκια σου, σου έχουν ξυρίσει και το κεφαλάκι σε διάφορες μεριές γιατί δεν έβρισκαν πουθενά πλέον φλέβα. Η κοιλίτσα σου έχει κι αυτή σημάδια από τα σωληνάκια. Κι όμως είσαι μια ηρωίδα. Και οι ήρωες φέρουν με καμάρι τα σημάδια από τις μάχες που έδωσαν. Αυτό επιλέγω να θυμάμαι. Και ότι αυτά τα σημάδια, αυτά τα "απαίσια" μηχανήματα, αυτά τα συνεχόμενα "μπιμ μπιπ" που ακούγονται ακόμα και τώρα μέσα στο κεφάλι μου από τα μηχανήματα, σε κράτησαν ζωντανή και σε έφεραν κοντά μου.
Παρά τα όσα περάσαμε, είμαστε οι τυχεροί. Μέσα στις μονάδες είδαμε, γνωρίσαμε και κλάψαμε με γονείς που έφυγαν χωρίς τα παιδιά τους.
Τα κατάφερες μωρό μου. Είσαι σπίτι μας, είσαι στην αγκαλιά μας και δεν θα είσαι ποτέ πια μόνη.
Ας ξανασκεφτούν τι συμβουλές θα δίνουν σε μέλλουσες μαμάδες εκείνοι που έλεγαν να το ξανασκεφτώ αν θα σε κράτησω, γιατί αν είσαι κάτω από 800-900 γραμμάρια όταν γεννηθείς δεν θα βλέπεις ή δεν θα ακούς ή θα έχεις σωματική ή και νοητική αναπηρία. Και έτσι να ήταν, μαζί θα το αντιμετωπίζαμε. Δεν ξέρουμε αν στο μέλλον θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κάτι, αλλά και ποιος γονιός το ξέρει; Την αγάπη μας δεν την αλλάζει, ούτε κανενός γονιού με λατρεία για το παιδί του.
8 μήνες μετά: Κοντεύεις τα 5 κιλά. Μεγαλώνεις γρήγορα. Είσαι πολύ έξυπνη και πανέμορφη. Κοιτάς με περιέργεια και ενδιαφέρον τα πάντα από την μέρα που ήρθες σπίτι μας και δίνεις στους πάντες το πιο γλυκό φαφούτικο χαμογελάκι σου! Είσαι γερή, έχεις μια δύναμη μέσα σου που δεν έχουν οι ενήλικες. Απολαμβάνεις τα χάδια, τα ατέλειωτα φιλάκια, τα παιχνιδάκια, τις αγκαλιές μας και την απέραντη αγάπη μας. Ο αδελφός σου σε λατρεύει από την πρώτη στιγμή. Και είναι μόλις 2 χρονών. Όπου σε βλέπει, σε φιλάει και σε αγκαλιάζει. Δεν ξέρει τι πέρασες, όμως με τον τρόπο του σε ευγνωμονεί καθημερινά που είσαι κοντά μας.
Όπως και εμείς. Δώσαμε έναν τεράστιο αγώνα να σε κρατήσουμε και εσύ έδωσες έναν ακόμα μεγαλύτερο να μείνεις κοντά μας. Και έτσι εσύ μας δίνεις πλέον τα πιο υπέροχα μαθήματα ζωής. Εσύ, μωρό μου, και όλα τα υπέροχα μικροσκοπικά προωράκια στις μονάδες.
Η προωρότητα με έμαθε λέξεις όπως "διασωλήνωση", "λεβάιν","crp", "ταχύπνοια", "νεκρωτική εντεροκολίτιδα", με έκανε να αισθανθώ απελπισία και πόνο. Με έμαθε όμως να ξαναστέκομαι στα πόδια μου, να μαθαίνω τα όριά μου και το ποια είμαι από την αρχή, με έκανε να χαίρομαι με τα πιο μικρά πράγματα, με κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα της μαχήτριάς μου και μου άφησε εκείνη να με μαθαίνει κάθε μέρα ποια μπορώ να γίνω.
Μην σας ξεγελούν οι μικροσκοπικές μπουνίτσες τους. Είναι τ ε ρ ά σ τ ι ο ι ήρωες.
Νόρα Χατζηνικολάου
Μετά από έναν πολύ δύσκολο αγώνα και 4 αγγελάκια στον ουρανό, κατάφερα να κράτησω στην αγκαλιά μου τον γιο μου, τον ήλιο μου... μετά από μια εγκυμοσύνη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Σχεδόν τελειόμηνος, 36 εβδομάδων γιατί ο γιατρός μου έλεγε ότι τις τελευταίες εβδομάδες δεν μεγάλωνε σωστά... Δεν με έστειλε όμως να κάνω και τις απαραίτητες εξετάσεις για τον σκοπό αυτό. Θα έπρεπε να το είχε κάνει. Έπειτα λοιπόν απο 14 μήνες ευτυχίας μαζί με το υπέροχο αυτό πλάσμα, τον ήλιο μας, αποφασίσαμε ότι είναι ώρα να παλέψουμε και για το αδελφάκι του. Και ήρθε αμέσως, η χαρά μας απερίγραπτη! Το άγχος μας επίσης. Και ξεκινάει ο αγώνας.
6η εβδομάδα: Αίμα, πολύ αίμα, πάει χάθηκε το παιδί, σκεφτόμασταν με δάκρυα στα μάτια. "Όχι η καρδια του χτυπάει" να λένε, όταν μπορέσαμε να κάνουμε υπέρηχο την ίδια μέρα. "Αλλά η αποκόλληση είναι τεράστια, θα πρέπει να μείνεις στο κρεβάτι". Τα λόγια του γιατρού αντηχούν ακόμα στα αφτιά μου: ''Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει, λίγες οι πιθανότητες". Υπέρηχοι, υπέρηχοι, φόβος, συσπάσεις, θα το χάσουμε και αυτό. Και εκείνη εκεί, να παλεύει...
13η εβδομάδα: Τα καταφέραμε! "Έφυγε η αιμορραγία, έκλεισε η αποκόλληση, μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι" τα λόγια του γιατρού. Όμως δεν μεγαλώνει σωστά, είναι πίσω, θα δούμε, κλάμα πάλι...
14η εβδομάδα: Δεν μεγάλωσε όσο θα έπρεπε. "Ίσως να κάνουμε αμνιοκέντηση, το παιδί μάλλον έχει κάποιο πρόβλημα". "Όχι γιατρέ, δεν θέλω να ρισκάρω να το χάσω".
20η εβδομάδα: Αλλάζω γιατρούς. Βρίσκω γιατρούς-ανθρώπους με διάθεση να σώσουν αυτό το πλάσμα που τόσο παλεύει. Με στέλνουν σε αιματολόγο, στην καλύτερη. Έχω θρομβοφιλία που δεν είχε φανεί στις εξετάσεις που είχα κάνει παλιά. Αντιπηκτικές ενέσεις λοιπόν στην κοιλιά, 2 την ημέρα κι όμως δεν με πιάνουν σωστά ούτε και αυτές. Πολλά φάρμακα, ατέλειωτοι υπέρηχοι, ατέλειωτα ντόπλερ, ατελείωτο κλάμα και αγωνία. Εγώ όμως είχα πεισμώσει, έλεγα σε όλους ότι θα τα καταφέρει. Δεν ένιωθα έγκυος όμως, ένιωθα άρρωστη. "Να κάνεις διακοπή" πρότειναν κάποιοι, "ρισκάρεις και τη δική σου ζωή". "Όχι δεν θα κάνω καμία διακοπή, θα την πάρετε από την κοιλιά μου μόνο αν ειναι νεκρή μία απο τις δυο μας".
29η εβδομάδα: Έχω πρηστεί εδώ και 4 εβδομάδες, η πίεση μου ανεβαίνει, προεκλαμψία, κινδυνεύουμε. Με πιάνει πονοκέφαλος και πόνος στο συκώτι, σύνδρομο HELLP, ο κίνδυνος μεγάλωσε.
29 εβδομάδες και 1 ημέρα: Κανονίζουμε να πάμε την άλλη μέρα το πρωί για καισαρική εφόσον τα ντόπλερ και η κατάσταση μου έδειχναν ότι δεν υπήρχε άλλο περιθώριο. Ο άντρας μου με παρακαλάει να πάμε την ίδια μέρα το βράδυ στο μαιευτήριο, να μην περιμένουμε το πρωί της επόμενης. Θα γίνει κάτι κακό μέσα στο βράδυ μου λέει, δεν έχουμε περιθώριο μέχρι αύριο. Και όντως δεν είχαμε...
Μέσα σε λίγες ώρες αφού μπήκα για παρακολούθηση ανέβασα πολύ υψηλή πίεση και κάλεσαν εσπευσμένα τον γιατρό μου. "Γιατί τώρα, γιατρέ'', του λέω εγώ η αφελής, ''αύριο το πρωί δεν είπαμε"; ''Δεν έχεις μέχρι το πρωί'' μου είπε. Και σωθήκαμε... Για λίγες ώρες.
"Πήγες και ήρθες" μου είπε αργότερα όταν είχα ξυπνήσει στην εντατική. "Το μωρό;" ρωτούσα εγώ. ''Το μωρό με νοιάζει''.
Και κάπου εκεί ξεκινάει ο αγώνας της ΜΕΝΝ. Ενα υπέροχο μωρό 490 γραμμαρίων γεννιέται. Δεν το βλέπω γιατί γεννάω με ολική νάρκωση και μπαίνω και εγώ κατευθείαν εντατική λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης μου. Έρχεται ο άντρας μου και μου την δείχνει την επόμενη μέρα σε φωτογραφία, την έχει ήδη αγαπήσει με το που την είδε, αλλά το βλέπω στα μάτια του ανησυχεί πολύ. ''Θα τα καταφέρει'' του λέω, ''θα δεις''. Όσο και να έχεις ψάξει στο διαδίκτυο δεν είσαι προετοιμασμένος να δεις ένα τόσο μικρό μωρό, είναι έμβρυο ακόμα.
Το ταξίδι της ΜΕΝΝ αρχίζει, δεκάδες καλώδια, οροί, μηχανήματα σε ένα μικροσκοπικό κορμάκι που χωράει σε δυο παλάμες. Ειναι ζωηρή όμως, κουνιέται πολύ. Την τέταρτη μέρα στο επισκεπτήριο, το απογευματινό που πήγαινα εγώ (ο σύζυγος πρωί- εγώ απόγευμα λόγω του άλλου μας παιδιού), της μιλάω όπως κάθε φορά και ξαφνικά μου ανοίγει τα μικροσκοπικά της μάτια. Και όσα δάκρυα και παράπονο είχα κρατήσει μέσα μου τόσο καιρό, βγαίνουν την ώρα εκείνη, τρέχουν οι νοσηλεύτριες να μου φέρουν να καθήσω και να δουν αν είμαι καλά. "Εγώ η μανούλα σου είμαι'' της λέω, ''κοντά σου θα είμαι για πάντα".
Και οι μέρες κυλάνε. Την θαυμάζουμε γιατί ειναι ζωηρή, τόσο μικρή αλλά όμορφη, εύθραυστη αλλά δυνατή. Μια νοσηλεύτρια την έχει βγάλει λουκουμάκι, άλλη την φωνάζει "γυμνάστρια" τόσο που κουνιέται, διώχνει συνέχεια ένα νάυλον που της έχουν βάλει σαν σεντονάκι πάνω της, για να κρατάει σταθερή τη θερμοκρασία της. Στις πρώτες 3 μέρες μας είχαν πει συμβαίνουν συνήθως τα πιο δύσκολα. Μετρούσαμε 24ωρα και, ναι, τα περάσαμε! Γιορτή!
Στις 15 μέρες μας λένε, έχουμε μια πρώτη εικόνα για την πορεία της. Μετράμε πάλι 24 ωρα. Όλα πάνε πολύ καλά. Εγώ από την αρχή αγκαλιά με το θήλαστρο να καταψύχω το γάλα μου για να το έχει μόλις μπορέσει να σιτιστεί. Αρχίζουμε να το πιστεύουμε πως όλα θα πάνε καλά.
46 ημέρες μετά: Πηγαίνω όπως κάθε απόγευμα να την δω. Ρωτάω την γιατρό που έχει βάρδια. Όλα πάνε καλά μου λέει, 1250 γρ. το βάρος της. Η κοιλιά της, μου φαίνεται φουσκωμένη της λέω εγώ. Είναι ένας μετεωρισμός μου λένε. Θα το παρακολουθήσουμε αλλά μάλλον δεν είναι κάτι.
47 ημέρες μετά: Το τηλεφώνημα που τρέμει ο γονιός με μωρό στη μονάδα. Ξημερώματα, ελάτε γρήγορα το παιδί θα χρειαστεί επέμβαση, το έντερο έχει πρόβλημα. Η γη και το φως μας χάνεται και τρέχουμε πανικόβλητοι. Φτάνουμε στη μονάδα και ο χρόνος σταματάει. Είναι ακόμα στο μυαλό μου σαν ταινία σε αργή κίνηση. Ο χειρουργός να μας μιλάει, να λέει κάτι ακαταλαβίστικα "τρύπα στο έντερο", "νεκρωτική εντεροκολίτιδα", "χειρουργείο", "στομίες", "πιθανότητες επιβίωσης". Τον κοιτάμε χαμένοι. Και το μωρό μου με μια τεράστια φουσκωμένη κοιλίτσα με μαύρες φλέβες παντού να κοιτάζει με ορθάνοιχτα τα μάτια προς τα πάνω σαν να μου έλεγε "τι να κάνω τώρα μανούλα;".
Η καρδιά μου σκίστηκε σε χιλιάδες κομμάτια που δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα μαζέψω όλα ποτέ.
Το μωρό μεταφέρεται σε παιδιατρικό νοσοκομείο. Φτάνει σχεδόν πεθαμένο. Το επαναφέρουν εκεί αλλά μας λένε συνεχώς "είναι βαριά", "βαρύ περιστατικό", "δεν ξέρουμε τι θα γίνει", "δεν είναι καν σε καλή κατάσταση ώστε να μπορέσει να χειρουργηθεί". Τι εννοούν; Και εμείς ανήμποροι. Η μόνη μου παρηγοριά η προσευχή, η δική μου και των μαμάδων που μοιράστηκα τον πόνο μου μαζί τους. Άγνωστες μέχρι τότε κι όμως δικοί μου άνθρωποι, να με στηρίζουν καθημερινά και να μου δίνουν κουράγιο.
"Θα φύγετε;" μας ρωτάνε οι γιατροί εκείνο το βράδυ, την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο. Γιατί ρωτάνε, αναρωτήθηκα. Τώρα ξέρω ότι ρωτούσαν γιατί ήταν σχεδόν σίγουροι ότι δεν θα έβγαζε το βράδυ το μωρό μας.
Και οι προσευχές εισακούονται, η μπέμπα δείχνει και εκείνη τη δύναμή της. Την επόμενη μέρα μας λένε ότι δεν το περίμεναν, αλλά βελτιώθηκε πολύ. Την αναλαμβάνει μετά από παράκληση μας ένας εξαιρετικός χειρουργός που πάλεψε μαζί της μέχρι τέλους. Με τους χειρισμούς του, τη δύναμη της μπέμπας και των προσευχών, αποφεύγει το χειρουργείο. Εκείνη την εβδομάδα μας είχαν προετοιμάσει ότι θα έπρεπε να χειρουργηθεί στο έντερο, στην καρδιά και στα μάτια. Την επόμενη εβδομάδα κατάφερε και τα απέφυγε όλα: η τρύπα στο έντερο έκλεισε, ο βοτάλειος πόρος στην καρδιά το ίδιο και τα ματάκια της βελτιώθηκαν κι αυτά.
3 μήνες μετά: Έχει καταφέρει να βγει από τη διασωλήνωση, να αποφύγει όλα τα χειρουργεία, σιτίζεται με μπιμπερό, επιτέλους βλέπουμε το μούτρακι της χωρίς σωλήνες και ταινίες. Την ταΐζω και εγώ πλέον, κατάφερα να την πάρω αγκαλιά μετά από τόσο καιρό, σε λίγες μέρες θα πάτε σπίτι σας λένε...
3 μήνες και 6 μέρες μετά: Έχω πάει να την δω. Από τη μεταφορά της στο παιδιατρικό νοσοκομείο και μετά, ο άντρας μου πήγαινε το μεσημέρι για την ενημέρωση και εγώ τα βράδια μόλις έβαζα για ύπνο τον "ήλιο μας". Ετσι και εκείνη την ημέρα. Μόνο που κάτι δεν πήγαινε καλά. Δυο μέρες πριν είχα δει περίεργες κενώσεις όταν της άλλαξα την πάνα, είχαν κάνει κάποιες εξετάσεις γι' αυτό αλλά δεν έδειξαν κάτι. Την ταΐζω αλλά κλαίει, οι σφυγμοί της 200. Τι συμβαίνει, τι γίνεται;
Νεκρωτική εντεροκολίτιδα ξανά. Στα χέρια μου. Ξανά τρύπα στο έντερο, λίγες μέρες πριν φύγουμε. Ξανά διασωληνωμένη, ξανά τρύπες στην κοιλίτσα της για παροχετεύσεις, ξανά δυνατά φάρμακα και ξανά η απειλή του χειρουργείου και της ίδιας της ζωής της. Δεύτερη φορά, μας λενε, δεν θα γλυτώσει το χειρουργείο και τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Ξανά απελπισία, ξανά προσευχή, όχι ότι είχαμε σταματήσει ποτέ. Και ο χειρουργός της να λείπει εκτός Ελλάδας. Ο εφημερεύων εκείνη την απαίσια νύχτα να θέλει να την βάλει αμέσως χειρουργείο. Να μιλάμε με τον γιατρό της στο τηλέφωνο και να τους λέει όχι, εκείνοι να επιμένουν, χαμός...
Ειναι 1 το βράδυ, είμαι μόνη μου έξω από την πόρτα της εντατικής, πριν λίγο είχα το κοριτσάκι μου στην αγκαλίτσα μου, τώρα κοιτάζω την πόρτα και κλαίω. Μπαίνουν, βγαίνουν, μου μιλάνε, κλαίω. Ελάτε λίγο να την δείτε, μου λένε, της κρατάω το χέρι. "Σε παρακαλώ, μωρό μου, πάλεψε. Μην αφήσεις τη μανούλα σου μόνη της, πάλεψε για μένα. Και εγώ σου υπόσχομαι να προσπαθώ σε όλη μου τη ζωή να γίνω η καλύτερη μαμά για σένα. Δεν θέλω κανένα άλλο μωρό, μόνο εσένα". Έμεινα εκεί, σε μια καρέκλα έξω από τη μονάδα μέχρι το πρωί, να κλαίω μόνη μου, να της μιλάω όποτε με αφήνουν να την δω.
Με άκουσε και πάλεψε. Έδωσε τη μάχη της ζωής της και πάλι τα κατάφερε.
4 μήνες και 6 μερες μετά: Μπαίνω στην εντατική για τελευταία φορά. Έχω φέρει τα ρούχα σου, το καθισματάκι αυτοκινήτου, τα κατάφερες μωρό μου. Βλέπω τα πάντα γύρω μου, έχουν γίνει τόσο γνώριμα πια, και να θέλω δεν θα τα ξεχάσω. Σε κοιτάω, έχεις τόσες τρύπες στα χεράκια και στα ποδαράκια σου, σου έχουν ξυρίσει και το κεφαλάκι σε διάφορες μεριές γιατί δεν έβρισκαν πουθενά πλέον φλέβα. Η κοιλίτσα σου έχει κι αυτή σημάδια από τα σωληνάκια. Κι όμως είσαι μια ηρωίδα. Και οι ήρωες φέρουν με καμάρι τα σημάδια από τις μάχες που έδωσαν. Αυτό επιλέγω να θυμάμαι. Και ότι αυτά τα σημάδια, αυτά τα "απαίσια" μηχανήματα, αυτά τα συνεχόμενα "μπιμ μπιπ" που ακούγονται ακόμα και τώρα μέσα στο κεφάλι μου από τα μηχανήματα, σε κράτησαν ζωντανή και σε έφεραν κοντά μου.
Παρά τα όσα περάσαμε, είμαστε οι τυχεροί. Μέσα στις μονάδες είδαμε, γνωρίσαμε και κλάψαμε με γονείς που έφυγαν χωρίς τα παιδιά τους.
Τα κατάφερες μωρό μου. Είσαι σπίτι μας, είσαι στην αγκαλιά μας και δεν θα είσαι ποτέ πια μόνη.
Ας ξανασκεφτούν τι συμβουλές θα δίνουν σε μέλλουσες μαμάδες εκείνοι που έλεγαν να το ξανασκεφτώ αν θα σε κράτησω, γιατί αν είσαι κάτω από 800-900 γραμμάρια όταν γεννηθείς δεν θα βλέπεις ή δεν θα ακούς ή θα έχεις σωματική ή και νοητική αναπηρία. Και έτσι να ήταν, μαζί θα το αντιμετωπίζαμε. Δεν ξέρουμε αν στο μέλλον θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε κάτι, αλλά και ποιος γονιός το ξέρει; Την αγάπη μας δεν την αλλάζει, ούτε κανενός γονιού με λατρεία για το παιδί του.
8 μήνες μετά: Κοντεύεις τα 5 κιλά. Μεγαλώνεις γρήγορα. Είσαι πολύ έξυπνη και πανέμορφη. Κοιτάς με περιέργεια και ενδιαφέρον τα πάντα από την μέρα που ήρθες σπίτι μας και δίνεις στους πάντες το πιο γλυκό φαφούτικο χαμογελάκι σου! Είσαι γερή, έχεις μια δύναμη μέσα σου που δεν έχουν οι ενήλικες. Απολαμβάνεις τα χάδια, τα ατέλειωτα φιλάκια, τα παιχνιδάκια, τις αγκαλιές μας και την απέραντη αγάπη μας. Ο αδελφός σου σε λατρεύει από την πρώτη στιγμή. Και είναι μόλις 2 χρονών. Όπου σε βλέπει, σε φιλάει και σε αγκαλιάζει. Δεν ξέρει τι πέρασες, όμως με τον τρόπο του σε ευγνωμονεί καθημερινά που είσαι κοντά μας.
Όπως και εμείς. Δώσαμε έναν τεράστιο αγώνα να σε κρατήσουμε και εσύ έδωσες έναν ακόμα μεγαλύτερο να μείνεις κοντά μας. Και έτσι εσύ μας δίνεις πλέον τα πιο υπέροχα μαθήματα ζωής. Εσύ, μωρό μου, και όλα τα υπέροχα μικροσκοπικά προωράκια στις μονάδες.
Η προωρότητα με έμαθε λέξεις όπως "διασωλήνωση", "λεβάιν","crp", "ταχύπνοια", "νεκρωτική εντεροκολίτιδα", με έκανε να αισθανθώ απελπισία και πόνο. Με έμαθε όμως να ξαναστέκομαι στα πόδια μου, να μαθαίνω τα όριά μου και το ποια είμαι από την αρχή, με έκανε να χαίρομαι με τα πιο μικρά πράγματα, με κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα της μαχήτριάς μου και μου άφησε εκείνη να με μαθαίνει κάθε μέρα ποια μπορώ να γίνω.
Μην σας ξεγελούν οι μικροσκοπικές μπουνίτσες τους. Είναι τ ε ρ ά σ τ ι ο ι ήρωες.
Νόρα Χατζηνικολάου
5 Ιουνίου 2015
Αγαπητοί γονείς των πρόωρων
Για όλους μας ξεκίνησε με τον ίδιο τρόπο, μια διπλή γραμμή στο τεστ εγκυμοσύνης. Για εμένα, αυτή η δεύτερη γραμμή ήταν τόσο αχνή που τις επόμενες δύο ημέρες έκανα άλλα 5 τεστ για επιβεβαίωση.
Και, ναι, ήμουν έγκυος! Σε εκείνο το ραντεβού με τον γιατρό που είδατε την καρδιά του να χτυπά, τότε έγινε και για εσάς πραγματικότητα, σωστά; Τότε δεν νιώσατε εκείνη τη χαρά μαζί και την ανησυχία που θα γίνετε γονείς; Θυμάμαι ήμουν τόσο ενθουσιασμένη ενώ δεχόμουν τα συγχαρητήρια του γιατρού. Ήμουν έτοιμη για τους υπερήχους, τις μικρές κλωτσιές, τα ρούχα εγκυμοσύνης και την αίσθηση του να έχω ένα μωρό στην αγκαλιά μου. Η ΠΗΤ μου ήταν 23 Φεβρουαρίου, η ημερομηνία είχε χαραχτεί στο μυαλό μου και ανυπομονούσα να μιλήσω στον μεγάλο αδελφό για το μωρό που ερχόταν. Τελικά, όταν μάθαμε ότι είναι κορίτσι καταλήξαμε στο πιο όμορφο όνομα για την κόρη μας: Harper Ashley. Harper επειδή το αγαπήσαμε, Ashley για την αδελφή μου.
Πότε αλήθεια καταλάβατε ότι κάτι δεν πάει καλά; Εγώ όταν ήμουν 20 εβδομάδων. Αλλά δεν ένιωθα καλά αρκετό καιρό πριν. Είχα ακούσει κάποιες δικές σας ιστορίες. Υπέρηχοι με μπερδεμένα αποτελέσματα. Γενετικές εξετάσεις που έρχονταν πίσω θετικές. Τα νερά που έσπασαν στις 19 εβδομάδες. Προβλήματα στον πλακούντα. Υψηλή πίεση. Μερικές φορές το μωρό απλά δεν μεγάλωνε. Κάποιες φορές ο τοκετός ξεκινούσε πολύ νωρίτερα.
Θυμάμαι πως ένιωσα όταν έμαθα ότι θα γεννούσα πρόωρα. Τίποτα πια στην εγκυμοσύνη μου δεν ήταν ίδιο. Ούτε το όνομα δεν ταίριαζε. Η Harper Ashley θα γεννιόταν τον Φεβρουάριο. Αυτό το μωρό που θα ερχόταν τον Νοέμβριο, ποιο ήταν;
Νιώσατε και εσείς αποκομμένοι από την πραγματικότητα; Υπήρχε στις σκέψεις σας και αυτή η ερώτηση που δεν ήθελα ούτε να σκεφτώ; Θα ζούσε τελικά;
Γονείς των πρόωρων που έχετε νιώσει τόσο καλά συναισθήματα και τόσο άσχημα.. Στην αρχή ο ενθουσιασμός για το μωρό. Και μετά μια δυνατή ανάμνηση της ακριβούς στιγμής που αυτός ο ενθουσιασμός έγινε τρόμος.
Ψάξατε βαθιά για να βρείτε την γενναιότητα σας. Ξέρετε το συναίσθημα να αφήνεις το νεογέννητο σου στο νοσοκομείο και να μην ξέρεις πότε θα το πάρεις σπίτι. Κάτσατε δίπλα σε θερμοκοιτίδες και αναπνευστήρες επειδή προσπαθούσατε να φροντίσετε το μωρό σας. Μάθατε από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες ένα σωρό ακρωνύμια. Μάθατε να αλλάζετε τις πάνες κρατώντας ποδαράκια υπερβολικά αδύνατα. Βγάλατε λίτρα γάλακτος μέσα σε λίγους μήνες επειδή σας είπαν ότι θα βοηθήσει το μωρό σας. Αντί να κρατάτε το μωρό σας αγκαλιά στην ασφάλεια του σπιτιού σας, το βλέπατε πίσω από ένα άψυχο τζάμι. Στην καλύτερη περίπτωση, όταν πια πήγαινε καλά, το παίρνατε μια αποστειρωμένη αγκαλιά.
Θαυμάζω την κόρη μου Abigail Leigh. Ήταν το θάρρος της, η γενναιότητα της... Ήταν η Abigail και όχι η Harper που μου δίδαξε ότι τα πρόωρα έχουν μεγαλύτερη δύναμη στα μικρά τους σώματα από πολλούς ενήλικες.
Για μια στιγμή ας μην είμαστε μετριοπαθείς, γονείς των πρόωρων. Η επιμονή μας είναι άξια θαυμασμού επίσης. Μεγαλώσαμε τα μωρά μας μέσα στο σώμα μας για όσο καιρό μπορέσαμε και μετά σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Βασίστηκαν επάνω μας και δείξαμε τη δύναμη μας σε καταστάσεις που δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να αντέξουμε. Δεν λυγίσαμε και δεν αφήσαμε την προωρότητα να λυγίσει τα μωρά μας. Είναι δική μας η γενναιότητα και η αντοχή. Γονείς των πρόωρων, είστε ακριβώς ό,τι χρειάζονται τα μωρά σας. Καταπληκτικοί!
Και, ναι, ήμουν έγκυος! Σε εκείνο το ραντεβού με τον γιατρό που είδατε την καρδιά του να χτυπά, τότε έγινε και για εσάς πραγματικότητα, σωστά; Τότε δεν νιώσατε εκείνη τη χαρά μαζί και την ανησυχία που θα γίνετε γονείς; Θυμάμαι ήμουν τόσο ενθουσιασμένη ενώ δεχόμουν τα συγχαρητήρια του γιατρού. Ήμουν έτοιμη για τους υπερήχους, τις μικρές κλωτσιές, τα ρούχα εγκυμοσύνης και την αίσθηση του να έχω ένα μωρό στην αγκαλιά μου. Η ΠΗΤ μου ήταν 23 Φεβρουαρίου, η ημερομηνία είχε χαραχτεί στο μυαλό μου και ανυπομονούσα να μιλήσω στον μεγάλο αδελφό για το μωρό που ερχόταν. Τελικά, όταν μάθαμε ότι είναι κορίτσι καταλήξαμε στο πιο όμορφο όνομα για την κόρη μας: Harper Ashley. Harper επειδή το αγαπήσαμε, Ashley για την αδελφή μου.
Πότε αλήθεια καταλάβατε ότι κάτι δεν πάει καλά; Εγώ όταν ήμουν 20 εβδομάδων. Αλλά δεν ένιωθα καλά αρκετό καιρό πριν. Είχα ακούσει κάποιες δικές σας ιστορίες. Υπέρηχοι με μπερδεμένα αποτελέσματα. Γενετικές εξετάσεις που έρχονταν πίσω θετικές. Τα νερά που έσπασαν στις 19 εβδομάδες. Προβλήματα στον πλακούντα. Υψηλή πίεση. Μερικές φορές το μωρό απλά δεν μεγάλωνε. Κάποιες φορές ο τοκετός ξεκινούσε πολύ νωρίτερα.
Θυμάμαι πως ένιωσα όταν έμαθα ότι θα γεννούσα πρόωρα. Τίποτα πια στην εγκυμοσύνη μου δεν ήταν ίδιο. Ούτε το όνομα δεν ταίριαζε. Η Harper Ashley θα γεννιόταν τον Φεβρουάριο. Αυτό το μωρό που θα ερχόταν τον Νοέμβριο, ποιο ήταν;
Νιώσατε και εσείς αποκομμένοι από την πραγματικότητα; Υπήρχε στις σκέψεις σας και αυτή η ερώτηση που δεν ήθελα ούτε να σκεφτώ; Θα ζούσε τελικά;
Γονείς των πρόωρων που έχετε νιώσει τόσο καλά συναισθήματα και τόσο άσχημα.. Στην αρχή ο ενθουσιασμός για το μωρό. Και μετά μια δυνατή ανάμνηση της ακριβούς στιγμής που αυτός ο ενθουσιασμός έγινε τρόμος.
Ψάξατε βαθιά για να βρείτε την γενναιότητα σας. Ξέρετε το συναίσθημα να αφήνεις το νεογέννητο σου στο νοσοκομείο και να μην ξέρεις πότε θα το πάρεις σπίτι. Κάτσατε δίπλα σε θερμοκοιτίδες και αναπνευστήρες επειδή προσπαθούσατε να φροντίσετε το μωρό σας. Μάθατε από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες ένα σωρό ακρωνύμια. Μάθατε να αλλάζετε τις πάνες κρατώντας ποδαράκια υπερβολικά αδύνατα. Βγάλατε λίτρα γάλακτος μέσα σε λίγους μήνες επειδή σας είπαν ότι θα βοηθήσει το μωρό σας. Αντί να κρατάτε το μωρό σας αγκαλιά στην ασφάλεια του σπιτιού σας, το βλέπατε πίσω από ένα άψυχο τζάμι. Στην καλύτερη περίπτωση, όταν πια πήγαινε καλά, το παίρνατε μια αποστειρωμένη αγκαλιά.
Θαυμάζω την κόρη μου Abigail Leigh. Ήταν το θάρρος της, η γενναιότητα της... Ήταν η Abigail και όχι η Harper που μου δίδαξε ότι τα πρόωρα έχουν μεγαλύτερη δύναμη στα μικρά τους σώματα από πολλούς ενήλικες.
Για μια στιγμή ας μην είμαστε μετριοπαθείς, γονείς των πρόωρων. Η επιμονή μας είναι άξια θαυμασμού επίσης. Μεγαλώσαμε τα μωρά μας μέσα στο σώμα μας για όσο καιρό μπορέσαμε και μετά σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Βασίστηκαν επάνω μας και δείξαμε τη δύναμη μας σε καταστάσεις που δεν ξέραμε ότι μπορούσαμε να αντέξουμε. Δεν λυγίσαμε και δεν αφήσαμε την προωρότητα να λυγίσει τα μωρά μας. Είναι δική μας η γενναιότητα και η αντοχή. Γονείς των πρόωρων, είστε ακριβώς ό,τι χρειάζονται τα μωρά σας. Καταπληκτικοί!
Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: http://www.huffingtonpost.com
Συγγραφέας: Jessica Bensten
26 Μαΐου 2015
Εισαγωγή στην προεκλαμψία
Η προεκλαμψία είναι μια σοβαρή κατάσταση που επηρεάζει περίπου 5% των εγκύων και μπορεί να προκαλέσει πρόωρο τοκετό. Συνήθως ξεκινά στις 20 εβδομάδες και εμφανίζεται στο δεύτερο μισό της εγκυμοσύνης. Σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζεται κατά τη διάρκεια του τοκετού ή 48 ώρες μετά τη γέννα. Μπορεί να είναι σοβαρής ή ήπιας μορφής και μπορεί να εξελιχθεί με γρήγορους ή αργούς ρυθμούς. Οι γιατροί ελέγχουν την ύπαρξη της σε κάθε προγεννητική επίσκεψη μετρώντας την πίεση και παίρνοντας δείγμα ούρων.
Πώς μπορεί να επηρεαστεί η υγεία σας και η υγεία του μωρού;
Οι περισσότερες γυναίκες αναπτύσσουν μια ήπια μορφή προεκλαμψίας κοντά στην ημερομηνία τοκετού και δεν δημιουργείται καμία επίπτωση ούτε σε αυτές ούτε στα νεογέννητα. Όσο πιο σοβαρά τα συμπτώματα και όσο πιο νωρίς εμφανιστούν τόσο μεγαλύτερο το ρίσκο για εσάς και το μωρό.
Σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να επηρεαστούν τα όργανα του μωρού και να κινδυνέψει η υγεία και των δύο. Γι’ αυτό θα χρειαστεί να επισπευτεί ο τοκετός. Εξαιτίας της υψηλής πίεσης και της μειωμένης ροής αίματος που προκαλεί η προεκλαμψία υπάρχει πιθανότητα να επηρεαστεί το συκώτι, τα νεφρά και ο εγκέφαλος της εγκύου. Εξαιτίας της χαμηλής ροής αίματος προς τη μήτρα ενδέχεται να επηρεαστεί και το μωρό. Δηλαδή να αναπτυχθεί σε χαμηλότερους ρυθμούς από τους κανονικούς, το αμνιακό υγρό να είναι μειωμένο, να αποκολληθεί ο πλακούντας.
Κάποιες φορές η προεκλαμψία μπορεί να προκαλέσει επιληπτικές κρίσεις και να οδηγήσει στην εκλαμψία, μια αρκετά σοβαρή πάθηση που μπορεί να επηρεάσει τη μητέρα και το βρέφος.
Το σύνδρομο HELLP
Κάποιες γυναίκες με προεκλαμψία αναπτύσσουν ένα σύνδρομο, το HELLP. Το Η αφορά την κατάρρευση των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Τα Ε και L τα αυξημένα ηπατικά ένζυμα. Τα L και το P είναι για τα χαμηλά αιμοπετάλια. Το HELLP μπορεί να δημιουργήσει τα ίδια σοβαρά προβλήματα με τη βαριάς μορφής προεκλαμψία. Σε περίπτωση που ο γιατρός διαγνώσει προεκλαμψία θα χρειαστεί να γίνονται ανά περιόδους αιματολογικές εξετάσεις για το HELLP.
Τα συμπτώματα
Η προεκλαμψία εμφανίζεται ξαφνικά και τα παρακάτω συμπτώματα μπορεί να είναι δείγμα της. Το πρόσωπο πρήζεται. Το ίδιο τα χέρια και τα πόδια. Επίσης, αν πάρεις ξαφνικά αρκετά κιλά. Ο έντονος και επίμονος πονοκέφαλος, τα προβλήματα όρασης (θα θολώνουν τα μάτια, θα φαίνονται πράγματα διπλά). Η ναυτία και τάσεις για εμετό. Προσοχή, όχι η φυσιολογική ναυτία αλλά κάτι πολύ πιο έντονο και επίμονο. Σε κάθε περίπτωση η έγκυος ωφείλει να συμβουλεύεται τον γιατρό της γιατί όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν αυτόματα προεκλαμψία.
Τι την προκαλεί;
Την τελευταία δεκαετία οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει αρκετά πράγματα για την προεκλαμψία αλλά και πάλι πολλές πλευρές της παραμένουν στο σκοτάδι. Το τι την προκαλεί δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμα. Όπως και δεν γνωρίζουμε γιατί κάποιες γυναίκες την παθαίνουν ενώ κάποιες όχι. Επομένως δεν υπάρχει σίγουρος τρόπος για να προληφθεί.
Η προεκλαμψία ξεκινά στην αρχή της εγκυμοσύνης, προτού εμφανιστούν τα συμπτώματα. Ξεκινά με ένα πρόβλημα στον πλακούντα που περιορίζει τη ροή του αίματος προς το έμβρυο.
Aν η γυναίκα έχει υψηλή αρτηριακή πίεση πριν από την εγκυμοσύνη πρέπει να ενημερώσει τον γυναικολόγο της. Άλλα προβλήματα υγείας που μπορεί να αυξήσουν τις πιθανότητες για προεκλαμψία είναι: η χρόνια υπέρταση, η σιδηροπενική αναιμία, ο διαβήτης, νεφροπάθειες και αυτοάνοσα νοσήματα. Επίσης αν κάποια συγγενής εμφάνισε προεκλαμψία ή αν η έγκυος είναι υπέρβαρη. Η πολύδυμη κύηση και η ηλικία (αν η μητέρα είναι κάτω από 20 ή άνω των 40 χρόνων) είναι δύο ακόμη παράγοντες.
Πώς διαχειρίζεται;
Εξαρτάται από το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση, πόσο μηνών είναι η έγκυος και αν έχει επηρεαστεί ή όχι το έμβρυο. Μπορεί να χρειαστεί για κάποιες ημέρες να εισαχθεί στο νοσοκομείο ή να παραμείνει ακίνητη στο σπίτι. Σε κάθε περίπτωση συστήνεται ψυχραιμία και πιστή εφαρμογή των οδηγιών του γιατρού.
Πώς μπορεί να επηρεαστεί η υγεία σας και η υγεία του μωρού;
Οι περισσότερες γυναίκες αναπτύσσουν μια ήπια μορφή προεκλαμψίας κοντά στην ημερομηνία τοκετού και δεν δημιουργείται καμία επίπτωση ούτε σε αυτές ούτε στα νεογέννητα. Όσο πιο σοβαρά τα συμπτώματα και όσο πιο νωρίς εμφανιστούν τόσο μεγαλύτερο το ρίσκο για εσάς και το μωρό.
Σε σοβαρές περιπτώσεις μπορεί να επηρεαστούν τα όργανα του μωρού και να κινδυνέψει η υγεία και των δύο. Γι’ αυτό θα χρειαστεί να επισπευτεί ο τοκετός. Εξαιτίας της υψηλής πίεσης και της μειωμένης ροής αίματος που προκαλεί η προεκλαμψία υπάρχει πιθανότητα να επηρεαστεί το συκώτι, τα νεφρά και ο εγκέφαλος της εγκύου. Εξαιτίας της χαμηλής ροής αίματος προς τη μήτρα ενδέχεται να επηρεαστεί και το μωρό. Δηλαδή να αναπτυχθεί σε χαμηλότερους ρυθμούς από τους κανονικούς, το αμνιακό υγρό να είναι μειωμένο, να αποκολληθεί ο πλακούντας.
Κάποιες φορές η προεκλαμψία μπορεί να προκαλέσει επιληπτικές κρίσεις και να οδηγήσει στην εκλαμψία, μια αρκετά σοβαρή πάθηση που μπορεί να επηρεάσει τη μητέρα και το βρέφος.
Το σύνδρομο HELLP
Κάποιες γυναίκες με προεκλαμψία αναπτύσσουν ένα σύνδρομο, το HELLP. Το Η αφορά την κατάρρευση των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Τα Ε και L τα αυξημένα ηπατικά ένζυμα. Τα L και το P είναι για τα χαμηλά αιμοπετάλια. Το HELLP μπορεί να δημιουργήσει τα ίδια σοβαρά προβλήματα με τη βαριάς μορφής προεκλαμψία. Σε περίπτωση που ο γιατρός διαγνώσει προεκλαμψία θα χρειαστεί να γίνονται ανά περιόδους αιματολογικές εξετάσεις για το HELLP.
Τα συμπτώματα
Η προεκλαμψία εμφανίζεται ξαφνικά και τα παρακάτω συμπτώματα μπορεί να είναι δείγμα της. Το πρόσωπο πρήζεται. Το ίδιο τα χέρια και τα πόδια. Επίσης, αν πάρεις ξαφνικά αρκετά κιλά. Ο έντονος και επίμονος πονοκέφαλος, τα προβλήματα όρασης (θα θολώνουν τα μάτια, θα φαίνονται πράγματα διπλά). Η ναυτία και τάσεις για εμετό. Προσοχή, όχι η φυσιολογική ναυτία αλλά κάτι πολύ πιο έντονο και επίμονο. Σε κάθε περίπτωση η έγκυος ωφείλει να συμβουλεύεται τον γιατρό της γιατί όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν αυτόματα προεκλαμψία.
Τι την προκαλεί;
Την τελευταία δεκαετία οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει αρκετά πράγματα για την προεκλαμψία αλλά και πάλι πολλές πλευρές της παραμένουν στο σκοτάδι. Το τι την προκαλεί δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμα. Όπως και δεν γνωρίζουμε γιατί κάποιες γυναίκες την παθαίνουν ενώ κάποιες όχι. Επομένως δεν υπάρχει σίγουρος τρόπος για να προληφθεί.
Η προεκλαμψία ξεκινά στην αρχή της εγκυμοσύνης, προτού εμφανιστούν τα συμπτώματα. Ξεκινά με ένα πρόβλημα στον πλακούντα που περιορίζει τη ροή του αίματος προς το έμβρυο.
Aν η γυναίκα έχει υψηλή αρτηριακή πίεση πριν από την εγκυμοσύνη πρέπει να ενημερώσει τον γυναικολόγο της. Άλλα προβλήματα υγείας που μπορεί να αυξήσουν τις πιθανότητες για προεκλαμψία είναι: η χρόνια υπέρταση, η σιδηροπενική αναιμία, ο διαβήτης, νεφροπάθειες και αυτοάνοσα νοσήματα. Επίσης αν κάποια συγγενής εμφάνισε προεκλαμψία ή αν η έγκυος είναι υπέρβαρη. Η πολύδυμη κύηση και η ηλικία (αν η μητέρα είναι κάτω από 20 ή άνω των 40 χρόνων) είναι δύο ακόμη παράγοντες.
Πώς διαχειρίζεται;
Εξαρτάται από το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση, πόσο μηνών είναι η έγκυος και αν έχει επηρεαστεί ή όχι το έμβρυο. Μπορεί να χρειαστεί για κάποιες ημέρες να εισαχθεί στο νοσοκομείο ή να παραμείνει ακίνητη στο σπίτι. Σε κάθε περίπτωση συστήνεται ψυχραιμία και πιστή εφαρμογή των οδηγιών του γιατρού.
Το άρθρο αυτό δεν υποκαθιστά σε καμία περίπτωση την ιατρική γνωμάτευση.
Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: http://www.babycenter.com
Απόδοση: Μένια Πέτση
Πηγή: http://www.babycenter.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)