Η ιστορία της Μαρίας Σ.: 4 γέννες, 3 παιδιά στην αγκαλιά

Είμαι η Μαρία,

Έχoντας ήδη μια καταπληκτική πρώτη εγκυμοσύνη και μια γέννα περιπετειώδη στις 40 εβδομάδες με φυσιολογικούς πόνους που κατέληξε όμως σε καισαρική, έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μέσα στον πρώτο χρόνο. Η εγκυμοσύνη ήταν πολύ καλή. Ξαφνικά όμως, στην 28η εβδομάδα κύησης άρχισαν οι συσπάσεις. Νοσηλεύτηκα για δύο εβδομάδες, αλλά η μικρή είχε άλλα σχέδια. Γεννήθηκε την 1/7/2004 στις 30 εβδομάδες με βάρος 1900 γρ. Μπήκε αμέσως στη ΜΕΝΝ. Παρά τους πόνους μου από τη καισαρική, κατάφερα την επόμενη ημέρα και την είδα. Αντίκρισα αυτό που καμιά μανούλα δεν θέλει. Το παιδί μου διασωληνωμένο, γεμάτο ορούς. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι, μας κάλεσαν από τη μονάδα και μας είπαν ότι πρέπει να πάμε αμέσως, το μωρό δεν ήταν καλά.

Την αεροβαφτίσανε Ειρήνη-Χρυσοβαλάντου, αλλά όταν φτάσαμε, αντικρίσαμε ένα πλασματάκι που ζούσε μόνο με τη βοήθεια των μηχανημάτων. Το είχαν σκεπάσει και ίσα που ανάσαινε. Είχε φτάσει το τέλος εκεί που δεν το περιμέναμε. Το πώς και το γιατί ποτέ δεν το μάθαμε και ούτε θελήσαμε. Πήραμε μια δύσκολη απόφαση, την πιο δύσκολη της ζωής μας. Δώσαμε εντολή και έκλεισαν τα μηχανήματα υποστήριξης. Μπήκαμε μέσα και το πήραμε αγκαλιά. Πήγε σε έναν κόσμο που θα έχει την παρέα και τη φροντίδα της μητέρας μου (την έχω χάσει από τα 16 μου). Όταν ήρθε η γυναικολόγος μου ήξερε ήδη τι είχε συμβεί. Τη ρωτήσαμε το ποσό για τη γέννα. Το μόνο που απάντησε ήταν «Δεν θέλω τίποτα Μαρία, δεν ζει, να ζούσε μόνο» Έπειτα από τα διαδικαστικά φύγαμε και πήγαμε στο σπίτι. Είχαμε ένα παιδί που περίμενε και ήθελε δυο γονείς στα πόδια τους. Μαζέψαμε τις δυνάμεις μας και δώσαμε όλη μας τη προσοχή στη μεγάλη μας κόρη που δεν θα είχε αδελφάκι όπως περίμενε τότε.

Κατά τον πρώτο γυναικολογικό έλεγχο μετά τη γέννα, ρώτησα τη γιατρό πότε θα μπορούσα να ξαναπροσπαθήσω. Δεν θα το έβαζα κάτω, θα έκανα και δεύτερο παιδάκι όπως και να ’χε. Μου είπε ότι στους 8 μήνες θα μπορούσα να αρχίσω τις προσπάθειες.

Μετά τους 8 μήνες κρατούσα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.

Συναισθήματα ανάμεικτα. Κι αν είναι όπως την προηγούμενη φορά; Βάλαμε όλα τα αρνητικά συναισθήματα στην άκρη, εφοδιαστήκαμε με αισιοδοξία και περιμέναμε να υποδεχτούμε το νέο μέλος της οικογένειας. Οι εβδομάδες περνούσαν, στις 20 εβδομάδες μαθαίνουμε τα νέα. «μπαίνεις μέσα για περίδεση, ο τράχηλος είναι λεπτός, απορώ πως δεν έχεις ενοχλήσεις». Κάνω την περίδεση και όλα πάνε καλά. Στην 27η εβδομάδα μαθαίνουμε τα επόμενα «μένεις κρεβάτι, έχεις πολλές συσπάσεις, μην έχουμε τα προηγούμενα». Μένω στο κρεβάτι μέχρι την 33η εβδομάδα που ξεκινήσανε κάτι πονάκια. Έχοντας κάνει τις ενέσεις για την ανάπτυξη των πνευμόνων του παιδιού, πάω στο μαιευτήριο για να φέρω στον κόσμο την τρίτη κόρη μου. Ήταν 17 Νοέμβρη του 2005 που ήρθε στο κόσμο. Είχε βάρος 2800 γρ. και κανένα πρόβλημα υγείας. Η χαρά μας μεγάλη. Είχαμε δύο αξιολάτρευτες κόρες και μπορούσαμε να τους δώσουμε την αγάπη και τη φροντίδα που τους άξιζε.

Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια, παραμονή 25ης Μαρτίου κρατάω στα χέρια μου άλλο ένα θετικό τεστ. Συναισθήματα πάλι ανάμεικτα. Αν έχω μια εγκυμοσύνη όπως η δεύτερη; Πώς θα μεγαλώσουμε τρία παιδιά; Το κεφάλι ψηλά, γέμισα αισιοδοξία και δύναμη και προχώρησα. Ώσπου την 10η εβδομάδα βλέπω αίμα. Πάμε στη γυναικολόγο και ανακαλύπτει έναν πολύποδα στον τράχηλο. Τον είχε πρωτοδεί μετά τη γέννα της τρίτης κόρης μου, με τις ορμόνες του θηλασμού εξαφανίστηκε και ξαναεμφανίστηκε με τις ορμόνες της εγκυμοσύνης. Ανήμερα Πρωτομαγιάς κάνω επέμβαση για την αφαίρεση του πολύποδα και για περίδεση.

Προπαραμονή Αγίου Δημητρίου ξεκινούν οι συσπάσεις. Ξαπλώνω και παρακολουθώ. Ξέρω πια ότι περιμένω αγόρι. Εκεί που με είχε πάρει ο ύπνος με ξυπνάει ο άντρας μου να δει πώς είμαι. Τι το ήθελε! Αρχίζουν ξανά οι συσπάσεις και φεύγουμε για το μαιευτήριο όπου ήρθε στον κόσμο ο γιος μου βάρους 3030 γρ. «Πρέπει να μπει στη ΜΕΝΝ για την ανάπτυξη των πνευμόνων του». Σοκ. Ξαναζούσα την περιπέτεια του 2004. Κλάμα. Πολύ κλάμα. Κατεβαίνω τη δεύτερη μέρα να τον δω, μόνη μου, με μια καισαρική που μόλις είχε κλείσει ένα 24ωρο. Συγκέντρωσα απίστευτη δύναμη για να κατέβω να τον δω για 5 λεπτά. Τον βλέπω στη θερμοκοιτίδα. Συγκρατιέμαι μην κλάψω, δεν κάνει να καταλάβει ότι η μανούλα κλαίει. Λέω «όλα θα πάνε καλά». Ναι, είμαι αισιόδοξη. Φημίζομαι εξάλλου για την αισιοδοξία μου.

Ανεβαίνω στο δωμάτιό μου και βάζω τα κλάματα. Μου λένε ότι θα αρχίσουν να τον ταΐζουν, με δικό μου γάλα.. Τους δίνω εντολή μόνο με δικό μου γάλα, μόνο άμα δεν έχουν δικό μου, να του δώσουν ξένο. Αρχίζω την άντληση. Κατεβαίνω την τρίτη μέρα στη ΜΕΝΝ να τον δω. Πάω στη θερμοκοιτίδα που τον είχαν. Άδεια.. Το σοκ ήταν μεγάλο. Να ρωτάω πού είναι το μωρό μου. «Α, τον μεταφέραμε». Τον είχαν πάει στον θάλαμο 2. «Πίνει το γάλα σας, να συνεχίστε να μας φέρνετε». Η χαρά μεγάλη. 

Την ημέρα που βγήκα από το μαιευτήριο, ο μικρός μεταφέρθηκε στον θάλαμο 1, μέχρι να τελειώσει η αντιβίωση που του δίνανε και εκείνη την μέρα τον θήλασα για πρώτη φορά. Έμεινε για άλλες 5 μέρες. Καθημερινά τους πήγαινα το γάλα μου, σε ουροσυλλέκτες και όποτε πήγαινα τον θήλαζα. Ναι, ήμουν και είμαι μια ολοκληρωμένη μαμά-γυναίκα.

Πλέον στα 11 η μεγάλη, στα 8 η μεσαία και 4 ο μικρός είναι τα καλύτερα δώρα. Ξέρουν ότι είχαν μια αδελφούλα αλλά την πήρε ο Θεούλης. Μπορεί να τα μαλώνω, να τους φωνάζω, αλλά το μετανιώνω μετά. Είναι ολόκληρη η ζωή μου. Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω σε όποιες δυσκολίες βρεθούν μπροστά μας. Πρέπει να έχουμε αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον. Κρύβουμε μεγάλη δύναμη μέσα μας.