27 Ιανουαρίου 2014

Το αμάρτημα της μητρός

(Σκέψεις και εντυπώσεις από την πρώτη ομαδική συνεδρία για γονείς με πρόωρα μωρά)

Την πρώτη φορά που τη συνάντησε ο πατέρας της, την έβγαλε φωτογραφία με το κινητό και μου την έφερε να την δω. Μια χαρά. Όπως τη θυμόμουν από την ώρα του τοκετού που μου έφεραν στα χείλη το μικρό της πρόσωπο και τη φίλησα ανάμεσα στα φρύδια, στο σημείο εκείνο που ακόμη και τώρα συσπάται με τον ίδιο τρόπο όταν κλαίει. Η μόνη διαφορά ότι στη φωτό φορούσε ένα σκουφάκι.

Την επόμενη φορά την είδα μαζί με τον μπαμπά της. Με το ίδιο σκουφάκι, με τον ρινικό αναπνευστήρα, να κουνάει χέρια και πόδια μέσα στη θερμοκοιτίδα της, δείχνοντας ότι δυσφορούσε με την κατάσταση, δείχνοντας ότι ζούσε.

Η φορά που την αντίκρισα μόνη μου ήταν η χειρότερη. Είχα κατέβει με το καροτσάκι την ώρα του επισκεπτηρίου, ο πατέρας της στη δουλειά, κύλησα τις ρόδες του δίπλα στο κουτί της. Είδα ένα άλλο παιδί, κιτρινόμαυρο, κάτω από μια δυνατή λάμπα. Φορούσε μάσκα και ήταν διασωληνωμένη κανονικότατα, με τον υψίσυχνο μάλιστα αναπνευστήρα να τραντάζει το αναίσθητο κορμί της. Κάθισα εκεί για λίγα λεπτά και άκουσα τον θάνατο να κόβει βόλτες. Κινήθηκα διαλυμένη στο γκισέ της ενημέρωσης. Απέναντί μου μια νεαρή γιατρός. Ψηλή, ξανθιά, όμορφη, το όνειρο κάθε γονιού. Διερευνούσαν - λέει - το ενδεχόμενο κάποιας λοίμωξης, την οποία δεν ήξεραν πώς κόλλησε. Ήταν πολύ λίγες μέρες στη μονάδα για να συμπεράνουν ότι την άρπαξε εκεί μέσα.
-         Τότε;
-         Ίσως από εσάς.
-         Μα εγώ είχα κάνει όλες τις εξετάσεις. Νοσηλευόμουν μία εβδομάδα προτού γεννήσω, δεν έδειξαν τίποτε.
-         Δεν δείχνουν πάντα. Γιατί νοσηλευτήκατε;
-         Είχα συσπάσεις.
-         Και οι συσπάσεις από πού προκλήθηκαν;
-         Δεν ξέρω.
-         Άρα; Μπορεί να οφείλονταν σε κάποια δική σας λοίμωξη.
Νικήτρια η ξανθιά. Κουρέλι εγώ. Να μην μεγάλωνα ποτέ έναν τέτοιον άνθρωπο. Που θα μιλούσε τόσο άνιωθα σε μια μητέρα, υπονοώντας ότι το παιδί της δυο μέρες μετά την έναρξη της ζωής του φλερτάρει με το τέλος της, εξαιτίας της.

Ποια ήταν η ερώτηση; Αν νιώσαμε τύψεις όταν γεννήσαμε πρόωρα. Αν κάποιος μας έκανε να νιώσουμε τύψεις. Πάτροκλε, σου απαντάω εδώ. Στη συνάντηση «Πρόωρα γονείς σαν πρόωρα παιδιά» άφησα τις υπόλοιπες μητέρες να μιλήσουν, γιατί δεν ήθελα να τους κλέψω χρόνο. Άκουσα όμως προσεκτικά τις απαντήσεις τους, σκέφτηκα και μερικές πιθανές δικές μου.

Που την ρώτησαν οι συγγενείς γιατί δεν κατέβηκε αμέσως να δει το παιδί (εννοούσαν εκτός επισκεπτηρίου που απαγορεύεται).

Που μου έλεγαν οι συγγενείς ότι φταίω εγώ που δεν μπορώ να τη χαρώ.

Που είχαν τα δύο της παιδιά σε διαφορετικές μονάδες και αισθανόταν ότι έκλεβε λίγο χρόνο από το ένα για να μείνει λίγο περισσότερο στο άλλο, επειδή ήταν πιο σοβαρά.

Που ως έγκυος είχα αναλάβει ένα πρότζεκτ στη δουλειά και του επέτρεψα να με αγχώσει.

Που ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος και μάλλον, για να επέλθει η ισορροπία, έπρεπε να ζήσει κάτι τόσο σκληρό το παιδί της.

Που ήμουν ένας στενόχωρος άνθρωπος και γι’ αυτό καμία χαρά δεν μπορεί να μου έρθει, ούτε καν η γέννηση του παιδιού μου.


Κουβέντες κωμικοτραγικές. Σκέψεις παράλογες. Αντικειμενικά αν το δεις. Ο νους μου πήγε στο κορυφαίο ίσως διήγημα της νεοελληνικής. «Το αμάρτημα της μητρός μου» του Βιζυηνού. Που όποτε το διαβάζω με συγκλονίζει. Και παραδόξως όχι επειδή χάθηκαν δύο παιδιά. Αλλά επειδή καταστράφηκε μια μάνα από τις ενοχές. Και αναρωτιέμαι ποια μητέρα μπορεί να καταδικάσει την Δέσποινα για το «αμάρτημά» της; Και ποια δεν θα έτρεχε σήμερα να την αγκαλιάσει και να της μιλήσει για το λάθος της αν μπορούσε; Αλλά και ποια δεν θα κατανοούσε την επικίνδυνη ακροβασία του ψυχισμού της;

Για το ότι μια μητέρα που γεννάει πρόωρα αισθάνεται ενοχές, δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Για το ότι η μητρότητα είναι σφιχταγκαλιασμένη με το βασανιστήριο των ενοχών, χρειάζονται. Αλλά όσο κι αν το έχω σκεφτεί, δεν έχω καταλήξει. Δεν ξέρω αν φταίνε οι γύρω, η βαριά στους ώμους σου ευθύνη και τα δύο μαζί ή κάτι άλλο. Ξέρω όμως ότι οι μητρικές ενοχές δεν πρέπει να έχουν θέση στη ζωή μας. Η διαρκής αμφιβολία για το αν κάνεις το σωστό, είναι άλλο. Με αυτό μαθαίνεις να ζεις με το που κάνεις παιδιά. Με τις τύψεις δεν χρειάζεται να ζήσεις επειδή έκανες παιδιά.

Το ποστ αυτό ξεκίνησα να το γράφω έχοντας στο μυαλό μου μία από τις μητέρες που ήρθαν στη συνεδρία μας, αλλά τελικά το απευθύνω σε όλες τις μητέρες. Με ή χωρίς πρόωρα παιδιά. Με ή χωρίς τύψεις. Διότι αν κατάλαβα κάτι από αυτή την υπέροχη, ακομπλεξάριστη και ειλικρινή συνάντηση είναι πως πάνω και πέρα από την προωρότητα μάς ενώνει η μητρότητα. Η ικανότητα να κλαίμε για όσα μας πόνεσαν και στο καπάκι να γελάμε για όσα καθημερινά μας προσφέρουν τα παιδιά. Η δύναμη να βλέπουμε το αληθινό, όχι πάντα ρόδινο, πρόσωπο της μητρότητας και η αμφιβολία που μας διακατέχει για το αν είμαστε καλές στον ρόλο. Μα πάνω απ’ όλα η όρεξή μας να μιλήσουμε, να μοιραστούμε βιώματα, κατορθώματα και αγωνίες. Πέρασα τέλεια και σας ευχαριστώ. Αν θέλετε να το ξανακάνουμε, ψηφίστε εδώ. Χωρίς ενοχές.

10 σχόλια:

  1. Ανώνυμος27/1/14 22:15

    Είσαι μαμά! Δεν έχει σημασία αν γέννησες πρόωρα ή όχι. Αν το παιδί σου είναι 2μηνών ή 20 χρονών. Αν προχωρά με μπαστούνι και φορά μαύρα γυαλιά ή αν "τρέχει" με το αναπηρικό του καρότσι. Είναι παιδί σου, το αγαπάς, ανησυχείς γι' αυτό μα πιο πολύ ακόμα το καμαρώνεις γιατί είναι ο ήρωας σου!
    Και εγώ πέρασα τέλεια Kelly Sokou! Και το ξανακάνω με χαρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος28/1/14 10:21

    Ἐνθυμοῦμαι τοὺς μαύρους καὶ μεγάλους αὐτῆς ὀφθαλμοὺς, καὶ τὰ καμαρωτὰ καὶ σμιγμένα της ὀφρύδια, τὰ ὁποῖα ἐφαίνοντο τόσῳ μᾶλλον μελανότερα, ὅσῳ ὠχρότερον ἐγίνετο τὸ πρόσωπον της. Πρόσωπον ἐκ φύσεως ρεμβῶδες καὶ μελαγχολικόν, ἐπὶ τοῦ ὁποίου τότε μόνον ἐπεχύνετο γλυκειά τις ἰλαρότης, ὅταν μᾶς ἔβλεπεν ὅλους συνηγμένους πλησίον της......
    Η ΜΑΝΑ....
    Σε ευχαριστω θερμα!!!
    Εννοειται ψηφιζω ναι!!!!
    Ρεγγινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εννοείται και ΝΑΙ να το ξανακάνουμε και θα μπορέσουμε να μοιραστούμε ακόμα περισσότερες ενοχές...από τα μέχρι τότε βιώματά μας...χαχαχαχχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές είναι οι καλύτερες... Διότι πλέον τις έχεις απομυθοποιήσει. Τρίτη ψήφος (έχω και του Πάτροκλου στο τσεπάκι).

      Διαγραφή
  4. Αν και δεν καταφερα να ερθω , καταλαβα ποσο ουσιαστικη ηταν η συναντηση σας.Την επομενη φορα ελπιζω να το καταφερω , μετρηστε την ψηφο μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος29/1/14 16:50

    Κέλλυ δεν κατάφερα να έρθω οπότε σίγουρα ψηφίζω να ξαναγίνει! Για να σας πω και εγώ από κοντά την εμπειρία μου αν και την έχω μοιραστεί μαζί σας και εδώ.

    Μάρβι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Άλλη μία ψήφος από τη Μάρβι! Μη φοβάσαι ότι θα επαναληφθείς, σκέφτομαι την άλλη φορά να έχουμε θέσει ερωτήματα-θέματα από πριν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή