Τα προβλήματά μας μετά τη ΜΕΝΝ (αποτελέσματα έρευνας Β')

Πριν από 1μιση μήνα το 31εβδομάδες έτρεξε στο διαδίκτυο μία έρευνα για την προωρότητα με σκοπό να βρούμε μαζί τις λύσεις στα προβλήματα που μας απασχόλησαν και μας απασχολούν ως γονείς πρόωρων και - γιατί όχι; - να προσπαθήσουμε να τις υλοποιήσουμε.

Σήμερα δημοσιεύει τα αποτελέσματα του δεύτερου μέρους της έρευνας που έχει να κάνει με τα προβλήματα τα οποία προέκυψαν κατά την άφιξη των παιδιών μας στο σπίτι μετά τη ΜΕΝΝ (τα αποτελέσματα του πρώτου μέρους τα διαβάζετε εδώ. Θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα).

Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται βασίζονται σε ποσοτική έρευνα που διεξήχθη από και για το blog 31ebdomades από την ερευνήτρια αγοράς Κατερίνα Ιωαννίδου. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την περίοδο 7-28 Φεβρουαρίου 2015 με χρήση δομημένου ερωτηματολογίου το οποίο διανεμήθηκε ηλεκτρονικά. Συνολικά συμμετείχαν 367 μητέρες πρόωρων βρεφών (δηλαδή μητέρες που γέννησαν πριν την 37η εβδομάδα κύησης).

Τα προβλήματά* μας αμέσως μετά τη ΜΕΝΝ
Παίρνοντας το παιδί στο σπίτι τα προβλήματα διαφοροποιούνται και έχουν να κάνουν πρωτίστως με την πρόσληψη βάρους του μωρού (51%), με τη μόνιμη ανησυχία ότι κάτι έχει (40%), τη διατήρηση της γαλουχίας (39%), την κακή ψυχολογική μας κατάσταση (36%) και τη διαδικασία των αντλήσεων με θήλαστρο (34%).

Θα ήταν ίσως πολυτέλεια να μιλήσουμε για ένα λειτουργικό σύστημα υποστήριξης και παρακολούθησης της λεχώνας στο σπίτι την στιγμή που δεν μας επέτρεψαν να αγγίξουμε τα παιδιά μας στη ΜΕΝΝ, αλλά ούτε μας "άγγιξε'' κάποιος ειδικός (το 76% δεν είχε καμία εμπειρία με ψυχολόγο παρά την άσχημη ψυχολογική κατάσταση που βίωνε), χωρίς να τον αναζητήσουμε (εμείς όμως θα το διεκδικήσουμε και αυτό). Θα ήταν όμως σωτήριο ή έστω εξαιρετικά βοηθητικό να υπήρχαν δομές που να μπορούμε να απευθυνθούμε για τις λίγο πιο ιδιαίτερες ανάγκες των πρόωρων μωρών μας και τις δικές μας τον πρώτο καιρό στο σπίτι.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το πρώτο διάστημα στο σπίτι η μητέρα με πρόωρο μωρό ενδεχομένως να αντιμετωπίζει δυσκολίες να βγαίνει συχνά έξω, μπορείτε να απευθυνθείτε σε ορισμένα τηλέφωνα.

Για ψυχολογική υποστήριξη: στο τηλ. 210 9319 054 της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης Φαιναρέτη, Δευτέρα-Παρασκευή 9-9 (περισσότερα εδώ).

Για στήριξη της γαλουχίας: στο τηλ. 10525 της Αλκυόνης, καθημερινά 9-5 και Σάββατο 9-2 (περισσότερα εδώ).

Για τη στήριξη γονέων με απώλειες ή με άρρωστα παιδιά: στα τηλ. 210 6463 622 για την Αθήνα και 213 0510 010 για τη Θεσσαλονίκη, Δευτέρα - Παρασκευή 10-6, της Μέριμνας (περισσότερα εδώ).

Για κάθε άλλη απορία και ανάγκη σας επικοινωνήστε με το 31εβδομάδες στο mail ksokou@gmail.com και στη σελίδα μας στο facebook.


*Οι απαντήσεις δόθηκαν με χρήση 5βάθμιας κλίμακας. Τα ποσοστά που παρουσιάζονται αναφέρονται στην απάντηση Ιδιαίτερα έντονη παρουσία του προβλήματος για την παράγραφο των προβλημάτων.
 

Άγγιγμα επανένωσης

Ο Μπλερ και ο Ινές γεννήθηκαν στις 5 Φεβρουαρίου, 10 εβδομάδες νωρίτερα από την ημερομηνία τοκετού. Αμέσως μετά την έξοδο τους στον κόσμο χωρίστηκαν και έμειναν σε διαφορετικές θερμοκοιτίδες. Και όταν ξανασυναντήθηκαν έπιασαν ο ένας το χέρι του άλλου, λιώνοντας τις καρδιές του ιατρικού προσωπικού που τους φρόντιζε.

Τα μικρά χέρια τους, στο μέγεθος γραμματόσημου, τεντώθηκαν και ενώθηκαν, επισφραγίζοντας έτσι τον δεσμό τους. Οι γονείς των αγοριών, η Λάουρα και ο Κρεγκ από το Εδιμβούργο, μιλάνε γι’ αυτή την ξεχωριστή στιγμή: «Ήταν το πιο συγκινητικό πράγμα που έχω δει. Θα είναι πάντα μια ξεχωριστή στιγμή για εμάς, η στιγμή που τα αγόρια μας ξαναενώθηκαν μετά τον χωρισμό τους».

Η Λάουρα γέννησε τα δίδυμα με καισαρική στις 30 εβδομάδες και αμέσως μεταφέρθηκαν στην μονάδα εντατικής νοσηλείας. Άρχισαν να αναπνέουν μόνοι τους μόλις 1 εβδομάδα μετά. Σύντομα οι γιατροί έδωσαν την έγκριση για να είναι τα αγόρια ξανά μαζί και μόλις τους έβαλαν στην ίδια θερμοκοιτίδα άγγιξαν ο ένας τον άλλο. Το νοσηλευτικό προσωπικό λέει ότι τα αγόρια είναι καλά στην υγεία τους και έχουν πάρει το κατάλληλο βάρος. «Έχουν αναπτυχθεί σωστά και αναπνέουν μόνοι τους. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για να μπορούν σύντομα να βγουν από την μονάδα» είπε ο πατέρας τους.

Απόδοση: Μένια Πέτση  

Πηγή: www.dailyrecord.co.uk

Τα προβλήματά μας στη ΜΕΝΝ (αποτελέσματα έρευνας Α')

Πριν από ενάμιση μήνα το 31εβδομάδες έτρεξε στο διαδίκτυο μία έρευνα για την προωρότητα με σκοπό να βρούμε μαζί τις λύσεις στα προβλήματα που μας απασχόλησαν και μας απασχολούν ως γονείς πρόωρων και - γιατί όχι; - να προσπαθήσουμε να τις υλοποιήσουμε.

Σήμερα δημοσιεύει τα αποτελέσματα του πρώτου μέρους της έρευνας που έχει να κάνει με τα προβλήματα κατά τη διάρκεια της παραμονής των παιδιών μας στη ΜΕΝΝ (θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα).

Τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται βασίζονται σε ποσοτική έρευνα που διεξήχθη από και για το blog 31ebdomades από την ερευνήτρια αγοράς Κατερίνα Ιωαννίδου. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την περίοδο 7-28 Φεβρουαρίου 2015 με χρήση δομημένου ερωτηματολογίου το οποίο διανεμήθηκε ηλεκτρονικά. Συνολικά συμμετείχαν 367 μητέρες πρόωρων βρεφών (δηλαδή μητέρες που γέννησαν πριν την 37η εβδομάδα κύησης).

Τα (σημαντικότερα) προβλήματα*
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας κατά τη διάρκεια της παραμονής των παιδιών μας στη ΜΕΝΝ είναι η μειωμένη σωματική επαφή και η έλλειψη της αγκαλιάς σε ποσοστό 53%. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που το αμέσως επόμενο κορυφαίο ζήτημα είναι το περιορισμένο επισκεπτήριο με ποσοστό 48%. Αν συνυπολογίσει κανείς και το 35% που δήλωσαν ότι δυσκολεύτηκαν επιπλέον επειδή δεν μιλούσαν με τον ίδιο γιατρό αλλά με διαφορετικούς κάθε φορά, καθώς και ένα 30% που δεν είχε κάποιον να τις καταλάβει, εύκολα διαπιστώνει πως το νοσηλευτικό σύστημα χρειάζεται αλλαγές. Οχι, δεν είμαστε δυσαρεστημένες από τις ιατρικές γνώσεις και τις ικανότητες του νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά από το ψυχρό και απρόσωπο πρωτόκολλο που δεν μας εμπλέκει στη φροντίδα των ίδιων μας των παιδιών. Δυστυχώς σήμερα, μόνο η μονάδα του Αγλαΐα Κυριακού παρέχει ελεύθερο επισκεπτήριο στους γονείς και πολύ λίγες (Α. Κυριακού, Αττικόν, Ε. Βενιζέλου, Ιασώ) τη φροντίδα Καγκουρό μόνο σε μη διασωληνωμένα μωρά.

Δεν παραγνωρίζουμε φυσικά το γεγονός πως αρκετές μονάδες φυτοζωούν ή κλείνουν στη χώρα μας και πως σε αρκετές περιοχές της περιφέρειας υπάρχουν σημαντικότατες ελλείψεις υποδομών. Ωστόσο επειδή το ερωτηματολόγιο είχε να κάνει με τα προβλήματα στις ήδη υπάρχουσες, στην παρούσα φάση ας προσπαθήσουμε να τις διατηρήσουμε ζωντανές και να ζητήσουμε να αναβαθμιστούν, ενώνοντας τις φωνές μας με την πρωτοβουλία** της Κωνσταντίνας Γιαννιώτη από την ομάδα Θήλαστρο & Θηλασμός (facebook) και υπογράφοντας την επιστολή που ζητάει από τους αρμόδιους ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ στη φροντίδα των νοσηλευόμενων πρόωρων βρεφών, ΑΝΟΙΧΤΟ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ, ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΚΑΓΚΟΥΡΟ και ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΘΗΛΑΣΜΟΥ (υπογράφετε εδώ).



*Οι απαντήσεις δόθηκαν με χρήση 5βάθμιας κλίμακας. Τα ποσοστά που παρουσιάζονται αναφέρονται στην απάντηση Ιδιαίτερα/αρκετά έντονη παρουσία του προβλήματος για την παράγραφο των προβλημάτων.

** Η πρωτοβουλία γεννήθηκε μετά από γόνιμο διάλογο που προέκυψε από τη διατύπωση ορισμένων προβλημάτων εκ μέρους μου στη συγκεκριμένη ομάδα.

Η ιστορία της Φωτεινής: Έναν χρόνο πριν

Ένα χρόνο πριν δεν φαντάστηκα ότι μόλις έμπαινα στην 28^η εβδομάδα κύησης θα μάθαινα πως έχω σοβαρή προκλαμψία και θα έπρεπε να μπω στο νοσοκομείο.

 Ένα χρόνο πριν δεν γνώριζα ότι υπάρχει εμβρυομητρική κλινική που αφορά κυήσεις υψηλού κινδύνου γεμάτη αγχωμένες κοπέλες που περιμένουν το πρώτο, δεύτερο, τρίτο ή τέταρτο παιδί τους.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι αρκετές γυναίκες γεννάνε πρόωρα και τα μωρά τους μένουνε από λίγο εώς και μήνες στη ΜΕΝΝ.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι θα γεννήσω έκτακτα με καισαρική και ολική νάρκωση στις 30 εβδομάδες το 990 γρ. μωρό μου γιατί έπαθα νεφρική ανεπάρκεια και δραματική πτώση αιμοπεταλίων.

Ένα χρόνο πριν δεν γνώριζα ότι μετά τη γέννα θα ήμουν γεμάτη φόβο και αμφιβολία για το αν είμαι μαμά και δεν θα ήθελα να δω και να μιλήσω σε κανέναν παρά μόνο να είμαι στο δωμάτιο και να κλαίω, χωρίς μπαλόνια και λουλούδια, προσπαθώντας να αποφύγω τα τηλέφωνα και τις με το ζόρι ευχές!

Ένα χρόνο πριν δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να δω το μικροσκοπικό μωρό μου να δυσφορεί στην ανοιχτή θερμοκοιτίδα με τον αναπνευστήρα και τον ορό στο κεφάλι και εμένα να πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα μη γνωρίζοντας αν θα ζήσει.

Ένα χρόνο πριν δεν είχα ιδέα πόσο καλό κάνει το μητρικό γάλα και ιδίως στα προωράκια.

Ένα χρόνο πριν δεν πίστευα ότι θα αντλούσα γάλα με το θήλαστρο κάθε 3 ώρες και θα το πετούσα κλαίγοντας, γιατί ακόμη η πίεση μου ήταν 17 με 11 και έπρεπε να παίρνω δυνατό χάπι, όχι φιλικό προς το θηλασμό.

Ένα χρόνο πριν δεν φανταζόμουν την ανείπωτη χαρά που θα ένιωθα όταν το μωρό μου θα έβγαινε από το οξυγόνο, θα έτρωγε 8 ml και θα μεταφερόταν στο ενδιάμεσο στάδιο.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι θα έπαιρνα την πρωτότοκη κορούλα μου μετά από 54 μέρες αγκαλιά γεμάτη φόβο και αγωνία μην την σπάσω.

Ένα χρόνο πριν δεν γνώριζα ότι θα ευγνωμονούσα τους γιατρούς και τις μαίες του δημοσίου νοσοκομείου που φρόντισαν εμένα και το μωρό μου, με ενημέρωσαν άριστα για το θηλασμό και με έβαλαν σε δωμάτιο με άλλη κοπέλα που γέννησε πρόωρα χωρίς καν να το ζητήσω.

Ένα χρόνο πριν ήξερα, αλλά διαπίστωσα για ακόμα μια φορά πόσο τυχερή είμαι που γνώρισα και παντρεύτηκα τον άντρα μου.

Ένα χρόνο πριν δεν ήξερα ότι ένα χρόνο μετά οι πολλές δυσκολίες θα είχαν πια περάσει και θα κοιμόμουν αγκαλιά με την τέλεια κορούλα μου που μου έχει αλλάξει τη ζωή.

Σήμερα νιώθω πολύ τυχερή, έμαθα πολλά, κυρίως όμως έμαθα ότι στη ζωή φυσιολογικά δεν είναι μόνο τα ευχάριστα γεγονότα και εμπειρίες, αλλά και τα δύσκολα και τα δυσάρεστα και ότι καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε.

Το «γιατί σε εμένα» δεν με εκφράζει πια, όλοι ίσοι είμαστε και έχουμε ίδιες πιθανότητες να μας συμβούν ακόμα και οι πιο σπάνιες και δύσκολες καταστάσεις δυστυχώς. Επίσης νιώθω τυχερή που ζω σε μια εποχή που η πρόοδος της ιατρικής και της τεχνολογίας - και η βοήθεια του θεού φυσικά -έδωσε σε μένα και στην κόρη μου την ευκαιρία να ζήσουμε, να γνωριστούμε και να αγαπηθούμε.

Θέλω να ευχηθώ σε όλες τις προωρομανούλες να χαίρονται τα παιδάκια τους και στις μανούλες που έχουν τα μωράκια τους στη ΜΕΝΝ καλή δύναμη και υπομονή. Τα αγοράκια είναι πολεμιστές εκ φύσεως και όσο για τα κοριτσάκια θα πω κάτι που μου είπε ο γιατρός λίγο πριν γεννήσω: «Δε σας φοβάμαι, εσείς οι γυναίκες είστε ανθεκτικές και οι μικρές και οι μεγάλες!».

Φωτεινή

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις

Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω την αντίδραση της αυτόματης κορύφωσης πόνου και σπαραγμού στα δικά μου «όχι», παρόλο που προσέχω πολύ να μην τα πετάω απότομα στα μούτρα της, αλλά να εκφράζω την άρνησή μου περιφραστικά, ευέλικτα, γλυκομίλητα, δίνοντας εναλλακτικές, μπλα, μπλα, μπλα, σύμφωνα με όσα έχω διαβάσει και έχω κατά καιρούς διαπιστώσει ότι πιάνουν. Είναι όμως και κείνες οι φορές που είτε δεν πιάνουν, είτε το ξεφουρνίζεις το «όχι», νέτο σκέτο, κοφτό και ξεκάθαρο, γιατί π.χ. δεν εννοεί να ξεκολλήσει από μία οθόνη, να σταματήσει να ζητάει επίμονα κάτι άλλο από αυτό που έχει, να γκρινιάζει διακαώς επειδή βάλαμε πρώτα τα παπούτσια κι όχι το μπουφάν και διάφορα άλλα σημαντικά κατά τη δική της κρίση.

Μπορεί να φταίει η θεραπευτική αγωγή για το άσθμα, το ότι έχει φάει μια κλεισούρα όσο να πεις μετά τη νοσηλεία σε συνδυασμό με το ότι σχεδόν όλοι της κάνουν όλα τα χατίρια, τα terrible-almost-4, δεν ξέρω τι άλλο, πάντως το παιδί στραβώνει εύκολα. Ειδικά όταν δεν είμαστε μόνο οι δυο μας αλλά υπάρχει κι ένας τρίτος (μπαμπάς, γιαγιά, παππούς) ή και κόσμος πολύς στον δρόμο, στο νοσοκομείο, στο σουπερμάρκετ, ώστε να γίνει πανηγυράκι, να γυρίσουν όλοι να μας κοιτάνε, ξέρετε...

Δεν εννοώ να κάνω όλα τα χατίρια στο παιδί μου, παρόλο που πριν από ενάμιση μήνα της έταζα τον ουρανό με τα άστρα όταν την άφηνα μόνη της στην εντατική. Παρόλο που κι εκείνη δεν ζητάει εξτρίμ πράγματα. Παρόλο που είμαι τύπος αλοιφή και στο ρόλο του κακού μπάτσου αποτυγχάνω παταγωδώς κάθε φορά που χρειάζεται να τον παίξω. Με το παιδί μου όμως ο κακός μπάτσος είμαι εγώ. Εγώ δεν την αφήνω να τρώει όσα μπισκότα θέλει, να κάνει όσα παιχνίδια θέλει στο μολ, να βλέπει όση ώρα θέλει youTube, ti vi, tablet, να κοιμάται στις 12 το βράδυ...

Για τους άλλους προέχει να μην στενοχωριέται. Γι' αυτό είναι εκείνοι που δεν θέλουν να την βλέπουν να κλαίει ή να ξεσπάει και προσπαθούν να τη σταματήσουν είτε με το καλό είτε με το χειρότερο. Εγώ πάλι σε αυτά είμαι ελαστική. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ένα παιδί δεν κάνει να κλαίει. Ούτε ένας ενήλικας. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, το κλάμα μόνο λυτρωτικό υπήρξε. Άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα όταν ενοχλούσε τους γύρω μου για τους δικούς τους λόγους και προσπαθούσαν να το καταπιέσουν βάζοντάς του πολλές φορές την ταμπέλα του ανεπίτρεπτου. Το σφίξιμο αυτό που νιώθεις όταν θες να κλάψεις, αλλά προσπαθείς να μην, μου φαίνεται ακόμη σωστό μαρτύριο.

Μου αρέσει το κλάμα της. Το παράπονό της. Ο θυμός της όταν χτυπάει το πόδι στο πάτωμα και με απειλεί ότι δεν θα μου ξαναμιλήσει, επειδή έχει θυμώσει. Διασκεδάζω όταν δεν μιλάμε 10 λεπτά - υπενθυμίζοντας ή μία στην άλλη ότι τώρα δεν μιλάμε επειδή είμαστε θυμωμένες - και λατρεύω τη στιγμή που γινόμαστε φίλες με μια μεγάλη αγκαλιά. Μου αρέσουν όλα τα αρνητικά της συναισθήματα και δεν βρίσκω κανέναν λόγο να τα πατάξω, μόνο να τα βοηθήσω να εκδηλωθούν, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσουν ποτέ να περάσουν στην επόμενη πίστα της «διαχείρισης». Μου αρέσει να παρατηρώ όλο το ξετύλιγμά τους, γιατί συνήθως βρίσκει μόνη της τον τρόπο να τα ξεπεράσει και αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα όχι μόνο για κείνη αλλά και για μένα.

Δεν πιστεύω πως η Γιόννα υποφέρει τραυματικά όταν της απαγορεύω μία μέρα να δει youTube. Δεν μου κόβονται τα πόδια όταν ουρλιάζει, ούτε σπαράζω μέσα μου, όταν τα δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά της για τέτοια πράγματα. Πιστεύω ότι υποφέρει θεραπευτικά. Σα να λαμβάνει μικρές δόσεις απογοήτευσης και να προσαρμόζεται σταδιακά σε μια επιλογή που δεν είναι η καλύτερη για τη δική της οπτική. Είμαι όμως δίπλα της, με το σώμα και τα λόγια μου. Και προσπαθώ όταν αυτό που την στενοχωρεί ανασύρει δικές μου αναμνήσεις - π.χ. όταν τα παιδιά στην παιδική χαρά δεν την παίζουν - να αποστασιοποιούμαι όσο γίνεται και να μην τη φορτίζω αρνητικά. Να θυμάμαι ότι εκείνη είναι άλλος άνθρωπος, εγώ άλλη μαμά από τη δική μου, τα παιδιά στην παιδική χαρά άλλα παιδιά από τις συμμαθήτριές μου στο νηπιαγωγείο και η δική της πραγματικότητα, αντιληπτική και προσαρμοστική, διαφορετικές. Που είναι. Γιατί εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ στη μαμά μου λίγα λεπτά μετά το «όχι» της να διαπραγματευτώ με νάζι κάτι λιγότερο από αυτό που αρχικά είχα ζητήσει. Και ίσως γι' αυτό άργησα πολύ να αποδεχτώ τα ενήλικα «όχι» της ζωής μου.

Δεν εννοώ να κάνω όλα τα χατίρια στο παιδί μου και δεν θέλω να της τα κάνετε ούτε εσείς. Γιατί τις περισσότερες φορές βρίσκει μόνη της τον δρόμο για την αντιμετώπιση μιας άρνησης. Το ξέσπασμα δίνει τη θέση του σε κάποιο παιχνίδι μέσα σε ελάχιστα λεπτά και το πρόσωπό της φωτίζεται σαν από το ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά τη μπόρα. Με μαθαίνει πως η μπόρα στα παιδικά πρόσωπα διαρκεί λίγο κι αυτός είναι μάλλον ο καλύτερος τρόπος που έχω να αντιγράψω αν θέλω να μην πλημμυρίζω κάθε φορά που ξεσπάει μία πάνω από το κεφάλι μου.


ΥΓ. 1 Και να, τώρα έπεσα πάνω σε αυτό το σχετικό άρθρο: διαβάστε εδώ.

ΥΓ 2 Αφιερωμένο στη βαφτιστήρα μου, για να ξέρει ότι θα είμαι πάντα μαζί της στο δικαίωμά της να κλαίει.