Η ιστορία θηλασμού της Κωνσταντίνας: δίδυμα 29 εβδομάδων

Πρoτού γεννήσω είχα ήδη αποφασίσει ότι θα έκανα τα πάντα για να θηλάσω. Αναρωτιόμουν συχνά πυκνά πώς θα το κατάφερνα με τα δίδυμα και για αυτό έβλεπα βιντεάκια, διάβαζα βιβλία και γενικά προετοιμαζόμουν. Τελικά όμως, όλα τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιον λόγο.

Να εξηγηθώ: Γέννησα περίπου στις 29 βδομάδες. Τα μωρά μου τόσα δα, ένα μήνα στη ΜΕΝΝ και λίγο λιγότερο στις υπόλοιπες μονάδες. Από την πρώτη μέρα οι μαίες ήταν πολύ ενθαρρυντικές και βοηθητικές ως προς τον θηλασμό και μου εξηγούσαν τα οφέλη του μητρικού γάλακτος ειδικά στα πρόωρα. Εγώ είχα ήδη πάρει την απόφασή μου και έτσι νοίκιασα επαγγελματικό θήλαστρο προτού ακόμη βγω από το νοσοκομείο. Να ’ναι καλά η μαία μου και μια φίλη μου που μου είχαν πει να νοικιάσω επαγγελματικό. Στον θάλαμο του μαιευτηρίου η μία κοπέλα που έκανε το τρίτο παιδάκι της ζήτησε μόνη της να κόψει το γάλα αμέσως με χάπι, για να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Εγώ δεν την κατάλαβα, αλλά συζητώντας μαζί της συμφωνήσαμε ότι είναι κάτι προσωπικό και αποκλειστικά επιλογή της κάθε μητέρας.

Η άλλη κοπέλα δίπλα μου είχε γεννήσει φυσιολογικά ένα υγιέστατο μωράκι και πραγματικά λέω ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, γιατί σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση της. Έφερναν το μωράκι της να το θηλάσει και την ώρα που έπρεπε να επικεντρωθεί σε αυτό το πλασματάκι και να αναπτύξει την πιο ιερή σχέση του θηλασμού και της επαφής, παρεμβάλλονταν η μάνα, ο πατέρας και όλο το σύμπαν να της λέει: «Πεινάει, δεν πεινάει, δεν το κρατάς καλά, καλά το κρατάς, μην αγχώνεσαι, αγχώσου, να του δώσουν ξένο, να μην του δώσουν ξένο, να τους πούμε να το φέρουν, να τους πούμε να το πάρουν» και άλλα που μετέδιδαν φοβερό εκνευρισμό σε εκείνη και στο παιδί. Ένα θα σας πω. Μέχρι κι εγώ κόντεψα να πάθω παράκρουση. 

Και ξαναλέω. Όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Εγώ πήγα σπίτι αγκαλιά με το θήλαστρο, με την ησυχία μου και το ξυπνητήρι μου και κατάφερα να βγάλω 30 λίτρα μέχρι να πάρω τα μωρά αγκαλιά. Και βέβαια όλη η χαρά και η αγωνία του να ξεκινήσουν από τα 3 ml στα 5 ml, στα 10 ml, στα πισωγυρίσματα και όλα τα σχετικά. Η μεγάλη μου χαρά και η έκπληξή μου ήταν όταν για πρώτη φορά πήρα τον γιο μου αγκαλιά και μου είπαν οι κοπέλες ότι μπορούσα να τον θηλάσω κιόλας. Ένα σαμιαμιδάκι 1.800 γρ. τράβαγε με μανία το στήθος μου στη μονάδα 1 - για πολύ λίγο βέβαια αλλά εμένα μου φάνηκε μια υπέροχη αιωνιότητα. 

Παρόλα αυτά όταν ήρθαν σπίτι, λόγω της δικής μου ανασφάλειας ότι «πρέπει να βλέπω πόσο τρώνε τα παιδιά για να πάρουν βάρος», για τη δική μου ευκολία και γιατί είχα αναπτύξει μια καλή σχέση με το θήλαστρο, τα τάιζα με το μπιμπερό κάθε 2,5 ώρες και μετά καθόμουν άλλα 20 λεπτά να κάνω τη χαρωπή αγελάδα. Φυσικά όποτε είχαν γκρίνια τα έβαζα κατευθείαν στο στήθος και ηρεμούσαν με την πρώτη ρουφηξιά. Και με τα 30 λίτρα κατάφερα να τους δίνω αποκλειστικά δικό μου γάλα μέχρι τον 6ο μήνα. 

Και εξηγούμαι: Αν είχα τα μωρά στο σπίτι πιθανότατα δεν θα προλάβαινα να βγάζω γάλα και μπορεί να μην είχα ούτε κουράγιο να τα θηλάσω τόσο πολύ. Δεν λέω ότι δεν γίνεται αλλά ότι εγώ πιθανότατα δεν θα μπορούσα. Έπειτα θα είχα όλους τους «επαγγελματίες», μαμάδες και πεθερές, που σίγουρα θα με έφερναν στην κατάσταση της κοπέλας οπότε δεν θα ήθελα κιόλας. Και βέβαια δεν χαίρομαι που κινδύνεψαν τα μωρά μου τόσο, μόνο για να καυχιέμαι ότι θήλασα, αλλά αυτή είναι η ιστορία μου και ήθελα να σας πω όσα αποκόμισα από αυτή: Το μητρικό γάλα είναι μαγικό ελιξίριο και είναι κρίμα να μην προσπαθεί μια μάνα έστω και στο ελάχιστο να το καταφέρει. Το ένστικτο της μάνας βέβαια είναι ιερό και πρέπει να είναι σεβαστό από όλους γιατί πάνω από όλα προέχει η ηρεμία της και η γαλήνη που χρειάζονται οι μικρές ψυχούλες για να ενταχθούν σε αυτόν το δύσκολο κόσμο. Εύχομαι όλες οι μητέρες, θηλάζουσες και μη, να έχουν γερά παιδιά και να τα αγαπάνε συνειδητά με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την καθεμία!

Κωνσταντίνα

Υ.Γ. Θα ήθελα πολύ να ήξερα τότε ότι υπάρχει τράπεζα γάλακτος γιατί πολλές φορές συζήταγα με τις άλλες μάνες να τους κεράσω λίγο γαλατάκι για τα μικρά τους και πραγματικά θα το έκανα αν και αυτές ήθελαν. Πρέπει οι τράπεζες γάλακτος να λειτουργούν σε όλα τα μαιευτήρια.

Η ιστορία της Ηλιάνας: Νιώθω τυχερή, έστω και με ένα παιδί στο σπίτι

Τον Μάρτιο του 2013 κάναμε τελικά την πρώτη μας προσπάθεια για εξωσωματική. Ευτυχώς πέτυχε. Μετά από 14 μέρες είχαμε μια θετική χορειακή και στον υπέρηχο 3 σάκους. Έπρεπε να κάνουμε μείωση, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να μπω σε τέτοια διαδικασία, το ένα έφυγε μόνο του...

Μετά από 26 εβδομάδες  και 5 ημέρες (στις 14/09/2013) γέννησα 2 αγοράκια πολύ μικροσκοπικά, το ένα 800 γρ. και το άλλο 870 γρ. Μπήκα στο χειρουργείο ως επείγον περιστατικό, με συσπάσεις γέννας και αιμορραγία από την προηγούμενη το βράδυ. Επειδή το πλησιέστερο νοσοκομείο με ΜΕΝΝ είναι δυόμισι ώρες δρόμος από την περιοχή που μένω και οι δρόμοι στην Ελλάδα δεν είναι και τέλειοι, η τόση διαδρομή μου προκάλεσε πρόπτωση ομφαλίδος (κρέμασε δηλ. ο ένας ομφάλιος λώρος) και αν δεν γινόταν καισαρική αμέσως, θα χανόμουν και εγώ και τα μωρά μου.

Με εμένα πάνω στο φορείο και τη μια γυναικολόγο επάνω μαζί μου με το ένα της χέρι μέσα μου να κρατάει το μωρό να μην φύγει ξεκινήσαμε για το χειρουργείο. Γέννησα με ολική νάρκωση και τα μωρά μου τα είδα μετά από 3 ημέρες. Ήταν τόσο μικρούλικα όσο δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ στη ζωή μου. Ο Γολγοθάς είχε αρχίσει.

Από την αρχή μας έλεγαν ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, αλλά με την κάθε μέρα που περνούσε, ελπίζαμε για το καλύτερο. Δύο εβδομάδες μετά χτυπάει το τηλέφωνο στις 2 τα ξημερώματα. Δεν ήταν για καλό όποτε χτυπούσε το τηλέφωνο. Προσευχόμουν μέρα-νύχτα να μην χτυπήσει το καταραμένο. Έτσι μας είχαν πει: ότι όσο δεν χτυπάει τα πράγματα είναι καλά, μόνο σε περίπτωση επιδείνωσης ή επιπλοκής παίρνουν. Ο ένας μικρούλης μας είχε πάθει νεκρωτική εντεροκολίτιδα και θα έμπαινε επειγόντως την άλλη μέρα στο χειρουργείο για να γίνει μια παρά φύσει έδρα. Το χειρουργείο ήταν ατελείωτο για εμάς που περιμέναμε απέξω. Αν άντεχε τη νάρκωση (είχε πέσει από τα 870 γρ. στα 770 γρ.), το χειρουργείο θα ήταν εύκολο.

Άντεξε, όλα πήγαν καλά. Τώρα θα έδειχναν οι επόμενες ημέρες. Άρχισε να πίνει σιγά σιγά λίγο γαλατάκι και όλα κυλούσαν ομαλά.

Ο άλλος μικρούλης μας πήγαινε περίφημα. Δύο μήνες και 3 ημέρες μετά κάναμε τις πρώτες μας αγκαλιές και με τους δύο. Τρεις μήνες και 2 ημέρες μετά τη γέννα πήραμε τον ένα στο σπίτι, 2200 γρ. Η ευτυχία τεράστια όπως και το κενό, αφού είχαμε αφήσει το άλλο μωράκι μας πίσω. Ξαφνικά όμως έπρεπε να κάνουμε πάλι επέμβαση, να αποκαταστήσουμε την παρά φύσει έδρα, γιατί δεν έπαιρνε βάρος. Πάνω που προγραμματίσαμε το χειρουργείο, χτυπάει το τηλέφωνο στις 5 το πρωί. Σηψαιμία. Δεν ήταν καλό αυτό, μας πήγε πολύ πίσω. Δεν μπορούσε να γίνει το χειρουργείο εάν δεν υποχωρούσε η σηψαιμία. Η σηψαιμία πέρασε, αλλά η επέμβαση έγινε μετά από 1 μήνα. Τα πράγματα ήταν δύσκολα, αλλά εκείνος το πάλευε.

Ξαναρχίζουμε γαλατάκι, τη μία έπαιρνε βάρος, την άλλη όχι. Έπρεπε να κάνουμε πάλι χειρουργείο. Πέντε μήνες μετά έγινε το τρίτο χειρουργείο, στις 14/2/2014. Ήταν ατελείωτο, κράτησε πάνω από 5 ώρες για μια διαδικασία που κανονικά θα διαρκούσε 2 ώρες. Πήγε καλά μας είπαν, αλλά ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Το βράδυ γιορτάσαμε με τον άντρα μου το γεγονός ότι τα κατάφερε και σε αυτό το χειρουργείο. Με το που γυρίσαμε όμως στο σπίτι μάς βγήκε ξινή η βόλτα. Τηλέφωνο από το νοσοκομείο ότι δεν πάει καλά το μωρό. Κανονίζουμε να φύγουμε πρωί πρωί για Ηράκλειο (εμείς στα Χανιά). Πάνω που ξεκινούσαμε και άλλο τηλέφωνο, δεν πάει καθόλου καλά, προλαβαίνετε δεν προλαβαίνετε… Μετά από 5 λεπτά πάλι τηλέφωνο. Δυστυχώς δεν άντεξε, δεν προλάβατε. Στις 15/02/2014, στις 7, το τέλος είχε έρθει. Και τώρα τι; Τι γίνεται; Τι κάνουμε; Πώς θα το κάνουμε; Μην το αγγίξετε, έρχομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ, είπα.

Φτάσαμε μετά από 2 ώρες. Τα πόδια μας κόπηκαν. Πώς μπαίνουν μέσα τώρα; Το σοκ μεγάλο, αλλά ευτυχώς το παιδί μου ήταν χαμογελαστό και ευτυχισμένο. Είχε ξεκουραστεί πλέον και δεν πονούσε πια. Κοιμόταν σαν αγγελούδι που ήταν. Ένα κουκλί. Τέλειος. Το πιο όμορφο μωρό στον κόσμο και συγχρόνως το πιο άτυχο. Μόλις είχε ξεκινήσει η ζωή του, ξαφνικά σταμάτησε χωρίς να προλάβει να ζήσει τίποτα πέρα από πόνο, πολύ πόνο. Χαίρομαι που πρόλαβα να το αγκαλιάσω, να το φιλήσω, να το χαϊδέψω, να αισθανθεί την αγάπη μου, τη ζεστασιά μου. Που πρόλαβα να δω το χαμόγελό του, το κλάμα του, τα ματάκια του να με κοιτάζουν με τόση λατρεία και συνάμα με τόσο παράπονο και ανασφάλεια.

Νιώθω τυχερή, έστω και με ένα παιδί στο σπίτι, γιατί 5 μήνες εκεί μέσα είδα μητέρες είτε με ένα είτε με δύο μωράκια να φεύγουν με άδεια την αγκαλιά τους. Ευχαριστώ τον θεό που με αξίωσε να γίνω επιτέλους μάνα, αν και δεν μου φέρθηκε εντελώς καλά, μου πήρε το ένα, αλλά τουλάχιστον ας είναι ευτυχισμένο μαζί του.

 Ηλιάνα Φαντάκη

Η Ηλιάνα στις πρώτες αγκαλιές με τα δίδυμα αγόρια της, γεννημένα την 26η εβδομάδα κύησης. 

Ο Μιχαήλ-Άγγελος (επάνω) είναι σήμερα 1 έτους. Ο Σταύρος-Γιώργος (κάτω) δεν πέρασε ποτέ το κατώφλι του σπιτιού του.

H ιστορία της Κατερίνας Κ.: Έπαθα σοκ, μου είπαν οι γιατροί

Έχουν περάσει 17 χρόνια όμως τα θυμάμαι σαν να ήταν χτες. Είχα αρκετά δύσκολη εγκυμοσύνη. Τέλος όγδοου μήνα, πηγαίνω στο μαιευτήριο για υπέρηχο. Ο γιατρός που τον έκανε, για αρκετή ώρα δεν μίλαγε. Ύστερα κάλεσε τον γιατρό που με παρακολουθούσε. Καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Μόλις μπαίνει ο γιατρός μου, του λέει: «μην την κρατάς άλλο, ετοιμάστε χειρουργείο». Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, έβαλα τα κλάματα. Μας εξήγησαν ότι το παιδί από τον προηγούμενο υπέρηχο που είχε γίνει στο τέλος του 6ου μήνα μέχρι τώρα, δεν έχει μεγαλώσει καθόλου και δεν ξέρουν καν τι παιδί θα βγει. Επειδή ψυχολογικά είχαμε γίνει όλοι χάλια και πιο πολύ εγώ, για να μην με βάλει σε αυτή την κατάσταση στο χειρουργείο, μου είπε να πάω την άλλη μέρα νωρίς το πρωί (με καισαρική θα γεννούσα, αφού είχε προηγηθεί και άλλη δύσκολη γέννα). Μας είχαν ενημερώσει ότι το παιδί μπορεί να μπει θερμοκοιτίδα ανάλογα με το βάρος και την κατάσταση που θα ήταν.

Τελειώνει το χειρουργείο, έρχεται ο γιος μου στον κόσμο, με ξυπνάνε. Κανένας από το προσωπικό του μαιευτηρίου δεν μου είπε «να σου ζήσει ο γιος», όπως είχε γίνει στην πρώτη μου γέννα, ούτε μου τον έφεραν στην αγκαλιά μου. Αρχίζουν να περνούν από το μυαλό μου διάφορα. Στο μεταξύ ήμουν και από την νάρκωση και δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω καλά και ανά διαστήματα με έπαιρνε ο ύπνος. Όσο πέρναγε η ώρα και συνερχόμουν σιγά σιγά, άρχισα να ρωτάω όποιον πέρναγε από δίπλα μου με πράσινη ή άσπρη στολή αν είναι καλά το παιδί μου. Όμως κανένας δεν μου έλεγε τίποτα, άπλα γύριζαν, με κοίταζαν και συνέχιζαν τον δρόμο τους. Σε κάποια στιγμή ρωτάω έναν κύριο με άσπρη στολή: Μπορείτε να μου πείτε πόσο γεννήθηκε ο γιος μου; Έσκυψε κάτω από το φορείο, πήρε τον φάκελο και μου είπε «2.300 γρ.» Τον έχουνε βάλει θερμοκοιτίδα; Ξαναρώτησα. «Δεν νομίζω, το βάρος του φαίνεται καλό».

Ένιωσα μια ανακούφιση εκείνη την στιγμή. Άρχισα να ζητάω να δω το παιδί μου. Μου είπαν όταν ανέβω στο δωμάτιο. Ήμουν στον χώρο τον χειρουργείων από τις 7 το πρωί και έμεινα εκεί ως τη 1:30 το μεσημέρι. Δεν περνάγανε οι ώρες με τίποτα. Να τους παρακαλάω: ανεβάστε με στο δωμάτιο, θέλω να δω τον άντρα μου, το παιδί μου, τους συγγενείς μου που περιμένανε και αυτοί έξω από το χειρουργείο. «Τώρα, κυρία, σε ανεβάζουμε» και «τώρα, κυρία, σε ανεβάζουμε». Ώσπου ήρθε αυτή η ευλογημένη ώρα. Ένα χαμόγελό εγώ μέχρι τα αφτιά, επιτέλους θα έβλεπα τον μπέμπη μου, το μωρό μου. Είχε έρθει η ώρα να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και υστέρα θα έπαιρνα τηλέφωνο την κορούλα μου που περίμενε και αυτή στο σπίτι να της μιλήσω και να της πω για τον αδελφό της.

Με ανέβασαν στο δωμάτιο. Αγκαλίτσες, φιλάκια, ευχές, χαρές. Εγώ αρχίζω να ζητάω το παιδί. «Το βραδάκι θα σας το φέρουμε να το ταΐσετε». Οι δικοί μου το είχαν δει αμέσως μετά τη γέννα και δεν ανησύχησαν. Μου έλεγαν ότι είναι αδυνατούλης, ομορφούλης, ήσυχος και ότι δεν έκλαιγε καθόλου. Να μην σας κουράζω το μωρό το είδα μετά από 2 ημέρες. Πάντα έβρισκαν κάποια δικαιολογία: ότι είχε κάνει εμετό, ότι το τάισαν αυτοί, ότι λερώθηκε και τον έπλυναν και τώρα κοιμάται. Όταν μου τον έφεραν, τον έσφιξα στην αγκαλιά μου. Θεέ μου, τι μικρούλης που ήταν, πόσο αδύνατα και τι μακριά  πόδια είχε… Ποδοσφαιριστής θα γίνει, είπα γελώντας στον άντρα μου. Και εκεί που τον χάιδευα, βλέπω πίσω στο φορμάκι αίμα. Ανοίγω αμέσως το κορδόνι και βλέπω ότι είχε στις φτέρνες του χανζαπλάστ κολλημένο και πίσω στον πωπό του ήταν μελανιασμένος. Χτυπάω το κουδούνι και ζητάω να έρθει η προϊστάμενη και ο γιατρός αμέσως για να μας δώσουν κάποιες εξηγήσεις. Ήρθε μόνο η προϊστάμενη και μας είπε ότι το αίμα είναι από τις ενέσεις που του κάνουν και το χανζαπλάστ από τις εξετάσεις αίματος. Για ποιο λόγο του δίνουν αντιβίωση και για ποιο λόγο δεν μας ενημέρωσαν; Θα μας το έλεγε την άλλη μέρα ο παιδίατρος. Ο παιδίατρος που όσο και αν τον ψάξαμε την άλλη ημέρα δεν εμφανίστηκε. Μόνο ο γυναικολόγος μου με καθησύχαζε: «αν ήταν κάτι ανησυχητικό, θα σας είχαν ενημερώσει».

Όταν εν τέλει εμφανίστηκε ο παιδίατρος, μας είπε ότι θεώρησαν σωστό να του χορηγηθεί για μερικές ημέρες αντιβίωση. Τι παρουσίασε, αν έκανε πυρετό, αν έκανε εμετούς, αν είχε κάποια λοίμωξη, δεν μας απάντησαν ποτέ. Μόνο ότι ο μικρός είναι μια χαρά. Μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι κάλεσα αμέσως παιδίατρο να δει τον μικρό. Βρίσκει κοίλη λευκής ζώνης (πάνω από τον ομφαλό) και 2 υδροκοίλες στα γεννητικά όργανα. Μας παραπέμπει σε παιδοχειρουργό και το αποδίδει στο ότι γεννήθηκε λίγο πρόωρα.

Από αυτή τη στιγμή αρχίζει το τρέξιμο για μας, το οποίο κράτησε 8 ολόκληρα χρόνια.

Οι κοίλες μόλις θα έδενε το σωματάκι του λογικά θα εξαφανίζονταν και έτσι και έγινε, πάντα κάτω από ιατρική παρακολούθηση. Παράλληλα, ο μικρός άρχισε να κάνει εμετούς, κάναμε εξετάσεις, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση… Το «λίγο πρόωρο» έφταιγε και εδώ. Οκτώ μήνες ο μικρός κοιμόταν σχεδόν όρθιος, είχαμε κάνει πατέντα στο κρεβάτι του και ανασηκώσαμε την πλάτη για να είναι όσο πιο όρθιος γινόταν, μέχρι να πατήσει στα πόδια του και να κάνει τα πρώτα του βήματα. Αν δεν το ξεπερνούσε μέχρι αυτή την ηλικία, θα έπρεπε να χειρουργηθεί. Δεν μας έφταναν αυτά, παρουσιάζει αναπνευστικά προβλήματα. Να τον έχουμε με οξυγόνο, κορτιζόνη, να τρέχουμε κάθε τρεις και λίγο στο νοσοκομείο. Συνεχίζει με αλλεργίες σε φάρμακα και σε φυτά. Και όλα αυτά γιατί γεννήθηκε «λίγο πρόωρα».

Ευτυχώς τα ξεπεράσαμε με πολύ τρέξιμο. Από τότε που γέννησα τον γιο μου, περίοδος δεν μου ήρθε ξανά. Έπαθα σοκ, μου είπαν οι γιατροί, με όλα αυτά που συνέβησαν και μου σταμάτησε στα 31 μου χρόνια.

Κατερίνα Κ.

Η ιστορία της Μαρίνας: Να σωθεί μόνο εκείνη, δεν με ένοιαζε για μένα

Τι πιο ωραίο όταν είσαι ερωτευμένη να έρθει ένα παιδί, να σφραγίσει την αγάπη και να την κάνει ακόμη μεγαλύτερη; 12/2/2013 «Είμαι έγκυος, αγάπη μου». Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και με είχε αρπάξει αγκαλιά από τη χαρά του.

Ιούνιος 2013: Διάγνωση από την β΄ επιπέδου: πλακουντιακή ανεπάρκεια.

Τι είναι αυτό; Προσπαθώ να καταλάβω, αλλά είναι όλα τόσο θολά. Αναρωτιέμαι γιατί. Χαϊδεύω την κοιλιά μου και λέω: θα το παλέψουμε και αυτό. Τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου. Οι πόνοι αφόρητοι σε μέση, πλευρά, όλα πόναγαν. Με δυσκολία κοιμόμουν τα βράδια. Πεταγόμουν σα να πνιγόμουν. Πρηζόμουν. Νόμιζα ότι ήταν από το αλάτι….

3 Αυγούστου 2013, 11 το πρωί. Ραντεβού με τον γιατρό εσπευσμένα στο μαιευτήριο για παρακολούθηση. Η πίεσή μου 21-22 έπρεπε να κάνω ένεση κορτιζόνης και το πολύ σε 15 μέρες θα γένναγα όπως μου είπε ο γιατρός. Η κατάστασή μου κρίσιμη και μένα και της μικρής μου. Όλοι έξω από το μαιευτήριο ανήσυχοι. Εγώ μέσα να κλαίω. Έπρεπε να γίνει καισαρική αν θέλαμε μία από τις δυο μας να γλιτώσει κι εγώ σκεφτόμουν τη μικρή: να σωθεί μόνο εκείνη, δεν με ένοιαζε για μένα.

Γέννησα στις 16:45, στις 3 Αυγούστου 2013 ένα πανέμορφο κοριτσάκι, 890 γρ. Εκείνη στη θερμοκοιτίδα, εγώ στην εντατική. Ο γιατρός τα κατάφερε. Μας είχε σώσει και τις δύο.

Κάθε μέρα πήγαινα και την έβλεπα. Μια κούκλα. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι. Οι μέρες περνούσαν, η μικρή σιγά σιγά διέφευγε τον κίνδυνο και την πήραμε στο σπίτι στις 3 Οκτωβρίου 2013. Την κοιτούσα σαν χαζή. Αναρωτιόμουν πώς βγήκε αυτό το πλασματάκι από την κοιλιά μου. Οι μήνες πέρναγαν και μεταμορφωνόταν σε μια κούκλα. Σήμερα είναι 7 μηνών, 5,5 κιλά, με τα πιο όμορφα πράσινα ματάκια στον κόσμο, που όταν με κοιτούν και μου χαμογελούν πεθαίνω χίλιες φορές. Και δεν το αλλάζω με τίποτε το αγγελούδι μου. Την Αγγελική μου.

Μαρίνα Κ. 

H ιστορία της Κωνσταντίνας: Καμία μητέρα δεν πρόκειται να ξεχάσει

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω, ούτε είμαι καλή στα γράμματα, αλλά κάπως έτσι αρχίζει η δική μου ιστορία. Όταν μάθαμε με τον άντρα μου ότι είμαι έγκυος τρελαθήκαμε από τη χαρά μας, όμως εγώ από την αρχή ένιωθα ότι κάτι δεν θα πάει καλά. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με τον ίδιο φόβο. Ενώ περνούσε ο καιρός και έκανα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, όλα έδειχναν να πηγαίνουν τέλεια.

Μέχρι που μια μέρα δεν αισθανόμουν καλά. Πονούσε το κεφάλι μου και έκανα διαρκώς εμετούς. Πήγα στο νοσοκομείο γιατί επιπλέον ένιωθα να μου ανεβαίνει η πίεση. Μου μέτρησαν την πίεση που ήταν πολύ ανεβασμένη, μου είπαν ότι έπαθα δηλητηρίαση, μου έβαλαν ορό και με έστειλαν σπίτι μου. Από τότε όμως ανέβαινε η πίεση μου σχεδόν κάθε μέρα. Ένιωθα εξαντλημένη και δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω - ήμουν περίπου 28 εβδομάδων. Έπαιρνα συνέχεια τηλέφωνο τη γιατρό μου, της έλεγα ότι έχω πίεση και δεν με πίστευε. Ώσπου μια μέρα, στις 33 εβδομάδες, πήγα στο νοσοκομείο με 18 πίεση. Μου έκαναν εισαγωγή και με κράτησαν για 4 μέρες λέγοντάς μου ότι δεν έχω προεκλαμψία, ότι το μωρό μου είναι καλά (1.400 γρ.) και ότι είμαι 30 εβδομάδων τελικά.

Κάπως έτσι πήγα σε εξωτερικό γιατρό, που μου έκανε μια εξέταση και μου είπε να τρέξω επείγοντος στο πανεπιστημιακό της Αλεξανδρούπολης γιατί το μωρό μου δεν μεγάλωνε και κινδύνευε η ζωή του όπως και η δική μου. Νοσηλεύτηκα για 2 εβδομάδες με ειδική θεραπεία και κάτω από στενή παρακολούθηση. Με είχαν σε ένα θάλαμο όπου συνεχώς έρχονταν νέες μανούλες με τα μωρά τους, κάτι πολύ δύσκολο για μένα και τον άντρα μου, αφού ξέραμε πως το μωρό μας δεν θα γεννιόταν παραπάνω από 1.600 γρ. και από ό,τι μας είπαν οι γιατροί θα έμπαινε σε θερμοκοιτίδα.

Το χειρότερο ήταν μετά τη γέννα στο δωμάτιο, όταν έβλεπα τις μανούλες με τα μωρά τους στην αγκαλιά, ενώ εγώ ούτε είχα δει τη μικρή μου κορούλα. Για 2 μέρες ήμουν στην άγνοια. Μου έλεγαν όλοι ότι είναι καλά, μέχρι που ήρθε η μέρα να πάω να την δω. Όταν την είδα μέσα στη θερμοκοιτίδα με οξυγόνο, κατέρρευσα. Έκλαιγα με αναφιλητά. Το επισκεπτήριο ήταν μόνο 20 λεπτά και δεν μου έφτανε. Ο φόβος και η αγωνία με κυρίευαν μέχρι το επόμενο. Οι γιατροί δεν μου έδιναν σαφή εικόνα για την πορεία της υγείας της, δεν ήξερα τι θα αντικρίσω στο επόμενο επισκεπτήριο. Μέχρι που πριν από 2 εβδομάδες έφτασε στα 1.800 γρ. και την έβαλαν σε κρεβατάκι. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Τώρα είμαστε στα 2.300 γρ. και περιμένουμε να την πάρουμε στο σπίτι μας.

Θα ήθελα να δώσω μια συμβουλή σε όλες της μανούλες που ζουν την ίδια εμπειρία με μένα. Χρειάζεται μεγάλη δύναμη και υπομονή κάτι που ποτέ μου δεν είχα και τώρα χάρη στην κόρη μου απέκτησα. Γιατί τα μωρά μάς καταλαβαίνουν είτε βρίσκονται στην θερμοκοιτίδα είτε όχι, ξέρουν πώς νιώθουμε. Σήμερα που πήγα να δω την κόρη μου είδα μια μανούλα που γέννησε χτες να κλαίει και θυμήθηκα τα δικά μου. Αυτή την εμπειρία πιστεύω πως καμία μητέρα δεν πρόκειται να ξεχάσει ...

Κωνσταντίνα

Η ιστορία της Γιοβάννας: Ένιωθα τύψεις που άφηνα το μωρό μόνο του

Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι ήμουν έγκυος φανταζόμουν την τέλεια εγκυμοσύνη και τον υπέροχο φυσιολογικό τοκετό. Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν καθόλου έτσι. Στον τέταρτο μήνα είχα αιμορραγία και συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να μείνω στο κρεβάτι, να μην κουράζομαι και να μην αγχώνομαι. Στον έκτο οι συσπάσεις έγιναν περισσότερες και έπρεπε να νοσηλευτώ. Δύο μήνες ήμουν στην κλινική, τέντα στο κρεβάτι. Ξημέρωσε ο θεός την Τετάρτη 18 Δεκέμβρη τη μέρα του γάμου μου μέσα στην κλινική. Ξύπνησα, πήρα το πρωινό μου και ξαφνικά ένιωσα έναν περίεργο πόνο κάπου στα νεφρά μου. Από της 9 το πρωί μέχρι της 9 το βράδυ πέθαινα από τον πόνο. Κολικός εντέρου, ούτε στον χειρότερο εχθρό μου τέτοιος πόνος. Παντρεύτηκα διπλωμένη στα δύο, τρέχοντας συνεχώς στην τουαλέτα, ο γιατρός συνέχεια δίπλα μου, ώσπου στις 9 το βράδυ μετά από 3 παυσίπονες ενέσεις και μια ναρκωτική μου είπε πως έπρεπε να πάρουν το μωρό, 40 μέρες νωρίτερα από την πιθανή ημερομηνία τοκετού.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που είδα τον γιο μου μελανιασμένο να τον χτυπάνε για να πάρει ανάσα και εγώ να φωνάζω «γιατί δεν κλαίει, γιατί δεν κλαίει». Έκλαψε, μου τον έφεραν να τον φιλήσω και τον πήραν. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη και περίμενα την επόμενη μέρα να τον δω και να τον πάρω στην αγκαλιά μου. Και πάλι όμως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Γεννήθηκε με ανεβασμένο ίκτερο και προβλήματα στο αναπνευστικό και μπήκε κατευθείαν στην εντατική. Ο άντρας μου, μου έκρυψε ότι το πρώτο 24ωρο ήταν κρίσιμο γι’ αυτόν. Την επομένη ήρθε ο γιατρός και μου είπε τι είχε το παιδί.

Την πρώτη μέρα δεν πήγα τον δω, ήμουν στο στάδιο της άρνησης, εντελώς σοκαρισμένη. Δεν ένιωθα τίποτε. Ήμουν τελείως απροετοίμαστη για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Την άλλη μέρα κατέβηκα με το καροτσάκι και αυτό επειδή ο άντρας μου επέμενε πολύ. Μπήκα μέσα και από μακριά είδα μια θερμοκοιτίδα με κάτι φώτα, στέφτηκα από μέσα μου «τι είναι αυτό, ποιο παιδάκι είναι άραγε εκεί;». Ήταν το δικό μου παιδί, μια στάλισα τόση δα, με καλώδια και σωληνάκια στο κορμάκι του και με μια μάσκα στα μάτια του. Κατέρρευσα. Ο ίκτερος ήταν τόσο υψηλός που ήμασταν στα όρια της αφαιμαξομετάγγισης...

Πήγαινα κάθε μέρα, τον έβλεπα για λίγο και μετά προσπαθούσα να αντλήσω γάλα με το θήλαστρο για να του το δώσουν. Ένιωθα τόσες τύψεις που τον άφηνα μόνο του, που δεν ήμουν εκεί συνέχεια να με νιώθει δίπλα του. Που δεν τον πήρα εγώ πρώτη φορά αγκαλιά, δεν τον άλλαξα εγώ πρώτη φορά, δεν τον τάισα εγώ πρώτη φορά. Οι τιμές του ίκτερου έπεσαν λίγο μετά από τρεις μέρες, όπως επίσης και του αιματοκρίτη του τόσο πολύ που χρειάστηκε μετάγγιση. Πήγα, τον είδα, του είπα «η μαμά είναι εδώ» και άφησα τους γιατρούς να κάνουν τη δουλειά τους.

Μετά από 10 μέρες ήρθε το μωρό στο σπίτι, παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τίποτα δεν έγινε έτσι όπως το είχα φανταστεί και το περίμενα. Έχασα πολλά χρόνια ζωής μέσα στην εντατική. Ένιωθα τόσο ανήμπορη που δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Δεν ήθελα ούτε να τον αγγίζω γιατί φοβόμουν ότι θα καταλάβαινε πως ήμουν εγώ και μετά θα ένιωθε ότι τον εγκατέλειπα εκεί μόνο του. Εξακολουθώ να νιώθω τύψεις και ντρέπομαι που δεν πήγα να τον δω την πρώτη μέρα. Παρόλα αυτά το παιδί μου από την πρώτη μέρα μέσα μου μέχρι την τελευταία που τον πήρα στην αγκαλιά μου, μου χάρισε το ομορφότερο ταξίδι και την ομορφότερη περιπέτεια που έζησα κι ας ήταν στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου και της κλινικής. Ο θεός να έχει καλά όλα τα παιδιά του κόσμου και το δικό μου που από την πρώτη του ανάσα ήταν τόσο δυνατό και πάλεψε για να είναι τώρα γερό.

Γιοβάννα Δάλλα

Μία ανυπόγραφη ιστορία: Με άδεια αγκαλιά

Έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από τότε, αλλά πιστεύω πως κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να με καταλάβει, ούτε η μάνα μου η ίδια, ούτε καν ο άντρας μου. Αυτός ο βίαιος αποχωρισμός από τη ζωή που κουβαλούσα μέσα μου για 36 εβδομάδες μου στοίχισε πολύ. Όσο περνούν βέβαια τα χρόνια το σκέφτομαι λιγότερο, αλλά το αίσθημα της απώλειας παραμένει το ίδιο έντονο. Υποψιάζομαι πως κάπως έτσι νιώθουν όσοι ακρωτηριάζονται.

Μάθαμε για την εγκυμοσύνη μου και ζούσαμε την απόλυτη ευτυχία. Κάναμε τον γάμο γρήγορα γρήγορα, στήσαμε το σπίτι μας και περιμέναμε. Όλες οι αρχικές εξετάσεις καλές, ώσπου ήρθε η ώρα της καμπύλης ζαχάρου. Διαβήτης κύησης, ειδική διατροφή, ινσουλίνη. Είχα φτάσει σε καλό σημείο ελέγχου. Στις 35 εβδομάδες πήγα για το μηνιαίο ραντεβού στον γιατρό μου. Όλα καλά με την μπέμπα, αλλά η πίεσή μου στα ύψη. Μετρώ για κάποιες μέρες την πίεση και ο μέσος όρος είναι ανησυχητικά υψηλός. Κάνω τις ενέσεις ωρίμανσης πνευμόνων και μπαίνω άμεσα για καισαρική.

Κατά τη διάρκεια της καισαρικής η πίεση μου ανεβαίνει πολύ, ίσα που προλάβαμε τα χειρότερα. Εγώ ταλαιπωρημένη και μισομεθυσμένη από τη νάρκωση, αλλά προλαβαίνω να δω ένα κατακόκκινο πραγματάκι με μαύρο κεφάλι να κουνάει ζωηρά χέρια και πόδια και να κλαίει δυνατά! Μετά τίποτα. Βρίσκομαι στο φορείο στην αίθουσα της ανάνηψης, συνέρχομαι σιγά σιγά, ακούω μια κοπέλα δίπλα μου να παρακαλάει με κλάματα τον γιατρό της να της δώσει παυσίπονα, μια άλλη κλαίει με αναφιλητά και η νοσοκόμα της λέει να μην κάνει έτσι γιατί όλα πήγαν καλά. Ξαφνικά κοιτάζω την κοιλιά μου, δεν βλέπω το βουναλάκι μου και συνειδητοποιώ τι έχει γίνει. Ψάχνω γεμάτη αγωνία κάποιον να μου πει για το παιδί μου. Οι νοσοκόμες που τριγυρνούν εκεί δεν ξέρουν, ψάχνουν να βρουν την μαία μου, κάπου έχει χαθεί. Περνάει κάποια ώρα και με πάνε στο τρίκλινο δωμάτιό μου, συνοδεία με όλο το συγγενολόι μου που έχει μαζευτεί. Όλοι είναι τρισευτυχισμένοι, ο άντρας μου γελάει μέχρι τ' αφτιά, όλα πήγαν τέλεια μου λένε, να μου ζήσει και.... μου δείχνουν φωτογραφίες της. Όταν γεννήθηκε, ο νοσοκόμος την έβγαλε για 5 λεπτά στους συγγενείς, τράβηξαν φωτογραφίες, τσέπωσε τα κεράσματα και το μωρό μου.... πού είναι το μωρό μου;

Το μωρό μου είναι στη ΜΕΝΝ, για απλή παρακολούθηση γιατί είχα διαβήτη κύησης και φοβούνται για τυχόν επεισόδιο υπογλυκαιμίας. Βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με άλλες δύο κοπέλες που έχουν τα μωράκια τους, τα αγκαλιάζουν, τα παίρνουν οι νοσοκόμες του ορόφου, αυτές μιλάνε και γελάνε με τους συγγενείς τους, κάθονται σταυροπόδι. Εγώ είμαι ακίνητη με τους ορούς ακόμα, με καθετήρα, με πρησμένο χέρι από τις βελόνες, βλέπω τα μωρά των άλλων και ουρλιάζω μέσα μου «φέρτε μου το δικό μου μωρό». Ενώ η κουνιάδα μου τσακώνεται με τον άντρα μου γιατί αυτός τόλμησε να πει πως έπρεπε να έρθει και η άλλη τους αδελφή να με επισκεφτεί. Κι εγώ ψάχνω το μωρό μου...

Τη νύχτα δεν καταφέρνω να κοιμηθώ. Πονάω πολύ και κάθε στιγμή που κλείνουν τα μάτια μου βλέπω το κόκκινο πραγματάκι να κουνάει χεράκια και ποδαράκια. Φέρνουν το μωρό της διπλανής για να το ταΐσει και μετά από 5 λεπτά αυτή τους παίρνει τηλέφωνο να έρθουν να το ξαναπάρουν για να κοιμηθεί. Κι εγώ ψάχνω το μωρό μου...

Την επόμενη μέρα σηκώνομαι επιτέλους, βγάζω ορούς και καθετήρες και κάνω λίγα βήματα. Έρχεται η ώρα του επισκεπτηρίου. Με χίλια ζόρια φτάνω στον όροφο, βάζω τα προστατευτικά και περιμένω με αγωνία την πόρτα που θα ανοίξει, δεν θέλω να χάσω λεπτό. Πρέπει να έχει γύρω στα 30 μωράκια εκεί μέσα, αλλά εγώ την αναγνωρίζω αμέσως! Ο άντρας μου κοιτάει το όνομα στο πυρεξάκι για να σιγουρευτεί, ενώ εγώ την έχω κιόλας πάρει αγκαλιά. (Χριστέ μου, σχεδόν 4 χρόνια μετά και κλαίω. Είναι στο διπλανό δωμάτιο και κοιμάται, κι εγώ κλαίω.) Πόσο γρήγορα περνάει αυτή η μισή ώρα. Μας ανακοινώνουν ότι πρέπει να μείνει κι άλλο στην ΜΕΝΝ. Μισόλογα, θα δούμε, κάνουμε εξετάσεις. Επιστρέφω στο δωμάτιο. Κι άλλες επισκέψεις, θείες, συγγενείς, τα μωρά των διπλανών να κλαίνε, η μία από αυτές έχει αφήσει το μωρό στο κουνάκι να κλαίει κι αυτή μιλάει συνεχώς στο κινητό. Κι εμένα μου λείπει το μωρό μου.

Ο γιατρός με συμβουλεύει να περπατάω πολύ. Για να μην βλέπω τις διπλανές περπατάω στους διαδρόμους πάνω κάτω, όλες τις ώρες μέχρι να έρθουν τα επισκεπτήρια. Αποχαυνώνομαι, δεν με νοιάζει τίποτα, μόνο τα 3 μισάωρα που θα τη δω. Μετά από 3 εικοσιτετράωρα, αρχίζω να συνέρχομαι και βάζω το μυαλό μου να σκεφτεί. Γιατί κρατάνε ένα παιδί που γεννήθηκε 2.650 γρ. στην ΜΕΝΝ; Γιατί δεν μου δείχνουν τις υποτιθέμενες εξετάσεις; Γιατί δεν μου απαντούν ευθέως αν έχει κάτι ή όχι; Κατεβαίνω στον όροφο της ΜΕΝΝ, κάνω φασαρία, κάνω ερωτήσεις, απαιτώ να δει το παιδί δικός μου παιδίατρος, απαιτώ να μου δώσουν τις εξετάσεις ΤΩΡΑ. Ως εκ θαύματος, το παιδί για το οποίο μου έλεγαν «θα δούμε, και δεν ξέρουμε σίγουρα, και πρέπει να το παρακολουθήσουμε και βλέπουμε» γίνεται περδίκι και 1 ώρα μετά τη φασαρία βρίσκεται στον όροφό μου.

Μου τη φέρνουν στο κουνάκι της, προσπαθώ να τη θηλάσω όπως έχω δει στην τηλεόραση (γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε να μου δείξει, δεν είχα το μωρό εξάλλου), δεν τα καταφέρνω αλλά δεν με νοιάζει, μου φτάνει που την έχω δίπλα μου. Είναι η πρώτη νύχτα που κοιμάμαι, έχοντας το μωρό μου δίπλα μου. Εννοείται δεν την στέλνω με τις νοσοκόμες στον θάλαμο των νεογνών, την κρατάω δίπλα μου. Περνάω τη νύχτα μαζί της, μαζί με το κομμάτι μου που έλειπε από το σώμα μου για 3 ατέλειωτα εικοσιτετράωρα. Την επόμενη φεύγουμε όλοι μαζί για το σπίτι μας και δεν χωρίζουμε ποτέ.

Έχω βιώσει αυτή την απώλεια, την άδεια αγκαλιά, έχω υπάρξει λεχώνα χωρίς μωρό μόνο και μόνο γιατί η παραμονή στη ΜΕΝΝ καλύπτεται από το ΙΚΑ και «αφού θα τα πάρουν οι γονείς μωρέ πίσω από το ΙΚΑ, τι πειράζει να κάτσει 2-3 μέρες μέσα το παιδί; θα κάνουμε καλό στην μάνα κιόλας, θα ξεκουραστεί πριν μπει στο λούκι με το μωρό». Για να πάρει το μαιευτήριο αυτά τα 300 ευρώ, εγώ κατάντησα η τρελή που περιδιάβαινε τους διαδρόμους για 3 μέρες ασταμάτητα, το παιδί βίωσε άδικα τη μοναξιά μακριά μου, χάσαμε τον θηλασμό και φυσικά εμένα μου έχουν μείνει απωθημένα. Οι μαίες που με έβαλαν στο ίδιο δωμάτιο με τις άλλες απερίγραπτες λεχώνες ήταν επίσης απερίγραπτες. Και το βίωσα όλο αυτό άδικα, χωρίς να έχει το παραμικρό θέμα υγείας το παιδί μου.

Σας μιλάω ειλικρινά, θεωρώ ήρωες τους γονείς που καταφέρνουν να διατηρήσουν σώας τας φρένας τους μετά από 1 και 2 μήνες παραμονής των μωρών τους στις ΜΕΝΝ, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Εύχομαι κουράγιο και δύναμη και μακάρι να γινόταν να μην υπάρξει ποτέ ξανά μαμά με άδεια αγκαλιά.

Άλλη μια ιστορία (και θηλασμού)

H ιστορία μιας μητέρας που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμη.

Έμεινα έγκυος τον Αύγουστο του 13. Όλα κυλούσαν ήρεμα, όλοι ήμασταν τρισευτυχισμένοι και κάναμε σχέδια. Φτάσαμε στην 31η εβδομάδα και όλα ήταν σχεδόν έτοιμα, ανυπομονούσα να έρθει η ώρα του τοκετού, να σπάσουν τα νερά, να ζήσω την κάθε στιγμή με τον άντρα μου, να δούμε τα ματάκια του μωρού μας και να ακούσουμε το πρώτο του κλάμα. Πριν κλείσω τις 32 εβδομάδες όμως ξαφνικά και χωρίς κάποιο λόγο με πιάνουν κάτι πετρώματα στην κοιλιά. Επικοινωνώ με την γυναικολόγο μου και καταλήγουμε στις συσπάσεις braxton hicks, ξεκούραση και ηρεμία. Έλα όμως που δεν περνούσαν με τίποτα και γίνονταν όλο και πιο συχνές. Φύγαμε εσπευσμένα να βρούμε τη γιατρό μου στην κλινική όπου θα γεννούσα εξ αρχής για να κάνουμε καρδιοτοκογράφημα. Τελικά ήταν αυτό που φοβόμασταν: συσπάσεις που έφταναν μέχρι το 90%. Μου έκαναν άρον άρον εισαγωγή και μου έβαλαν όρο για να ηρεμήσουν τη μήτρα, αφού πρώτα κάναμε τις ενέσεις κορτιζόνης για τα πνευμόνια του μωρού. «Κίνδυνος πρόωρου τοκετού» έγραφε η καρτέλα μου, το άγχος μου τεράστιο και οι συσπάσεις να χτυπάνε κόκκινο.Ο άντρας μου άφησε τα πάντα και ήταν μέρα-νύχτα μαζί μου, καθισμένος σε μία καρέκλα για τρία 24ωρα, ήταν το πρώτο μας μωράκι και ήμασταν τρομοκρατημένοι. Δεν ήξερα για ποιον να πρωτοκλάψω για μένα και την κακή μου μοίρα, για το μωρό ή για τον άντρα μου που είχε γίνει ένα ράκος. 

Μετά από 3 μέρες και μια αγωγή που δεν έπιανε η γιατρός, μας συμβούλεψε να μπούμε σε δημόσιο νοσοκομείο γιατί ως πρόωρο το μωράκι θα χρειαζόταν μια εξειδικευμένη μονάδα νεογνών. Φύγαμε αμέσως και μπήκαμε σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της πόλης, κανένας γιατρός δεν πίστευε πως με συσπάσεις σχεδόν 100% δεν είχα καθόλου πόνους και καμία αλλαγή στον τράχηλο. Κάθε πρωί που περνούσαν οι γιατροί με εξέταζαν για διαστολή μιας και κανένα φάρμακο δεν με έπιανε. Ώσπου φτάσαμε στην 34η εβδομάδα. Όλα έδειχναν καλά παρά τις συσπάσεις. Ένα πρωινό όμως ξύπνησα με διαστολή και βουρ στην αίθουσα τοκετών. Το άγχος τεράστιο, ίσα ίσα πρόλαβα να ειδοποιήσω τους δικούς μου. Ο γιατρός αποφάσισε να προσπαθήσουμε να γεννήσω φυσιολογικά - επιτέλους κάτι πήγαινε όπως το ονειρευόμουν. Όχι για πολύ όμως, μετά από 3 ώρες συσπάσεων και διαστολή 6 το μωρό άρχισε να ρίχνει παλμούς, άρχισαν να ακούγονται σειρήνες, στα μεγάφωνα ούρλιαζαν για επείγουσα καισαρική και οι νεογνολόγοι απο τη ΜΕΝΝ έτρεχαν σαν τρελοί - όχι και πολύ ευχάριστο για μια μητέρα που έτρεμε από τον φόβο της. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν εμένα να κλαίω και να σκέφτομαι τα χειρότερα και τη γιατρό να φωνάζει στην αναισθησιολόγο «Γρήγορα! Κόβω!».

Όταν ξύπνησα πια βρισκόμουν στην αίθουσα ανάνηψης, το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν πώς είναι το μωρό. Ο άνδρας μου μου είπε ότι είναι καλά, αλλά μέσα στη ζάλη μου δεν παρατήρησα το ανήσυχο πρόσωπο του. Το απόγευμα ήθελα να πάω στη ΜΕΝΝ να δω τον μικρό, αλλά δεν με άφησαν. «Καλύτερα να ξεκουραστείς» μου είπαν και πήγε μόνος του ο σύζυγος. «Όλα καλά» μου είπε φεύγοντας, «έχουμε έναν πανέμορφο πρίγκιπα!». Την άλλη μέρα με πήγε ο άντρας μου με το καροτσάκι να τον δω. Μπήκαμε στη ΜΕΝΝ, ντυθήκαμε και αποστειρωθήκαμε. Μου έκανε εντύπωση το εντελώς αφιλόξενο περιβάλλον ενός χώρου που φιλοξενεί μωράκια και αγχωμένους γονείς. Όταν τον είδα, κόντεψα να λιποθυμήσω. Είχε σωληνάκια παντού, δεν θα την ξεχάσω πότε αυτή την εικόνα. Ήθελα τόσο πολύ να κλάψω, να του μιλήσω να τον χαϊδέψω, δεν έκανα τίποτα όμως. Καθόμουν εκεί και τον κοιτούσα κοκκαλωμένη. Ο άντρας μου μου είπε να του μιλήσω για να καταλάβει ότι είμαι εκεί, αλλά δεν έβγαινε λέξη, δεν ήξερα τι να πω και αυτό με στενοχωρούσε περισσότερο. 

Γύρισα στο δωμάτιο και εκεί με περίμενε κάτι ακόμη χειρότερο, μια άλλη μαμά να θηλάζει το μωράκι της. Ένιωσα να μου μπήγουν το μαχαίρι στη καρδιά. Πώς μπορούν να το κάνουν αυτό; Δεν σκέφτονται καθόλου την ψυχολογία των λεχώνων; Ευτυχώς, η κοπέλα ήταν γλυκύτατη και με έναν πρόωρο τοκετό στο ιστορικό της, με στήριξε πολύ και μου έδωσε δύναμη. Μετά τις πολύωρες συζητήσεις μας, με έπεισε να πάω να δω τον μικρό και μόνη μου, κάτι που δεν τολμούσα χωρίς τον άντρα μου. Στάθηκα έξω από την πόρτα της ΜΕΝΝ και έτρεμα. Τελικά μπήκα μέσα, τον πλησίασα αργα αργά, ήταν τόσο μικρούλης και τόσο όμορφος, μου ερχόταν να κλάψω αλλά κρατήθηκα. Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν προσωπικοί χώροι για κάθε μωράκι, ώστε να μπορούν οι γονείς να εκφράζονται ελεύθερα. Έφυγα όπως όπως και νιώθω ενοχές που δεν μπόρεσα να στηρίξω το μωράκι μου τις πρώτες μέρες. 

Γυρνώντας στο δωμάτιο είδα ότι ήμουν μόνη. Ξέσπασα επιτέλους, έκλαιγα για ώρα, τα έβαλα με μένα, με τον Θεό, γιατί στο δικό μου αγγελούδι, γιατί αφού όλα ήταν φυσιολογικά... Πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και ήρθε αμέσως, έκλαιγα σαν παιδί στην αγκαλιά του. Εκείνη τη μέρα βρήκα τη δύναμη και τον ρώτησα τι έγινε στο χειρουργείο και πώς είναι το μωρό. Ο μικρός μου μαχητής βγήκε 2.400 γρ. και 49 πόντους, μεγάλο μωράκι για την ηλικία του ευτυχώς. Γεννήθηκε όμως μελανιασμένος, δεν έκλαψε και δεν ανέπνευσε, μόνο η καρδούλα του χτυπούσε, στην κλίμακα apgar είχε 2/10. Χάρη στους νεογνολόγους όμως το παιδί επανήλθε στο δεκάλεπτο. Eίχε όμως μία παράλυση στο αριστερό του χεράκι. Κανείς δεν μου είπε τίποτα για αυτό, ο άντρας μου και οι συγγενείς μου πέρασαν δύο εφιαλτικές μέρες μέχρι να καταλήξουν οι γιατροί ότι ήταν προσωρινό, αφού το παιδί είχε ζοριστεί στη γέννα. Μέχρι που μάλωσε με μια αναίσθητη νοσηλεύτρια στη ΜΕΝΝ η οποία μπροστά του σήκωνε το χεράκι του παιδιού και το άφηνε να πέσει κάτω για να πει στο τέλος «Δεν το βλέπεις; Είναι ανάπηρο!». Αν είναι δυνατόν τέτοια αναισθησία, αν ήμουν εκεί θα την είχα πνίξει, τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να δουλεύουν σε τέτοια μέρη. Στο τσακ γλιτώσαμε το παιδί, θα το χάναμε αν αργούσαμε λίγο ακόμα, ευγνωμονώ τη γιατρό για τη γρήγορη αντίδρασή της και τους νεογνολόγους για την επιμονή τους. 

Ο μικρός ήταν καλά, εμείς ηρεμήσαμε όσπου να αρχίσει ο επόμενος Γολγοθάς. ΘΗΛΑΣΜΟΣ. Στο νοσοκομείο είχαν ξεχάσει πως υπάρχω, πως το πρωτόγαλά μου είναι σημαντικό για το πρόωρο μωράκι μου. Ευτυχώς μίλησα με τον παιδίατρο μας-σύμβουλο θηλασμού και μου είπε τι να κάνω. Άρχισα αντλήσεις τη 2η μέρα μετά την καισαρική. Το ένα μου στήθος έβγαζε αίμα παρ' όλο που δεν φαινόταν πληγωμένο. Πήγαινα το γάλα στις μαίες και τις έβλεπα να το πετάνε γιατί ήταν αιματηρό όπως έλεγαν. Καμιά όμως δεν μπήκε στον κόπο να μου πει γιατί βγαίνει έτσι, να με βοηθήσει, να με καθησυχάσει. Αντλούσα και έκλαιγα, ούτε για αυτό δεν ήμουν ικανή, ένιωθα υπεύθυνη για όλα. Ώσπου την 3η μέρα επιτέλους το γάλα καθάρισε και το πήγαινα κάθε 3 ώρες στο μωρό μου, για να το ταΐζω με μπιμπερό - φυσικά για θηλασμό ούτε λόγος. Την 4η μέρα έφυγα με βαριά καρδιά αφού άφηνα το μωρό μου πίσω. Το αντικατέστησα όμως με ένα θήλαστρο και πολλά πήγαινε-έλα στο νοσοκομείο. Δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο, μόνο πώς θα προλάβω τα ωράρια του γαλακτοκομείου. 

Μια βδομάδα μετά μάς παίρνουν τηλέφωνο να πάμε να τον πάρουμε. Ετοιμαστήκαμε και λίγο πριν ξεκινήσουμε με παίρνουν τηλέφωνο από τη ΜΕΝΝ. Μου κόπηκαν τα πόδια, νόμιζα ότι κάτι έπαθε ο μικρός μου, «μην έρθετε να τον πάρετε, είναι οριακά για ίκτερο», άντε πάλι κλάμα και απογοήτευση. Τελικά τον πήραμε δύο μέρες μετά. Το αγγελούδι μου ήταν τόσο ήσυχο και όμορφο. Με τον θηλασμό όμως τι γίνεται; Το ήθελα τόσο πολύ και κάθε μέρα που χανόταν ήταν πολύτιμη. Η σύμβουλος θηλασμού μου είπε να επιμένω να τον βάζω στο στήθος κι ας σπαράζει ο μικρός. Επαφή δέρμα με δέρμα, τίποτε όμως, δεν έπιανε, είχα σχεδόν χάσει το παιχνίδι. Δεν τα παράτησα όμως. Δοκίμασα ψευδοθηλές ως έσχατη λύση και τα καταφέραμε επιτέλους. Η χαρά μου δεν περιγράφονταν, τουλάχιστον θα ξεφορτωνόμουν το απρόσωπο θήλαστρο. Συνέχισε μου είπε ο παιδίατρος, βγάζε λίγο λίγο τις ψευδοθηλές και κάποια στιγμή θα πιάσει. Όπως και έγινε. Δυόμιση μηνών ξαφνικά έπιασε. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Τα καταφέραμε! Ο μικρός μου μαχητής κέρδισε και αυτή τη μάχη!

Αυτή την περίοδο ζούμε τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας. Οι πρωινές μας αγκαλίτσες, τα ναζάκια του και το χαμόγελό του μας κάνουν να ξεχνάμε τα πάντα. Υπάρχει βέβαια ακόμη το αγκαθάκι από την περιπέτειά μας στην καρδιά μου, αλλά εκείνος μου δίνει δύναμη και θα το ξεπεράσουμε μαζί. Ευχαριστώ πολύ τη γιατρό για την γρήγορη και σωστή αντιμετώπιση του περιστατικού μας και φυσικά τους νεογνολόγους που φρόντισαν το αγγελούδι μου, τη συγκάτοικό μου στο δωμάτιο του νοσοκομείου που με στήριξε και με βοήθησε πολύ κι ας μη πρόλαβα να της το πω και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άντρα μου που στάθηκε δίπλα σε μένα και στο μωρό μας. Χαίρομαι πολύ και είμαι πολύ τυχερή που έχω έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή μου.

Η ιστορία του Σωτήρη: Η Ζωή μου όλη

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012, νωρίς το απόγευμα. Καθόμαστε με τη γυναίκα μου στον καναπέ, περιμένουμε να περάσει λίγο η ώρα για να ξεκινήσουμε για τον γυναικολόγο, για εξέταση ρουτίνας. Δίδυμη κύηση, 24η εβδομάδα. Συζητάμε λεπτομέρειες τοποθέτησης κρεβατιών κ.λπ. στο δωμάτιο "των κοριτσιών". Κάποια στιγμή φεύγουμε, φτάνουμε στο ιατρείο, περιμένουμε λιγάκι, μπαίνουμε, πάμε για τον υπέρηχο. Ο γιατρός ακούει και βλέπει την πρώτη, όλα καλά, όταν πάει στη δεύτερη σοβαρεύει και σκοτεινιάζει ολόκληρος... «Δεν την ακούω». Χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, η γυναίκα μου αν και ξαπλωμένη ετοιμάζεται να καταρρεύσει. Δεν υπάρχει πλέον ο πληθυντικός, το δωμάτιο δεν θα είναι «των κοριτσιών». Η μία μας κόρη δεν θα γεννηθεί ποτέ. Καταρρέουμε, συνερχόμαστε όπως όπως, ο γιατρός μας καθησυχάζει λέγοντας ότι «το κορίτσι μας» είναι μια χαρά και ότι όλα θα πάνε καλά. Φεύγουμε, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, και μου λέει η γυναίκα μου «αν όλα πάνε καλά θέλω να την ονομάσουμε Ζωή». 

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012, ημέρα των γενεθλίων μου. 30η εβδομάδα της (μονήρους πλέον) κύησης. Βρίσκομαι σε επαγγελματικό ταξίδι στη Σουηδία, με εισιτήριο επιστροφής για το βράδυ εκείνο. Ξημερώματα χτυπάει το κινητό, είναι η αδελφή της γυναίκας μου και με ενημερώνει ότι μαμά και έμβρυο είναι καλά, αλλά λόγω συσπάσεων είναι με ορό στο νοσοκομείο. Μιλάω με τον γιατρό, με καθησυχάζει λέγοντάς μου ότι η κατάσταση ελέγχεται. Αλλάζω το εισιτήριο επιστροφής και φτάνω νωρίτερα, πάω στο νοσοκομείο, όλα καλά, ηρεμώ λιγάκι. Λέω μέσα μου «κοίτα να δεις το παλιοκόριτσο, θέλει να βγει από σήμερα για να μου πει χρόνια πολλά». Φεύγω για το σπίτι για λίγη ξεκούραση, με την ελπίδα να περάσουν 1-2 εβδομάδες ακόμη να δυναμώσει η μικρή. Ναι καλά, με την ελπίδα έμεινα...

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012. Λίγο μετά τις 5 το πρωί μου τηλεφωνεί ο γιατρός: «γεννάτε, ξεκίνα μήπως προλάβεις να την δεις πριν την βάλουμε μέσα». Δεν προλαβαίνω, κάθομαι απ’ έξω χαμένος σε σκέψεις άσχετες, περιμένω κοιτάζοντας το κενό. Κατά τις 6 και μισή φωνάζουν το όνομά μου και μου ανακοινώνουν ότι η κόρη μου είναι μια κούκλα 1500 γραμμαρίων και ότι όλα πήγαν καλά. Καταρρέω από χαρά. Λίγο μετά βλέπω και τη γυναίκα μου και με πείθουν να πιω έναν καφέ και να φάω κάτι, να έρθω στα ίσια μου, μέχρι να ετοιμάσουν τη μικρή στη ΜΕΝΝ για να μπορέσω να τη δω. Συζητώ λίγο με τον γιατρό, μου λέει ότι το νεκρό έμβρυο προκάλεσε διαδικασία αποβολής και έτσι ξεκίνησαν οι συσπάσεις και φτάσαμε σε πλήρη διαστολή. Τέλος καλό όλα καλά, η μικρή τσίριξε (δεν έκλαψε, τσίριξε) στο πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής της, μου λέει ο γιατρός ότι είναι μαχήτρια και πολύ ζόρικη (πόσο μέσα έπεσε, μα πόσο μέσα...) και να μην ανησυχώ...

Η πρώτη μου επαφή με τη ΜΕΝΝ με σοκάρει. Με το που βλέπω τη μικρή με πιάσαν πάλι τα κλάματα, χαράς αυτή τη φορά. Κάθομαι λίγο και αρχίζω να συνειδητοποιώ τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπω: ένα πολύ μικρό μωρό, 30+6 εβδομάδων, 1500 γραμμάρια όλο κι όλο. Αναπνέει με μια μικρή υποβοήθηση και έχει μπόλικα σωληνάκια πάνω του και γύρω του. Συνέρχομαι και αρχίζει το φροντιστήριο: τι είναι το καθετί, τι περιμένουμε, τι φοβόμαστε κ.λπ. Ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχουμε μπροστά μας, μόνο κάθομαι και κοιτάζω σαν χαζός (και φωτογραφίζω δειλά δειλά) το πρόωρο μωράκι μας...

50 ημέρες περάσαμε στη ΜΕΝΝ. Πενήντα, ολογράφως. Οι πρώτες μισές στο πιο εντατικό στάδιο, μετά σιγά σιγά μεταφέρθηκε η μικρή στην απλή παρακολούθηση. Η εξέλιξή της ήταν πολύ καλή και ομαλή, πέταξε γρήγορα την υποβοήθηση της αναπνοής, άρχισε να παίρνει βάρος αργά αλλά σταθερά, γενικώς ακολούθησε μια ομαλή πορεία. Θα είχε παραμείνει στη ΜΕΝΝ λιγότερο διάστημα, αλλά κάποιοι «φωστήρες» γιατροί θεώρησαν καλό να μας πισωγυρίσουν αρκετά και να ξαναμπεί η μικρούλα στο κουτί και να ξαναβάλει σωληνάκια, επειδή δεν αξιολογήθηκε σωστά μια βλενίτσα στις κενώσεις της μετά από μια μετάγγιση αίματος (η μετάγγιση είναι συνηθισμένη στα πρόωρα, το ξέραμε και δεν μας προβλημάτισε). Θεώρησαν καλό οι «φωστήρες» να διακόψουν την παροχή μητρικού γάλακτος, με την υποψία της δυσανεξίας στην πρωτεΐνη του γάλακτος. Η γυναίκα μου σταμάτησε την κατανάλωση γαλακτοκομικών, μείναμε με πάνω από 30 κιλά γάλα και τρομάξαμε να βρούμε τι θα το κάνουμε (το δωρίσαμε στο «Έλενα»). Το παιδί μας ξαναμπήκε σε θερμοκοιτίδα εντατικής παρακολούθησης και τρεφόταν πάλι με τα σωληνάκια. Πισωγύρισμα τεράστιο. Αυτό μας τσάκισε κυριολεκτικά. Όταν με το καλό φύγαμε, δεν αποχαιρέτησα κανέναν από το ιατρικό προσωπικό ούτε καν τυπικά. Ήθελα να τους φτύσω, αλλά λυπήθηκα το σάλιο μου...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο άγγιγμα... Νόμιζα ότι το χεράκι της θα διαλυθεί, τόσο εύθραυστη μου φάνηκε. Όταν δε την έπιασα με τα δύο μου χέρια μέσα στη θερμοκοιτίδα και την μετακίνησα 2 πόντους, νόμιζα ότι σήκωνα ένα φύλλο χαρτί. Η καθημερινή αγωνία για το αν πήρε βάρος, πόσα ml γάλα ήπιε, πώς εξελίσσεται γενικά, όλο αυτό δεν μπορεί να αποδοθεί με λέξεις. Νιώθει κανείς ότι ανεβαίνει ένα βουνό και τελειωμό δεν έχει. Η καθημερινή αναμονή στην αίθουσα έξω από τη ΜΕΝΝ, λίγες κουβέντες με γονείς που περνούσαν και αυτοί το ίδιο βάσανο, ξανά και ξανά, μέρα με την ημέρα, όλο αυτό ήταν μια μεγάλη δοκιμασία. Ένα μεγάλο ζόρι. Με κάθε επιστροφή στο σπίτι μετά από την επίσκεψη, να νιώθουμε όλο και πιο άδειοι...

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012. Η μεγάλη μέρα έφτασε, η μικρή Ζωή είναι πλέον στο σπίτι της! Μια μινιατούρα μωρού ακόμη, με το ζόρι 2600 γραμμάρια, κι εμείς δύο νέοι γονείς πελαγωμένοι και υπερβολικά φοβισμένοι ακόμη και να την κρατήσουμε στην αγκαλιά μας. Σημασία είχε όμως ότι ήταν μαζί μας πλέον, χωρίς άλλες επισκέψεις και σωληνάκια και ενημερώσεις και πράσινες μπλούζες και και και... Μόνο μια επιπεφυκίτιδα νοσοκομειακής κλάσης κουβάλησε μαζί της, η οποία κόντεψε να με αφήσει μονόφθαλμο (δεν την εύχομαι ούτε στον εχθρό μου).

Και μετά ο αγώνας για να μετατραπεί το πρόωρο σε κανονικό παιδί: το ειδικό γάλα για την υποτιθέμενη δυσανεξία (ουδέποτε την είχε όπως απεδείχθη), τα ρούχα που χωρούσαν άλλη μια σαν αυτή μέσα, η καθημερινή αγωνία για την ανάπτυξή της, ο παιδικός σταθμός στη ηλικία των 11 μηνών και η πλούσια συλλογή ιώσεων στους πρώτους 2 μήνες... Και φτάνουμε σήμερα, Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2013, η Ζωή είναι 21 μηνών και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να υποπτευθείς ότι είναι «εφταμηνίτικο». Μπορεί στις καμπύλες σωματικής ανάπτυξης να βρίσκεται 1 γραμμή κάτω από το μέσο όρο, αλλά είναι ένα παιδί σε απόλυτη αρμονία, πανέξυπνο, ζωηρό, με αντίληψη που μας αφήνει άφωνους πολλές φορές την ημέρα. Μας φαίνεται τόσο μακρινή η εποχή της ΜΕΝΝ, δεν πρόκειται όμως να την ξεχάσουμε ποτέ...

Η σκέψη μας είναι κάθε μέρα στα πρόωρα μωρά και τους γονείς τους, πάντοτε με την ευχή να πάνε όλα καλά. Α, και στον γιατρό μας, που στάθηκε απόλυτα άξιος και μας βοήθησε να περάσουμε με επιτυχία την τρομερά δύσκολη αυτή δοκιμασία - Κώστα, ο Θεός να σε έχει πάντοτε καλά!

Σωτήρης, Κρύστι, και η μικρή Ζωή. Η Ζωή μας όλη...

Η ιστορία της Μαρίας: Είμαι μια μαμά δύο μωρών, 25 εβδομάδων

Μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών είδαμε στον υπέρηχο 3 καρδούλες να χτυπούν. Ο γιατρός μου μου είπε «Δεν θα σε αφήσω να κρατήσεις και τα τρία μωρά Μαρία,  είναι επικίνδυνο με τον σωματότυπο που έχεις, είσαι πολύ αδύνατη και μικροσκοπική». Εκεί κατάλαβα πως οι μανάδες κάνουν θυσίες για τα παιδιά τους κι εγώ προτού καν πιάσω στα χέρια μου τα παιδιά μου έπρεπε να κάνω τη μεγαλύτερη θυσία, το ένα. Πηγαίνοντας για τη μείωση παρακαλούσα να πέσουμε πάνω σε καμιά πορεία, να χαλάσει το αυτοκίνητο. Τίποτε από αυτά που ευχόμουν δεν έγινε. Τη στιγμή της μείωσης ψέλλισα μέσα μου «Η μαμά θα σε αγαπάει για πάντα. Σ’ αγαπώ».

Είμαι μια μαμά δύο μωρών που ήρθαν στον κόσμο πρόωρα, πολύ πρόωρα, 25 εβδομάδων. Προτού όμως έρθουν, νοσηλευόμουν έναν μήνα, είχε σπάσει ο ένας σάκος και έχανα αμνιακό υγρό. Έναν μήνα στο νοσοκομείο πέρασα εφιαλτικά, τα προγνωστικά δεν ήταν με το μέρος μας. Μεγάλη Τετάρτη ανέβασα πυρετό. Την επόμενη μέρα έβγαλα κάποια εξανθήματα, οι εξετάσεις άρχισαν να δείχνουν λοίμωξη, οι γιατροί όμως δεν μπορούσαν να βρουν το είδος. Μεγάλη Πέμπτη πάλι πυρετός. Μου έκαναν την πρώτη ένεση κορτιζόνης. Ο γιατρός μου λέει: «Μαράκι, μάλλον θα πρέπει να σου πάρω τα μωρά, αν δεν πέσει ο πυρετός». Πανικός μέσα μου. Ο πυρετός έπεσε, τι ανακούφιση! Όλα πήγαιναν πολύ καλά. Μεγάλο Σάββατο είχα και γενέθλια, πέρασε το πρωί ο γιατρός να με δει, απύρετη και ευτυχισμένη, χάιδευα την κοιλιά μου και έλεγα στα μωρά μου: «Τα καταφέραμε κορίτσια!».

Με το Χριστός Ανέστη 40 πυρετός και κατευθείαν στο χειρουργείο. Με ετοίμαζαν οι μαίες, έκλαιγα, έκλαιγα τόσο πολύ που νόμιζα ότι δεν θα κλάψω ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου, πόσο λάθος είχα....

Γέννησα Κυριακή του Πάσχα δύο κοριτσάκια, 700 γρ. και 740 γρ. αντίστοιχα. Δεν κατάλαβα τίποτε από τη γεννά - ολική νάρκωση - κι ήθελα τόσο να ζήσω τη στιγμή που όταν έρχονται στον κόσμο τα παιδιά σου, στα φέρνουν κατευθείαν στην αγκαλιά σου. Προτού μπω στο χειρουργείο, είχα πει στον σύντροφό μου «Ό,τι και να γίνει, εσύ θα μου πεις την αλήθεια».

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να βλέπω τον σύντροφό μου να μπαίνει στο δωμάτιο με μια μεγάλη ανθοδέσμη και να κλαίει με λυγμούς, πρώτη φορά έβλεπα άνθρωπο να κλαίει έτσι. Τον ρωτούσα, ζουν τα παιδιά μας; Ζουν; Δεν μπορούσε να μου απαντήσει. Έκλαιγε, έκλαιγα κι εγώ. «Ζουν» μου λέει «αλλά ζεις και εσύ, γι’ αυτό κλαίω, δεν έχασα καμιά σας!». Έκανε λάθος όμως....

Για να μην μακρηγορώ, περάσαμε 4 μήνες στην εντατική μονάδα να παλεύουμε μαζί με τα παιδιά μας. Αυτές οι ατελείωτες ώρες στα έξω σκαλιά του νοσοκομείου, οι αϋπνίες, η ανυπομονησία να έρθει η στιγμή του επισκεπτηρίου να τα αντικρίσουμε, η στιγμή που χαϊδέψαμε πρώτη φορά τις δύο λεπτεπίλεπτες κουκλίτσες μας… Η μία χρειάστηκε να κάνει κάποια χειρουργεία. Κάθε χειρουργείο, ένας θάνατος για εμάς. Δεν είχα νιώσει ποτέ την καρδιά μου να πονάει τόσο. Κι όμως, πάλι έκανα λάθος.

Οι μήνες περνούσαν. Τη μία μέρα ήταν καλά τα μωρά μας, την άλλη όχι, δεν είχε τέλος αυτός ο Γολγοθάς. Μια μέρα πάω στη μονάδα, περίμενα στην ουρά και με κοίταζαν οι άλλοι γονείς χαμογελώντας: «Σήμερα θα μπεις εσύ πρώτη, το δικαιούσαι». Τι εννοούσαν; Μπήκα σχεδόν τρέχοντας. Το ένα μου παιδί είχε βγει από την εντατική και είχε μπει κατευθείαν στα κουνάκια. Την πήραμε για πρώτη φορά αγκαλιά μετά από 4 μήνες! Τα συναισθήματα όλοι όσοι το έχετε ζήσει, τα ξέρετε. Μετά από λίγα λεπτά και παρατύπως μας φέρνουν και το άλλο μας μωρό αγκαλιά. Τι ευτυχία, Θεέ μου! Έχουμε τα κορίτσια μας αγκαλιά. Εκείνη τη στιγμή ο σύντροφός μου έβγαλε το κινητό και τράβηξε ένα βίντεο με τους 4 μας. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που βρεθήκαμε αγκαλιασμένοι όλοι μαζί.

Την επόμενη μέρα, το μωρό που ήταν στα κουνάκια, ξαναμπήκε εσπευσμένα στην εντατική. Νεκρωτική εντεροκολίτιδα. Οι ελπίδες μηδαμινές. Όμως μέσα σε λίγες ώρες η μικρή μας μαχήτρια ανταποκρίθηκε στα φάρμακα. Οι γιατροί είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Την επόμενη ημέρα, την ίδια ώρα, και η άλλη μας μικρή νεκρωτική εντεροκολίτιδα. Δεν ανταποκρίθηκε στα φάρμακα. Μέσα σε μία ημέρα έκανε 4 χειρουργεία. Αυτή η μέρα δεν είχε 24 ώρες, πρέπει να είχε πάνω από 1.000. Δεν περνούσε με τίποτε. Κάποια στιγμή εξαντλημένοι στα σκαλιά έξω, ξημέρωμα, ακούμε το κινητό να χτυπάει: «Ανεβείτε στη μονάδα». «Λυπόμαστε, κάναμε ό,τι μπορέσαμε...». Και όντως το είχαν κάνει.

Πόσο σκληρό για μια νέα μαμά να βλέπει τα παιδιά της τόσους μήνες στη μονάδα, με σωληνάκια, με, με…. Πόσο σκληρό για μια μαμά να βλέπει τα μωρά της δίπλα δίπλα, το ένα ζωντανό και το άλλο νεκρό. Οι γιατροί και οι μαίες καταπληκτικοί άνθρωποι, μας στάθηκαν σαν να ήταν οι γονείς μας εκείνη τη δύσκολη ώρα, την ώρα που αποχαιρετούσαμε το ένα μας παιδί.

Πόσο σκληρό να έχεις χάσει το ένα σου παιδί, ένα παιδί που το γνώρισες, που το πήρες αγκαλιά, που το έζησες μέρα με τη μέρα να μεγαλώνει, πόσο σκληρό να μην μπορέσεις να το πενθήσεις όπως νιώθεις, γιατί το άλλο σου παιδί είναι στην εντατική και παλεύει να κρατηθεί στη ζωή. Όλοι μου έλεγαν: «Πρέπει να φανείς δυνατή, έχεις ακόμα ένα παιδί».

Πέρασαν οι μέρες και ευτυχώς αυτή τη φορά τα προγνωστικά ήταν με το μέρος μας. Μετά από τόσους μήνες πήραμε τη μικρή μας στο σπίτι. Μεγάλη ευτυχία και μεγάλη δυστυχία μαζί. Να μην το ζήσει ποτέ άνθρωπος, να είναι τόσο ευτυχισμένος και τόσο δυστυχισμένος ταυτόχρονα. Να πρέπει να αλλάξεις όλα τα όνειρα που έκανες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, δύο κοριτσάκια να τρέχουν και να παίζουν μέσα στο σπίτι.

Τώρα κάνω όνειρα μόνο για ένα παιδί, αλλά όποιος με ρωτάει πόσα παιδιά έχω, λέω δύο, το ένα στη ζωή, ενώ από μέσα μου λέω: τρία παιδιά είχα, έχασα τα δύο και έμεινα με ένα, ένα αλλά με την ενέργεια και την εξυπνάδα και των τριών παιδιών μου.

Mαρία

Η ιστορία της Κωνσταντίνας: Έκανα τη χαρούμενη αγελάδα

Το να γεννάς πρόωρα και να μένεις στο ίδιο δωμάτιο με μητέρες που έχουν τα μωρά τους στην αγκαλιά είναι στην καλύτερη περίπτωση απερίσκεπτο και βλακώδες μαζί και στη χειρότερη εγκληματικό. Για τη μητέρα αυτής εδώ της ιστορίας, την πιο αισιόδοξη και χαρούμενη πρόωρα μαμά που έχω συναντήσει, ήταν το μοναδικό ίσως τραυματικό γεγονός από την προωρότητα των δίδυμων μωρών της που γεννήθηκαν στις 29 εβδομάδες κύησης. Τις ημέρες που πέρασαν, τα δύο αυτά θέματα, η διαμονή των μητέρων με τελειόμηνα και των μητέρων με πρόωρα στο ίδιο δωμάτιο, όσο και τα θετικά συναισθήματα στη ΜΕΝΝ, με απασχόλησαν πολύ, χάρη στη Χαρά. Η Χαρά μου ζήτησε να βοηθήσουμε μια φίλη της που γεννούσε πρόωρα. Σκέφτηκα να ζητήσουμε από το μαιευτήριο να την βάλουν σε άλλο δωμάτιο μαζί με αντίστοιχες «περιπτώσεις». Το έκαναν. Τους ευχαριστώ πολύ. Μαζί και όλους όσοι μεσολάβησαν. Μου ζήτησε επίσης, στη συνάντηση «Πρόωρα γονείς» με τη Χριστιάνα Γερμανού, να σκεφτώ τις όμορφες στιγμές που έζησα στη μονάδα και να τις γράψω. Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να εντοπίσω κάποια άλλη εκτός από αυτή που είδα την κόρη μου να αναπνέει μόνη. Ήταν μάλιστα η γιορτή της μητέρας. Συνεχίζω όμως να το δουλεύω. Συνεχίζω επίσης να δουλεύω τη διεκδίκηση των ξεχωριστών δωματίων, όχι μόνη, αλλά σε συνεργασία με έναν οργανισμό που μπορεί να βοηθήσει (ανακοινώσεις προσεχώς). Ελπίζω να καταφέρω και τα δύο. Μέχρι τότε περιμένω τους Βόρειους στη συνάντηση με την Έλλη Γιαννοπούλου, το Σάββατο 10 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι τότε απολαύστε την αισιόδοξη πλευρά της προωρότητας, διαβάζοντας την ιστορία της Κωνσταντίνας.


«Συγχαρητήρια, είστε έγκυος». Γιούπι! «Συγχαρητήρια, έχετε και δίδυμα». Τρόμος. Εκείνη τη στιγμή πραγματικά τρόμαξα χωρίς καν να φαντάζομαι τους λόγους. Και το υπέροχο ταξίδι μας ξεκίνησε! Μερικές μέρες με μικρές αιμορραγίες, μερικές μέρες μια χαρά. Μέχρι που μπήκα στον πέμπτο, και ο γιατρός μου είπε τέλος οι μαγκιές και τάβλα. Και ενώ ήμουν πολύ επιμελής και περίμενα υπομονετικά, ξάφνου ένα ωραίο βράδυ που έκλεινα την 29η εβδομάδα, μια μικρή τρυπίτσα άνοιξε στον σάκο της μπέμπας που βιαζόταν να βγει. Σε δύο μέρες γέννησα δύο μαύρα «γατάκια», 1.100 γρ. τον γιο μου και 1.290 γρ. την κόρη μου. Το μόνο που ρώτησα τη μαία, που μου κρατούσε το χέρι και χαμογελούσε, είναι εάν αναπνέουν.

Την πρώτη μέρα ήρθαν κάποιοι συγγενείς να με συγχαρούν. Κάποιοι σχολίασαν αυτό το γεγονός αρνητικά. «Τι θέλουν αυτοί εδώ, δεν καταλαβαίνουν;». Εγώ δεν καταλάβαινα γιατί στενοχωριόντουσαν οι υπόλοιποι και χάρηκα με τους επισκέπτες. Όλοι μου έδιναν κουράγιο και εγώ το αποδεχόμουν με χαμόγελα.

Έφερναν τα μωρά των διπλανών μαμάδων και τα χάζευα. Εντάξει, ένα μικρό τσίμπημα ζήλιας το ένιωθα. Εγώ βέβαια ήμουν στον κόσμο μου και δεν με πείραζε. Πιστεύω βέβαια ότι αυτό είναι βασικό αίτημα που πρέπει να έχουν οι μαμάδες με πρόωρα στην Ελλάδα. Δηλαδή να είναι σε ειδικά δωμάτια για να δίνουν και κουράγιο η μία στην άλλη , βρε αδερφέ.

Δεν ξέρω εάν αυτό είναι που λένε σχιζοφρένεια, δεν ξέρω εάν έφταιγαν οι ορμόνες, αλλά από εκεί και πέρα είχα μονίμως ένα ηλίθιο χαμόγελο. Το χαμόγελο έφευγε μόνο λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στους γιατρούς της εντατικής μέχρι να ακούσω ότι «και σήμερα δεν εμφανίσαμε εγκεφαλική αιμορραγία και πήραμε και 10 γραμμάρια». Μου έφτανε να βλέπω τον κούκλο μου να χαμογελά. Ένα κιλό χαμόγελο μου φαινόταν μέσα από το κουτάκι του.

Ειλικρινά σας μιλάω, μάλλον δεν ήταν φυσιολογική τόση χαρά χωρίς ίχνος στενοχώριας, μόνο μικρές καθημερινές αγωνίες να βγάζουμε την ημέρα καθαρή. Κατόπιν πήγαινα στο σπίτι, έβαζα ξυπνητήρι κάθε 3ωρο και έκανα τη χαρούμενη αγελάδα. (Γερή καβάτζα για τα ζουζουνάκια μου που έπιναν το δικό μου γάλα μέχρι 6 μηνών.) Και ζούσα για να βγάζω γάλα και να είμαι εκεί όταν ξεκίναγε το επισκεπτήριο να τα καμαρώνω, να διακρίνω τα ασυναίσθητα χαμογελάκια τους.

Ένιωθα υπέροχα και οι άλλοι ήθελαν να με στείλουν στον ψυχίατρο επειδή δεν χτυπιόμουν στα πατώματα. Έμειναν και τα δύο 30 ημέρες στη εντατική και άλλον έναν μήνα στις άλλες δύο μονάδες με όλα τα σκηνικά που συνεπάγεται η παραμονή αυτή (λοιμώξεις, διασωληνώσεις κ.λπ). Η πρώτη αγκαλιά ήταν μαγική, 1.900 γρ. ο γιος μου και τράβαγε το βυζί έστω για 3 λεπτά με θαυμαστή λαχτάρα. Η κοράκλα μου, λίγο γκρινιάρα (γυναίκα γαρ) αλλά τόσο όμορφη,  κούρνιαζε στην αγκαλιά μου. Μια αγκαλιά που ήταν ορφανή για σχεδόν 1μιση μήνα, αλλά τελικά γέμισε τόσο γρήγορα που δεν θυμάμαι καν πότε ήταν άδεια.

Ναι, εντάξει μπορεί η συμπεριφορά μου να είχε δείγματα σχιζοφρένειας αλλά πείτε μου: τι όφειλε να κλαίω από το πρωί μέχρι το βράδυ, τι όφειλε να βλέπω τα άλλα μωράκια που τράβαγαν τα ίδια με εμάς και να μην χαμογελώ στις μαμάδες τους, τι όφειλε να ασχολούμαι με πράγματα για τα οποία δεν μπορούσα να κάνω κάτι, τι όφειλε να μην είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά; Το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να μεταδίδω τη χαρά και την αγάπη μου στα μωρά μου και στους γύρω με μοναδικό σκοπό να τα πάρω σπίτι γερά και γελαστά. Μόνο αυτό είχα στο μυαλό μου. Την στιγμή που θα τα πάρω αγκαλιά και θα είναι γερά και χαμογελαστά. Όπως και έγινε.

Η έλευση των μωρών μου με έκανε τόσο ευτυχισμένη που δεν μου άφησα κανένα περιθώριο για στενοχώριες. Πιστεύω ότι οι μαμάδες με πρόωρα πρέπει να πιέζουν τον εαυτό τους, όχι να εκφράσουν τη βαθιά αγωνία τους και λύπη, αλλά να μεγεθύνουν τη μηδαμινή χαρά ότι έγιναν μανούλες έστω και με αυτές τις συνθήκες και ότι είναι σίγουρο ότι θα έρθει η στιγμή της αγκαλιάς, του γέλιου, των ατελείωτων φιλιών και ενός συναισθήματος που γεννιέται κάθε φορά που μια γλυκιά, αγγελική φωνούλα (πόσο μάλλον δύο) φωνάζει «μαμά».

Είμαστε πλέον 18 μηνών, έχουμε περάσει ένα κάρο ιώσεις (δεδομένου ότι πάμε και σταθμό από 1 έτους) αλλά ευτυχώς δεν έχουμε νοσηλευτεί ξανά. Γελάμε συνέχεια και είμαστε πολύ κοινωνικά, μας αρέσει το τραγούδι, ο χορός και φυσικά η άτα.

Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τον γυναικολόγο μου και τη Μαρία και όλους τους γιατρούς και νοσοκόμες που είναι στις απανταχού μονάδες των πρόωρων, γιατί πιστεύω ότι είναι θαυματοποιοί. Και να αφιερώσω το παρόν στις φίλες Δήμητρα και Βίκυ, στην Ιωάννα και στην κυρία Αναστασία που θα θυμάμαι πάντα με αγάπη και τη Βιβή που είχαμε παράλληλες ιστορίες. Αλλά και σε όλες τις μανούλες που στενοχωριούνται. Τους προτείνω να οπλιστούν με δύναμη και κάτι που προσωπικά θα βαφτίσω σχιζοφρενική χαρά για το καλό των μωρών τους και των ίδιων. Γιούπι λέμε!

Κωνσταντίνα

Υ.Γ. Δεν θέλω να μειώσω τα συναισθήματα και τις αγωνίες καμιάς μητέρας. Απλώς περιγράφω τη δική μου ιστορία και προσπαθώ να δώσω λίγη χαρά και μια διαφορετική οπτική. 


Συνεχίστε να στέλνετε τις ιστορίες σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο: Η ιστορία μου. Παρακαλώ, μην ξεχνάτε να με ενημερώσετε αν θέλετε να δημοσιευτεί επώνυμα ή ανώνυμα και μην αναφέρεστε σε ονόματα γιατρών και νοσοκομείων. Η στήλη με τις ιστορίες εγκαινιάστηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας στις 17 Νοεμβρίου 2013, αλλά παραμένει ενεργή για να μοιραστούμε όσα ζήσαμε και ζούμε. 

Η ιστορία της Μίνας: Ο μικρός μου πρίγκιπας

Είχα συνηθίσει πάντα να στηρίζω τους άλλους, πάντα να τους γεμίζω κουράγιο και να τους δίνω ελπίδα, πάντα να τους λέω ότι όλα θα πάνε καλά. Είμαι ψυχολόγος, βοηθάω τα παιδιά και συμβουλεύω τους γονείς. Μόνο τον εαυτό μου δεν κατάφερα να στηρίξω όταν όλα συνέβησαν βίαια, όταν μου τραβήξανε το χαλί κάτω από τα πόδια.

Πιθανή ημερομηνία τοκετού: 14 Αυγούστου 2012. Τελευταία μέρα στη δουλειά: Παρασκευή, 15 Ιουνίου. Παιδιά, γονείς, συνάδελφοι, με μπαλόνια, δώρα και γλυκά με αποχαιρετούν προσωρινά και μου εύχονται να ξεκουραστώ μέχρι τότε. Η ευτυχία μου απερίγραπτη, τα σχέδια μου πολλά, θα πάω λέω καμιά βδομαδούλα στη μάνα μου, στο εξοχικό και μετά θα γυρίσω να ετοιμάσω το δωμάτιο του μικρού μου πρίγκιπα και να ψωνίσω τα σχετικά για το μαιευτήριο (η κούνια και το καρότσι δεν είχαν φτάσει ακόμα). Μετά από ένα Σαββατοκύριακο που τρελάθηκα στις δουλειές (ακόμα κατηγορώ τον εαυτό μου για αυτό), έρχεται η Δευτέρα. Και συγκεκριμένα το βράδυ της Δευτέρας όπου μια παράξενη διάρροια, κάνει την εμφάνισή της. Δεν ανησυχούμε παρά μόνο όταν αρχίζω να πονάω κιόλας. Παίρνω τη γιατρό μου 3 τη νύχτα - φανταστείτε, ντρεπόμουν κιόλας για την ώρα - και μου λέει: «γαστρεντερίτιδα, πάρε Βuskopan και Imodium». Τρέχει ο  άντρας μου να βρει εφημερεύον φαρμακείο κι εγώ μένω πίσω και πονάω. Φυσικά τα φάρμακα τα πήρα τζάμπα, συνέχισα να πονάω με μεγαλύτερη ένταση (συσπάσεις τις λέει ο κόσμος...).

Όταν πια είδα και λίγο αίμα τρέξαμε στο μαιευτήριο. Γένναγα. Φυσικά με πήραν με καροτσάκι και φυσικά κανείς δεν μου εξηγούσε. Η αιμορραγία αυξανόταν και οι ερωτήσεις βροχή από τους γιατρούς. Το παιδί είναι μια χαρά μου λένε, δεν βλέπουμε τίποτα, δεν καταλαβαίνουμε. Η γιατρός μου στο μεταξύ καθ' οδόν. Μία που το είπαν και μία που άρχισαν όλοι μαζί να ουρλιάζουν πάνω από το κεφάλι μου «πέφτουν οι παλμοί, πέφτουν οι παλμοί». Το φορείο φεύγει σφαίρα για χειρουργείο και μια μαία μου εύχεται «καλή τύχη». Να μην καταλαβαίνω τίποτα αλλά εκείνες τις στιγμές δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Ολική αναισθησία, δεν είχαμε χρόνο για επισκληρίδιο. Επόμενη εικόνα: η γιατρός να μου χαμογελάει και να μου λέει: «να σου ζήσει, 1900 γρ. Είναι μια χαρά».

Εγώ ναρκωμένη καθώς ήμουν χαμογέλασα. Δεν είχα καταλάβει τίποτα. Ανέβηκα στο δωμάτιο και βρήκα τον άντρα μου να με περιμένει και συγκινημένος να μου λέει ότι είναι κούκλος. Το ίδιο απόγευμα κατέβηκα να τον δω. Κανένα συναίσθημα, παράξενο. Πάω για ενημέρωση. «Του βάλαμε λίγο οξυγόνο, στείλαμε κάποιες εξετάσεις και τον πλακούντα για ανάλυση». Κανένα συναίσθημα, παράξενο. Τις επόμενες μέρες παρέλασαν από το μαιευτήριο συγγενείς και φίλοι και βρέθηκα να τους παρηγορώ ότι όλα θα πάνε και να γελάω στους διαδρόμους. Να σημειώσω ότι με είχαν βάλει σε δωμάτιο με λεχώνες τελειόμηνων μωρών που τα φέρνανε μέρα νύχτα. Κανένα συναίσθημα. Έλα μωρέ, σιγά, σε λίγες μέρες θα τον πάρω κι εγώ. Η αλήθεια είναι ότι ο μικρούλης πήγαινε πολύ καλά. Σύντομα του βγάλανε το οξυγόνο, ξεπέρασε τον ίκτερο και σιτιζόταν από νωρίς με δικό μου γάλα. 

Ήρθε η μέρα που γυρίσαμε σπίτι, χωρίς φυσικά τον μικρούλη, σε ένα σπίτι απροετοίμαστο. Και τότε άρχισε ο γολγοθάς μου. Έπρεπε να βγάζω γάλα, πολύ γάλα, κάθε τρεις ώρες γάλα. Το έκανα ευλαβικά. Πήγαινα στα επισκεπτήρια, αποστειρωνόμουν, έβαζα κι αυτή την απαίσια πράσινη στολή και ξεκινούσε το μαρτύριο: αν πήρε βάρος, πόσο πήρε, πότε θα βγούμε και κάπου εκεί ξεναρκώθηκα.. Έκλαιγα και δεν άντεχα άλλο τη μονάδα.

Έπειτα από 23 μέρες, τον πήραμε σπίτι στα 2240 γρ. Ευτυχώς το παιδί δεν αρρώστησε ποτέ και ψυχοκινητικά είναι όπως πρέπει. Δυστυχώς, εγώ δεν το έχω ξεπεράσει. Νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς, ούτε ο ίδιος μου ο άντρας: «τι τα σκέφτεσαι; το παιδί είναι μια χαρά». Εγώ όμως κλαίω όταν διαβάζω ιστορίες σαν τη δική μου, ζηλεύω όταν πηγαίνω στα μαιευτήρια και βλέπω να γίνονται όλα φυσιολογικά χωρίς αγωνία και πόνο και τρέμω στην ιδέα μην το ξαναπάθω σε επόμενη εγκυμοσύνη. Το βασικότερο; Δεν έχω συνδέσει με τίποτα όμορφο τον ερχομό του μικρού μου. Ούτε θέλω να θυμάμαι εκείνες τις στιγμές. Και με ολική νάρκωση κιόλας ούτε που κατάλαβα ότι έγινα μάνα.

Στις 3 Μαΐου θα είμαι εκεί. Δυστυχώς δεν κατάφερα να παρευρεθώ στην προηγούμενη συνάντηση, αλλά ήξερα ότι κάτι θα οργανωθεί πάλι και θα έχω την ευκαιρία να μιλήσω με ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει προωρότητα.


Μίνα Μπρόικου

Η ιστορία της Εύης: Νιώθω τυχερή

Την ιστορία της Εύης αισθάνομαι την ανάγκη να την προλογίσω, επειδή παρ' ότι γέννησε στις 36 εβδομάδες, δεν αποτελεί μια τυπική ιστορία προωρότητας. Πρόκειται για μια ιστορία δίδυμης κύησης και τοκετού, που εξελίχθηκε ομαλά, με αίσιο τέλος και αρχή. Μου άρεσε όμως, γιατί η μητέρα που τη διηγείται φαίνεται να έχει αντιληφθεί τι σημαίνει προωρότητα, έστω κι από μακριά. Αποφάσισα να την εντάξω στις ιστορίες μας, επειδή πολλές από τις δίδυμες κυήσεις καταλήγουν σε πρόωρο τοκετό και επειδή αρκετές από εσάς μεγαλώνετε δίδυμα. Η Εύη έχει το my twins, ένα όμορφο και χρηστικό site για δίδυμα και η ίδια λατρεύει τις περιπέτειές τους. Θα ήθελε πολύ να φιλοξενήσει και τις δικές σας περιπέτειες, όλες εκείνες τις ιδιαίτερες, καθημερινές, αστείες και δυνατές στιγμές που ζείτε με τα δίδυμά σας, για να τις διαβάσουν και άλλες μητέρες και να μοιραστείτε τις εμπειρίες σας. Αν σας αρέσει η ιδέα, μη διστάσετε να τις στείλετε στην Εύη εδώ.

Είμαι μαμά διδύμων. Έχουν περάσει πεντέμισι χρόνια από τότε που τα μωρά μου ήρθαν να γνωρίσουν τον κόσμο και όμως η ανάμνηση της πρώτης τους αγκαλιάς, της πρώτης επαφής, παραμένει τόσο φρέσκια, σαν να ήταν χθες...
Και ακολούθησαν κι άλλες πολλές αγκαλιές και αμέτρητα φιλιά, μια τον έναν, μια τον άλλον, ύστερα και τους δυο μαζί... Το ίδιο και ο μπαμπάς, οι γιαγιάδες, οι παππούδες, οι θείες τους... από την πρώτη κιόλας μέρα τα αγόρια μου χόρτασαν αγκαλιές και φιλιά - αν μπορεί να πει κανείς ότι χορταίνονται οι αγκαλιές. Ήταν τυχερά... ήμουν εγώ τυχερή... 36η εβδομάδα... είχα μπει στο μαιευτήριο με συσπάσεις από την 35η, μην αντέχοντας άλλο αυτό το βάρος και έχοντας πάρει απόφαση να γεννήσω... Ο γιατρός μου όμως είχε αντίθετη άποψη... "Κάνε λίγο ακόμη υπομονή Ευούλι μου, όσο περισσότερο τα κρατήσεις, καλό τους κάνεις...", μου έλεγε με μια ατέλειωτη αγάπη ζωγραφισμένη στα μάτια του!
Έμεινα μέσα στο μαιευτήριο λίγες μέρες και δυο τρεις ακόμη μέρες στο σπίτι, αλλά δεν άντεξα πολύ... Μια εβδομάδα μόνο... Αυξημένες τιμές στις τρανσαμινάσες, ο πλακούντας ήταν πια πολύ ώριμος και έπρεπε να αφαιρεθεί...
Οπότε κάποιες ώρες μετά κρατούσα στην αγκαλιά μου δυο τοσοδούλικα πλασματάκια, που όμως δεν ήταν τελικά και τόσο τοσοδούλικα, 2.700 γρ. και 2.480 γρ. Φανταστικό βάρος για δίδυμα. Ούτε μια μέρα στη θερμοκοιτίδα. Και έπειτα από τέσσερις μέρες μαζί με τα δυο μωρά μας στο σπίτι. Και από δύο γίναμε τέσσερις. Χωρίς να αφήσουμε κανέναν πίσω, όλοι μαζί σαν μια ομάδα, όπως είμαστε από τότε...
Μόνο που τότε δεν είχα καταλάβει πόσο τυχεροί είμαστε. Και ναι, ίσως ήταν λίγο δύσκολα στην αρχή. Η φροντίδα δύο μωρών ταυτόχρονα - με μηδενικές γνώσεις γονιού!- ήταν αρκετά απαιτητική και κάποιες φορές φτάναμε στα όρια της εξάντλησης. Όμως δεν νιώσαμε ποτέ ότι αφήνουμε κάποιο κομμάτι μας πίσω για λίγο. Δεν χωριστήκαμε και κυρίως δεν χωρίστηκαν αυτά τα δύο μικρά πλασματάκια, που ζούσαν το ένα αγκαλιά με το άλλο για εννέα μήνες! Και δεν στερήθηκαν την επαφή μας, τις ζεστές αγκαλιές και τα χάδια μας, τις κουβέντες μας και τα φιλιά μας.
Αργότερα, πολύ αργότερα το κατάλαβα. Όταν διάβασα και άκουσα ιστορίες για πρόωρα μωράκια που πέρασαν καιρό στη μονάδα εντατικής παρακολούθησης παλεύοντας για τη ζωή τους. Μικρά ανθρωπάκια που ζουν εκεί, σε ένα πυρεξάκι, μακριά από τη στοργική αγκαλιά της μαμάς τους. Το κατάλαβα όταν έζησα από κοντά γονείς που κατάφεραν να κρατήσουν τα μωρά τους αγκαλιά αρκετές μέρες μετά τον τοκετό. Γονείς που είχαν το ένα μωρό στο σπίτι και το άλλο ακόμη στο μαιευτήριο, προσπαθώντας να ισορροπήσουν μεταξύ των δύο.
Το κατάλαβα όταν ο μικρός μου γιος, το τρίτο μου αγοράκι, χρειάστηκε να νοσηλευτεί με έναν αρκετά βαρύ ιό και βρογχιολίτιδα όταν ήταν ακόμη δυο μηνών. «Μια σταλιά μωρό», έλεγα στον εαυτό μου, «να το ταλαιπωρούν με οξυγόνο, μάσκες, ενέσεις και φλέβες που σπάνε...». Νομίζω ότι επί μια εβδομάδα μόνο έκλαιγα. Και σκεφτόμουν όλα αυτά τα πρόωρα μωρά που δεν νιώθουν τη ζεστασιά και την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς.
Γι' αυτό νιώθω τυχερή, νιώθω ευγνώμων. Γιατί δεν τα ζήσαμε όλα αυτά, παρ' όλο που πολλές, αν όχι οι περισσότερες δίδυμες κυήσεις έχουν μεγάλα ποσοστά προωρότητας. Και θα αισθάνομαι αυτή την ευγνωμοσύνη για πάντα...


Εύη Σταθάτου

Συνεχίστε να στέλνετε τις ιστορίες σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο: Η ιστορία μου. Παρακαλώ, μην ξεχνάτε να με ενημερώσετε αν θέλετε να δημοσιευτεί επώνυμα ή ανώνυμα και μην αναφέρεστε σε ονόματα γιατρών και νοσοκομείων. Η στήλη με τις ιστορίες εγκαινιάστηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας στις 17 Νοεμβρίου 2013, αλλά παραμένει ενεργή για να μοιραστούμε όσα ζήσαμε και ζούμε. 

Η ιστορία της Πόπης: Είχα δίδυμη κύηση...

27 Ιουνίου 2013, έφερα των 32 εβδομάδων γιο μου, στον κόσμο. Είχα δίδυμη κύηση, αλλά την 29η εβδομάδα το ένα μου μωράκι δεν άντεξε. Αυτό το γεγονός προκάλεσε και τον πρόωρο τοκετό μετά από δύο εβδομάδες. Μείναμε περίπου έναν μήνα στην εντατική, ψυχολογικά ήμουν ένα ράκος. Σαν ένα φοβισμένο σπουργίτι. Δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ και τι να φοβηθώ περισσότερο. Το μωράκι μου που έχασα ή αυτό που πάλευε να κρατηθεί στη ζωή;

Το να περάσει κανείς από τη λογική στην τρέλα είναι μια λεπτή γραμμή, λένε, κι εγώ το ένιωσα πραγματικά. Κάνω χρόνια ψυχοθεραπεία - συμβουλευτική οπότε είχα ένα δεκανίκι. Εγώ όμως ήθελα να ακούσω ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα περάσει και δεν θα αφήσει τίποτα, ότι δεν είναι αλήθεια όλο αυτό που ζω... Αλλά δυστυχώς ήταν πολύ νωρίς για να μου πει κανείς κάτι τέτοιο. Έπρεπε να περιμένω και δεν μπορούσα.

Όταν πήγα και τον είδα για πρώτη φορά νόμιζα πως δεν θα αντέξω. Με ενημέρωσε μία γιατρός για τη σοβαρότητα των πρόωρων γεννήσεων, την κοιτούσα και έβλεπα μόνο να κουνιούνται τα χείλη της, δεν άκουγα. Στο μυαλό μου και στα αφτιά μου ακουγόταν μόνο αυτό το μονότονο «μπιπ, μπιπ, μπιπ» και παντού καλώδια, μάσκες στα ματάκια τους. Πονούσα τόσο πολύ σωματικά από την καισαρική, αλλά ο πόνος της ψυχής με έκοβε στα δύο. Κρυβόμουν στην αγκαλιά του άντρα μου λες και θα ξέφευγα από όλα αυτά. Δεν ήθελα να ακούω για ευτυχισμένους τοκετούς, χαρμόσυνες εγκυμοσύνες και τελειόμηνα μωρά.

Το μωρό τα πήγε πολύ καλά στη ΜΕΝΝ. Πήρε οξυγόνο για δύο μέρες, έκανε φωτοθεραπεία για 5 μέρες και στη συνεχεία περιμέναμε να πάρει βάρος. Δεν κοιμόμουν τα βράδια, δεν έτρωγα, έκλαιγα οπουδήποτε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που τον πήρα αγκαλιά. Θα προσπαθήσω να το περιγράψω με λέξεις αν και είμαι σίγουρη ότι όλες οι μανούλες που πέρασαν αυτόν το Γολγοθά, ξέρουν. Έρχεται η μαία και μου λέει: «Τον πήρατε αγκαλιά;». Της λέω «όχι ακόμη, αλλά αν υπάρχει κίνδυνος να πάθει κάτι, ας το αφήσουμε για την επόμενη φορά». Φοβόμουν. Πλένω καλά τα χέρια μου, μου φέρνει μία καρέκλα δίπλα στο «κουτάκι» του για να καθίσω και εκεί αρχίζει να τρέμει το στήθος μου γιατί ήθελα να πνίξω τα δάκρυα μου, να μην μεταδώσω στο παιδί αυτή την ανησυχία που είχα, αλλά μάταια. Έτρεμα, έκλαιγα σιωπηλά και τα δάκρυα ποτάμι....

Ένιωθα ότι ήταν τόσο αδικημένο που δεν πήρε από την αρχή την αγκαλιά που δικαιούταν, που δεν μπόρεσα πότε να τον θηλάσω από το σοκ που πέρασα, που είχε μία μαμά τόσο θυμωμένη με όλα αυτά που της είχαν συμβεί... Τον μύρισα, επεξεργάστηκα τα λιλιπούτεια χεράκια του, το διάφανο σχεδόν δερματάκι του, τα νυχάκια του (Θεέ μου, είπα, έχει και νυχάκια) και αυτό ήταν! Πέντε λεπτάκια το πολύ, τον δώσαμε πίσω για να ξαναμπεί στο κρύο κουτάκι του. Εκείνη την ημέρα δεν σταμάτησα να κλαίω. Έκλεινα τα μάτια μου και τον έβλεπα μπροστά μου. Μπορώ να γράφω ώρες γι’ αυτή τη στιγμή, αλλά, νομίζω ότι φτάνει.

Τώρα, το αγοράκι μου, ο Γιώργος - Άγγελος, θα έχει και το όνομα του αδελφού του που είναι εκεί ψηλά, είναι πλέον 8 μηνών και κάτι. Είναι μία γλύκα, ένα υγιέστατο μωρό. Τρέμω κι εγώ για τις βρογχιολίτιδες, αλλά μέχρι στιγμής τα παλεύουμε όλα από το σπίτι.

Πόπη Ν.


Συνεχίστε να στέλνετε τις ιστορίες σας στο ksokou@gmail.com με τίτλο: Η ιστορία μου. Παρακαλώ, μην ξεχνάτε να με ενημερώσετε αν θέλετε να δημοσιευτεί επώνυμα ή ανώνυμα και μην αναφέρεστε σε ονόματα γιατρών και νοσοκομείων. Η στήλη με τις ιστορίες εγκαινιάστηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας στις 17 Νοεμβρίου 2013, αλλά παραμένει ενεργή για να μοιραστούμε όσα ζήσαμε και ζούμε. 

Η ιστορία της Μαρίας Σ.: 4 γέννες, 3 παιδιά στην αγκαλιά

Είμαι η Μαρία,

Έχoντας ήδη μια καταπληκτική πρώτη εγκυμοσύνη και μια γέννα περιπετειώδη στις 40 εβδομάδες με φυσιολογικούς πόνους που κατέληξε όμως σε καισαρική, έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μέσα στον πρώτο χρόνο. Η εγκυμοσύνη ήταν πολύ καλή. Ξαφνικά όμως, στην 28η εβδομάδα κύησης άρχισαν οι συσπάσεις. Νοσηλεύτηκα για δύο εβδομάδες, αλλά η μικρή είχε άλλα σχέδια. Γεννήθηκε την 1/7/2004 στις 30 εβδομάδες με βάρος 1900 γρ. Μπήκε αμέσως στη ΜΕΝΝ. Παρά τους πόνους μου από τη καισαρική, κατάφερα την επόμενη ημέρα και την είδα. Αντίκρισα αυτό που καμιά μανούλα δεν θέλει. Το παιδί μου διασωληνωμένο, γεμάτο ορούς. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι, μας κάλεσαν από τη μονάδα και μας είπαν ότι πρέπει να πάμε αμέσως, το μωρό δεν ήταν καλά.

Την αεροβαφτίσανε Ειρήνη-Χρυσοβαλάντου, αλλά όταν φτάσαμε, αντικρίσαμε ένα πλασματάκι που ζούσε μόνο με τη βοήθεια των μηχανημάτων. Το είχαν σκεπάσει και ίσα που ανάσαινε. Είχε φτάσει το τέλος εκεί που δεν το περιμέναμε. Το πώς και το γιατί ποτέ δεν το μάθαμε και ούτε θελήσαμε. Πήραμε μια δύσκολη απόφαση, την πιο δύσκολη της ζωής μας. Δώσαμε εντολή και έκλεισαν τα μηχανήματα υποστήριξης. Μπήκαμε μέσα και το πήραμε αγκαλιά. Πήγε σε έναν κόσμο που θα έχει την παρέα και τη φροντίδα της μητέρας μου (την έχω χάσει από τα 16 μου). Όταν ήρθε η γυναικολόγος μου ήξερε ήδη τι είχε συμβεί. Τη ρωτήσαμε το ποσό για τη γέννα. Το μόνο που απάντησε ήταν «Δεν θέλω τίποτα Μαρία, δεν ζει, να ζούσε μόνο» Έπειτα από τα διαδικαστικά φύγαμε και πήγαμε στο σπίτι. Είχαμε ένα παιδί που περίμενε και ήθελε δυο γονείς στα πόδια τους. Μαζέψαμε τις δυνάμεις μας και δώσαμε όλη μας τη προσοχή στη μεγάλη μας κόρη που δεν θα είχε αδελφάκι όπως περίμενε τότε.

Κατά τον πρώτο γυναικολογικό έλεγχο μετά τη γέννα, ρώτησα τη γιατρό πότε θα μπορούσα να ξαναπροσπαθήσω. Δεν θα το έβαζα κάτω, θα έκανα και δεύτερο παιδάκι όπως και να ’χε. Μου είπε ότι στους 8 μήνες θα μπορούσα να αρχίσω τις προσπάθειες.

Μετά τους 8 μήνες κρατούσα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.

Συναισθήματα ανάμεικτα. Κι αν είναι όπως την προηγούμενη φορά; Βάλαμε όλα τα αρνητικά συναισθήματα στην άκρη, εφοδιαστήκαμε με αισιοδοξία και περιμέναμε να υποδεχτούμε το νέο μέλος της οικογένειας. Οι εβδομάδες περνούσαν, στις 20 εβδομάδες μαθαίνουμε τα νέα. «μπαίνεις μέσα για περίδεση, ο τράχηλος είναι λεπτός, απορώ πως δεν έχεις ενοχλήσεις». Κάνω την περίδεση και όλα πάνε καλά. Στην 27η εβδομάδα μαθαίνουμε τα επόμενα «μένεις κρεβάτι, έχεις πολλές συσπάσεις, μην έχουμε τα προηγούμενα». Μένω στο κρεβάτι μέχρι την 33η εβδομάδα που ξεκινήσανε κάτι πονάκια. Έχοντας κάνει τις ενέσεις για την ανάπτυξη των πνευμόνων του παιδιού, πάω στο μαιευτήριο για να φέρω στον κόσμο την τρίτη κόρη μου. Ήταν 17 Νοέμβρη του 2005 που ήρθε στο κόσμο. Είχε βάρος 2800 γρ. και κανένα πρόβλημα υγείας. Η χαρά μας μεγάλη. Είχαμε δύο αξιολάτρευτες κόρες και μπορούσαμε να τους δώσουμε την αγάπη και τη φροντίδα που τους άξιζε.

Μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια, παραμονή 25ης Μαρτίου κρατάω στα χέρια μου άλλο ένα θετικό τεστ. Συναισθήματα πάλι ανάμεικτα. Αν έχω μια εγκυμοσύνη όπως η δεύτερη; Πώς θα μεγαλώσουμε τρία παιδιά; Το κεφάλι ψηλά, γέμισα αισιοδοξία και δύναμη και προχώρησα. Ώσπου την 10η εβδομάδα βλέπω αίμα. Πάμε στη γυναικολόγο και ανακαλύπτει έναν πολύποδα στον τράχηλο. Τον είχε πρωτοδεί μετά τη γέννα της τρίτης κόρης μου, με τις ορμόνες του θηλασμού εξαφανίστηκε και ξαναεμφανίστηκε με τις ορμόνες της εγκυμοσύνης. Ανήμερα Πρωτομαγιάς κάνω επέμβαση για την αφαίρεση του πολύποδα και για περίδεση.

Προπαραμονή Αγίου Δημητρίου ξεκινούν οι συσπάσεις. Ξαπλώνω και παρακολουθώ. Ξέρω πια ότι περιμένω αγόρι. Εκεί που με είχε πάρει ο ύπνος με ξυπνάει ο άντρας μου να δει πώς είμαι. Τι το ήθελε! Αρχίζουν ξανά οι συσπάσεις και φεύγουμε για το μαιευτήριο όπου ήρθε στον κόσμο ο γιος μου βάρους 3030 γρ. «Πρέπει να μπει στη ΜΕΝΝ για την ανάπτυξη των πνευμόνων του». Σοκ. Ξαναζούσα την περιπέτεια του 2004. Κλάμα. Πολύ κλάμα. Κατεβαίνω τη δεύτερη μέρα να τον δω, μόνη μου, με μια καισαρική που μόλις είχε κλείσει ένα 24ωρο. Συγκέντρωσα απίστευτη δύναμη για να κατέβω να τον δω για 5 λεπτά. Τον βλέπω στη θερμοκοιτίδα. Συγκρατιέμαι μην κλάψω, δεν κάνει να καταλάβει ότι η μανούλα κλαίει. Λέω «όλα θα πάνε καλά». Ναι, είμαι αισιόδοξη. Φημίζομαι εξάλλου για την αισιοδοξία μου.

Ανεβαίνω στο δωμάτιό μου και βάζω τα κλάματα. Μου λένε ότι θα αρχίσουν να τον ταΐζουν, με δικό μου γάλα.. Τους δίνω εντολή μόνο με δικό μου γάλα, μόνο άμα δεν έχουν δικό μου, να του δώσουν ξένο. Αρχίζω την άντληση. Κατεβαίνω την τρίτη μέρα στη ΜΕΝΝ να τον δω. Πάω στη θερμοκοιτίδα που τον είχαν. Άδεια.. Το σοκ ήταν μεγάλο. Να ρωτάω πού είναι το μωρό μου. «Α, τον μεταφέραμε». Τον είχαν πάει στον θάλαμο 2. «Πίνει το γάλα σας, να συνεχίστε να μας φέρνετε». Η χαρά μεγάλη. 

Την ημέρα που βγήκα από το μαιευτήριο, ο μικρός μεταφέρθηκε στον θάλαμο 1, μέχρι να τελειώσει η αντιβίωση που του δίνανε και εκείνη την μέρα τον θήλασα για πρώτη φορά. Έμεινε για άλλες 5 μέρες. Καθημερινά τους πήγαινα το γάλα μου, σε ουροσυλλέκτες και όποτε πήγαινα τον θήλαζα. Ναι, ήμουν και είμαι μια ολοκληρωμένη μαμά-γυναίκα.

Πλέον στα 11 η μεγάλη, στα 8 η μεσαία και 4 ο μικρός είναι τα καλύτερα δώρα. Ξέρουν ότι είχαν μια αδελφούλα αλλά την πήρε ο Θεούλης. Μπορεί να τα μαλώνω, να τους φωνάζω, αλλά το μετανιώνω μετά. Είναι ολόκληρη η ζωή μου. Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω σε όποιες δυσκολίες βρεθούν μπροστά μας. Πρέπει να έχουμε αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον. Κρύβουμε μεγάλη δύναμη μέσα μας.

Η ιστορία της Αντωνίας: Ρήξη αμνιακού σάκου στις 20 εβδομάδες

Όταν το πρώτο μου κοριτσάκι ήταν 15 μηνών, αποφάσισα να κάνω ένα δεύτερο παιδί. Τον επόμενο μήνα ήμουν έγκυος. Σεπτέμβρης του 2012. Δούλευα 4ωρη (υποτίθεται) σε ένα κατάστημα με ρούχα, αλλά σχεδόν πάντα καθόμουν 8 ώρες, χωρίς να πληρώνομαι παραπάνω. Χρειαζόμουν τη δουλειά όμως. Έτρεχα να προλάβω τα πάντα: τη δουλειά, το σπίτι, το κοριτσάκι μου που επειδή δεν είχα πού να το αφήσω, κάθε φορά που δούλευα παραπάνω, υποχρεωνόμουν στους συγγενείς να μου την κρατήσουν. Καβγάδες κάθε μέρα στο σπίτι γιατί άργησα πάλι και στη δουλειά άγχος-άγχος-άγχος. Μα κανείς δεν με καταλαβαίνει;

Κάπως έτσι φτάσαμε στις 21 Δεκέμβρη, 20 εβδομάδων, ώρα 21:30. Έχω γυρίσει από τη δουλειά, την άλλη μέρα έχω ρεπό. Είχα πολύ καλή διάθεση, θα έκανα μπάνιο και θα έτρωγα την ωραιότατη πάστα που είχαμε πάρει σκεφτόμουν. Μόλις βγαίνω από το μπάνιο νιώθω νερά να τρέχουν. Τρελάθηκα. Φωνάζω τον άντρα μου. «Να πάρουμε τον γιατρό» μου λέει. Έκλαιγα και έλεγα ότι δεν θέλω να πάω στο νοσοκομείο. Με τα πολλά αποφασίζω να πάω. Ρήξη αμνιακού σάκου. Ο γιατρός μας είπε πως έπρεπε να μου πάρει  το μωρό. Ήμουν ανένδοτη. Το κοριτσάκι μου δεν θα μου το πάρει κανείς, φώναζα. Ευτυχώς έτσι κι έγινε. Έμεινα  2,5 μήνες στο νοσοκομείο. Η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου: ένα παιδάκι στο σπίτι χωρίς τη μαμά του και ένα άλλο στην κοιλιά μου να παλεύει κάθε μέρα για τη ζωή του. 

Έχω φτάσει 30 εβδομάδων με ελάχιστα νερά - δεν το περίμενε κανείς από τους γιατρούς ότι η εγκυμοσύνη μου θα συνεχιζόταν. Με πάνε για υπέρηχo, «τα νερά ανύπαρκτα» λένε, «θα πρέπει να γίνει τοκετός». Ο Γολγοθάς μου τώρα ξεκινάει. Η Στρουμφίτα μου γεννήθηκε 1500 γρ. και διασωληνώθηκε αμέσως. Τη δεύτερη μέρα που με άφησαν να τη δω, ήθελα να πεθάνω. Ένα μωρό τόσο δα, ακούνητο με πολλά μηχανήματα να χτυπάνε συνέχεια. Ήρθε η ώρα να ενημερωθώ για την κατάσταση του μωρού μου, έπεσα στην πιο άσπλαχνη γυναίκα γιατρό. «Το παιδί δεν θα τα καταφέρει» μου είπε με το που με είδε. Έτρεχα στον διάδρομο, ήθελα να φύγω. Τι σου έκανα ΜΩΡΟ ΜΟΥ; Τι φταίει αυτό το μικρό πλασματάκι, Θεέ μου; φώναζα. Ο άντρας μου έτρεχε κι αυτός να με προλάβει. Μια εβδομάδα έκλαιγα. Δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου, ώσπου είπα «τέλος, το παιδί μου θα τα καταφέρει». Οπλίστηκα με κουράγιο, πήγαινα κάθε μέρα στο κοριτσάκι μου και της έλεγα ότι η αδελφούλα της την κοιτάζει από το τζάμι, ότι την περιμένει στο σπίτι να παίξουν, ότι το καλοκαίρι θα κάνουμε διακοπές, ότι θα μεγαλώσει γρήγορα και θα φύγουμε από εκεί, θα πηγαίνουμε βόλτες και πολλά άλλα. 

Έτσι πέρασε 1,5 μήνας, χωρίς να την έχουμε πάρει καθόλου αγκαλιά, γιατί είχε μεγάλες ανάγκες οξυγόνου. Ένα  πρωί που πάω στο επισκεπτήριο, με περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη. Θα την έπαιρνα αγκαλιά επιτέλους! Το οξυγόνο επέμενε όμως. Έτσι, αφού είχαν περάσει 2,5 μήνες, μας ενημέρωσαν ότι  θα πάρουμε το στρουμφάκι μας με οξυγόνο στο σπίτι. 

24 Μαΐου 2013: η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Μετά από τόση στενοχώρια, το παιδάκι μας θα ήταν μαζί μας. Δεν ήξερα τι με περίμενε. Νύχτα-μέρα ήμουν ξύπνια. Το οξύμετρο χτυπούσε συνέχεια. Κάθε 2 ώρες έπρεπε να την ταΐζω, αφού έπινε με το ζόρι 30 ml. Κάθε 2 ώρες έπρεπε να βγάζω γάλα με το θήλαστρο. Το μεγάλο μου κοριτσάκι το είχα παραμελήσει εντελώς. Αισθανόμουν ενοχές. Δεν είχα υπομονή για τίποτε πλέον. Άκουγα το τηλέφωνο να χτυπάει και με έπιανε ταχυκαρδία. Μάλλον περνάω κατάθλιψη, κανείς όμως δεν με καταλαβαίνει, κρίνουν τη συμπεριφορά μου άσχημα. Σήμερα, 6 μήνες αφότου πήραμε την μπέμπα μας στο σπίτι, έχω απομακρυνθεί από όλους. Μπορεί να είναι λάθος. Προσπαθώ να επαναφέρω το μέσα μου. Τουλάχιστον είμαι ευτυχισμένη που έχω τα παιδάκια μου. Θέλω να πιστεύω πως όλα θα φτιάξουν σύντομα. Ευχαριστώ πολύ για το βήμα που μου δώσατε.

Αντωνία  

Η ιστορία της Κέλλης: Δύο γέννες, δύο πρόωρα μωρά

Πρoωρότητα. Δύο γέννες, δύο πρόωρα μωρά. Κι όμως γίνεται. Ο γιος μου γεννήθηκε το 2011 στις 34 εβδομάδες και εκτός από το άγχος του χειρουργείου και της υψηλής πίεσης, η προωρότητα δεν με φόβισε. Γεννήθηκε 2.350 γραμμάρια, πήρε λίγο οξυγόνο, έκανε φωτοθεραπεία για τον ίκτερο και τίποτε παραπάνω. Ήταν καλά. Πήρε βάρος κατευθείαν, άργησε λίγο να καθίσει και περπάτησε στους 14 μήνες, το οποίο βρίσκω ούτως ή άλλως φυσιολογικό. Όπως καταλάβατε ήμουν από τις τυχερές περιπτώσεις μέχρι που....

Γεννήθηκε η κόρη μου στις 33 εβδομάδες, 1.800 γραμμάρια δύο μέρες μετά τον τελευταίο υπέρηχο στον οποίο η γιατρός είδε γερασμένο πλακούντα. Η μικρή είχε χάσει 100+ γραμμάρια μέσα στην κοιλιά, το λεύκωμα και η πίεση ήταν ψηλά και οι παλμοί επίσης: προεκλαμψία.

Μπήκα στην κλινική Σάββατο βράδυ με πόνο στην κοιλιά, αλλά όχι συσπάσεις. Την επομένη το πρωί βιαστικά χειρουργείο. Το μωρό δεν έκανε καλή διαφοροποίηση και στρεσαριζόταν. Εγώ μόνη. Τελευταία στιγμή έφτασε η μαμά μου και την είδα. Ο άντρας μου ήταν σε ταξίδι για δουλειά και εγώ να κοιτάω τη γιατρό να μου λέει: «πρέπει να πάρουμε το μωρό». Το μόνο που της είπα «είναι νωρίς, όχι!».

Γεννήθηκε η μικρή μου κι εγώ δεν την είδα, την πήρανε στη ΜΕΝΝ. Βλέπετε, ενώ έκανα καισαρική με επισκληρίδιο, με νάρκωσαν τελικά γιατί ήταν όλα στο κόκκινο. Την πρώτη φορά που την είδα ήταν σε φωτογραφία από την παιδίατρό μας και σκέφτηκα «οκ, κανονικό μωρό», ώσπου πήρα εξιτήριο, μπήκα στ' αμάξι και πήγα να την γνωρίσω επιτέλους. Έφτασα σχεδόν στα τέσσερα από τα ράμματα. Μπήκα στη γεμάτη θερμοκοιτίδες αίθουσα και κοιτούσα σαν χαμένη. Τι ήταν όλα αυτά; Σαν σε ταινία. Και να ’μαι μπροστά στο δικό μου κουτάκι. Εκεί σταμάτησε η φασαρία από τα μόνιτορ, η φωνή της γιατρού, όλα. Η κόρη μου ήταν εκεί γεμάτη καλώδια, τόσο όμορφη μα τόσο μικρή, που ήταν το «κανονικό» μωρό που είχα στο μυαλό μου;

Και έτσι ξεκίνησαν τα καθημερινά ταξίδια στη ΜΕΝΝ για 23μέρες μέχρι που την πήραμε στο σπίτι! Συναισθήματα; Τόσα πολλά. Ο φόβος μεγάλος μήπως κάτι έγινε. Τι να σου κάνουν και τα επισκεπτήρια; Δύο ώρες όλες κι όλες, μία το πρωί, μία το απόγευμα; Οι μαίες, κάποιες πολύ καλές, αρκετά φιλικές αλλά όχι όλες. Και η πρώτη αγκαλιά! Αχ, η πρώτη αγκαλιά!

Ήταν από τα τυχερά μωρά, ναι, είναι πιο ευαίσθητη σε ιώσεις, αναπνευστικά κ.λπ., αλλά είναι καλά και είμαστε μαζί και αυτό έχει σημασία.. Έχω ακόμα τόσα να πω, γιατί νιώθω περήφανη για τα παιδιά μου: αντιμετώπισαν κατάματα κάτι πολύ βάναυσο, την προωρότητα, αλλά μέχρι τώρα καμία γνωστή μου δεν μπορούσε να νιώσει τι νιώθω και τι κάνω εικόνα όταν λέω ΜΕΝΝ (μάσκα, ποδιά, αντισηπτικό, ξανά και ξανά), όταν λέω «το παιδί μου βήχει, ανησυχώ». Αυτά μόνο μια μαμά πρόωρου παιδιού τα κατανοεί. Και νιώθει ρίγος, άγχος και ανασφάλεια στο άκουσμα αυτών των λέξεων. Οι άλλοι απλά σε βρίσκουν υπερβολική, νομίζουν ότι κακομαθαίνεις τα παιδιά σου…

Ε. Κέλλη

Η ιστορία του Πάτροκλου: 14 κιλά μετά

Όταν σε προετοιμάζουν για το παιδί που θα έρθει όλα μοιάζουν δύσκολα. Το τάισμα, το άλλαγμα, η βραδινή αϋπνία, όλα αυτά νομίζεις ότι θα χρειαστούν σεμινάρια και manual για να αντεπεξέλθεις. Λάθος! Όλα αυτά ήταν το εύκολο κομμάτι. Λίγες εξηγήσεις, πολλή υπομονή και μπόλικη συνήθεια σε κάνουν εξπέρ από το πρώτο 24ωρο. Εκείνο για το οποίο κανείς δεν με προετοίμασε ήταν τα δάκρυα, η αγωνία και ο φόβος όταν έρχεται ένα παιδί πρόωρα, χωρίς να είναι έτοιμο ούτε εκείνο, ούτε η μαμά του.

Θυμάμαι ότι απλά μου ανακοινώθηκε από έναν γιατρό. «Η γυναίκα σας θα μπει αύριο χειρουργείο για καισαρική, αφού με την προεκλαμψία το παιδί δεν παίρνει βάρος». Τα είπε και πήρα σε μια στιγμή όλο το βάρος που δεν έπαιρνε εκείνο. Και όλο αυτό το άκουσα μόνος μου, χωρίς την γυναίκα μου, χωρίς να της κρατάω το χέρι ή να την έχω αγκαλιά για να το αντιμετωπίσουμε μαζί. Τις επόμενες στιγμές θυμάμαι εμένα να τρέχω να την βρω κι εκείνη να κλαίει στην αγκαλιά μου, μετά να παίρνω τηλέφωνα παντού και σε μια ώρα να έχω πάει σπίτι να φέρω ό,τι χρειαζόμασταν για την επόμενη μέρα.

Κι ήρθε η επόμενη μέρα, με χειρουργεία και άγχος, με αναβολές που μας οδήγησαν στην επόμενη της επόμενης μέρας και μεγάλωσαν το διπλό άγχος (για το μωρό και την γυναίκα μου). Ακόμα θυμάμαι πώς είναι να ανησυχείς για δυο ανθρώπους την ίδια στιγμή και να πρέπει να είσαι ήρεμος, συγκεντρωμένος κι έτοιμος να ανταποκριθείς στις αυξημένες ανάγκες και των δυο τους.

Έξω από το χειρουργείο την άκουσα πρώτος να κλαίει. Την «αναγνώρισα» αμέσως, δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί την περίμενα καιρό. Κι εκεί, σε ένα μικρό δωμάτιο 2x2 μου την σύστησαν και την πήρα στα χέρια μου. «Πόσο ελαφριά», σκέφτηκα και έμεινε το άλλο μισό άγχος που είχα, μέχρι να δω κι εκείνη που μου χάρισε το μικρό μας θαύμα να μου χαμογελά ταλαιπωρημένη.

Οι επόμενες εννιά ημέρες ήταν γεμάτες άγχος, χαρά, δάκρυα, χαμόγελα, αγωνία και ενθουσιασμό, εκεί στο νοσοκομείο, να περιμένουμε να πάνε όλα καλά και να πάμε σπίτι μας. Να περιμένουμε να πάρει βάρος, αφού από τα δύο κιλά που γεννήθηκε είχε χάσει ήδη 250 γραμμάρια. Να περιμένουμε να περάσει τον ίκτερο και να την βλέπω με μια λευκή μάσκα σαν ένα παράξενος μικροσκοπικός σούπερ ήρωας να κλαίει κάτω από την λάμπα. Να περιμένουμε να νιώσουμε ότι το κοριτσάκι μας είναι καλά και θα εξελιχθεί σε ένα «κανονικό», ροζ αφράτο μωράκι.

Σήμερα το μικρό μας θαύμα «εξελίχθηκε»: είναι δυόμιση ετών, ζυγίζει 16 κιλά, έχει ξεπεράσει το ένα μέτρο, μιλάει ακατάπαυστα και μας κάνει σφιχτές αγκαλίτσες. Ακόμα όμως έχει μείνει το άγχος, που πλέον έχω δεχτεί ότι θα με ακολουθεί για πάντα στην ζωή μου και θα με κρατάει ξύπνιο τα βράδια που θα είναι άρρωστη ή λυπημένη.

Γράφοντας όλα αυτά συνειδητοποιώ πως πολλές φορές αποφεύγω να δω τις φωτογραφίες των πρώτων ημερών. Ξέρω όμως πως μέσα μου έχει αποτυπωθεί κάθε στιγμή και κάθε συναίσθημα σε ένα εσωτερικό φιλμ που με δένει για πάντα μαζί της και μου θυμίζει γιατί αγαπώ τις δυο γυναίκες της ζωής μου: επειδή αυτές είναι η ζωή μου.