Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εδώ είμαστε. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εδώ είμαστε. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

13 Μαρτίου 2015

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις

Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω την αντίδραση της αυτόματης κορύφωσης πόνου και σπαραγμού στα δικά μου «όχι», παρόλο που προσέχω πολύ να μην τα πετάω απότομα στα μούτρα της, αλλά να εκφράζω την άρνησή μου περιφραστικά, ευέλικτα, γλυκομίλητα, δίνοντας εναλλακτικές, μπλα, μπλα, μπλα, σύμφωνα με όσα έχω διαβάσει και έχω κατά καιρούς διαπιστώσει ότι πιάνουν. Είναι όμως και κείνες οι φορές που είτε δεν πιάνουν, είτε το ξεφουρνίζεις το «όχι», νέτο σκέτο, κοφτό και ξεκάθαρο, γιατί π.χ. δεν εννοεί να ξεκολλήσει από μία οθόνη, να σταματήσει να ζητάει επίμονα κάτι άλλο από αυτό που έχει, να γκρινιάζει διακαώς επειδή βάλαμε πρώτα τα παπούτσια κι όχι το μπουφάν και διάφορα άλλα σημαντικά κατά τη δική της κρίση.

Μπορεί να φταίει η θεραπευτική αγωγή για το άσθμα, το ότι έχει φάει μια κλεισούρα όσο να πεις μετά τη νοσηλεία σε συνδυασμό με το ότι σχεδόν όλοι της κάνουν όλα τα χατίρια, τα terrible-almost-4, δεν ξέρω τι άλλο, πάντως το παιδί στραβώνει εύκολα. Ειδικά όταν δεν είμαστε μόνο οι δυο μας αλλά υπάρχει κι ένας τρίτος (μπαμπάς, γιαγιά, παππούς) ή και κόσμος πολύς στον δρόμο, στο νοσοκομείο, στο σουπερμάρκετ, ώστε να γίνει πανηγυράκι, να γυρίσουν όλοι να μας κοιτάνε, ξέρετε...

Δεν εννοώ να κάνω όλα τα χατίρια στο παιδί μου, παρόλο που πριν από ενάμιση μήνα της έταζα τον ουρανό με τα άστρα όταν την άφηνα μόνη της στην εντατική. Παρόλο που κι εκείνη δεν ζητάει εξτρίμ πράγματα. Παρόλο που είμαι τύπος αλοιφή και στο ρόλο του κακού μπάτσου αποτυγχάνω παταγωδώς κάθε φορά που χρειάζεται να τον παίξω. Με το παιδί μου όμως ο κακός μπάτσος είμαι εγώ. Εγώ δεν την αφήνω να τρώει όσα μπισκότα θέλει, να κάνει όσα παιχνίδια θέλει στο μολ, να βλέπει όση ώρα θέλει youTube, ti vi, tablet, να κοιμάται στις 12 το βράδυ...

Για τους άλλους προέχει να μην στενοχωριέται. Γι' αυτό είναι εκείνοι που δεν θέλουν να την βλέπουν να κλαίει ή να ξεσπάει και προσπαθούν να τη σταματήσουν είτε με το καλό είτε με το χειρότερο. Εγώ πάλι σε αυτά είμαι ελαστική. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ένα παιδί δεν κάνει να κλαίει. Ούτε ένας ενήλικας. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, το κλάμα μόνο λυτρωτικό υπήρξε. Άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα όταν ενοχλούσε τους γύρω μου για τους δικούς τους λόγους και προσπαθούσαν να το καταπιέσουν βάζοντάς του πολλές φορές την ταμπέλα του ανεπίτρεπτου. Το σφίξιμο αυτό που νιώθεις όταν θες να κλάψεις, αλλά προσπαθείς να μην, μου φαίνεται ακόμη σωστό μαρτύριο.

Μου αρέσει το κλάμα της. Το παράπονό της. Ο θυμός της όταν χτυπάει το πόδι στο πάτωμα και με απειλεί ότι δεν θα μου ξαναμιλήσει, επειδή έχει θυμώσει. Διασκεδάζω όταν δεν μιλάμε 10 λεπτά - υπενθυμίζοντας ή μία στην άλλη ότι τώρα δεν μιλάμε επειδή είμαστε θυμωμένες - και λατρεύω τη στιγμή που γινόμαστε φίλες με μια μεγάλη αγκαλιά. Μου αρέσουν όλα τα αρνητικά της συναισθήματα και δεν βρίσκω κανέναν λόγο να τα πατάξω, μόνο να τα βοηθήσω να εκδηλωθούν, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσουν ποτέ να περάσουν στην επόμενη πίστα της «διαχείρισης». Μου αρέσει να παρατηρώ όλο το ξετύλιγμά τους, γιατί συνήθως βρίσκει μόνη της τον τρόπο να τα ξεπεράσει και αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα όχι μόνο για κείνη αλλά και για μένα.

Δεν πιστεύω πως η Γιόννα υποφέρει τραυματικά όταν της απαγορεύω μία μέρα να δει youTube. Δεν μου κόβονται τα πόδια όταν ουρλιάζει, ούτε σπαράζω μέσα μου, όταν τα δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά της για τέτοια πράγματα. Πιστεύω ότι υποφέρει θεραπευτικά. Σα να λαμβάνει μικρές δόσεις απογοήτευσης και να προσαρμόζεται σταδιακά σε μια επιλογή που δεν είναι η καλύτερη για τη δική της οπτική. Είμαι όμως δίπλα της, με το σώμα και τα λόγια μου. Και προσπαθώ όταν αυτό που την στενοχωρεί ανασύρει δικές μου αναμνήσεις - π.χ. όταν τα παιδιά στην παιδική χαρά δεν την παίζουν - να αποστασιοποιούμαι όσο γίνεται και να μην τη φορτίζω αρνητικά. Να θυμάμαι ότι εκείνη είναι άλλος άνθρωπος, εγώ άλλη μαμά από τη δική μου, τα παιδιά στην παιδική χαρά άλλα παιδιά από τις συμμαθήτριές μου στο νηπιαγωγείο και η δική της πραγματικότητα, αντιληπτική και προσαρμοστική, διαφορετικές. Που είναι. Γιατί εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ στη μαμά μου λίγα λεπτά μετά το «όχι» της να διαπραγματευτώ με νάζι κάτι λιγότερο από αυτό που αρχικά είχα ζητήσει. Και ίσως γι' αυτό άργησα πολύ να αποδεχτώ τα ενήλικα «όχι» της ζωής μου.

Δεν εννοώ να κάνω όλα τα χατίρια στο παιδί μου και δεν θέλω να της τα κάνετε ούτε εσείς. Γιατί τις περισσότερες φορές βρίσκει μόνη της τον δρόμο για την αντιμετώπιση μιας άρνησης. Το ξέσπασμα δίνει τη θέση του σε κάποιο παιχνίδι μέσα σε ελάχιστα λεπτά και το πρόσωπό της φωτίζεται σαν από το ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά τη μπόρα. Με μαθαίνει πως η μπόρα στα παιδικά πρόσωπα διαρκεί λίγο κι αυτός είναι μάλλον ο καλύτερος τρόπος που έχω να αντιγράψω αν θέλω να μην πλημμυρίζω κάθε φορά που ξεσπάει μία πάνω από το κεφάλι μου.


ΥΓ. 1 Και να, τώρα έπεσα πάνω σε αυτό το σχετικό άρθρο: διαβάστε εδώ.

ΥΓ 2 Αφιερωμένο στη βαφτιστήρα μου, για να ξέρει ότι θα είμαι πάντα μαζί της στο δικαίωμά της να κλαίει.

15 Φεβρουαρίου 2015

Γιατί δεν (μου) είναι απαραίτητος ο παιδικός σταθμός

Ή τι έμαθα φέτος για τους παιδικούς σταθμούς που αν γυρνούσα έναν χρόνο πίσω θα με απέτρεπε από το να αναζητήσω έναν για την κόρη μου.

1) Ότι όλα τα παιδιά δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες. Άλλο μπορεί να χρειάζεται φίλους και να τους αποζητάει, να θέλει να δει τον διπλανό του για να μάθει να τρώει, να χρειάζεται βοήθεια στη λεπτή κινητικότητα... Άλλο μπορεί να ξέρει να τρώει από όλα, να μιλάει καλά, να ζωγραφίζει και να χορεύει, να έχει μια πλούσια κοινωνική ζωή με αδέλφια, ξαδέλφια, πάρτι και γιορτούλες και να μην χρειάζεται να ενταχθεί κάπου για να «μην μείνει πίσω». Άλλο μπορεί να χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να ενταχθεί σε μία μικρή ομάδα και να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, άλλο μπορεί να περνάει στα 3 του χρόνια πιο έντονη τη φάση του αποχωρισμού και να ζητάει τη μαμά του, άλλο ίσως να μην μπορεί να διαχειριστεί ακόμη τα άλλα παιδιά: αυτές (κατά τη γνώμη μου) δεν είναι ενδείξεις για να το πιέσουμε περισσότερο να κάνει κάτι όπως το θέλουμε εμείς ή όπως το έχουν φανταστεί οι παιδαγωγοί ή όπως το κάνουν τα περισσότερα παιδιά.

2) Ότι όλοι οι γονείς δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες. Άλλος μπορεί να μην έχει χρόνο να διαβάσει ούτε ένα παραμύθι στο παιδί, άλλος να μην έχει χρήματα να διαθέσει για τη φύλαξή του, άλλος να θεωρεί κακό το παιδί να μένει στο σπίτι κι άλλος ό,τι καλύτερο. Αυτό μπορεί να φαίνεται απλό ως statement, στην πράξη όμως είναι περίπλοκο, ειδικά όταν ψάχνουμε τα δικά μας θέλω σε λάθος μέρος ή όταν τα παρουσιάζουμε ως ανάγκες των παιδιών. Είναι σημαντικό να ξέρουμε τι ζητάμε από το σχολείο και να μην ταυτίζουμε τις δικές μας ανάγκες με εκείνες του παιδιού. Και το πιο σημαντικό; Το σχολείο που ισχυρίζεται ότι μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες, δεν κάνει κάτι καλά.

3) Ότι μπορεί κανένας παιδικός σταθμός, σχολείο, whatever να μην καλύπτει τις δικές μας ανάγκες (και αυτό είναι επίσης ένδειξη για να μην στείλουμε το παιδί μας εκεί). Έψαχνα 4 μήνες για σχολείο κοντά στο σπίτι (διότι ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης). Άκουσα κουβέντες όπως: «εμείς εδώ δεν παίρνουμε αλλοδαπά» ή «τα γκουρμέ πιάτα που μαγειρεύουμε εδώ, εσείς δεν μπορείτε να τα φτιάξετε στο σπίτι», είδα χώρους ανήλιαγους που μύριζαν, χωρίς αυλές, δωμάτια σούπερ ενισχυμένα με προστατευτικά προς αποφυγήν των ατυχημάτων (και της ίδιας της ζωής) και γνώρισα ασυνήθιστα ήσυχα παιδιά και δασκάλους ασυνήθιστα αδιάφορους ως προς τις παιδαγωγικές μεθόδους που μιλούσαν για κέικ, ψαρόσουπες και όσπρια. Και μόνο στο παρά 5 βρήκα αυτό που (νόμιζα ότι) μου ταίριαζε.

4) Ότι μπορεί το βάπτισμα στις ιώσεις να μην είναι ευεργετικό για όλα τα παιδιά. Και αν για το δικό μου ήμουν σχεδόν βέβαιη ότι θα κατέληγε με άσχημο τρόπο στο νοσοκομείο και παράκουσα τη φωνή μέσα μου που μου έλεγε «μακριά» ως τρολ, έκανα και ένα δεύτερο λάθος. Εμπιστεύτηκα τη δασκάλα που με διαβεβαίωσε ότι οι γονείς σε αυτό το σχολείο έχουν τη δυνατότητα να κρατάνε τα παιδιά τους στο σπίτι όταν αρρωσταίνουν. Όχι επειδή μου έλεγε ψέματα. Αλλά επειδή καμία δασκάλα δεν μπορεί να το εγγυηθεί αυτό για κανέναν γονέα. Κι όταν ακόμη δέχτηκε να ζητήσει η ίδια από τους γονείς να δείξουν λίγη προσοχή στο θέμα - και την ευχαριστώ ξανά για αυτή της την ευαισθησία - ορισμένοι συνέχισαν να φέρνουν τα παιδιά άρρωστα στο σχολείο. Δεν μπορώ να έχω τέτοια απαίτηση, γι' αυτό άλλωστε είμαι εγώ εκείνη που σταματάει το παιδί της από το σχολείο, μου επιτρέπεται όμως να θυμώνω με δύο πράγματα: με τη γενικότερη στάση βγαίνω-άρρωστος-και-πάω-παντού, γιατί θεωρώ ότι (και) σε αυτήν οφείλεται η εντυπωσιακή φετινή έξαρση των ιώσεων, αλλά και με την ανοησία. Με την ανοησία όσων δεν κατανοούν τι σημαίνει άρρωστος, τι σημαίνει ίωση και πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό. Αν όχι για όλους, για κάποιους, δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να βρεθεί και κάποιο άλλο παιδί στη θέση του δικού μου. Και πλέον θεωρώ εξίσου ανεύθυνη και βλακώδη μαζί τη στάση των παιδαγωγών που λένε: αν έχει μόνο μυξούλες, δεν είναι άρρωστο, να το φέρετε (είναι γνωστό πλέον πως κάθε κρυολόγημα προέρχεται από ιό και κολλάει, περισσότερα εδώ).

5) Ότι ο όρος κοινωνικοποίηση είναι αμφιλεγόμενος. Σίγουρα δεν έχει κανένα νόημα για τα παιδιά κάτω των 2 ετών, αναρωτιέμαι για το νόημα που μπορεί να έχει μεταξύ 2-3 ή για να το πω αλλιώς δεν βλέπω τι περισσότερο μπορεί να προσφέρει ένας παιδικός σταθμός σε αυτές τις ηλικίες από ότι η παιδική χαρά ή η περιστασιακή παρέα με τα παιδιά των φίλων, της γειτονιάς κ.λπ. Τέλος, όσον αφορά τις ηλικίες 3+ που έχει κάποιο νόημα, νομίζω ότι είναι διαφορετικό για κάθε παιδί (βλ. Νο1). Και σε κάθε περίπτωση, η όποια κοινωνικοποίηση καλό είναι να γίνεται ομαλά, σε ένα φιλικό σπίτι στην αρχή, σε ένα πάρτι στη συνέχεια, σε μια ομαδική δραστηριότητα μαζί με τους γονείς και μετά στο σχολείο με τα πολλά παιδιά - πάντα από τη δική μου εμπειρία κρίνοντας. Και ίσως τελικά να μην είναι τυχαίο που η υποχρεωτική κοινωνικοποίηση μέσω της εκπαίδευσης αρχίζει στα 5 και όχι στα 2, στα 3 ή στα 4.

Τελικά, μάλλον δεν είναι τυχαίο που η υποχρεωτική εκπαίδευση αρχίζει στα 5 με το νηπιαγωγείο. Και αυτό που κατάλαβα πλέον καλά είναι ότι η προσχολική αγωγή ή η φύλαξη είναι επιλογή της κάθε οικογένειας και έτσι πρέπει να είναι. Δεν χρειάζεται όλοι να πάμε τα παιδιά μας στο σχολείο, επειδή το κάνουν οι άλλοι. Ούτε να τα κρατήσουμε στο σπίτι ως εναλλακτικοί γονείς που αμφισβητούν τα πάντα. Χρειάζεται απλώς να ακούσουμε τις ανάγκες τους και τις δικές μας. Να σκεφτούμε αν η λύση που επιλέγουμε έχει πιο πολλά οφέλη παρά προβλήματα, έστω και μακροπρόθεσμα και κυρίως για το παιδί, όχι για εμάς. Και να αποφασίσουμε ανά περίσταση. Και γι' αυτό το «ανά περίσταση» μπορώ να παίξω και μπουνιές. Διότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από εμένα, τώρα μάλιστα που δοκίμασα, ποιο είναι το καλύτερο για τη δική μου οικογένεια.

Υ.Γ. Ασε που πάλι χρειαζόμουν ολόκληρο επιτελείο για τη φύλαξή της μετά το σχόλασμα ή τις ημέρες που ήταν άρρωστη (δλδ σχεδόν όλες). Αλήθεια, εσείς που δουλεύετε τι ώρα γυρνάτε σπίτι;


26 Ιανουαρίου 2015

Των Ελλήνων οι κοινότητες

Όσο τα πάντα γύρω μου επέμεναν πως η ελπίδα είναι καθ’ οδόν, η αλήθεια πρέπει να λέγεται - και μάλιστα από χείλη αξιόπιστα -, η ευθύνη να στέκεται στο ύψος της όπως θα όφειλε να είναι και ο πήχυς των προσδοκιών μας από αυτό που ονομάζεται ηγεσία ενός κράτους και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, δύο μεγάλες παρέες συγκεντρώνονταν σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Όχι για να στηρίξουν κάποιον πολιτικό ή να υποσκάψουν κάποιον άλλο. Όχι για να ανταλλάξουν ψήφους με προσλήψεις ή να εναποθέσουν τα όνειρά τους για ένα εξοχικό στα χέρια κάποιου αμόρφωτου, αλλά λαοφιλούς δημοσιοσχετίστα. Ούτε για να μιλήσουν για πολιτική, σταυρώνοντας και φτύνοντας ψηφοδέλτια. Αλλά για να κάνουν πολιτική. Βαρύγδουπο κι αυτό θα μου πείτε. Μπα, όχι. Δεν το ήξεραν οι άνθρωποι. Ούτε ξεκίνησαν με αυτή τη σκέψη στο μυαλό τους. Άλλωστε η πολιτική όπως τη συνηθίζουμε σήμερα, έχει μάλλον αρνητική χροιά στα αφτιά τους.

Εκείνοι απλώς σηκώθηκαν από τον ζεστό καναπέ τους, ενώ έξω έκανε κρύο και βγήκαν από το σπίτι, αφήνοντας μέσα τα παιδιά τους όσοι μπορούσαν να αναθέσουν σε κάποιον να τα προσέχει ή παίρνοντάς τα μαζί όσοι δεν μπορούσαν. Είπαν όχι σε κάποιους φίλους που τους περίμεναν να βγουν το Σαββατόβραδο, αρνήθηκαν την πρόσκληση για κάποιο παιδικό πάρτι, καθυστέρησαν στο επισκεπτήριο του μωρού τους στο νοσοκομείο, οδήγησαν από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη, ορισμένοι χρειάστηκε να λογομαχήσουν με την οικογένειά τους ή να απογοητεύσουν το 4χρονο παιδί τους που τους βλέπει μόνο ένα σαββατοκύριακο... Μόνο και μόνο για να έρθουν στις συναντήσεις του 31εβδομάδες.

Για να πουν την ιστορία τους και να ακούσουν των άλλων. Για να κάνουν τους νεότερους στο τρένο της προωρότητας να αισθανθούν καλύτερα. Επειδή μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν όσα χρειάστηκαν στην πιο δύσκολη φάση της ζωής τους ή όσα χρειάζονται τώρα και θέλησαν να τα μοιραστούν μήπως βρεθεί κάποια καλύτερη λύση από τις ήδη υπάρχουσες (not) - το not πάει στις υπάρχουσες. Επειδή μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν και μερικές λύσεις. Επειδή κάπως έτσι παίρνει κανείς την κατάσταση στα χέρια του, όταν αυτό που βρίσκει γύρω του δεν τον καλύπτει ή τον φρικάρει. Φτιάχνοντας μικρές κοινότητες για να μοιραστεί, να ονειρευτεί, να ζητήσει και να πραγματοποιήσει από κοινού όσα ένα κράτος δεν μπορεί ούτε στα πιο τρελά προεκλογικά του όνειρα να προσφέρει. Βάζοντας πάνω από τη δική του βολή το νοιάξιμο να μην το περάσουν οι επόμενοι τόσο δύσκολα. Και αυτό όπως θυμάμαι από όσα διδάχτηκα σε εκείνα τα παγωμένα σχολεία λέγεται πολιτική στάση και δράση επίσης. 

Είπαμε πολλά σε αυτές τις συναντήσεις, όλα όμορφα και σπουδαία. Τα οποία καταγράφηκαν (στη συνάντηση της Αθήνας) από μία μητέρα που δεν έχει γεννήσει πρόωρα. Αλλά που τη διακρίνει αυτό που λέμε ενσυναίσθηση. Η Κατερίνα Ιωαννίδου, την οποία γνώρισα χάρη σε μια άλλη σπουδαία προσφορά της για τα πρόωρα (λεπτομέρειες σύντομα), είναι επαγγελματίας στον τομέα της έρευνας αγοράς. Με απλά λόγια, φτιάχνει ερωτηματολόγια για λογαριασμό διαφόρων εταιρειών που θέλουν να διερευνήσουν την αγορά και τις ανάγκες της και στη συνέχεια αξιολογεί τα αποτελέσματά τους. Η Κατερίνα προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να φτιάξει ένα ερωτηματολόγιο για τις ανάγκες των γονιών που απέκτησαν πρόωρα μωρά, για να μας βοηθήσει να βρούμε τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε πιο πολύ και στη συνέχεια να το διεκδικήσουμε. Το ερωτηματολόγιο το βρίσκετε εδώ και σας παρακαλώ να το συμπληρώσετε και να το κοινοποιήσετε όπου γνωρίζετε. 

Την ευχαριστώ ιδιαίτερα. Μαζί και τη Χρύσα και τον Χριστόφορο που προσφέρθηκαν να το κάνουν λειτουργικό στο διαδίκτυο. Ευχαριστώ επίσης την Αγγελική Σακαλή που διοργάνωσε μια σούπερ συνάντηση στη Θεσσαλονίκη, αλλά και τη Χριστίνα Αποστολίδη που ετοιμάζεται να διοργανώσει τη δεύτερη στο Ηράκλειο. Φυσικά τους χώρους που μας φιλοξένησαν: το Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας στην Αθήνα και το Σώμα Φίλων ΑμΕΑ Δράση για το Κάτι Άλλο στη Θεσσαλονίκη. Τη Βιβή Μήτσουρα που μας έφτιαξε την αφίσα και όλους όσοι κοινοποίησαν τη δράση αυτή. Μα κυρίως όλους τους γονείς (και μη) που βρέθηκαν εκεί. Επειδή μπορούν ακόμη να ονειρεύονται και να βγαίνουν από το σπίτι για τα όνειρά τους. Και σε πείσμα της προεκλογικής Ελλάδας που σιχαίνομαι, οι κοινότητες των Ελλήνων με κάνουν να ονειρεύομαι κι εγώ. Γιατί είναι αυτές που μπαζώνουν τις λακκούβες των ελληνικών κωλόδρομων. Γιατί είναι αυτές που ασκούν πολιτική. 


16 Δεκεμβρίου 2014

Δύο Ρούντολφ, ένας Ντόναλντ κι ένα δέντρο

Από τις καλοκαιρινές διακοπές ήδη ξυπνούσαμε με χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Από τον Φρόστυ, μέχρι τα κερκυραϊκά κάλαντα, τα κλασικά πρωτοχρονιάτικα και κάτι εθνικο-χριστιανικά άσματα (μέρσι μι) που περιέχει το δισκάκι Α, Βου και Γου της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου, το κάλαντο μας έχει πάει σερί μέχρι σήμερα. Κι ενώ εσχάτως περάσαμε στις αγγλικές εκτελέσεις της Αγιας Νύχτας, αποστηθίζουμε επιτυχώς αλλά «ψιθυριστώς» και φανταζόμαστε όλοι ότι οι πρόβες θα οδηγήσουν τουλάχιστον σε έναν περίλαμπρο στολισμό δέντρου, κάτι γίνεται στο μυαλό της - ενδεχομένως και στο σύμπαν - και αποφασίζει να μην βάλουμε μουσική την ώρα που στολίζουμε το δέντρο. Η πρώτη από μια σειρά ματαιώσεων έχει αρχίσει.

Φυσάμε και οι δύο τις σαν-του-Ρούντολφ μύτες μας σε ένα καθιστικό που έχει γεμίσει κωλόχαρτα - σόρι γκάιζ, αλλά τα χαρτομάντηλα τελείωσαν - και ανοίγουμε τις κούτες με τα στολίδια. Το δέντρο έχει μόλις προσγειωθεί μπροστά από το παράθυρο, σε μια ύστατη ηρωική πράξη ενός ανθρώπου που αμέσως μετά σωριάζεται στο κρεβάτι με δόντια που χτυπάνε εκκωφαντικά. Τον λόγο παίρνει ο δικός μου γαϊδουρόβηχας - καμιά φορά οι ιώσεις μου το γυρνάνε σε ασθματικό βήχα, αλλά φροντίζουν πάντοτε να είναι σου-κου και να έχει μεσολαβήσει τόσος χρόνος από την προηγούμενη φορά, ώστε τα εισπνεόμενά μου να έχουν λήξει και το σόου αρχίζει.

Η Γιόννα βγάζει όλα τα στολίδια στο πάτωμα, μερικά εκ των οποίων ευλόγως σπάνε, και αυτά μπερδεύονται γλυκά με τα χρησιμοποιημένα.... χαρτομάντηλα έστω. Την προσοχή της τραβάνε δύο γιρλάντες απαίσιες, που απορώ γιατί τις κρατάω, και αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την κόκκινη. Τη δική μου πάλι προσοχή τραβάνε τα καμμένα λαμπάκια κι επειδή ξεκινάμε τον στολισμό πάντα από αυτά, αποφασίζω πως ήρθε η ώρα να αγοράσουμε καινούργια. Η επιχείρηση διακόπτεται για λίγο, όσο χρειάζεται για να πάμε μαζί μέχρι το πλησιέστερο σουπερμάρκετ (ευτυχώς να πάρουμε και χαρτομάντηλα) και να ψωνίσουμε εκείνα που δεν ξεπερνάνε τα 8 μέτρα και καλύπτουν μόνο τα δύο τρίτα του δικού μας δέντρου, πράγμα το οποίο διαπιστώνω μόνο αφού έχουμε γυρίσει στο σπίτι. Αν κάποιος υποφέρει από ασθματικό βήχα, ξέρει ότι το μπες-βγες δεν συμφέρει, οπότε μην μου προτείνετε να πάω πίσω και να τα αλλάξω. Θα μείνουμε με τα κοντά!

Οσο εγώ τα βάζω, μπερδεύοντάς τα στα κλαδιά, η Γιόννα μου ζητάει να βάλουμε την κορυφή. Σφηνώνω ανάποδα μια καραμούζα που βρήκα το πρωί στα άπλυτα, αλλά εκείνη επιμένει να ξεκινήσουμε από το... τέλος. Επειδή μπορεί να ξεσπάσει σε γοερά κλάματα και να ξυπνήσει τον άνθρωπο που για δέντρο ξεκίνησε σε λαπά με λεμόνι κατέληξε, δέχομαι να της κάνω το χατήρι. Οσο ξεδιαλέγω τις μπάλες, απαντώντας παράλληλα σε χρήσιμες απορίες τύπου: αυτό-το-στολίδι-μαμά,-τι-είναι, η μικρή έχει αναλάβει ένα τμήμα του στολισμού. Σε πολύ λίγο, τα κάτω δεξιά κλαδιά γέρνουν από τα ανισομεγέθη στολίδια, τη φρικτή κόκκινη γιρλάντα και τους τόνους του ενθουσιασμού της. Το σώζει με την εξήγησή της πως ο πρίγκιπας και η νεράιδα (στολίδια αυτοί) θέλουν να χορέψουν μαζί σε κάποιο κλαδί.

Τα λαμπάκια τελειώνουν καμιά δεκαριά κλαδιά πριν από την κορυφή και τα νεύρα μου αρχίζουν να τεντώνουν λόγω της διακριτικότητας με την οποία προσπαθώ να ξεφορτώσω τα κάτω δεξιά. Γιατί δεν βάζεις στο άι-φον τον Φρόστυ; ρωτάω μπας και μου φτιάξει η διάθεση. Γιατί βγάζεις τη γιρλάντα; παίρνω ως απάντηση. Το πείσμα της με νικάει πάντα, οπότε την πιάνω με το καλό, ενώ παράλληλα της αποσπώ την προσοχή με κάποιο εξωτικό παιχνίδι του 1970 για να τραβήξω γρήγορα τη γιρλάντα και εκείνη να μπουρδουκλωθεί στα πόδια μας. Δεν δείχνει να την πειράζει όσο εμένα η σβησμένη ελατοκορφή και έτσι τώρα της ζητάω να μου δώσει πιο μικρές μπάλες και στολίδια για το επάνω τμήμα του δέντρου. Το κάνει μερικές φορές. Τις περισσότερες κάνει κάτι άλλο, όπως το να προσπαθεί να πιάσει τα σπασμένα κομμάτια από τις μπάλες στο πάτωμα. Η υπομονή μου εξαντλείται - είμαι σίγουρη ότι φταίει αυτός ο γαϊδουρόβηχας και τα τέσσερα ρουθούνια που ζητάνε χαρτομάντηλο κάθε δεύτερη μπάλα. Παρά την προσπάθειά μου να μην το δείξω (το μόνο σίγουρο είναι ότι το πρόσεξε), πρέπει να μοιάζω με τον Ντόναλντ Ντακ. Που καθώς σκύβει να μαζέψει τις σπασμένες μπάλες και τα χαρτιά, διαπιστώνει ότι το δέντρο κοντεύει να του πέσει στο κεφάλι κι αν δεν ήταν ο αχώνευτα τέλειος Μίκυ να τον σώσει, ακόμη θα θρηνούσαμε τη μαύρη του την τύχη.

Στη δική μου περίπτωση ευτυχώς δεν υπάρχει κανένας τέλειος Μίκυ. Όλα είναι ατελή. Εγώ κι εκείνη με καταρροή και βήχα, ο μπαμπάς της με πυρετό και γαστρεντερίτιδα, το πάτωμα με δεκάδες σκουπίδια, το δέντρο με μισά λαμπάκια, παραλίγο μια καραμούζα στην κορυφή κι έναν ποδαριασμένο από γιρλάντα στη βάση του, ένα σωρό παράταιρα στολίδια στα κάτω δεξιά κλαδιά και ατμόσφαιρα εξόχως αντι-εορταστική. Αράζει στον καναπέ αγκαλιά με έναν Αγιο-Βασίλη που τσιρίζει κάλαντα και μόλις τελειώσει το παράφωνο τραγούδι του, γυρίζει και μου λέει: τι ωραίο που είναι το δέντρο μας, μαμά! Η σκέψη μου σκανάρει τον πλανήτη Γη και σε μερικά νανοσεκόντ με ανακηρύσσει πανηγυρικά τον πιο μαλάκα άνθρωπο. Που έχει τη μεγαλύτερη ευτυχία να στολίζει δέντρο με την 3,5 χρονών κόρη του και γκρινιάζει για την έλλειψη εορταστικού κλίματος. Που έχει το ίδιο το εορταστικό κλίμα στον καναπέ του και επιλέγει να θυμάται τον βήχα του. Και που κυρίως ξεχνάει πως τίποτε δεν είναι δεδομένο. «Ρε συ, Γιόννα, δίκιο έχεις. Καλό είναι, ε;». «Ναι, μαμά, πολύ ωραίο».

Αντί δέντρου (το εορταστικό κλίμα θα το κρατήσω πριβέ, μαντάμ ε μεσιέ)

Υ.Γ. 1 Σε λίγα λεπτά το Τζίνι θα μου στείλει μια μικρούτσικη σειρά από λαμπάκια. Δεν αναβοσβήνουν σαν τα υπόλοιπα, αλλά κλείνουν μια χαρά την τρύπα στο ούτως ή άλλως πιο-ωραίο-δέντρο-στον-κόσμο.
Υ.Γ. 2 Ζητώ συγνώμη που παραπονέθηκα για τις ιώσεις. Σημασία έχει που παλεύονται.


11 Δεκεμβρίου 2014

Αρρώστια

Να σας ρωτήσω κάτι; Με τις ιώσεις πώς την παλεύετε; Της πρώτης χρονιάς στον παιδικό εννοώ. Αυτές του τύπου 2 μέρες σχολείο 3, 5, 15 άρρωστο και πάλι από την αρχή. Αυτές που ξετυλίγουν ευρηματικά όλα τα συμπτώματά τους από το κεφάλι μέχρι τα νύχια των ποδιών σα να σκανάρουν το ανοσοποιητικό του παιδιού. Πυρετός, κόκκινα μάτια, μπλε κύκλοι, μύτη με μύξες όλων των αποχρώσεων και διαφόρων πυκνοτήτων, λαιμός, βήχας για πάντα, πνεύμονες, εξάνθημα (παντού), στομάχι, έντερο, θα μάθω κι άλλα είμαι σίγουρη. Πόσο ψύχραιμοι είστε, ας πούμε από το 1 ως το 5; Και δεν θέλω να πιάσουμε το θέμα της προωρότητας. Είπαμε ότι όσες έχουμε δει το μωρό μας να βασανίζεται στο νοσοκομείο, έχουμε φάει ένα σκάλωμα, αλλά όχι απαραίτητα όλες στον ίδιο βαθμό και δεν μιλάω γι’ αυτό. Μιλάω για το πανανθρώπινο θέμα των ιώσεων, εκείνο που όταν με βλέπετε με κόκκινη μύτη κουνάτε το κεφάλι με συμπόνια: «πρώτη χρονιά ε; θα τα περάσεις αυτά, δεν γίνεται αλλιώς» ή «δράμα, εμάς μας έκαναν έκπτωση στα δίδακτρα». Πώς το ζείτε δηλαδή αυτό το δράμα; Πόσα κουτιά Γλάρος; Πόσα φιαλίδια και φιάλες φυσιολογικού ορού; Σε τι γωνία η ανάκληση στο κρεβάτι; Πόσες ώρες ξενύχτι; Πόσα παφ εισπνεόμενων; Πόση αντιβίωση; Ντεπόν; Πονστάν; Πουλσατίλες; Πόσες φορές στον γιατρό; Κατ’ οίκον ή στο ιατρείο του; Πόσοι διακόψατε τη γυμναστική; Το σχολείο; Νοσηλείες; Μιλήστε μου (και) με νούμερα. Είναι δυνατόν ένα παιδί να είναι μία ολόκληρη σεζόν συνεχώς άρρωστο; Πού οδηγεί αυτό; Νιώθετε τύψεις που το στέλνετε σχολείο; Σας μπαίνουν ιδέες να το σταματήσετε; Τι κερδίσατε από όλο αυτό όσοι προβιβαστήκατε;

Οι ερωτήσεις δεν είναι ρητορικές. Απάντηση ζητάνε. Το ποστ αυτό σαν message in a bottle μοιάζει, σταλμένο από ένα πι-σι που κοντεύει να κρυφτεί πίσω από χαρτομάντηλα, κούπες με ζεστά του βουνού, ποτήρια με νερό - άλλοτε σκέτο κι άλλοτε με κάποια μαγική σκόνη - βιταμίνες, φάρμακα και άλλα τέτοια που συνθέτουν την όμορφη, σπιτική ατμόσφαιρα της φετινής σεζόν. Ξέρω ότι κάποιοι τα έχετε περάσει και μάλιστα επί 2 ή και επί 3 και θέλω τη γνώμη σας. Προσοχή όμως, δεν απευθύνομαι σε εσάς που όλον-τον-χρόνο-έχουν-μύξες-φυσικά-και-πάνε-σχολείο-όλα-έτσι-είναι. Αλλά σε όσους έχουν από τα άλλα παιδιά - ναι, υπάρχουν και, όχι, δεν φταίνε οι γονείς που τα υπερπροστατεύουν ή τα αμελούν, ούτε κάποια φοβερή και τρομερή ευαισθησία (σε μερικά παίζει βέβαια και αυτό), ούτε η τύχη τους η μαύρη, τα καυσαέρια στις πόλεις ή η υγρασία στα νησιά, ούτε η υπερβολική χρήση αντιβιοτικών, τα εμβόλια ή η απουσία τους, ο κακός παιδίατρος, ο ανεπιτυχής θηλασμός, τα γενόσημα, οι απεργίες των φαρμακοποιών. Τα παιδιά εκείνα που όποτε ανοίξει η κάνουλα θα συνοδευτεί είτε από πυρετό, είτε από βρογχίτιδα, είτε από βρογχοπνευμονία, είτε από εμετούς, δεν μπαίνω σε άλλες γλαφυρές περιγραφές, καταλάβατε.

Και, παρακαλώ, μην μου πείτε ότι φταίει η ρημάδα η ψυχολογία μου, ότι θέλω να κλείσω το παιδί σε γυάλα και άλλα τέτοια άκυρα, μόνο και μόνο επειδή έχω παραδεχτεί δημοσίως πως κάθε φορά φοβάμαι το χειρότερο και πως αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. Το δικό μου πρόβλημα έχω μάθει να το αναγνωρίζω, να το αγκαλιάζω, να το ξεχωρίζω από την πραγματικότητα και να κάνω εκείνο που οφείλω. Την επομένη την ντύνω, την χτενίζω, της λέω πόσο ωραίο είναι το σχολείο και την πηγαίνω ξανά περιχαρής με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα καθυστερήσει να επιστρέψει με μύξα. Όχι αυτή που έχουν-όλα-κάθε-μέρα. Να ανοίξω μια παρένθεση εδώ (Αγαπητοί γονείς με παιδιά που έχουν μύξα κάθε μέρα, σας παρακαλώ πολύ, αν κάποια στιγμή μπορέσετε να διακρίνετε πότε ξεκινάει μια καινούργια ίωση, μην έρθετε στο πάρτι. Κατανοώ πως είναι δύσκολο να το καταλάβετε εφόσον τα παιδιά σας είναι συνεχώς έτσι. Κατανοώ πως μπορεί να μην έχετε πού να τα αφήσετε και τα στέλνετε στο σχολείο, αλλά τα πάρτι δεν θα πάθουν τίποτε αν τα χάσουν. Για να μην πέσουν ξερά τα άλλα το λέω. Ευχαριστώ. Κλείνω). Τι έλεγα πριν από την παρένθεση; Α, ναι. Πώς την παλεύετε με τις ιώσεις;


 

26 Οκτωβρίου 2014

Η 17η Νοεμβρίου που μας αφορά


Ένα μπλογκ, ένα μαμαδομπλόγκ αλλά με λίγο πιο συγκεκριμένη θεματολογία, την προωρότητα, και μερικά πιο γενικά κείμενα για τη μητρότητα. Και με ιστορίες άλλων γονιών που απέκτησαν πρόωρα μωρό, γιατί, βασικά, να στηρίξω θέλω και άλλους που το περνάνε τώρα.

Τις περισσότερες φορές όταν με ρωτούν με τι ασχολείσαι και αρχίζω να μιλάω για το μπλογκ, έχω την αίσθηση είτε ότι το θέμα τους ενδιαφέρει πράγματι είτε ότι απλώς δείχνουν κατανόηση στην πασιονάρια της προωρότητας, στην καμένη μάνα που έμεινε κολλημένη εκεί, στις 31 εβδομάδες μιας κύησης η οποία ξεκίνησε το 2010 και τέλειωσε εσπευσμένα το 2011. Παιδιά, όχι. Βγαίνω και για μπίρες. Κουλ, αλήθεια. Και ύστερα, όταν έρχεται εκείνο το: «αλλά όλα καλά τώρα, ε;» δεν δίνω συνέχεια. Γιατί, πρώτον, άντε να εξηγώ. Δεύτερον, παίζει να με θεωρούν την καμένη μάνα και να μην πείθονται με την καμία ότι βγαίνω και για μπίρες, παρόλο που ενδέχεται να τα λέμε όλα αυτά σε κάποιο μπαρ.

Αυτό λοιπόν το ποστ γράφεται ως συνέχεια. Τη συνέχεια που δεν δίνω, όταν καταλαβαίνω ότι δεν τους ενδιαφέρει. Και ως απάντηση στο ερώτημα: ποιος νοιάζεται για την προωρότητα, πέρα από τις μαμάδες που γέννησαν πρόωρα; Σήμερα λοιπόν, θέλω να εξηγήσω γιατί η προωρότητα αφορά τους πάντες. Όχι μόνο αυτούς που την έζησαν και την προσπέρασαν ή τη ζουν ή ζουν με τις συνέπειές της. Αλλά και αυτούς που θα γίνουν κάποτε γονείς, παρόλο που στην παρούσα φάση ούτε καν το σκέφτονται. Επίσης αυτούς που διανύουν τώρα την περίοδο της εγκυμοσύνης ή προσπαθούν να συλλάβουν (ειδικά με εξωσωματική). Και, τέλος, τους φίλους, συγγενείς, γνωστούς, συναδέλφους, παιδαγωγούς και όσους σχετίζονται, σχετίστηκαν ή θα σχετιστούν με γονείς πρόωρων και πρόωρα. Για τους νεογνολόγους, τους φυσιοθεραπευτές, τους λογοθεραπευτές, τους εργοθεραπευτές δεν κάνω λόγο. Εννοείται. Εκείνοι όμως την γνωρίζουν από πρώτο χέρι και οφείλουν να… Επιλογή τους ήταν.

Και θέλω να το εξηγήσω με αφορμή τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας, στις 17 Νοεμβρίου, έναν χρόνο μετά το περσινό κάλεσμα να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, όλοι όσοι έχουμε ζήσει ή ζούμε την προωρότητα. Και αφού όλη η χρονιά κύλησε έτσι, με δεκάδες ιστορίες που συνεχίζουν να έρχονται στο mail μου - ζητώ συγνώμη που δεν τις βάζω αμέσως, αλλά δεν σας προλαβαίνω. Και χαίρομαι αφάνταστα που το πρώτο σε αναγνωσιμότητα κείμενο σε αυτό εδώ το μπλογκ είναι ένα κείμενο δικό σας. Φέτος όμως θέλω να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα και να ακουστούμε παραέξω, όχι μόνο μεταξύ μας.

Στη γυναίκα που ανυπομονεί να αισθανθεί την πρώτη σβούρα μέσα της και ύστερα να την πάρει αγκαλιά θέλω να πούμε να προσέχει. Κούραση, άγχος, διατροφή - δεν μιλάω για τσιγάρο και ποτό φυσικά - ιατρική παρακολούθηση είναι οι φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνουν πάνω από το κεφάλι της δείχνοντας με νέον βελάκια την κοιλιά της. Τώρα προέχει το μωρό της κι εκείνη. Να μάθει τι σημαίνει πρόωρος τοκετός, θηλασμός, αγκαλιά Καγκουρό, όχι για να αγχωθεί περισσότερο (δεν χρειάζεται να μελετήσει όλες τις υποκατηγορίες, ας βρει έστω δυο τρεις κατάλληλους ειδικούς που θα τη βοηθήσουν σε περίπτωση που...), αλλά επειδή αν της τύχει, θα μπορέσει να λειτουργήσει πιο πρακτικά και πιο χρήσιμα. Όχι πιο ψύχραιμα. Ψυχολογικά δεν μπορεί να προετοιμαστεί. Ψυχολογικά δεν είναι κανείς προετοιμασμένος για την προωρότητα και δεν χρειάζεται. Αν η μητέρα έχει ένα νόσημα, όλα τα παραπάνω επί δύο. Αν ξέρει ότι ενδέχεται να γεννήσει πρόωρα όλα τα παραπάνω επί τρία. Αν προσπαθεί με εξωσωματική, την παρακαλώ να αποφύγει την τρίδυμη κύηση ή τελοσπάντων να ενημερωθεί σχετικά. Ο μπαμπάς από κοντά. Να μάθει τα πάντα και εκείνος. Αν σας φαίνεται υπερβολικό όλο αυτό, αξίζει να ξέρετε πως οι περισσότεροι από τους θανάτους πρόωρων νεογνών στον Τρίτο Κόσμο, θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν οι γονείς μάθαιναν δυο πράγματα για την αγκαλιά Καγκουρό και την εφάρμοζαν. Κι αν τώρα σας φαίνεται μακρινό, να ξέρετε ότι η εν λόγω αγκαλιά σώζει και στον δυτικό κόσμο. Προστατεύστε λοιπόν την εγκυμοσύνη σας.

Επειδή δεν αποκλείεται να είστε το 1 στα 10 ζευγάρια που θα αποκτήσουν πρόωρο μωρό, δηλαδή πριν από την 37η εβδομάδα κύησης. Επειδή η κάθε μέρα μέσα στη μήτρα είναι τεράστιας σημασίας για την ανάπτυξη των ζωτικών οργάνων ενός ανθρώπου, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Ή ακόμη κι αν τα καταφέρει, ενδέχεται να ζήσει άσχημα. Επειδή η προωρότητα είναι η πρώτη αιτία νεογνικής θνησιμότητας και τα πρόωρα αποτελούν την πρώτη ομάδα ασθενών παιδιών στην Ευρώπη. Επειδή η έκβαση της υγείας των πρόωρων νεογνών εξαρτάται ακόμη σε μεγάλο βαθμό από τον τόπο που θα γεννηθούν. Και δεν μιλάω μόνο για την Αφρική. Μιλάω για τις ανισότητες ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου, όπου η αντιστοιχία παιδιών -νοσηλευτών παίζει ρόλο, Αθήνας και παραμεθόριων περιοχών, όπου για να δει κανείς γιατρό πρέπει να ταξιδέψει μίλια και πάλι θα είναι λαχείο να πετύχει όλες τις απαραίτητες ειδικότητες στο νοσοκομείο της πιο κοντινής του πόλης... Για να μην πιάσω την ταλαιπωρία όσων παλεύουν με τα δια βίου προβλήματα των παιδιών και τη δική τους κατά συνέπεια ψυχολογία. Ενημερωθείτε για το πρόβλημα. Η προωρότητα χτυπάει την πόρτα τις περισσότερες φορές χωρίς προειδοποίηση.

Και αφού ενημερωθείτε, τότε θα είναι πιο εύκολο να σταθείτε δίπλα σε όσους ξέρουν τι θα πει να γυρνάς από το μαιευτήριο με άδεια αγκαλιά. Σε όσους δεν γνωρίζουν αν και πώς θα ζήσει το παιδί τους και δεν μπορούν να κάνουν σχεδόν τίποτε γι' αυτό. Σε όσους πηγαινοέρχονται σε επισκεπτήρια σαν φαντάσματα και το τελευταίο που θέλουν να ακούσουν είναι: ξεκουράσου τώρα που μπορείς. Σε όσους δεν μπορούν να χαρούν το παιδί τους τον πρώτο καιρό που το πήραν στο σπίτι. Γιατί τότε θα ξέρετε κι εσείς πώς νιώθουν. Σα να έσπασαν τα μούτρα τους πέφτοντας με φόρα νικητή σε μια άδεια πισίνα και πρέπει να κολυμπήσουν στην απελιπισία. Κι αν το κουπί τους συνεχίζεται για χρόνια πολλά, εσείς πάλι θα ξέρετε. Γιατί θα έχετε κάνει τον κόπο να μάθετε, να ακούσετε, να νιώσετε. Θα έχετε κάνει τον δρόμο που απαιτείται για να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος. Στηρίξτε τους γονείς. Ακούστε τι πραγματικά θέλουν και δώστε τους αυτό που μπορείτε.

Κι αν πάλι είστε εσείς οι γονείς, μοιραστείτε την εμπειρία σας, μιλήστε για την προωρότητα ανοιχτά. Μόνο καλό θα βγει.

Κοινοποιήστε την παγκόσμια ημέρα προωρότητας. Βοηθήστε να διαδοθεί το πρόβλημα και συμβάλλετε έτσι στην καλύτερη αντιμετώπισή του. 

Αν θέλετε μπορείτε να βάλετε ως cover στο facebook τη φωτογραφία της καμπάνιας που έφτιαξε αφιλοκερδώς για το 31εβδομάδες η Χριστίνα Παντέλη, πρόωρη η ίδια, γεννημένη στις 27 εβδομάδες το 1980, μητέρα δύο κοριτσιών σήμερα και γραφίστρια. Οι μητέρες πάλι, ας βάλουμε όπως και πέρυσι τη μοβ κορδέλα στο προφίλ μας, για να μοιραστούμε όσα μας ενώνουν. Την έφτιαξε και αυτή η Χριστίνα. Την ευχαριστούμε πολύ. 



1 Οκτωβρίου 2014

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά...

(Εντυπώσεις από την πρώτη συνάντηση γονιών με πρόωρα παιδιά)

_ Μαμά, θα φύγεις;
_ Ναι αγάπη μου.
_ Σε θέλω. Γιατί θα φύγεις;
_ Γιατί πρέπει να συναντήσω κάποιους γονείς που είναι στενοχωρημένοι και να τους πω να μην στενοχωριούνται.
_ Γιατί στενοχωριούνται οι γονείς;
_ Γιατί δεν έχουν τα μωρά τους μαζί τους. Γεννήθηκαν πολύ μικρά και πρέπει να μείνουν για λίγο στο νοσοκομείο. Είναι πρόωρα.
_ Είμαι και εγώ πρόωρο μαμά; (σ.σ. πού το κατάλαβε;)
_ Ναι μωρό μου.
_ Στενοχωριόσουν και συ;
_ Ναι στενοχωριόμουν.
_ Ήμουν στο νοσοκομείο, μικρό μωρό;
_ Ναι ήσουν.
_ Και με τσιμπούσαν;
_ Σε τσιμπούσαν.
_ Και πόναγα;
_ Πόναγες λίγο, όχι πολύ, γιατί τα μωρά δεν πονάνε πολύ.

Όταν αφήνεις για δεύτερη φορά το παιδί σου άρρωστο στο σπίτι, γιατί έτυχε να αρρωστήσει τις ημέρες που εσύ έχεις ορίσει ένα σημαντικό ραντεβού και δεν γίνεται να μην πας, πρέπει να έχεις έναν πολύ καλό λόγο να λείψεις. Πρέπει να είσαι εντελώς ειλικρινής με το παιδί. Πρέπει να μπορείς να πεις την αλήθεια. Και βασικά πρέπει να το θες πολύ αυτό που κάνεις. Να το πιστεύεις και να το αγαπάς. Και τη θλίψη που εισπράττεις αφήνοντας το παιδί σου μόνο, παρέα με τον πυρετό και τις μύξες του, να την αντισταθμίζεις με την ικανοποίηση ότι κάτι, σε κάποιους πρόσφερες.

Η δική μου ικανοποίηση είναι ότι η αρχή έγινε. Μιλήσαμε για την προωρότητα. Ανοιχτά. Της μίλησα για τη δική της προωρότητα. Στον βαθμό που μπορεί να καταλάβει όντας 3μιση χρονών. Γιατί θα ήταν υποκριτικό να σας προτρέπω να μιλήσετε για την προωρότητα και εκείνη να μην ξέρει τίποτε.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς μιλάς για την προωρότητα. Πώς μιλάς για κάτι που πόνεσε, ίσως πονάει ακόμη και ενώ είναι το πιο δικό σου πράγμα, αφορά έναν άλλο; Τον σημαντικότερο; Απάντηση δεν βρήκα. Ύστερα έφτιαξα το 31εβδομάδες. Και άρχισα να μιλάω γι’ αυτό, χωρίς κανένα πλάνο, χωρίς καμία στρατηγική. Άρχισα να μιλάω για τα συναισθήματα που προκύπτουν από τα γεγονότα. Για όλα όσα μέσα σου αλλάζουν με αφορμή αυτά. Για τα όσα τελικά κάνουν μια ιστορία πανανθρώπινη.

Μετά ζήτησα να μου στείλετε εσείς τις ιστορίες σας. Για να τις διαβάσουν όσοι βρίσκονται τώρα στο τούνελ και να πάρουν μια ανάσα. Για να μοιραστούμε δύσκολα συναισθήματα και να νιώσουμε καλύτερα. Και μου δείξατε εσείς πώς μιλάς για προωρότητα. Και πόσα κότσια χρειάζονται για να το κάνεις.

Μου πήρε δύο χρόνια να αποφασίσω να με εκθέσω. Δεν ξέρω πόσα ακόμη για να πω τα πάντα. Μέσα όμως από αυτή τη διαδικασία του μοιράσματος, αρχίζει και μοιάζει πιο εύκολο. Αρχίζει και αποκτά νόημα.

Ευχαριστώ πολύ όσους ήρθαν. Ευχαριστώ πολύ όσους κοινοποίησαν τη συνάντηση. Ευχαριστώ πολύ το Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας, στο οποίο θα συναντηθούμε ξανά, στα τέλη του Οκτώβρη. Το πότε, θα σας το ανακοινώσω σύντομα. Εν τω μεταξύ, αν έχετε προτίμηση σε μέρα και ώρα be my guest στα σχόλια από κάτω.





18 Σεπτεμβρίου 2014

Πρόωρα γονείς συναντιούνται

Μηνιαίες δωρεάν συναντήσεις για γονείς πρόωρων

Φοράω την πράσινη φόρμα. Έχω προαίσθημα. Πλένω τα χέρια μου. Χτυπάει το κινητό του. Βγαίνει από το δωμάτιο απολύμανσης. Σκουπίζω τα χέρια μου. Τα απολυμαίνω με το αντισηπτικό. Βγαίνω από το δωμάτιο απολύμανσης. Τον βλέπω να με πλησιάζει. Σκυφτό κεφάλι. Θα τη χειρουργήσουν τώρα. Εκτάκτως. Τον ακούω σαν έξω από μένα. Πρέπει να σταθώ στα πόδια μου. Γι’ αυτό κάθομαι. Τώρα την παίρνουν. Περάστε να τη δείτε. Όχι, δεν προλαβαίνετε. Γυρίζω το κεφάλι. Να, εκεί. Ένα μικρό φορείο μεταφέρει ένα λιλιπούτειο πλάσμα χωμένο σε ροζ κουβέρτα. Είναι απίστευτο πόσο πιο μικρή δείχνει εκτός θερμοκοιτίδας. Το φορείο τρέχει. Τρέχω κι εγώ. Μου την αρπάζουν ξανά. Αυτή τη φορά μπροστά από τα μάτια μου. Για να ζήσει. Να πάω μαζί της; Όχι. Να περάσετε από το γραφείο του τάδε να υπογράψετε για την εγχείριση. Ο χρόνος σταματάει. Οι κινήσεις των ανθρώπων γύρω μου κοκαλώνουν. Τώρα μπορώ να καταρρεύσω. Αλλά βρίσκω την αγκαλιά της. Και πέφτω μέσα. Και κλαίω. Και εκείνη μου λέει: «Θα πάνε όλα καλά. Τα καταφέρνουν πάντα. Και ο δικός μου χειρουργήθηκε και αύριο τον παίρνω σπίτι. Κι εγώ έτσι ήμουν. Σε νιώθω. Όμως θα πάνε όλα καλά. Θα δεις». Και με κρατάει σφιχτά. Και τώρα κλαίω πιο πολύ. Δεν την ξέρω, αλλά είναι η μόνη που χρειάζομαι. Μια άλλη μαμά στην εντατική. Δεν ξέρω πόση ώρα πήρε στο γύρω περιβάλλον για να αρχίσει να κινείται πάλι. Λίγα λεπτά μάλλον. Όσα μου πήρε και μένα να σταθώ απέναντι σε αυτή τη μαμά και να την κοιτάξω. Βγάζω την ποδιά. Ανοίγω την πόρτα της εντατικής. Και ξεκινάω για την καρδιοχειρουργική. Δεν την ξαναείδα. Ήταν η μόνη που χρειάστηκα. Και την ευγνωμονώ που βρέθηκε εκεί, την ώρα που την έπαιρναν για δεύτερη φορά μακριά μου και ο κόσμος μου σταμάτησε.  

Από τότε πέρασαν αρκετές στιγμές που χρειάστηκα δίπλα μου μια μαμά από την εντατική, αλλά δεν υπήρχε. Δεν μπορούσα καν να την αναζητήσω. Δεν ήμουν σε τέτοια φάση. Και κάπως έτσι τρία χρόνια μετά, αποφάσισα να διοργανώσω μηνιαίες, τακτικές συναντήσεις για γονείς που θέλουν να μιλήσουν μεταξύ τους για όσα κοινά έχουν και να βοηθήσουν όσους βρίσκονται τώρα στο roller coaster της προωρότητας. Σόρι, λάθος. Να διοργανώσουμε. Γιατί μαζί θα το κάνουμε.

Μαζί με το Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας που βρίσκεται πίσω από την Αμερικανική Πρεσβεία, ανάμεσα στο Έλενα και το Αλεξάνδρα και όχι μακριά από το Παίδων, για να μπορέσουν να έρθουν και οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους στη ΜΕΝΝ. Κυρίως για να μπορέσουν να έρθουν αυτοί. Μαζί με τη Χριστίνα Αποστολίδη, την ιδρύτρια των Creta Mums στην Κρήτη, που θα οργανώσει στο Ηράκλειο τις αντίστοιχες μηνιαίες συναντήσεις γονέων με πρόωρα (θα ακολουθήσει και η Θεσσαλονίκη, ελπίζω). Μαζί με όλους όσοι θα βοηθήσουν, ώστε να ακουστούν οι συναντήσεις αυτές και να μαζευτούμε. Μαζί με όλους εσάς που θα έρθετε και θα μοιραστούμε, εκτός από ιστορίες, και ιδέες. Μαζί – ελπίζω – και με τους γονείς έξω από τις ΜΕΝΝ. Γιατί αυτούς θέλουμε κοντά. Να τους πούμε πώς είναι το «μετά», να τους στηρίξουμε, όταν ακούνε «δυστυχώς».

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν:

Τι είναι: Εντελώς δωρεάν συναντήσεις για τους γονείς που θέλουν να μοιραστούν τα βιώματά τους, να πάρουν και να δώσουν βοήθεια και χρήσιμες πληροφορίες.

Πότε: Η πρώτη συνάντηση θα γίνει την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014, στις 6 το απόγευμα και το ραντεβού θα οριστεί είτε για την τελευταία Κυριακή είτε για την τελευταία Παρασκευή κάθε μήνα και θα ανακοινώνεται από εδώ.

Πού: Στο Εργαστήρι Μελέτης Παιδικής Ηλικίας, Ιωάννου Φιλήμονος 3, (πρώτη παράλληλος της Δορυλαίου), πίσω από την αμερικάνικη πρεσβεία.

Η ομάδα: Δεν χρειάζεται να είναι πάντα η ίδια, καθώς για τη συγκέντρωσή της δεν απαιτείται κάποιος συγκεκριμένος αριθμός, ούτε δήλωση συμμετοχής.

Με παιδιά; Οι συναντήσεις απευθύνονται σε ενήλικες, αν ωστόσο δεν έχετε πού να αφήσετε τα παιδιά σας, είναι ευπρόσδεκτα. Από τον αριθμό τους θα εξαρτηθεί και η τυχόν ομαδική απασχόλησή τους.

Προσεχώς: Στο Ηράκλειο της Κρήτης (οι ημερομηνίες θα ανακοινωθούν σύντομα).

Προσεχώς επίσης στην Αθήνα θα οργανωθούν δωρεάν ομαδικές συναντήσεις με ψυχολόγο για όσους νιώθουν έτοιμοι να μιλήσουν ανοιχτά για το τραύμα της προωρότητας και να ενταχθούν σε μια συγκεκριμένη ομάδα που ο ένας θα ξέρει τον άλλο (θα σας ενημερώσω σύντομα).


Σας περιμένω.




15 Σεπτεμβρίου 2014

Μπούκωσα

Να το ξεκαθαρίσω. Δεν έχω φτιάξει πουρέ με πατάτα και μητρικό γάλα. Ούτε παίζω τα πιάτα με κινόα στα δάχτυλα. Ζω και χωρίς αβοκάντο. Και δεν θα πάρετε καμιά συνταγή με λιναρόσπορο και βρόμη από εμένα (πιθανότατα και καμία άλλη). Προς το παρόν. Διότι ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσεις με ένα παιδί από δίπλα. Τελευταία, με βρίσκετε εξαγριωμένη με την παιδική διατροφή. Εμένα που έτρωγα πολλή σαβούρα. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ κράζω. Τους παιδικούς σταθμούς που δίνουν κρέμες, κέικ, ψωμί με μαργαρίνη, τσουρέκι και ξανά κέικ για πρωινό – σας είπα ότι η λογική των παιδικών σταθμών καθόλου δεν μου πήγε; (ίσως σε άλλο ποστ). Τους φίλους και γνωστούς που επιμένουν το δικό μου παιδί να φάει και δεύτερο παγωτό, όταν το βλέπουν πασαλειμμένο με τα υπολείμματα του πρώτου, που κανένας δεν του το αρνήθηκε, και ενώ εκείνο δεν ζήτησε άλλο. Τους γονείς που φέρνουν στην παραλία τυρόπιτες, κρουασάν, μπισκότα και πατατάκια, όλα προκάτ, και βαριούνται να καθαρίσουν ένα φρούτο – ή μάλλον βαριούνται να το φάνε και οι ίδιοι. Τους γιατρούς που δίνουν καραμέλα μετά το εμβόλιο. Τις γιαγιάδες που τάζουν στα παιδιά μπισκότο, αν φάνε όλη την τίγκα στην έτοιμη μπεσαμέλ παστιτσάρα τους, και τελικά τους δίνουν και ένα πουράκι σοκολάτας εξτραδάκι… Τα site με παιδικά μενού που είναι γεμάτα γλυκά.

Σόρι. Ξεχνάω μερικές φορές την αιώνια υπόσχεσή μου «δεν θα κράζω άλλους γονείς, δεν θα κράζω άλλους γονείς, δεν ξέρω τι έχουν περάσει». Δεν τρώνε όλα τα παιδιά χόρτα, σαλάτες, καρότα, ψάρι, φακές. Δεν τρώνε καν φρούτα. Και παρόλο που πιστεύω πως κάπου φταίμε κι εμείς αν το παιδί αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί, έχω γνωρίσει γονείς που έχουν δοκιμάσει τα πάντα και όχι, δεν φταίνε. Έχω επίσης γνωρίσει γονείς που αγωνιούν για το βάρος και το ύψος του παιδιού τους και είναι τόση η αγωνία τους που η λάθος διατροφική στάση τους είναι δύσκολα αναστρέψιμη. Έχω βέβαια γνωρίσει και άλλους – να μην πάω μακριά – που έδιναν στο δύστροπο με το φαγητό παιδάκι τους γάλα με ζάχαρη για πρωινό, συνοδεία ψωμιού με μαργαρίνη και ζάχαρη και του έφτιαχναν πάντα δεύτερο φαγητό, όταν το βασικό ήταν η φασολάδα. Κι ύστερα αναρωτιόνταν γιατί δεν έτρωγα φασολάδα (δεν έχω κάνει ορθογραφικό λάθος).

Αν θα την άφηνα να πεινάσει; Ναι. Πόσο; Δεν ξέρω. Αυτό το σημείο καμπής είναι που διαφέρει από γονιό σε γονιό. Ξέρετε, τα παιδιά έχουν και το άλλο: τη μία εβδομάδα πίνουν χυμό πορτοκάλι σαν τρελά και την άλλη ούτε να τον δουν (υπάρχει όμως εξήγηση). Για χρόνια ολόκληρα μπορεί να σιχαίνονται τα ρεβίθια και στην ενήλικη ζωή τους να αναρωτιούνται πώς έχαναν αυτή τη νοστιμιά. Άβυσσος το στομάχι του ανθρώπου. Αλλά άβυσσος και η ψυχή. Διότι αν εκείνα τα χρόνια μάς τάιζαν σπιτικά κεφτεδάκια και αβγό στην παραλία, τώρα που υποτίθεται ότι έχουμε καλύτερη πρόσβαση στις πληροφορίες γιατί τους δίνουμε μπισκότα; Γιατί αν κρίνω από τις φετινές διακοπές μου παίζει να ζω στην απόλυτη μπισκοτοχώρα και να μην το έχω πάρει χαμπάρι. Τεράστιες οι πωλήσεις, έτσι παιδιά; Έλα, πείτε τώρα. Την αλήθεια. Πόσα μπισκότα πουλιούνται στην Ελλάδα; Και πόσοι από τους αγοραστές τους διαβάζουν τα συστατικά τους; Να αφήσω απέξω ζάχαρη, ζάχαρη και ζάχαρη που περιέχουν και που λίγο να σε απασχολεί μαθαίνεις πόσο καταστροφική είναι και να πιάσω τα διογκωτικά. Ξέρετε τι είναι όλα αυτά; Εγώ δεν ξέρω. Δεν μπορώ να τα δω και τα δοκιμάσω. Άρα δεν θέλω να τα δίνω στο παιδί μου. Που θα τα φάει, δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά γιατί να ενορχηστρώσω με τα χεράκια μου μια κακή συνήθεια;

Θα παραμείνω λοιπόν η γραφική της παραλίας που δίνει φρουτάκι στο παιδί, τρώει η ίδια και κερνάει και τα γύρω. Κι έχω να προσθέσω πως σε όσα από τα παιδιά που έπαιζαν κοντά μας και έτρωγαν μπισκότα, παγωτά και σφολιατοειδή, έδωσα σταφύλι, ροδάκινο, καρπούζι, αχλάδι, τα έφαγαν με όρεξη και ζήτησαν επανάληψη. Επειδή κι αυτά ζάχαρη έχουν (αλλά «άλλη»). Επειδή τα παιδιά αγαπούν να μιμούνται. Κι αν στην προκειμένη περίπτωση μιμήθηκαν την κόρη μου, επιστρέφοντας στην πόλη θα μπορούσαν να μιμηθούν τους γονείς τους. Κι αν τα φρούτα μου αρέσουν, σας διαβεβαιώ ότι σιχαίνομαι τα κολοκύθια - μέχρι πρότινος και τα καρότα και τα χόρτα και τα παντζάρια -, αλλά μουγκρίζοντας από ευχαρίστηση κάθε φορά που τα τρώω δίπλα της ή κάθε φορά που μου δίνει μια μπουκιά στο στόμα (παλιά), άρχισα να τα γουστάρω. Ίσως επειδή είμαι από εκείνα τα παιδιά που αγάπησαν το τζανκ φουντ – και το αγαπούν παθιασμένα –, αλλά ρώτησαν και έμαθαν.

Η παχυσαρκία δεν θα με απασχολούσε, αν δεν σήμαινε κακή υγεία. Δικαίωμα του καθένα να είναι όπως θέλει. Να ζει όπως θέλει. Η κακή υγεία όμως με απασχολεί. Ειδικά αν τη χτίζουμε στα παιδιά εν αγνοία μας. Γιατί είμαι σίγουρη πως δεν ξέρουμε και όχι πως δεν θέλουμε. Και αφού η πληροφορία δεν είναι κάτι που μπορεί να κρυφτεί για πολύ στην εποχή μας, ας την αναζητήσουμε. Στις ετικέτες των τροφίμων για αρχή. Στη σκέψη ότι δεν μπορεί η ίδια κουζίνα που μεγάλωνε όσους έβγαιναν στα χωράφια να δουλέψουν ή περπατούσαν χιλιόμετρα στο ξεροβόρι για να φτάσουν στο σχολείο τους, να κάνει και στη δική μας εποχή. Ούτε βέβαια η άλλη, που πούλησε στη μεταπολεμική εποχή τα επεξεργασμένα προϊόντα της. 

Όχι, δεν έχω φτιάξει πουρέ με πατάτα και μητρικό γάλα. Ούτε παίζω τις συνταγές με κινόα στα δάχτυλα. Ζω και χωρίς αβοκάντο. Όμως ενδέχεται να μπω και στην κουζίνα για πάρτη της. Και σίγουρα διαβάζω τις ετικέτες και παίρνω ψάρι τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Και θα το ψάξω κι άλλο. Διότι ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσεις με ένα παιδί από δίπλα.

14 Μαΐου 2014

Στείλτε μου μια αγκαλιά

Τρου στόρι Νο1 Βρέθηκα πρόσφατα αντιμέτωπη με μια αγχογόνο κατάσταση. Όχι του τύπου ΜΕΝΝ (που κατασπαράσσει βασανιστικά κάθε σου κύτταρο και μετά πρέπει να τα επαναφέρεις από την αρχή στη ζωή ένα ένα), αλλά του τύπου ετοιμάζομαι να μιλήσω σε στίφη κόσμου, να παίξω στην Επίδαυρο, να κερδίσω όλες ανεξαιρέτως τις εντυπώσεις και να χειροκροτηθώ απαραιτήτως και από τις πέτρες. Αυτό που νιώθεις ότι και τα πατώματα ακούνε την καρδιά σου, η οποία ετοιμάζεται να βγει ρωμαλέα στον έξω κόσμο. Χαζό και αδιάφορο, πλην συμβαίνει. Έκανα τότε ένα πείραμα: Σκέφτηκα την κόρη μου στην αγκαλιά μου. Έτσι όπως ξυπνάει το πρωί, παραμερίζοντας τα τσουλούφια της και έχοντας στο στόμα μια κουβέντα από τα όνειρά της. Να τυλίγεται με πόδια και χέρια επάνω μου και να ακουμπάει ολοκληρωτικά στο σώμα μου. Φίλησα τα μαλλιά της, μύρισα το δέρμα της, έβαλα τα δάχτυλά μου στα ζουμερά μπούτια της και σε λίγα δευτερόλεπτα η καρδιά μου κατέβασε ένταση. Σχεδόν μαγική η επίδραση της φανταστικής αγκαλιάς της. Πόσω μάλλον της πραγματικής. Δοκιμάστε το.

Τρου στόρι Νο 2 Πριν από λίγα χρόνια, στην Αυστραλία, δύο αδέλφια ήρθαν στη ζωή. Πρόωρα. Στις 27 εβδομάδες. Το ένα δεν τα κατάφερε και κατέληξε. Η μητέρα τους ζήτησε να κρατήσει το νεκρό μωρό στην αγκαλιά της. Για να του ψιθυρίσει πόσο το αγαπάει, πόσο θα λείψει στην αδελφή του και πώς πάντα θα είναι μαζί ενωμένοι, σαν ομάδα. Μετά από 2 ώρες, η καρδιά του βρέφους άρχισε να χτυπά. Το παιδί αυτό σήμερα κοντεύει τα 4. Κάποιοι φίλοι σκέφτηκαν ότι θα με ενδιέφερε η ιστορία και μου την έστειλαν. Εγώ σκέφτηκα ότι μπορεί να ενδιαφέρει εσάς, όλους (δείτε το βίντεο εδώ). 

Πριν από έναν χρόνο έγραψα ένα κείμενο για τη δύναμη της θεραπευτικής αγκαλιάς Καγκουρό. Γιατί στις 15 Μαΐου είναι η Παγκόσμια Ημέρα της. Και όλο αυτό το διάστημα τα πράγματα στον τόπο μας παραμένουν τα ίδια: ένα μαιευτήριο την προσφέρει μόνο σε μη διασωληνωμένα μωρά (η Φίλια το έζησε) κι ένα άλλο διαθέτει τον εξοπλισμό, αλλά δεν την εφαρμόζει ποτέ (δεν γνωρίζω όλα τα ιδρύματα σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, γι’ αυτό σας παρακαλώ, διορθώστε με αν κάνω λάθος). Θέλω να κάνω λάθος. Και πολύ λυπάμαι που φέτος δεν μπόρεσα να κάνω όσα σχεδίαζα γι’ αυτήν την ημέρα. Αλλά νομίζω πως θα έχω την ευκαιρία και αργότερα. Προς το παρόν μοιράζομαι μαζί σας μια φωτογραφία από τα παλιά. Με εκείνη μωρό δύο μηνών – στην πραγματικότητα ελάχιστων ημερών – στην αγκαλιά μου. Και μόνο τώρα που την κοιτάζω προσεκτικά - από τον τρόπο που με κρατάει και γέρνει παραδομένη επάνω μου - συνειδητοποιώ πως η κόρη μου ήξερε καλά ποια ήταν η μαμά της. Σίγουρα το ήξερε. Σε όλες εσάς που ενδεχομένως αμφιβάλλετε αν τα μωρά σας, σας γνωρίζουν, επειδή δεν μπορέσατε να τα κρατήσετε τις πρώτες μέρες της ζωής τους, αλλά τα έχετε μόλις πάρει στο σπίτι, έχω να πω το εξής: δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, εκείνα σας ξέρουν. Και καλώ όλες και όλους, με μικρά ή μεγάλα παιδιά, ανεξαρτήτως προωρότητας, να μοιραστούν μια φωτογραφία αγκαλιάς μαζί τους. Η καλύτερη - εικαστικά μιλώντας - θα κριθεί από τα likes. Διότι όλοι ξέρουμε πως δεν υπάρχει καλύτερη αγκαλιά για τον καθένα από αυτήν που κάνει με το δικό του παιδί. Και δεν είναι ποτέ αργά να προσφέρουμε στον εαυτό μας τη θεραπευτική της δύναμη.


Φωτογραφίες είτε απευθείας στο facebook, είτε στο mail ksokou@gmail.com. Θα χρειαστούν και τα ονόματα (όχι τα επίθετα). 

12 Μαΐου 2014

Το (τέταρτο) δώρο μου

Τον πρώτο χρόνο το δώρο μου ήταν το ότι κατάφερε να αναπνεύσει μόνη της. Τον δεύτερο ότι μπουσούλησε. Τον τρίτο ότι άρχισε να αδειάζει από το κουβαδάκι της, λίγη λίγη χαρά, στη λίμνη της θλίψης μου. Τον τέταρτο ένα ταξίδι. Μαμά μόνη, μακριά από όλα και από όλους - ακόμη και από το σπλάχνο της - για μία μέρα. Τίποτε καλύτερο. 

Χωρίς αυτήν δεν θα 'βγαινα στον δρόμο. Ούτε για τη Θεσσαλονίκη, ούτε για αυτό που λέμε ''προορισμό''. Να φτιάχνω βαλίτσες με λέξεις και να συναντάω κόσμο με κοινά στα μάτια. Χωρίς αυτήν δεν θα έβλεπα. Τον ήλιο να βγαίνει μετά τη συντέλεια και τη ζωή να γεννιέται μετά τον κατακλυσμό, ακόμη κι αν δεν έχεις προλάβει να μαζέψεις τίποτε στην κιβωτό σου. Χωρίς εκείνη δεν θα αντίκρυζα το αληθινό χρώμα της μητρότητας, όχι ροζ, αλλά μοβ και πράσινο (σαν τις μελανιές) κι άλλοτε κόκκινο και μερικές φορές άσπρο. Δεν θα πίστευα. Θα με αφορούσαν τα σχόλια των άλλων. Θα στενοχωριόμουν πολύ αν με υποβίβαζαν στη δουλειά. Θα είχα δεδομένα.

Κι ύστερα, χωρίς τις δικές της 31 εβδομάδες, δεν θα υπήρχαν οι δικές μου. Δεν θα είχα γνωρίσει την Έλλη, τη Χριστιάνα, τον Πάτροκλο, τη Φίλια, τη Μαρία, τη Μερσίνη, τη Λέλα, την Αγγελική, την Αγάθη, τη Ρεγγίνα, τη Μίνα, τη Χαρά, τη Σοφία, τη Χρύσα, την Κατερίνα, τις μητέρες που ''ξέρουν'' και όλες τις άλλες που καταλαβαίνουν, μοιράζονται, βοηθούν. Εκείνες που παλεύουν με αγρίμια, με τους δικούς τους θεούς, με τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλους και όλες που λένε καθημερινά ''χρόνια πολλά'' σε μαμάδες και μπαμπάδες με το έργο ή το παράδειγμά τους. Θα βρισκόμουν πιθανότατα αποστειρωμένη και προστατευμένη πίσω από τα πλαστικά τζάμια ενός γραφείου, να θεωρώ κίνηση τη μονοτονία που σου προσφέρει μια περιστρεφόμενη - ανατομική δήθεν - καρέκλα με ροδάκια. Να νομίζω δημιουργία τις όποιες 700, 1000 ή 150 κατά παραγγελία λέξεις και να αναρωτιέμαι τι κάνω λάθος, περιαυτολογώντας.

Μπορεί και να μου χάλαγε ακόμη τη διάθεση ο καιρός, τα 2 παραπάνω κιλά, τα παιδιά που με σπρώχνουν παίζοντας και φωνάζοντας τριγύρω μου, η δυνατή μουσική και οι ηχηρές παρουσίες που βροντούν τα τακούνια τους και αντιμετωπίζουν φωναχτά το δίλημμα του placement ενός τατουάζ. Γιατί χωρίς αυτήν δεν θα έβλεπα μπροστά μου την όμορφη, γκρι θάλασσα των Βαλκανίων ένα ηλιόλουστο απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, ξέροντας ότι μόνο αν βουτήξω μέσα και κολυμπήσω πολύ, ίσως και κάπου να φτάσω και νιώθωντας για λίγα λεπτά - όσο διαρκούν αυτές οι στιγμές που βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής από αυτό που ονομάζεις νόημα - ευτυχής που γέννησα στις 31 εβδομάδες.

17 Απριλίου 2014

Το δικό μου Πάσχα

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα θα μπαίνω σε ένα αυτοκίνητο για να διασχίσω την Αθήνα από τη μία άκρη στην άλλη. Δύο φορές την ημέρα. Στον δρόμο θα βλέπω τις ανθισμένες πασχαλιές, θα ακούω τις λυπημένες καμπάνες, θα σιχαίνομαι τον γελαστό ήλιο και θα νιώθω την άδεια μου κοιλιά να πονάει σε κάθε λακκούβα - πιστέψτε με είναι πάρα πολλές.

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα θα φοράω την πράσινη φόρμα μιας χρήσης, θα πιάνω κότσο τα μαλλιά, θα πλένω σχολαστικά τα χέρια και θα πασαλείβομαι με αντισηπτικό για να σταθώ απολυμασμένη δίπλα σε ό,τι πιο αγνό μου έχει συμβεί. Θα επαναλαμβάνω τη λέξη "γάλα" μηχανικά ''ν'' φορές ημερησίως και θα αγοράζω πλαστικά σακουλάκια αποθήκευσης που μπαίνουν στην κατάψυξη. 

Κάθε Μεγάλη Πέμπτη θα θυμάμαι τα μάτια της να με κοιτάνε μέσα από μια φωτογραφία - το μοναδικό επισκεπτήριο που έχασα -, τα χέρια της σε πλήρη διάταση και τα μάτια μου σε πλήρη τρικυμία. 

Κάθε Μεγάλη Παρασκευή θα σκέφτομαι το τηλεφώνημα που δεν μου έγινε ποτέ. Θα φαντάζομαι τον διάλογο των γιατρών που παίρνουν ερήμην μας την απόφαση και κάθε Μεγάλο Σάββατο θα ακούω το τηλέφωνό του να χτυπάει και ύστερα εκείνον να μου ανακοινώνει ότι θα τη χειρουργήσουν τώρα. 

Κάθε Ανάσταση θα είμαι εγώ εκείνη που θα παίρνει τηλέφωνο μια άγνωστη, για να μου κρατάει συντροφιά η φωνή της που απαντά: "σταθερό είναι το μωρό". Και κάθε Πάσχα θα φαντάζομαι άδεια τη θερμοκοιτίδα που αφήσαμε φεύγοντας. Ύστερα θα γυρίζω και θα κοιτάζω εκείνη. Με τις ώρες. Για να χορταίνει η ψυχή μου Άνοιξη.

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσες τέτοιες Μεγάλες Εβδομάδες θα χρειαστεί να ζήσω. Με πόσες άλλες βασανιστικές λεπτομέρειες και κατάδικές μου σκέψεις που δεν θα θελήσω να μοιραστώ ποτέ με κανέναν. Αλλά είμαι βέβαιη ότι χρειάζεται. Χρειάζεται να περπατήσω αυτόν τον δρόμο με τις εκατοντάδες λακκούβες που με πονάνε, ξανά και ξανά, και να πέσω μέσα τους, αν θέλω να σηκωθώ τινάζοντας τα μπατζάκια μου. Χρειάζεται να το κοιτάζω όλο αυτό στα μάτια και να του επιτρέπω να υπάρξει, αν θέλω να υπάρξω κι εγώ. Να το βιώνω μέχρι να σβήσει, αν θέλω να προκύψει κάτι νέο στη θέση του. 

Τυχαία, μάλλον, το Πάσχα θα μου θυμίζει πάντα (;) εκείνο του 2011. Καθόλου τυχαία όμως κάθε Πάσχα θα θυμάμαι να γιορτάζω ό,τι άσχημο όπως του αρμόζει. Γιατί αυτές οι μέρες ψιθυρίζουν στο συννεφάκι που στέκεται πάνω από το κεφάλι μου την αναγκαιότητα του εκφρασμένου πόνου και συμβολίζουν τη νίκη της ζωής απέναντι σε όλους τους μικρούς θανάτους της.



Υ.Γ. Εντάξει, την άλλη φορά θα φτιάξω κουλουράκια. Αλλά μάλλον θα το έχετε καταλάβει πως συνταγή από εμένα δεν πρόκειται να αντιγράψετε.

13 Απριλίου 2014

Γενέθλια για 3

«Γεννημένη 1720 γρ. με ισχιακή προβολή, φυσιολογικό τοκετό στις 13 Απριλίου του 1984, όπου τα μέσα ήταν άλλα, όπως καταλαβαίνεις. Η πρώτη φωτογραφία που έχω είναι στο σπίτι, στα χέρια της θείας μου, παιδιάτρου, με ξυρισμένο το κρανίο από όπου έπαιρνα οξυγόνο. Δεν μου έχει πει πάρα πολλά, τρόμαξαν πολύ κι ας είχαν ήδη δύο παιδιά. 

Πρόωρο που κέρδισε και χρόνο - με άλλη ημερομηνία γέννησης στα χαρτιά, ακόμη πιο νωρίς. Πάντα το μικρότερο. Τα παιδιά βρίσκουν το pace τους μάλλον, έτσι φαίνεται. Ο ''ανταγωνισμός'' με τα πιο μεγάλα - είτε το ξέρουν είτε όχι, τα κάνει δυνατά. Ίσως το να το έχει σημαία κανείς είναι καλό - ίσως απλά θα πρέπει να το μάθει κάποια στιγμή. 

Κάποια μέρα θα πετάξεις τις καμπύλες - αυτό είναι σίγουρο. Τα χαρτιά εκείνα τα θυμάμαι. Και ήμουν ένα παιδάκι που έπινε 60 ml γάλα σε μια ολόκληρη ώρα, ανακάλυψε το φαγητό πραγματικά στο γυμνάσιο και τώρα τελειώνει το μεταπτυχιακό στη Γεωλογία, κάνει παγκόσμιες κλίμακες εντάσεων Tsunami, κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ και ραδιόφωνο. Κι ας ήταν πάντα το πιο μικρούτσικο στην τάξη. Δεν πειράζει τελικά. Ναι; Να της δώσεις ένα φιλί.

Ειρήνη Κωστάκη, 56,8 kg, 30 χρονών, και, όχι, δεν υπολογίζουμε τα άλλα πλέον...»

Το κείμενο αυτό το έλαβα πριν καιρό, αλλά πάντα συγκινούμαι όταν το διαβάζω. Ζήτησα από την Ειρήνη, που είναι γεννημένη την ίδια ημέρα με την κόρη μου, να της το κάνει δώρο μαζί με το φιλί. Σήμερα, 13 Απριλίου του 2014, που έχει γενέθλια και αυτό εδώ το μπλογκ, το χαρίζω με τη σειρά μου σαν δώρο σε όλες τις μητέρες που αγωνιούν τώρα για το αύριο. Χρόνια πολλά Ειρήνη! Χρόνια πολλά Γιόννα!


Την τούρτα της Γιόννας έφτιαξε και φέτος η Βιργινία (http://www.virginiascakes.gr).

20 Μαρτίου 2014

Με φωνές ψηφιακές

«Και γιατί, ρε μάνα, έπρεπε να με κάνεις βούκινο;». Τα μάτια της είναι βουρκωμένα. Τα δικά μου επίσης. Μόνο που εκείνης έχουν το κόκκινο των 16 χρόνων και μοιάζουν έτοιμα να ξεχειλίσουν όλη την εφηβική τους ορμή επάνω μου. «Ποιος σου είπε δηλαδή ότι ήθελα να δείξω τα σημάδια του κορμιού μου σε κάποιον άλλον πέρα από αυτόν, που μπροστά του επιλέγω να γδυθώ; Ποιος σου το επέτρεψε;». Το φαντάζομαι κάπως έτσι. Σε περίπου 13 χρόνια από τώρα και τρέμω στην ιδέα. Και τι μου λένε κάποιοι ότι η μικρή θα είναι περήφανη για μένα… Τα παιδιά είναι αυστηροί κριτές και έχουν την τάση, μεγαλώνοντας, να πληγώνονται από τους γονείς τους, φυσική διαδικασία μάλλον του ουσιαστικού απογαλακτισμού τους από την οικογένεια. Και συ που προσπαθούσες να μην τα πληγώσεις, να μην επαναλάβεις αυτά που σε πλήγωσαν στους δικούς σου γονείς, έχεις πέσει μέσα στη μαύρη τρύπα του μόνου λάθους που σου ξέφυγε. Και μπορεί αυτό να είναι το μπλογκ σου. Οι προθέσεις δεν ανιχνεύονται εύκολα, όταν στην πραγματικότητα δεν έχεις ρωτήσει τον άμεσα ενδιαφερόμενο. Το έχω σκεφτεί ν φορές. Το διάβασα και στο άρθρο της Λένας, συναδέλφου που εκτιμώ και προσωπικά και επαγγελματικά. Το συζήτησα και με μία άλλη. Η γενιά μας είναι η πρώτη που έβγαλε τα άπλυτά της στη φόρα, τα παιδιά μας είναι τα πρώτα που θα υποστούν τις συνέπειες και στοιχεία γι’ αυτό δεν υπάρχουν.

Συνεπώς, πειραματιζόμαστε. Ο καθένας με τον τρόπο και στο μέτρο που του επιτρέπει η λογική και η ηθική του. Και γι’ αυτό κρινόμαστε και θα κριθούμε. Μαζί όμως και για την τόλμη μας να εκτεθούμε, να πούμε τα πράγματα όπως συμβαίνουν στο σπίτι μας, στον βαθμό που θέλουμε βεβαίως, και να δείξουμε ότι το κουτσομπολιό δεν μένει εδώ. Επίσης για το μοίρασμα, στο οποίο επιδοθήκαμε ίσως για να βοηθήσουμε κάποιον που περνάει κάτι αντίστοιχο, ίσως για να βοηθηθούμε, ίσως για να αυτοθαυμαστούμε - φαίνεται. Διότι εδώ δεν μπορείς να κρυφτείς. Και πολύ σωστά οι Γειτονιές μας ονομάστηκαν Ψηφιακές. Διότι αυτοί είναι πλέον οι δρόμοι που συχνάζουμε και γρήγορα καταλαβαίνουμε – όπως και στην κανονική ζωή – ποιοι είναι οι φίλοι που μας ταιριάζουν. Ποιοι είναι εκείνοι με τους οποίους μοιραζόμαστε την ίδια οπτική και το ίδιο όραμα. Ή τέλος πάντων παρόμοιο.

Το να πάρεις την απόφαση να βουτήξεις στο parental blogging δεν είναι απλό. Η υπερβολική όμως έκθεση του παιδιού σου δεν εξυπακούεται. Διαβάζω αρκετούς μπλόγκερς που δεν εκθέτουν τα παιδιά τους, τουλάχιστον όχι με άσχημο τρόπο. Αντίθετα, γνωρίζω πολλούς άλλους που δεν έχουν μπλογκ, αλλά εκθέτουν τα παιδιά τους στα social media. Ενοχλητικοί ή όχι, έχεις την επιλογή να τους κάνεις hide. Όπως έχω κάνει και εγώ στο παρελθόν, όταν δεν είχα παιδί (ορίστε, το είπα). Γιατί το διαδίκτυο προσφέρει απίστευτες επιλογές. Και σε μια εποχή που τρέχει, που ενδεχομένως σε αφήνει χωρίς δουλειά και που σίγουρα σου δείχνει τα δόντια ενός οπισθοδρομικού μέλλοντος, ενώ σε είχε μάθει να διεκδικείς ένα καλύτερο, δεν είναι κακό να αναζητάς αυτό το καλύτερο μέλλον για τα παιδιά σου. Με τον τρόπο που μπορείς. Ενώνοντας τη φωνή σου με τις φωνές άλλων, μπας και ακουστείς. Μπας και κλείσεις εκείνη την τρύπα που η πολιτεία δεν μπαζώνει χρόνια τώρα, για να οικοδομηθεί κάτι στέρεο και γερό. Γιατί ευτυχώς στο διαδίκτυο, μπορείς να πεις αυτό που θες και σκέφτεσαι, χωρίς να σε λογοκρίνει κανείς. Το λες και δημοκρατία. Το εισπράττεις από το χειροκρότημα.

Ναι, το μπλόγκινγκ είναι ναρκισιστικό σε έναν βαθμό. Σε έναν άλλον, σε βοηθάει ώστε να προσαρμοστείς στον νέο σου ρόλο ως μαμά (ή μπαμπά). Και, ναι, μπορεί να σε βοηθήσει και επαγγελματικά – κακό δεν το βρίσκω. Το θέμα είναι αν μπορείς να βγεις από τον καθρέφτη σου και να προσφέρεις εκεί έξω - πες το μπλογκόσφαιρα, πες το κοινωνία, πες το κόσμο - αυτό το κάτι παραπάνω που χρειάζεται. Αν ξεκίνησες από αυτό που έλειψε σε σένα, cool. Τα πιο ωραία πράγματα ξεκίνησαν από αυτά που θα θέλαμε να υπήρχαν για εμάς και κάναμε τον κόπο να τα δημιουργήσουμε, αντί να κάτσουμε βολικά στην καρέκλα μας.  

Πατάω λοιπόν publish με το κεφάλι ψηλά. Ξέροντας τι θα πω στην κόρη μου, όταν τα μάτια της ευθυγραμμιστούν απέναντι από τα δικά μου. Πατάω publish γιατί θέλω να γνωριστούμε στις Ψηφιακές Γειτονιές, αυτή την τόσο όμορφη πρωτοβουλία των Μικρών Μεγάλων, και να μιλήσουμε για όσα μας προβληματίζουν και για όσα μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Και για να παραδεχτούμε πως σχεδόν καθετί σε αυτή τη ζωή μπορεί να γίνει ναρκισιστικό, αν επιλέξεις να το αφήσεις εκεί και να μην το εξελίξεις.



Υ.Γ. Στις περσινές Φηφιακές Γειτονιές το 31εβδομάδες ήταν μόλις μίας εβδομάδας. Στις φετινές θα γίνει ενός έτους και θα πάει περπατώντας. Μέχρι τότε, μπορείτε να ενημερώνεστε από τη σελίδα των ΨΓ και να ακούτε (κάθε Τρίτη 6-7 στον ifeelkid) τον Χρήστο Λουφόπουλο και την Άσπα Τσαμαδή, τους ανθρώπους που κάποτε, με αφορμή ένα άρθρο μου στη ΒΗΜΑDONNA, με ενθάρρυναν να φτιάξω το δικό μου μπλογκ. Τη συνάδελφο που με σκέφτηκε να γράφω ως μαμά και μου έδωσε την ευκαιρία, μάλλον δεν θα τη δείτε εκεί, δεν είναι μαμά, αλλά μπορείς και να πεις ότι μου στάθηκε ως τέτοια. Και θα τη θαυμάζω πάντα για την πρωτοποριακή της σκέψη.

26 Φεβρουαρίου 2014

Περί καισαρικών (και άλλων δαιμονίων)

Να φτιάχναμε - λέει - ένα γκρουπ στο facebook ή και αλλού, τύπου «Proud of my cesarean» ή επί το ελληνικότερον «Αγαπώ την καισαρική μου» και να κατεβαίναμε μια μέρα στο Σύνταγμα με κατεβασμένα τα παντελόνια ή έστω με πλακάτ. Και να διαδηλώναμε. Για το δικαίωμά μας να μιλάμε απενοχοποιημένα και δυνατά για την καισαρική μας. Αυτή την οποία δεν επιλέξαμε βέβαια, αλλά και για την οποία δεν μπορούμε να αισθανόμαστε άλλο πια ενοχές. Αν θα το γεμίζαμε το Σύνταγμα; Πλάκα κάνεις; Με χαρακτηριστική άνεση. Και θα το βροντοφωνάζαμε «η και-σα-ρι-κή δεν εί-ναι ντρο-πή».

Έχω κι άλλα, μακράν πιο γελοία σενάρια από αυτό, που δεν θα παραξένευαν κανέναν εντός της ελληνικής πραγματικότητας. Αλλά μετά μαζεύονται πολλά στο μυαλό μου και δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω. Γιατί θέλω πολύ καιρό να μιλήσω για όσα με θυμώνουν στο πανηγύρι των καισαρικών, αλλά κάθε φορά που κρατιέμαι (για να μην πω πάνω στα τεντωμένα σαν σχοινί νεύρα μου κάτι που μετά θα μετανιώσω), έρχεται κι άλλη αποκάλυψη για να με κάνει βαπόρι. Και μετά μαζεύονται πολλές και δεν ξέρω ποια να πρωτοδιαλέξω.

Η τελευταία είναι οι προγραμματισμένες στις 37 εβδομάδες κύησης καισαρικές σε συνεννόηση με τις μονάδες – λέει - για να περνάνε για λίγο τα παιδιά και από εκεί. Θα ήθελα να ευχηθώ σε όσους συνέλαβαν αυτό το ευφάνταστο σχέδιο να δουν το μωρό τους έστω και για μία μέρα στη ΜΕΝΝ για να τους κοπούν μαχαίρι οι ιδέες, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.

Ωστόσο, τα νούμερα των καισαρικών που συνιστούν εθνική ξεφτίλα δεν περίμενα καμιά εκπομπή στην τι βί για να τα μάθω. Τα ήξερα από παλιά. Εκείνο που δεν ήξερα όμως ήταν ότι ο κορυφαίος γυναικολόγος του τάδε περίφημου δημόσιου μαιευτηρίου, τον οποίο επέλεξα επί τούτου, όταν αποφάσισα να μείνω έγκυος, ακριβώς για να αποφύγω το γιουρούσι των ιδιωτικών, θα με προγραμμάτιζε για καισαρική προτού καν συλλάβω. Και ότι ο γιατρός του ιδιωτικού, στον οποίο τελικά κατέληξα, επειδή μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη - αφού μου είπε κι αυτός όπως και δυο τρεις άλλοι τους οποίους συμβουλεύτηκα ότι δεν χρειαζόμουν καισαρική -, θα θυσίαζε ένα Μεγάλο Σάββατο με την οικογένειά του για να είναι παρών στο χειρουργείο της κόρης μου. Ούτε βέβαια μπορούσα να φανταστώ ότι κάποιος γιατρός θα διέκοπτε τις πασχαλινές διακοπές του στο νησί, προκειμένου να χειρουργήσει εσπευσμένα ένα παιδί, ούτε ότι η προϊσταμένη του ορόφου ενός ιδιωτικού-«ξενοδοχείου» θα επέμενε να θηλάσω, όταν εγώ, φρικαρισμένη από την απουσία του μωρού μου, δεν ήθελα ούτε να δω το θήλαστρο (promotion δεν κάνω, που να χτυπιέστε ονόματα δεν λέω). Εξαίρεση στον κανόνα θα μου πεις. Ναι, εξαίρεση.

Ο κανόνας είναι οι χιλιάδες Ελληνίδες που γεννούν με νυστέρι – κατά κύριο λόγο στα ιδιωτικά μαιευτήρια - χωρίς κανέναν λόγο, πέρα από το ότι εξυπηρετεί τον γιατρό τους. Γι’ αυτό και χαίρομαι ιδιαίτερα που οι γυναίκες ξυπνάνε, διερευνούν, ελέγχουν, διεκδικούν. Χαίρομαι που οι φωνές τους ακούγονται στην τηλεόραση (επιτέλους κιόλας). Πολύ καλά κάνουν όσες αγωνίζονται στο όνομα του φυσιολογικού και του VBAC. Όμως πολύ κακώς κάνουν και εξαπλώνονται ένα σωρό ασυναρτησίες περί καισαρικής και φυσιολογικού. Το αισθάνομαι-σωστή-ή-ολοκληρωμένη-μητέρα-επειδή-γέννησα-φυσιολογικά (και άρα ελλιπής αν γέννησα με καισαρική) είναι μόνο προσωπική άποψη και απέχει χιλιόμετρα από την αλήθεια, η οποία είναι μόνο μία: η μητρότητα δεν ταυτίζεται με τον τοκετό. Και το θαύμα κατά την ταπεινή, προσωπική μου άποψη, έγκειται περισσότερο στον τρόπο που αναπτύσσεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος, στο πώς ένα μωρό αρχίζει να «ξυπνάει» από τον εγκεφαλικό του λήθαργο και φτάνει μια μέρα να αρθρώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση και να αντιληφθεί έννοιες αδιανόητες στα υπόλοιπα όντα του ζωικού, παρά στη γέννα αυτή καθαυτή (που θαυμαστή είναι και αυτή, δεν λέω, αλλά δεν με χαλάει που χάρη στην εξέλιξη του ανθρώπινου μυαλού και συνεπώς της επιστήμης η κόρη μου γεννήθηκε ζωντανή).

Με χαλάει όμως να βλέπω γυναίκες με υγιή παιδιά να μένουν προσκολλημένες σε μία μόνο στιγμή. Με στενοχωρεί να στενοχωριούνται ή να νιώθουν ισόβια ενοχές που «δεν τα κατάφεραν». Τι ακριβώς δεν κατάφεραν; Και ποιος τις έπεισε ότι η καισαρική τους τις κάνει λιγότερο επιτυχημένες στον ρόλο της μαμάς; Μου αρέσει τα πράγματα να λέγονται με το όνομά τους. Κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και κανένας παραλογισμός και υπερβολή δεν δικαιολογείται όταν αυτά που παίζονται είναι ζωές και υγεία. Θα έκανε πολύ καλό στα νεύρα μου, αν δεν άκουγα ποτέ ξανά το επιχείρημα: παλιά οι γυναίκες γεννούσαν στα χωράφια. Δεν το αμφισβητεί κανείς. Ούτε ξυρίζονταν (για το λέιζερ ούτε λόγος). Δεν βλέπω όμως σε τι μας βοηθάει η πληροφορία αυτή σήμερα. Παλιά οι γυναίκες γεννούσαν κάθε τρεις και λίγο, ξεκινώντας από τα 20 τους. Έχαναν πολλά παιδιά, είτε πάνω στον τοκετό, είτε μετά, διότι δεν υπήρχε η κατάλληλη ιατρική φροντίδα και όλοι ήταν οκ με αυτό. Θέλεις να πεις σήμερα, σε μια γυναίκα 38 ετών που μένει έγκυος έπειτα από πολλές προσπάθειες – και καριέρας, δεν αντιλέγω - ότι θα χάσει το παιδί της; Δεν θες. Θες να σου πω ότι το παιδί μου μάλλον δεν θα ζούσε; Το υποθέτεις. Ότι ο άντρας μου δεν θα αντιμετώπιζε το κινητικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, αν υπήρχαν τα μέσα να διαγνωστεί πόσο μεγάλο μωρό ήταν και να αποφασιστεί μια καισαρική; Όχι, δεν είναι τελικά γελοία δικαιολογία το μέγεθος του μωρού για μια καισαρική.

Γελοίο είναι το εθνικό σύστημα υγείας που αποδέχεται και αγκαλιάζει τον γυναικολόγο που οι Βρετανοί έδιωξαν κλοτσηδόν. Και ρίχνει σε εμάς τις γυναίκες το βάρος της επιλογής ενός «καλού γιατρού», την στιγμή που το βάρος του σώματός μας αρχίσει να αυξάνει προοδευτικά για να φέρει στον κόσμο μια νέα ζωή. Ναι, φυσικά πρέπει να ψάχνουμε, να διασταυρώνουμε πληροφορίες, να επιλέγουμε γιατρό με προσοχή, όμως γιατί αυτή η ευθύνη είναι τόσο δική μας; Γιατί δεν μπορεί να θεσπίσει το κράτος (το ποιο;) ένα ελεγκτικό σώμα, ένα δικαστήριο για ιατρικές υποθέσεις; Να αγωνιστείς κι εσύ. Αλλά για το δικαίωμά σου να σε προστατεύει το κράτος. Αυτό που λόγω των καισαρικών, έχει κάνει την Ελλάδα Νο1 ασφαλή προορισμό για να γεννήσει μια γυναίκα.

Αλλά εγώ λέω να αρχίσουμε από το μεταξύ μας. Γιατί αν θέλουμε να κάνουμε κάτι να λειτουργήσει σωστά, ε, ας το κάνουμε σωστά all the way. Γι’ αυτό, μην μου πετάτε στα μούτρα πόσο γαμάτες είστε που τολμήσατε να γεννήσετε στο σπίτι, γιατί δεν σας κάνει αυτό γαμάτες. Yπάρχουν πολλές γυναίκες εκεί έξω που έχουν κουραστεί πολύ για να κυοφορήσουν, να γεννήσουν και να πάρουν στα χέρια τους το μωρό τους. Υπάρχουν επίσης και άλλες που καθόλου δεν χάρηκαν τον φυσιολογικό τοκετό τους, είτε επειδή δεν άντεχαν τους πόνους, είτε επειδή ήταν πολύ αγχωμένες και το μόνο που ήθελαν ήταν να γυρίσουν γρήγορα στο σπίτι τους με ένα υγιές μωρό. Τις χαστουκίζουμε; Προσωπικά όχι. Δεν μπορώ να πω σε καμιά πώς να αισθανθεί. Μπορώ όμως να πω από εδώ που είμαι ότι λίγη σημασία έχει το πώς και ότι αν καμιά φορά προβληματίζεσαι για τον τρόπο που γέννησες, γύρνα απλώς και κοίτα τα παιδιά σου. Είναι το μόνο που έχει σημασία.



Y.Γ. Κερασάκι στην τούρτα: Γράφτηκε στα σόσιαλ ότι τα παιδιά που γεννιούνται με καισαρική και δεν θήλασαν, οι μανάδες τους τα έχουν μόνο για τα θελήματα. Τους χαστουκίζουμε; Ναι!

Υ.Γ.2 Τα δικά μου συναισθήματα τοκετού διαβάζετε εδώ.  

Y.Γ. 3 Μετά την καισαρική έρχεται και ο θηλασμός.


27 Ιανουαρίου 2014

Το αμάρτημα της μητρός

(Σκέψεις και εντυπώσεις από την πρώτη ομαδική συνεδρία για γονείς με πρόωρα μωρά)

Την πρώτη φορά που τη συνάντησε ο πατέρας της, την έβγαλε φωτογραφία με το κινητό και μου την έφερε να την δω. Μια χαρά. Όπως τη θυμόμουν από την ώρα του τοκετού που μου έφεραν στα χείλη το μικρό της πρόσωπο και τη φίλησα ανάμεσα στα φρύδια, στο σημείο εκείνο που ακόμη και τώρα συσπάται με τον ίδιο τρόπο όταν κλαίει. Η μόνη διαφορά ότι στη φωτό φορούσε ένα σκουφάκι.

Την επόμενη φορά την είδα μαζί με τον μπαμπά της. Με το ίδιο σκουφάκι, με τον ρινικό αναπνευστήρα, να κουνάει χέρια και πόδια μέσα στη θερμοκοιτίδα της, δείχνοντας ότι δυσφορούσε με την κατάσταση, δείχνοντας ότι ζούσε.

Η φορά που την αντίκρισα μόνη μου ήταν η χειρότερη. Είχα κατέβει με το καροτσάκι την ώρα του επισκεπτηρίου, ο πατέρας της στη δουλειά, κύλησα τις ρόδες του δίπλα στο κουτί της. Είδα ένα άλλο παιδί, κιτρινόμαυρο, κάτω από μια δυνατή λάμπα. Φορούσε μάσκα και ήταν διασωληνωμένη κανονικότατα, με τον υψίσυχνο μάλιστα αναπνευστήρα να τραντάζει το αναίσθητο κορμί της. Κάθισα εκεί για λίγα λεπτά και άκουσα τον θάνατο να κόβει βόλτες. Κινήθηκα διαλυμένη στο γκισέ της ενημέρωσης. Απέναντί μου μια νεαρή γιατρός. Ψηλή, ξανθιά, όμορφη, το όνειρο κάθε γονιού. Διερευνούσαν - λέει - το ενδεχόμενο κάποιας λοίμωξης, την οποία δεν ήξεραν πώς κόλλησε. Ήταν πολύ λίγες μέρες στη μονάδα για να συμπεράνουν ότι την άρπαξε εκεί μέσα.
-         Τότε;
-         Ίσως από εσάς.
-         Μα εγώ είχα κάνει όλες τις εξετάσεις. Νοσηλευόμουν μία εβδομάδα προτού γεννήσω, δεν έδειξαν τίποτε.
-         Δεν δείχνουν πάντα. Γιατί νοσηλευτήκατε;
-         Είχα συσπάσεις.
-         Και οι συσπάσεις από πού προκλήθηκαν;
-         Δεν ξέρω.
-         Άρα; Μπορεί να οφείλονταν σε κάποια δική σας λοίμωξη.
Νικήτρια η ξανθιά. Κουρέλι εγώ. Να μην μεγάλωνα ποτέ έναν τέτοιον άνθρωπο. Που θα μιλούσε τόσο άνιωθα σε μια μητέρα, υπονοώντας ότι το παιδί της δυο μέρες μετά την έναρξη της ζωής του φλερτάρει με το τέλος της, εξαιτίας της.

Ποια ήταν η ερώτηση; Αν νιώσαμε τύψεις όταν γεννήσαμε πρόωρα. Αν κάποιος μας έκανε να νιώσουμε τύψεις. Πάτροκλε, σου απαντάω εδώ. Στη συνάντηση «Πρόωρα γονείς σαν πρόωρα παιδιά» άφησα τις υπόλοιπες μητέρες να μιλήσουν, γιατί δεν ήθελα να τους κλέψω χρόνο. Άκουσα όμως προσεκτικά τις απαντήσεις τους, σκέφτηκα και μερικές πιθανές δικές μου.

Που την ρώτησαν οι συγγενείς γιατί δεν κατέβηκε αμέσως να δει το παιδί (εννοούσαν εκτός επισκεπτηρίου που απαγορεύεται).

Που μου έλεγαν οι συγγενείς ότι φταίω εγώ που δεν μπορώ να τη χαρώ.

Που είχαν τα δύο της παιδιά σε διαφορετικές μονάδες και αισθανόταν ότι έκλεβε λίγο χρόνο από το ένα για να μείνει λίγο περισσότερο στο άλλο, επειδή ήταν πιο σοβαρά.

Που ως έγκυος είχα αναλάβει ένα πρότζεκτ στη δουλειά και του επέτρεψα να με αγχώσει.

Που ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος και μάλλον, για να επέλθει η ισορροπία, έπρεπε να ζήσει κάτι τόσο σκληρό το παιδί της.

Που ήμουν ένας στενόχωρος άνθρωπος και γι’ αυτό καμία χαρά δεν μπορεί να μου έρθει, ούτε καν η γέννηση του παιδιού μου.


Κουβέντες κωμικοτραγικές. Σκέψεις παράλογες. Αντικειμενικά αν το δεις. Ο νους μου πήγε στο κορυφαίο ίσως διήγημα της νεοελληνικής. «Το αμάρτημα της μητρός μου» του Βιζυηνού. Που όποτε το διαβάζω με συγκλονίζει. Και παραδόξως όχι επειδή χάθηκαν δύο παιδιά. Αλλά επειδή καταστράφηκε μια μάνα από τις ενοχές. Και αναρωτιέμαι ποια μητέρα μπορεί να καταδικάσει την Δέσποινα για το «αμάρτημά» της; Και ποια δεν θα έτρεχε σήμερα να την αγκαλιάσει και να της μιλήσει για το λάθος της αν μπορούσε; Αλλά και ποια δεν θα κατανοούσε την επικίνδυνη ακροβασία του ψυχισμού της;

Για το ότι μια μητέρα που γεννάει πρόωρα αισθάνεται ενοχές, δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Για το ότι η μητρότητα είναι σφιχταγκαλιασμένη με το βασανιστήριο των ενοχών, χρειάζονται. Αλλά όσο κι αν το έχω σκεφτεί, δεν έχω καταλήξει. Δεν ξέρω αν φταίνε οι γύρω, η βαριά στους ώμους σου ευθύνη και τα δύο μαζί ή κάτι άλλο. Ξέρω όμως ότι οι μητρικές ενοχές δεν πρέπει να έχουν θέση στη ζωή μας. Η διαρκής αμφιβολία για το αν κάνεις το σωστό, είναι άλλο. Με αυτό μαθαίνεις να ζεις με το που κάνεις παιδιά. Με τις τύψεις δεν χρειάζεται να ζήσεις επειδή έκανες παιδιά.

Το ποστ αυτό ξεκίνησα να το γράφω έχοντας στο μυαλό μου μία από τις μητέρες που ήρθαν στη συνεδρία μας, αλλά τελικά το απευθύνω σε όλες τις μητέρες. Με ή χωρίς πρόωρα παιδιά. Με ή χωρίς τύψεις. Διότι αν κατάλαβα κάτι από αυτή την υπέροχη, ακομπλεξάριστη και ειλικρινή συνάντηση είναι πως πάνω και πέρα από την προωρότητα μάς ενώνει η μητρότητα. Η ικανότητα να κλαίμε για όσα μας πόνεσαν και στο καπάκι να γελάμε για όσα καθημερινά μας προσφέρουν τα παιδιά. Η δύναμη να βλέπουμε το αληθινό, όχι πάντα ρόδινο, πρόσωπο της μητρότητας και η αμφιβολία που μας διακατέχει για το αν είμαστε καλές στον ρόλο. Μα πάνω απ’ όλα η όρεξή μας να μιλήσουμε, να μοιραστούμε βιώματα, κατορθώματα και αγωνίες. Πέρασα τέλεια και σας ευχαριστώ. Αν θέλετε να το ξανακάνουμε, ψηφίστε εδώ. Χωρίς ενοχές.

20 Ιανουαρίου 2014

Group therapy: Πότε και πού

Ένα πράγμα που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ήταν ότι στην κόρη μου δεν θα χρειαστεί να εξηγήσω τα συναισθήματά μου για την πρόωρη γέννησή της, όταν μεγαλώσει. Διότι θα μπορεί να τα διαβάσει μόνη της εδώ. Ίσως ακούγεται χαζό, αλλά όταν έχεις ένα μικρό παιδί, δύσκολα φαντάζεσαι ότι θα μεγαλώσει γρήγορα και ακόμη δυσκολότερα ότι θα προκύψουν συγκεκριμένα θέματα που θα πρέπει να χειριστείς κάπως. Δεν ξέρω για εσάς. Αλλά εγώ είμαι εδώ. Στην πορεία προς τα 3 χρόνια. Απασχολεί τόσο μεγάλο κομμάτι του εναπομείναντος μυαλού μου, που μου είναι αδύνατο να σκεφτώ το μέλλον. Και δεν έχω καταλήξει αν έχει να κάνει και αυτό με την προωρότητα, ότι δλδ είμαι τόσο χωμένη και αγχωμένη από τα σημάδια της που δεν τολμώ να κοιτάξω παραπέρα, ή αν είναι θέμα χαρακτήρα και οπτικής (μάλλον το βου).

Ωστόσο, ο Πάτροκλος Παπαδάκης με έκανε να το σκεφτώ, μιλώντας χτες, Κυριακή 19 Ιανουαρίου, στην εκπομπή της Νάντιας Σκεπετάρη στον Αθήνα 9,84. Και λέγοντας πως όλοι οι γονείς με πρόωρα θα πρέπει να μιλήσουν στα παιδιά τους για την προωρότητά τους, όταν φτάσουν σε κάποια ηλικία, εκτός αν γράφουν μπλογκ όπως εγώ. Κόλλησα για λίγο και - ειλικρινά - δεν έχω αποφασίσει πώς αισθάνομαι γι' αυτό. Ύστερα σκέφτηκα πως μάλλον ούτε σε εσάς που διαβάζετε το μπλογκ θα χρειαστεί να εξηγήσω ποτέ πώς αισθάνομαι, γιατί ξέρετε. Και αν ξέρετε αυτό, ξέρετε κι εμένα.

Μίλησα κι εγώ στη Νάντια για το πώς είναι να γεννάς πρόωρα από τη μεριά της μητέρας και είχα την αίσθηση πως ήθελα να πω κι άλλα κι άλλα.... Μάλλον επειδή έτσι γίνεται με όσα σε παθιάζουν. Για την προωρότητα νομίζω πως πάντα θα έχω πολλά να πω κι αν κρίνω από τις ιστορίες των γονιών που έχουν φτάσει στο μέιλ μου, δεν είμαι η μόνη.



Σας περιμένουμε λοιπόν, ο Πάτροκλος κι εγώ, να μιλήσουμε. Για όσα μας ενώνουν, μας θυμώνουν, μας στενοχωρούν, μας χαροποιούν, μας εξοργίζουν, μας κάνουν να πετάμε στα σύννεφα. Για όσα κρατάμε μέσα μας καιρό τώρα και για όσα θα θέλαμε να πούμε σε κάποιους αλλά δεν τολμήσαμε. Αλλά και για όσα προκύψουν αυθόρμητα. Η πρώτη ομαδική συνεδρία (group therapy) για γονείς με πρόωρα παιδιά θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 25 Ιανουαρίου στο γραφείο του Πάτροκλου Παπαδάκη, λεωφ. Ελευθερίου Βενιζέλου (πρώην Θησέως) 138, 4ος όροφος, στην Καλλιθέα (απέναντι από την πλ. Δαβάκη), στις 10 το πρωί, εντελώς δωρεάν. Οι γονείς που δήλωσαν συμμετοχή στο μέιλ μου (ksokou@gmail.com) και στη σελίδα του 31ebdomades στο FB δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε άλλο. Απλώς να έρθουν. Όσοι δεν έχουν δηλώσει ακόμη συμμετοχή και θέλουν, μπορούν μέχρι την Τετάρτη. Οι υπόλοιποι ίσως χρειαστεί να περιμένουν ένα άλλο γκρουπ για να τους εντάξουμε.

Σας ευχαριστώ πολύ. Για τη συμμετοχή και για την ευκαιρία που μου δίνετε να κάνω κάτι που με παθιάζει. 

2 Ιανουαρίου 2014

Τι μάθαμε αυτές τις γιορτές

Τι έμαθα αυτές τις γιορτές (διότι σούπερ δεν λες ότι πέρασα):

Ότι όσο πιο πολύ θες κάτι, τόσο εκείνο δεν σε θέλει.

Ότι όσο πιο πολύ προσπαθείς να αποφύγεις κάτι, τόσο εκείνο σε κυνηγάει.

Ότι αν προσπαθείς να χαλαρώσεις, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα τα καταφέρεις.

Ότι μπορείς να αλλάξεις χρόνο, χωρίς να σβήσεις τα φώτα, απλώς βλέποντας μια ταινία.

Ότι μπορείς να δεις μια ταινία στο σπίτι, ακόμη κι αν έχεις παιδί που κοιμάται στις 11μιση (όχι εύκολα).

Ότι αν έχεις πιει ακόμη και τα φύλλα του κυκλάμινού σου σε ρόφημα, τα συμπτώματα ενός κρυολογήματος μπορούν να παραμείνουν ανυποχώρητα.

Ότι όσα χαρτομάντηλα κι αν έχεις δεν είναι ποτέ αρκετά (ομοίως αναλγητικά).

Ότι μπορεί να είστε άρρωστοι όλοι μέσα στις γιορτές και η πρώτη μέρα που θα αρχίσετε να νιώθετε λίγο καλύτερα είναι αυτή που θα πρέπει να επιστρέψετε στη δουλειά.

Ότι αν αναβάλλεις ένα τραπέζι (πάρτι, επίσκεψη κ.λπ.) μία φορά, θα το αναβάλλεις και δεύτερη.

Ότι αν είσαι φαρμακοποιός και θες να βγάλεις λεφτά, πρέπει να είσαι ανοιχτός γιορτές και αργίες (ομοίως γιατρός).

Ότι οι μόνοι άνθρωποι που θέλουν την παρέα σου όταν έχεις τα μαύρα σου τα χάλια είναι το παιδί σου (μέχρι μια ορισμένη ηλικία) και η μάνα σου. Αν υπάρχει κι άλλος, καλύτερα να μην τον χάσεις.

Ότι χρειάζεται να βάζεις πλυντήριο πιάτων καθημερινά.

Μην πάρεις ρούχο για να το φορέσει παιδί "μία φορά". Δεν θα το φορέσει. Θα τύχει κάτι.

Ότι το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι να βρεις αθλητικά, νούμερο 26. Γενικώς παιδικά παπούτσια, όμορφα, ανατομικά και στο νούμερο που θέλεις.

Ότι οι πωλήτριες στα καταστήματα παιδικών παπουτσιών είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους γαϊδάρες.

Ότι υπάρχουν άπειρα μικροσκοπικά παιχνίδια με άπειρα μικροεξαρτήματα και όταν θα μπουν στο σπίτι σου, θα αναπολείς τις στιγμές που το παιδί σου έβαζε τα πάντα στο στόμα.

Ότι αν θέλει να βάλει και τους 7 νάνους για μπάνιο, θα πρέπει εσύ να τους ντύσεις ξανά, έναν έναν.

Ότι ο Αϊ Βασίλης υπάρχει.



Τι έμαθε η Γιόννα: 

Ότι δεν με πειράζει καθόλου να βήχω.

Ότι πειράζει τη μαμά και τον μπαμπά να βήχω.

Ότι μπορώ να μείνω στο σπίτι πολλές μέρες, χωρίς παιδική χαρά, αρκεί να είμαι μαζί τους.

Ότι και με τον μπαμπά μπορώ να κάνω τα πάντα. Τα πάντα (μην σου πω και καλύτερα).

Ότι μπορώ να ζητήσω κάτι και φωνάζοντας.

Ότι η μαμά δεν έρχεται πάντα στο κρεβάτι μου, όταν ξυπνάω τα βράδια.

Ότι η νονά έχει πλάκα. Να έρθει ξανά μια μέρα.

Ότι όταν υπάρχει δέντρο στο σπίτι, όλοι μου χαρίζουν παιχνίδια.

Ότι αν έχεις βάλει στο μάτι εκείνα τα παπούτσια με τα φωτάκια, όλο το σύμπαν θα συνομωτήσει (κλισέ) για να γίνουν δικά σου.

Ότι με την μπάλα του μπόουλινγκ μπορείς να παίξεις και μπάσκετ, με καλάθι το καρότσι του μωρού σου.

Ότι πιο εύκολα βάζεις καλάθι από δίπλα παρά από μακριά.

Ότι ο μπαμπάς δεν το έχει καταλάβει. Γι' αυτό ρίχνει την μπάλα από μακριά.

Ότι μπορείς να ακούς ένα τραγούδι και από τα ακουστικά σου.

Ότι αν προσπαθήσεις να το τραγουδήσεις παράλληλα, δεν προλαβαίνεις.

Ότι επιτρέπεται να κάνει μπάνιο μόνο ένας νάνος τη φορά.

Ότι ο Αϊ Βασίλης υπάρχει.

28 Δεκεμβρίου 2013

O δικός μου Αϊ Βασίλης

Ο δικός μου Αϊ Βασίλης φέρνει στον σάκο του μαύρα, κοκκάλινα γυαλιά ηλίου, για να τα σετάρω με μακρύ (όταν...), ίσιο μαλλί, ένα κοτόν, φαρδύ πουλόβερ - γιατί και το μάλλινο άρχισε να με πειράζει τώρα -, ένα ζευγάρι χουχουλιάρικες παντόφλες-μπότες (παρόμοιες με αυτές που φοράνε έξω, αλλά εμένα μου αρέσουν εντός) κι άλλο ένα μοβ, δετά μποτάκια για έξω. Επίσης, ένα ταξίδι για δύο (ενήλικες) στη Νέα Υόρκη, πολλά για τρεις σε παραθαλάσσια μέρη με χάχανα και άτσαλες βουτιές, ένα live ή πάρτι για μεγάλους διοργανωμένο  α π α ρ α ι τ ή τ ω ς σε ώρες παιδικού, μία ταινία στον καναπέ με φόντο το τζάκι (ορκίζομαι δεν το ανάβω για θέρμανση), εννέα ώρες καθημερινού, συνεχόμενου ύπνου + μπόνους σερί 11ωρου για τη δεσποινίδα, μία ολόκληρη μέρα στο κρεβάτι χωρίς να είναι κανένας άρρωστος, λιγότερες ώρες στη δουλειά και περισσότερες στην πισίνα (στη λίμνη ή τη θάλασσα αναλόγως εποχής), στα μαγαζιά, στην κουζίνα, στο σινεμά, στους δρόμους, στο λαπ τοπ μου, στην αγκαλιά τους. Plus: μπίρες και κοκτέιλ με τα κορίτσια (με αυτή τη σειρά), σοκολάτα σε όλες τις πιθανές εκδοχές, spa (πόσο κλισέ είμαι;) για έναν (δλδ μία), αόρατο 24ωρο room service στον χώρο μου που θα μου επιτρέπει να ασχολούμαι με τις δουλειές του σπιτιού όποτε θέλω εγώ και last but not least τουλάχιστον το τοπ 10 των βιβλίων που θέλω να διαβάσω μαζί με πακέτο χωροχρόνου ανάγνωσης.

Παρακαλώ να μην χαρακτηριστώ άπληστη. Είναι που δεν έγραψα ποτέ γράμμα στον Άγιο και του τα έχω μαζεμένα. Είμαι και γω από τα παιδάκια που οι γονείς τους δεν ήθελαν να παραμυθιάσουν και φρόντισαν να τους πουν εγκαίρως ότι ο Αϊ Βασίλης είναι στόρι. Δεν με πείραξε. Ειλικρινά. Δεν μου έλειψε το παραμύθι. Διάβαζα μόνη μου πολλά. Ούτε τα δώρα. Μου έφερναν οι γονείς και οι συγγενείς. Ένιωθα μάλιστα πιο προνομιούχα από τα άλλα παιδάκια, επειδή ήξερα κάτι που δεν γνώριζαν, σαν να ήμουν μυημένη στα μυστικά των μεγάλων και τσιμπούσα λίγη από την ανεξάρτητη ζωή τους. Στα άλλα παιδιά δεν το μαρτύρησα. Θα τους το χάλαγα, θα μου το χάλαγα... Μου αρκούσε που κέρδιζα πάντα το φλουρί της βασιλόπιτας και δεν αναρωτήθηκα ποτέ γιατί. Οι δικοί μου γονείς επέλεξαν αυτό το ψέμα.

Το ψέμα όμως δεν είναι το θέμα. Το θέμα κατά τη γνώμη μου είναι η αποκάλυψη της αλήθειας. Η απογοήτευση που την ακολουθεί και η ικανότητά σου να δεχτείς την πραγματικότητα. Και νομίζω ότι περισσότερο αυτός είναι ο σκοπός της κάθε ψεύτικης ιστορίας: καθώς γκρεμίζεται να μάθει στα παιδιά να διαχειρίζονται την αληθινή. Αλλά και καθώς χτίζεται να ξαναβάλει τους γονείς στο τριπ της μαγείας, της σκανταλιάς, του αθώου ψέματος που τόσο λείπει από την ενήλικη ζωή τους. Ίσως έτσι εξηγείται το ότι η Γιόννα δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον να γράψουμε στον Αϊ Βασίλη τι δώρο θέλει, αλλά εγώ επέμενα. Εγώ είμαι εκείνη που περιμένει την Πρωτοχρονιά, για να κρύψει το δώρο, να αφήσει έξω από την πόρτα (ο δικός μας δεν μπαίνει από το τζάκι, μη σφηνώσει) μπισκότα και γάλα, ένα παλιό της παιχνίδι (ε, να δώσουμε και κάτι), ύστερα να τα εξαφανίσει με μαεστρία, να συνομωτήσει με τον μπαμπά της πίσω από την πλάτη της, να διασκεδάσει με το ψέμα...

Σαν παιδί πάλι, δεν χρειαζόμουν κανένα ψέμα για να διασκεδάσω, διασκέδαζα ούτως ή άλλως και κατά έναν περίεργο τρόπο, ήμουν πολύ πιο συγκροτημένο και λογικό άτομο απ' ό,τι είμαι σήμερα. Το συναίσθημα ήταν ένα ισότιμο με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά μου μέλος της παρέας που όποτε ήθελε έβρισκε να ακουμπήσει. Απλά κι εύκολα. Γιατί όταν είσαι παιδί το γέλιο και το κλάμα εναλλάσσονται αβίαστα και δεν κολλάς σε κανένα. Το ξέρεις, το ξέρουν και όλοι είναι οκ με αυτό. Και κάπως έτσι, μέσα από ένα ταξίδι στρωμένο με παιχνίδια, παραμύθια, αγκαλιές, παιδικές αντιζηλίες, βουτιές, παγωτά, σχολικά μαθήματα και παρατηρήσεις, όνειρα και απογοητεύσεις, πορεύτηκα στον δρόμο της λογικής. Τον οποίο έχασα με το που μπήκε στο σώμα μου το μικρόβιο της αναπαραγωγής και τότε κατάλαβα πως το συναίσθημα δεν είναι μόνο ο αρχηγός της υπόθεσης, αλλά κι ένας παράφορος τύπος που δεν σου χαρίζεται εύκολα.

Δεν ξέρω αν γι' αυτό έφταιξε η απουσία του Αϊ Βασίλη από τα παιδικά μου χρόνια. Ή η συνειδητοποίηση ότι δεν θα μπορούσα να κερδίζω το φλουρί για όλη μου τη ζωή. Ή αν όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα απέναντι σε άλλα, κεφαλαία και κεφαλαιώδη. Ξέρω πάντως πώς κάπου στην πορεία μεταξύ λογικής, συναισθήματος και εμπειριών, άφησα στην άκρη τη Νέα Υόρκη, την ανάγνωση των αγαπημένων μου βιβλίων, τις ταινίες και τα κοκτέιλ. Τα δώρα μου έμειναν στον πάτο του σάκου. Να πηγαινοέρχονται αδιάκοπα, χωρίς παραλήπτη. Ο δικός μου Αϊ Βασίλης με κοιτάει τώρα μέσα από τα μάτια της και θα του ζητάω πάντα να παραδώσει τα νεογέννητα μωρά στην ώρα τους και να φέρει χαρά στους γονείς που τη χρειάζονται λίγο περισσότερο από κάποιους άλλους. Όμως κάπου στον δρόμο του, ελπίζω να βρει και τη δική μου χαρά και να μου τη φέρει πίσω. Έστω, μαζί με τα μοβ μποτάκια.